ANGEL'S BLOG

Επειδή μετά το θάνατο η ψυχή βρίσκεται μακριά από την παράμετρο του χρόνου, δεν υπάρχει καθυστέρηση ανάμεσα στη σκέψη που θα κάνει και στη δημιουργία. Το φαινόμενο του χρόνου είναι στην πραγματικότητα μια λειτουργία προοπτικής που υπάρχει μόνο όσο βρισκόμαστε μέσα στο σώμα. Χρησιμοποιούμε, σαν ανθρώπινα όντα, αυτή την προοπτική ως εργαλείο με το οποίο μπορούμε να διερευνούμε και να εξετάζουμε τις εμπειρίες μας πλησιέστερα, χωρίζοντάς τες σε ξεχωριστά κομμάτια, αντί να τις θεωρούμε ως ένα και μοναδικό περιστατικό. Η ζωή είναι ένα μοναδικό περιστατικό, ένα γεγονός στο σύμπαν που συμβαίνει αυτή τη στιγμή . Συμβαίνει ολόκληρο. Συμβαίνει παντού. Δεν υπάρχει άλλος "χρόνος" από το τώρα . Δεν υπάρχει άλλος "χώρος" από το εδώ . Το εδώ και το τώρα είναι το Μόνο που Υπάρχει. Ωστόσο, επιλέξαμε να βιώνουμε το μεγαλείο του εδώ και τώρα με κάθε του λεπτομέρεια, να βιώνουμε το Θεϊκό μας Εαυτό ως τον εδώ και τώρα δημιουργό αυτής της πραγματικότητας. Υπήρχαν μόνο δυο τρόποι, δυο πεδί...

Είναι απαραίτητο, σε μια ζωή που κρατάει για πάντα, να υπάρχουν διαλείμματα. Ο θάνατος λοιπόν, για όσο διάστημα βρισκόμαστε στη γη, είναι η ψευδαίσθηση που μας κρατάει πολύ απασχολημένους με το σώμα μας και μας βοηθάει να πιστεύουμε πως είμαστε το σώμα μας. Δεν είμαστε όμως το σώμα μας κι έτσι η καταστροφή του παύει να μας απασχολεί όταν συνειδητοποιήσουμε αυτό το πράγμα. Ο θάνατος πρέπει να μας διδάσκει πως ό,τι είναι αληθινό είναι ζωή. Και η ζωή μας διδάσκει πως αυτό που είναι αναπόφευκτο δεν είναι ο θάνατος αλλά η παροδικότητα. Η παροδικότητα είναι η μόνη αλήθεια . Τίποτε δεν είναι μόνιμο. Τα πάντα αλλάζουν. Κάθε στιγμή. Αν κάτι ήταν μόνιμο δε θα μπορούσε να υπάρχει. Γιατί ακόμα και η ίδια η έννοια της μονιμότητας εξαρτάται από την παροδικότητα για να έχει κάποιο νόημα. Επομένως, ακόμα και η μονιμότητα είναι παροδική . Αυτό είναι το ντάρμα των Βουδιστών, αυτός είναι ο Βούδας. Αυτή είναι η διδασκαλία και ο διδάσκαλος. Αυτό είναι το αντικείμενο και ο παρατηρητής, τυλιγμένα σε ένα πακέ...

Αυτό είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο. Δεν έχει τέλος η ζωή. Η μετενσάρκωση είναι μια πραγματικότητα. Μπορεί κάποιος να επιστρέψει σε μια θνητή μορφή όποτε και όπως θέλει. Εμείς αποφασίζουμε το "αν" και το "πότε". Καμία εμπειρία δεν επισκέπτεται την ψυχή ενάντια στη θέλησή της. Αυτό γίνεται επειδή η ψυχή δημιουργεί την κάθε εμπειρία. Η ψυχή δεν θέλει τίποτε. Η ψυχή έχει τα πάντα. Όλη τη σοφία, όλη τη γνώση, όλη τη δύναμη, όλη τη δόξα. Η ψυχή είναι το κομμάτι του ανθρώπου που ποτέ δεν κοιμάται, που ποτέ δεν λησμονεί. Επιθυμεί η ψυχή να πεθάνει το σώμα; Όχι. Επιθυμία της ψυχής είναι να μην πεθάνεις ποτέ. Όμως η ψυχή θα αφήσει το σώμα, θα αλλάξει τη σωματική μορφή της στη στιγμή, αφήνοντας το μεγαλύτερο μέρος του υλικού σώματος πίσω της, όταν δει ότι δεν υπάρχει πια λόγος να παραμένει σε αυτή τη μορφή. Είναι στη φύση της να αλλάζει μορφή! Όταν δεν της είναι πια χρήσιμο το να μένει σε κάποια συγκεκριμένη μορφή, η ψυχή αλλάζει μορφή, εκούσια, πρόθυμα, χαρούμενα και προχωρ...

