Σκέψεις πάνω στις 3 ώρες στη Γεθσημανή

 

Ο Ιησούς μιλάει και υπαγορεύει στη Μαρία Βαλτόρτα:

Ήμουν, είμαι ο Υιός του Υψίστου Θεού, αλλά ήμουν και ο Υιός του ανθρώπου. Θέλω, από αυτές τις σελίδες, Μαρία, να αναδειχθεί καθαρά αυτή η διπλή φύση, εξίσου συνολική και τέλεια.

Για τη Θεότητά μου μιλάνε τα λόγια μου που είναι θεϊκά και μόνο ένας Θεός μπορεί να προφέρει. Για την Ανθρώπινη φύση μου, σας παρουσιάζω τις ανάγκες, τα πάθη, τα βάσανα που υπέφερα στη σάρκα μου ως αληθινός Άνθρωπος, και τα οποία σας προτείνω ως πρότυπο της δικής σας ανθρώπινης φύσης, και επίσης διδάσκω το πνεύμα σας μέσω του δόγματος του αληθινού Θεού.

Έρχομαι, αυτή την τραγική ώρα, πρόδρομο συμπαντικών συμφορών, έρχομαι να ανανεώσω στο μυαλό σας τη διπλή μου μορφή, του Θεού και του Ανθρώπου, για να τη γνωρίσετε ως έχει, ώστε να την αναγνωρίσετε μετά από τον τόσο σκοταδισμό με τον οποίο σκεπάσατε το πνεύμα σας, ούτως ώστε να την αγαπήσετε και να γυρίσετε κοντά της και να σωθείτε με τη μεσολάβησή της. Είναι η μορφή του Σωτήρα σας, και όποιος τη γνωρίσει και την αγαπήσει θα σωθεί.

Αυτές τις μέρες, σου έκανα γνωστά (Μαρία), τους σωματικούς πόνους μου. Βασάνισαν την Ανθρωπότητά μου. Σου έκανα γνωστούς τους ηθικούς πόνους μου, συνδεδεμένους, αλληλένδετους, ενωμένους με εκείνους της Μητέρας μου, με τον ίδιο τρόπο που είναι μπλεγμένα τα αναρριχητικά φυτά των ισημερινών δασών, που δεν μπορούν να χωριστούν για να κοπεί μόνο ένα, αλλά που πρέπει να τα κόψουν με ένα μόνο χτύπημα του τσεκουριού όλα μαζί, για να ανοίξουν πέρασμα. Ή όπως είναι οι φλέβες του σώματος από τις οποίες δεν μπορεί κάποιος να διαχωρίσει μία και να την στερήσει από το αίμα, γιατί είναι το μόνο υγρό που τις γεμίζει. Ή, ακόμα καλύτερα, όπως δεν μπορούμε να αποτρέψουμε το θάνατο του παιδιού που σχηματίζεται στη μήτρα της μητέρας, αν η μητέρα πεθάνει, γιατί το αίμα της μητέρας είναι η ζωή, η ζεστασιά, το φαγητό, που με έναν αρμονικό ρυθμό με την κίνηση της μητρικής καρδιάς διεισδύει, μέσω των εσωτερικών μεμβρανών, στο παιδί που πρόκειται να γεννηθεί και το κάνει ζωντανό ον. 

Αυτή, ω! αυτή η αγνή Μητέρα, με κουβαλούσε όχι μόνο τους εννέα μήνες κατά τους οποίους μια γυναίκα φέρνει τον καρπό του άνδρα, αλλά σε όλη της τη ζωή. Οι καρδιές μας ήταν ενωμένες με ίνες πνευματικές και πάλλονταν πάντα μαζί, και δεν έπεσε μητρικό δάκρυ χωρίς να μουσκέψει την καρδιά μου με το αλάτι του, και δεν υπήρξε ούτε ένα από τα εσωτερικά μου παράπονα που δεν αντήχησε μέσα της και δεν ξύπνησε τον πόνο της.

Υποφέρετε όταν βλέπετε τη μητέρα ενός παιδιού που προορίζεται να πεθάνει εξαιτίας μιας ανίατης ασθένειας, ή τη μητέρα κάποιου που καταδικάστηκε στο υπέρτατο μαρτύριο από την αυστηρότητα της ανθρώπινης δικαιοσύνης. Όμως, σκεφτείτε τη Μητέρα μου! Από τη στιγμή που με συνέλαβε, έτρεμε στην ιδέα ότι ήμουν ο Καταδικασμένος...

Όταν με φίλησε για πρώτη φορά, όταν φίλησε το απαλό, στο χρώμα του ρόδου δέρμα μου του νεογέννητου, ένιωσε τις μελλοντικές πληγές του Παιδιού της... Αυτή η Μητέρα που θα έδινε δέκα, εκατό, χιλιάδες φορές τη ζωή της για να με αποτρέψει από το να γίνω Άντρας και να φτάσω στην ώρα της Θυσίας. Αυτή η Μητέρα που γνώριζε και που έπρεπε να επιθυμεί αυτή τη φοβερή ώρα για να αποδεχτεί το θέλημα του Κυρίου, για τη δόξα του Κυρίου, από καλοσύνη προς την Ανθρωπότητα. Όχι, δεν υπήρξε πιο μακρυά αγωνία, και που τελείωσε με τον μεγαλύτερο πόνο, αυτόν της Μητέρας μου.

