Η ψευδαίσθηση του χρόνου και του χώρου
Επειδή μετά το θάνατο η ψυχή βρίσκεται μακριά από την παράμετρο του χρόνου, δεν υπάρχει καθυστέρηση ανάμεσα στη σκέψη που θα κάνει και στη δημιουργία. Το φαινόμενο του χρόνου είναι στην πραγματικότητα μια λειτουργία προοπτικής που υπάρχει μόνο όσο βρισκόμαστε μέσα στο σώμα. Χρησιμοποιούμε, σαν ανθρώπινα όντα, αυτή την προοπτική ως εργαλείο με το οποίο μπορούμε να διερευνούμε και να εξετάζουμε τις εμπειρίες μας πλησιέστερα, χωρίζοντάς τες σε ξεχωριστά κομμάτια, αντί να τις θεωρούμε ως ένα και μοναδικό περιστατικό. Η ζωή είναι ένα μοναδικό περιστατικό, ένα γεγονός στο σύμπαν που συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Συμβαίνει ολόκληρο. Συμβαίνει παντού. Δεν υπάρχει άλλος "χρόνος" από το τώρα. Δεν υπάρχει άλλος "χώρος" από το εδώ. Το εδώ και το τώρα είναι το Μόνο που Υπάρχει.
Ωστόσο, επιλέξαμε να βιώνουμε το μεγαλείο του εδώ και τώρα με κάθε του λεπτομέρεια, να βιώνουμε το Θεϊκό μας Εαυτό ως τον εδώ και τώρα δημιουργό αυτής της πραγματικότητας. Υπήρχαν μόνο δυο τρόποι, δυο πεδία εμπειρίας για να μπορέσουμε να το κάνουμε αυτό: ο Χώρος και ο χρόνος. Τόσο υπέροχη ήταν αυτή η σκέψη, ώστε κυριολεκτικά "σκάσαμε" από χαρά! Σ' αυτή την έκρηξη χαράς, δημιουργήθηκε χώρος ανάμεσα στα μέρη μας, καθώς και ο χρόνος που χρειαζόταν για να κινηθούμε από το ένα μέρος του εαυτού μας σε ένα άλλο.
Με αυτό τον τρόπο, κυριολεκτικά κάναμε τον Εαυτό μας κομμάτια για να κοιτάξουμε τα κομμάτια μας. Μπορεί κανείς να πει πως είμασταν τόσο ευτυχισμένοι με αυτό, ώστε διαλυθήκαμε σε κομμάτια. Και μέσα από αυτή την επινόηση που ονομάζεται χρόνος έχουμε καταφέρει να χωρίσουμε τα κομμάτια, να διαιρέσουμε το αδιαίρετο, να τμήσουμε το ά-τμητο, το ά-τομο, έτσι ώστε να το δούμε και να το βιώσουμε πληρέστερα, καθώς το δημιουργούμε.
Έτσι κατανοεί ο καθένας από εμάς καλύτερα, το πώς είμαστε όλοι Ένα. Γιατί προερχόμαστε από τη μία Μονάδα που έτμησε τον Εαυτό της για να βιώσει τη ζωή και μετά, γεμάτη εμπειρίες, να επιστρέψει πίσω ξανά, στην Ενότητα. Στο ταξίδι αυτό της ζωής, άλλα κομμάτια προχώρησαν μπροστά γρήγορα. Άλλα έμειναν πίσω γιατί καθυστέρησαν από διάφορους "πειρασμούς". Όλα όμως θα επιστρέψουν κάποτε στη Μονάδα. Ας προσπαθήσουμε όλοι, το ταξίδι μας αυτό να γίνει χωρίς πολλές δυσκολίες και καθυστερήσεις.
Ωστόσο, επιλέξαμε να βιώνουμε το μεγαλείο του εδώ και τώρα με κάθε του λεπτομέρεια, να βιώνουμε το Θεϊκό μας Εαυτό ως τον εδώ και τώρα δημιουργό αυτής της πραγματικότητας. Υπήρχαν μόνο δυο τρόποι, δυο πεδία εμπειρίας για να μπορέσουμε να το κάνουμε αυτό: ο Χώρος και ο χρόνος. Τόσο υπέροχη ήταν αυτή η σκέψη, ώστε κυριολεκτικά "σκάσαμε" από χαρά! Σ' αυτή την έκρηξη χαράς, δημιουργήθηκε χώρος ανάμεσα στα μέρη μας, καθώς και ο χρόνος που χρειαζόταν για να κινηθούμε από το ένα μέρος του εαυτού μας σε ένα άλλο.
Με αυτό τον τρόπο, κυριολεκτικά κάναμε τον Εαυτό μας κομμάτια για να κοιτάξουμε τα κομμάτια μας. Μπορεί κανείς να πει πως είμασταν τόσο ευτυχισμένοι με αυτό, ώστε διαλυθήκαμε σε κομμάτια. Και μέσα από αυτή την επινόηση που ονομάζεται χρόνος έχουμε καταφέρει να χωρίσουμε τα κομμάτια, να διαιρέσουμε το αδιαίρετο, να τμήσουμε το ά-τμητο, το ά-τομο, έτσι ώστε να το δούμε και να το βιώσουμε πληρέστερα, καθώς το δημιουργούμε.
Έτσι κατανοεί ο καθένας από εμάς καλύτερα, το πώς είμαστε όλοι Ένα. Γιατί προερχόμαστε από τη μία Μονάδα που έτμησε τον Εαυτό της για να βιώσει τη ζωή και μετά, γεμάτη εμπειρίες, να επιστρέψει πίσω ξανά, στην Ενότητα. Στο ταξίδι αυτό της ζωής, άλλα κομμάτια προχώρησαν μπροστά γρήγορα. Άλλα έμειναν πίσω γιατί καθυστέρησαν από διάφορους "πειρασμούς". Όλα όμως θα επιστρέψουν κάποτε στη Μονάδα. Ας προσπαθήσουμε όλοι, το ταξίδι μας αυτό να γίνει χωρίς πολλές δυσκολίες και καθυστερήσεις.
Σχόλια