Ο λόγος που δεν μπορείς να πεθάνεις είναι, γιατί είσαι η ίδια η ζωή. Και η ζωή δεν μπορεί να μην είναι ζωή. Επομένως δεν μπορείς να πεθάνεις. Έτσι, τη στιγμή του θανάτου σου, αυτό που γίνεται είναι... ότι συνεχίζεις να ζεις. Γι' αυτό πάρα πολλοί άνθρωποι όταν "πεθαίνουν" δεν το πιστεύουν, επειδή δεν βιώνουν ότι είναι νεκροί. Αντίθετα, αισθάνονται (επειδή είναι) πάρα πολύ ζωντανοί. Υπάρχει λοιπόν κάποια σύγχυση. Ο Εαυτός μπορεί να βλέπει το σώμα να κείτεται εκεί, σωριασμένο, χωρίς να κουνιέται, κι όμως ο Εαυτός κινείται ξαφνικά σε όλο το χώρο. Συχνά, έχει την εμπειρία ότι κυριολεκτικά πετάει γύρω-γύρω στο δωμάτιο και ύστερα ότι βρίσκεται παντού στο χώρο, ταυτόχρονα. Και όταν επιθυμεί να δει κάτι από κάποια συγκεκριμένη οπτική γωνία, βρίσκεται ξαφνικά να βιώνει αυτό ακριβώς. Αν η ψυχή (ο Εαυτός) αναρωτηθεί: "Μα τι γίνεται; Γιατί δεν κουνιέται το σώμα μου;" θα βρεθεί ακριβώς εκεί, να αιωρείται πάνω από το σώμα, παρακολουθώντας την ακινησία του με περιέργεια. Αν κάπ...

Όταν αφιερώνετε χρόνο για να ασχοληθείτε με τους ετοιμοθάνατους ασθενείς, μπορείτε να διδαχτείτε πολλά για τις διάφορες φάσεις που περνάνε πριν από το θάνατο. Όταν ξέρεις πως πρόκειται να πεθάνεις σύντομα, περνάς από στάδια άρνησης και θυμού. Αναρωτιέσαι: "Γιατί εγώ;" Αμφισβητείς το Θεό και Τον απορρίπτεις για λίγο. Διαπραγματεύεσαι μαζί Του και περνάς περιόδους φρικτής κατάθλιψης. Έχεις τα πάνω σου και τα κάτω σου. Υπάρχει κάποιο σημείο όπου παραδίδεις τα όπλα; Όχι! Πέρα από "τα πάνω και τα κάτω", κάθε ανθρώπινη εμπειρία σε αυτόν τον κόσμο έχει κάποια σκοπιμότητα. Σε διδάσκει κάτι πολύ συγκεκριμένο, το οποίο διαφορετικά δεν θα μάθαινες. Και ο Θεός ποτέ δεν στέλνει δοκιμασίες όταν δεν είναι απαραίτητες. Όταν ξεπερνάς μια δοκιμασία, ακολουθεί συνήθως μια καλή περίοδος, μέχρι να έρθει η καινούργια επιδείνωση. Αν είσαι μαχητής, θα δώσεις ακόμα μια μάχη. Αν αποκαρδιώνεσαι εύκολα, θα παραιτηθείς πιο γρήγορα. Η αρρώστια, όμως, θα παραμείνει. Ίσως λοιπόν αξίζει τον κόπο να...

Τα μικρά παιδιά που πάσχουν από ανίατη ασθένεια είναι σοφά και παλαιές ψυχές (αυτό σημαίνει ότι τα συγκεκριμένα παιδιά έχουν ενσαρκωθεί πολλές φορές στον πλανήτη μας). Όλα τα παιδιά γίνονται σοφά και έμπειρα αν έχουν υποφέρει, αν σωματικά έχουν μαραθεί πριν τη εφηβεία. Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο με πραγματικά θαυματουργό τρόπο. Το πνευματικό τμήμα του ανθρώπου ή αλλιώς το πνευματικό τεταρτημόριο, που συνήθως δεν βρίσκεται σε άνθηση πριν την εφηβεία, στις περιπτώσεις αυτών των παιδιών αναδύεται πρόωρα, σαν αποζημίωση για την απώλεια της σωματικής ικανότητας. Γι' αυτό τα μικρά παιδιά που πεθαίνουν έχουν σοφία και εμπειρία, αν το δούμε συμβολικά. Διαθέτουν μεγαλύτερη σοφία από τα υγιή παιδιά που μεγαλώνουν προστατευμένα στο "θερμοκήπιο". Αυτός είναι ο λόγος που οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι λένε πάντα στους γονείς: Μην προστατεύετε τα παιδιά σας! Μοιραστείτε μαζί τους τον πόνο και την αγωνία σας. Διαφορετικά, τους δημιουργείτε αναπηρίες. Αργά ή γρήγορα, τα φυτά θα υποχρε...

Υπάρχει η περίπτωση ενός άνδρα που έχασε όλη την οικογένειά του σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα, όπου κάηκαν η γυναίκα και τα παιδιά του. Αυτή η τρομακτική απώλεια τον μεταμόρφωσε από έναν ευκατάστατο, αξιοπρεπή μεγαλοαστό σύζυγο και πατέρα, σε έναν αλήτη από το πρωί ως το βράδυ μεθυσμένο, που κατανάλωνε απίστευτες ποσότητες ναρκωτικών για να αυτοκτονήσει, χωρίς να τα καταφέρνει. Το τελευταίο πράγμα που θυμάται είναι ότι βρισκόταν ξαπλωμένος στο βρώμικο χαντάκι ενός στενού δρόμου, μεθυσμένος και "φτιαγμένος", θέλοντας να ξαναβρεί την οικογένειά του, μη θέλοντας να ζει άλλο, και δεν είχε τη δύναμη να μετακινηθεί από το δρόμο. Ίσως και να μην ήθελε. Ξαφνικά είδε ένα μεγάλο φορτηγό, το οποίο πέρασε στην κυριολεξία από πάνω του. Αμέσως μετά μπορούσε να δει τον εαυτό του από ψηλά να παρατηρεί το βαριά τραυματισμένο κορμί του. Εκείνη τη στιγμή έλαμψε ένα φως, μέσα από το οποίο ξεπρόβαλλε η οικογένειά του, χαμογελώντας ευτυχισμένα. Είχε συναίσθηση της παρουσίας τους, αλλά η επικοι...