Και δεν υπήρξε πόνος μεγαλύτερος, πιο ολοκληρωμένος από τον δικό μου. Ήμουν Ένα με τον Πατέρα. Με αγαπούσε από όλη την αιωνιότητα όπως μόνο ο Θεός μπορεί να αγαπήσει. Ευχαριστιόταν μαζί μου και είχε βρει σε Μένα τη θεϊκή του χαρά. Κι Εγώ τον είχα αγαπήσει όπως μόνο ένας Θεός μπορεί να αγαπήσει και είχα βρει στην ενότητα μαζί Του τη θεϊκή μου χαρά. Οι άρρητες σχέσεις που δεσμεύουν ab aeterno (αιώνια) τον Πατέρα με τον Υιό του δεν μπορούν να σας εξηγηθούν ούτε και με τον Λόγο μου, ο οποίος αν και είναι τέλειος, δεν είναι η νοημοσύνη σας τέτοια και δεν μπορείτε να καταλάβετε και να γνωρίσετε τι είναι ο Θεός αν δεν είστε μαζί Του στον παράδεισο.

Λοιπόν, ένιωθα την αυστηρότητα του Πατέρα μου απέναντί ​​ Μου σαν το νερό που ανεβαίνει και πιέζει ένα ανάχωμα και που διογκώνεται ώρα με την ώρα. Ως μαρτυρία προς τους θηριώδεις ανθρώπους, που δεν ήθελαν να καταλάβουν ποιος ήμουν, ο Πατέρας είχε ανοίξει κατά τη διάρκεια της δημόσιας ζωής μου, τρεις φορές τον Ουρανό: στον Ιορδάνη, στο Θαβώρ και στην Ιερουσαλήμ την παραμονή των Παθών. Αλλά αυτό το έκανε για τους ανθρώπους, όχι για να δώσει ανακούφιση σ’ Εμένα. Εγώ ήμουν το Εξιλαστήριο Θύμα.   

Συχνά, Μαρία, ο Θεός κάνει γνωστό στους ανθρώπους έναν από τους υπηρέτες του για να τους ταρακουνήσει και να τους τραβήξει, μέσω αυτού, προς Αυτόν, αλλά αυτό συμβαίνει και μέσα από τον πόνο αυτού του υπηρέτη. Είναι αυτός ο ίδιος που πληρώνει προσωπικά, τρώγοντας το πικρό ψωμί της αυστηρότητας του Θεού, τις ανέσεις και τη σωτηρία των αδελφών του*. Δεν είναι έτσι; Τα θύματα της εξιλέωσης γνωρίζουν την αυστηρότητα του Θεού. Μετά έρχεται η δόξα, αλλά αφού πρώτα κατευναστεί η θεία Δικαιοσύνη. Δεν είναι όπως η αγάπη μου, που στα θύματά της δίνει τα φιλιά της.

Είμαι ο Ιησούς, είμαι ο Λυτρωτής, Αυτός που υπέφερε και γνώρισε, από προσωπική εμπειρία, πώς είναι ο πόνος όταν σε κοιτάζει με αυστηρότητα ο Θεός και πώς όταν είσαι εγκαταλειμμένος από Αυτόν, και δεν Είμαι ποτέ αυστηρός, και δεν εγκαταλείπω ποτέ. Κατατρώω το ίδιο, αλλά με φωτιά αγάπης.

Όσο πλησίαζε η ώρα της εξιλέωσης, τόσο περισσότερο ένιωθα τον Πατέρα να απομακρύνεται. Όλο και περισσότερο, η ανθρώπινη φύση μου αποχωριζόμενη από τον Πατέρα, ένιωθε όλο και λιγότερο την υποστήριξη της Θεότητας του Θεού. Και υπέφερα από αυτή την εγκατάλειψη με κάθε τρόπο. Ο χωρισμός από τον Θεό φέρνει μαζί του φόβο, φέρνει μαζί του προσκόλληση στη ζωή, φέρνει μαζί του μαρασμό, κούραση, πλήξη. Όσο πιο βαθύς είναι, τόσο ισχυρότερες είναι οι συνέπειές του. Όταν είναι ολοκληρωτικός, οδηγεί στην απόγνωση. Και όσο περισσότερο το βιώνει κάποιος, ως αποτέλεσμα του διατάγματος του Θεού, χωρίς να το αξίζει, τόσο περισσότερο υποφέρει, γιατί το ζωντανό πνεύμα αισθάνεται το χωρισμό από τον Θεό όπως η ζωντανή σάρκα αισθάνεται τον ακρωτηριασμό ενός μέλους. Είναι μια οδυνηρή, συντριπτική έκπληξη που όποιος δεν την έχει βιώσει δεν την καταλαβαίνει.

*Μαρία Βαλτόρτα (14 Μαρτίου 1897 – 12 Οκτωβρίου 1961). Το 1925 πρόσφερε τον εαυτό της ως ψυχή/θύμα στον Ιησού. Το 1934, η επίθεση που δέχτηκε από έναν ψυχοπαθή το 1920, με σιδερολοστό στην πλάτη της ενώ βάδιζε στο δρόμο με τη μητέρα της, την έκανε να παραλύσει και αναγκάστηκε να μείνει επί 28 χρόνια κατάκοιτη στο κρεβάτι μέχρι το θάνατό της. Το πρωί της 23ης Απριλίου 1943, μια Μεγάλη Παρασκευή, άκουσε μια φωνή να της λέει να γράψει. Έκτοτε παρήγαγε 15.000 σελίδες σε 122 τετράδια τα οποία έγιναν βιβλίο. 

ΠΗΓΗ: Τόμος 10, κεφ. 602-3 του βιβλίου της Μαρίας Βαλτόρτα L'Évangile tel qu'il m'a été révélé" (Réflexions sur l’agonie de Jésus à Gethsémani, et début des autres douleurs de la Passion).
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Αγγελική Σ. Νατσούλη