Ο θάνατος είναι ψευδαίσθηση
Είναι απαραίτητο, σε μια ζωή που κρατάει για πάντα, να υπάρχουν διαλείμματα. Ο θάνατος λοιπόν, για όσο διάστημα βρισκόμαστε στη γη, είναι η ψευδαίσθηση που μας κρατάει πολύ απασχολημένους με το σώμα μας και μας βοηθάει να πιστεύουμε πως είμαστε το σώμα μας. Δεν είμαστε όμως το σώμα μας κι έτσι η καταστροφή του παύει να μας απασχολεί όταν συνειδητοποιήσουμε αυτό το πράγμα. Ο θάνατος πρέπει να μας διδάσκει πως ό,τι είναι αληθινό είναι ζωή. Και η ζωή μας διδάσκει πως αυτό που είναι αναπόφευκτο δεν είναι ο θάνατος αλλά η παροδικότητα. Η παροδικότητα είναι η μόνη αλήθεια. Τίποτε δεν είναι μόνιμο. Τα πάντα αλλάζουν. Κάθε στιγμή. Αν κάτι ήταν μόνιμο δε θα μπορούσε να υπάρχει. Γιατί ακόμα και η ίδια η έννοια της μονιμότητας εξαρτάται από την παροδικότητα για να έχει κάποιο νόημα. Επομένως, ακόμα και η μονιμότητα είναι παροδική. Αυτό είναι το ντάρμα των Βουδιστών, αυτός είναι ο Βούδας. Αυτή είναι η διδασκαλία και ο διδάσκαλος. Αυτό είναι το αντικείμενο και ο παρατηρητής, τυλιγμένα σε ένα πακέτο.
Όλα αυτά ποτέ δεν υπήρξαν τίποτε άλλο εκτός από Ένα. Εμείς τα ξετυλίξαμε, έτσι ώστε η ζωή μας να ξετυλίγεται μπροστά μας. Ωστόσο, καθώς παρακολουθούμε τη ζωή μας να ξετυλίγεται μπροστά μας, ας προσέξουμε να μη διαλυθούμε και οι ίδιοι. Ας κρατήσουμε τη συνοχή του Εαυτού μας! Ας δούμε την ψευδαίσθηση! Ας την απολαύσουμε, αλλά να μη γίνουμε η ψευδαίσθηση! Δεν είμαστε η ψευδαίσθηση αλλά οι δημιουργοί της.
Είμαστε σε τούτο τον κόσμο αλλά δεν είμαστε εκ του κόσμου τούτου.
Ας χρησιμοποιήσουμε λοιπόν την ψευδαίσθηση που έχουμε για τον θάνατο. Ας την χρησιμοποιήσουμε. Ας την αφήσουμε να γίνει το κλειδί που θα μας ανοίξει περισσότερο στη ζωή.
Αν δούμε τον ανθό να πεθαίνει θα τον δούμε με λύπη. Αν τον δούμε όμως ως το μέρος ενός ολόκληρου δέντρου που αλλάζει, που σύντομα θα δώσει καρπό, τότε θα δούμε την αληθινή ομορφιά του ανθού. Όταν καταλάβουμε ότι το άνθισμα και το φυλλορόημα είναι σημάδι ότι το δέντρο είναι έτοιμο να καρπίσει, τότε θα έχουμε καταλάβει τη ζωή.
Να θυμάστε πάντα ότι εμείς οι άνθρωποι δεν είμαστε ο ανθός, δεν είμαστε καν ο καρπός. Είμαστε το δέντρο με ρίζες βαθιές μέσα στη θεότητα που είναι το έδαφος από το οποίο φυτρώσαμε και τόσο τα άνθη μας όσο και οι καρποί μας θα επιστρέψουν σ' Εκείνον, δημιουργώντας κι άλλο πλούσιο χώμα. Έτσι η ζωή γεννάει ζωή και δεν μπορεί να γνωρίσει το θάνατο, ποτέ.
Όλα αυτά ποτέ δεν υπήρξαν τίποτε άλλο εκτός από Ένα. Εμείς τα ξετυλίξαμε, έτσι ώστε η ζωή μας να ξετυλίγεται μπροστά μας. Ωστόσο, καθώς παρακολουθούμε τη ζωή μας να ξετυλίγεται μπροστά μας, ας προσέξουμε να μη διαλυθούμε και οι ίδιοι. Ας κρατήσουμε τη συνοχή του Εαυτού μας! Ας δούμε την ψευδαίσθηση! Ας την απολαύσουμε, αλλά να μη γίνουμε η ψευδαίσθηση! Δεν είμαστε η ψευδαίσθηση αλλά οι δημιουργοί της.
Είμαστε σε τούτο τον κόσμο αλλά δεν είμαστε εκ του κόσμου τούτου.
Ας χρησιμοποιήσουμε λοιπόν την ψευδαίσθηση που έχουμε για τον θάνατο. Ας την χρησιμοποιήσουμε. Ας την αφήσουμε να γίνει το κλειδί που θα μας ανοίξει περισσότερο στη ζωή.
Αν δούμε τον ανθό να πεθαίνει θα τον δούμε με λύπη. Αν τον δούμε όμως ως το μέρος ενός ολόκληρου δέντρου που αλλάζει, που σύντομα θα δώσει καρπό, τότε θα δούμε την αληθινή ομορφιά του ανθού. Όταν καταλάβουμε ότι το άνθισμα και το φυλλορόημα είναι σημάδι ότι το δέντρο είναι έτοιμο να καρπίσει, τότε θα έχουμε καταλάβει τη ζωή.
Να θυμάστε πάντα ότι εμείς οι άνθρωποι δεν είμαστε ο ανθός, δεν είμαστε καν ο καρπός. Είμαστε το δέντρο με ρίζες βαθιές μέσα στη θεότητα που είναι το έδαφος από το οποίο φυτρώσαμε και τόσο τα άνθη μας όσο και οι καρποί μας θα επιστρέψουν σ' Εκείνον, δημιουργώντας κι άλλο πλούσιο χώμα. Έτσι η ζωή γεννάει ζωή και δεν μπορεί να γνωρίσει το θάνατο, ποτέ.
Σχόλια