Χτυπήθηκα από κεραυνό, η κρίση μου ενώπιον του Θεού - μέρος Ε'
Πνευματικοί θησαυροί
Ήρθα στον κόσμο με
σκοπό να βοηθήσω να γίνει καλύτερος χρησιμοποιώντας τις χάρες που μου έδωσε ο
Θεός για να συνεισφέρω στον ερχομό της Βασιλείας των Ουρανών στη γη. Αλλά δεν
το έκανα! Αντίθετα παρέσυρα πολλούς ανθρώπους στην καταστροφή.
Ο Ιησούς με ρώτησε στη συνέχεια: «Ποιοι είναι οι πνευματικοί θησαυροί που έχεις
να Μου προσφέρεις;»
Πνευματικοί θησαυροί;! Τα χέρια μου ήταν άδεια. Τότε μου απάντησε: «Ποια η χρησιμότητα των δύο διαμερισμάτων
που είχες, των ακινήτων που σου ανήκαν και της κλινικής που σου πρόσφερε τόση
ικανοποίηση; Μπορείς να φέρεις εδώ έστω και ένα τούβλο; Ποια η χρησιμότητα της
λατρείας του σώματός σου, όλων των χρημάτων που ξόδευες γι’ αυτό και της
εμμονής σου να είσαι σε φόρμα; Σε τι ωφέλησε να υποβάλεσαι σε όλες εκείνες τις
δίαιτες και να υποφέρεις από ανορεξία και βουλιμία, βασανίζοντας το σώμα σου; Έκανες
το σώμα σου θεό! Ποια η χρησιμότητα όλων αυτών εδώ που βρίσκεσαι; Ήσουν πολύ
γενναιόδωρη, αυτό είναι αλήθεια, αλλά το έκανες μόνο για να σε ευχαριστούν και
να σε επαινούν. Χειραγωγούσες τους πάντες με τα χρήματα, προκειμένου να
παίρνεις ανταλλάγματα. Όταν κατέρευσες οικονομικά, δεν ήταν τιμωρία, όπως
υπέθεσες, αλλά ευλογία. Ναι, η πτώχευση ήταν για να σε αποσπάσω από το θεό που
υπηρετούσες! Ήταν για να σε κάνω να επιστρέψεις σε Μένα! Αλλά αντέδρασες και
αρνήθηκες να κατέβεις από το κοινωνικό σου στάτους... ήσουν σκλάβος του θεού
του χρήματος! Νόμιζες πως τα απέκτησες όλα αυτά μόνη σου, με τη δύναμή σου, με
τις σπουδές σου και με τον αγώνα σου... όμως δεν είναι έτσι! Κοίτα πόσοι
εργαζόμενοι υπάρχουν με καλύτερες ακαδημαϊκές σπουδές από εσένα, κοίτα πόσοι
άνθρωποι δουλεύουν πιο σκληρά από εσένα... Δες πώς ζουν! Σε εσένα δόθηκαν πολλά
και γι’ αυτό θα σου ζητηθούν πολλά. Θα λογοδοτήσεις για πολλά».
Σκεφθείτε αυτό. Για
κάθε κόκκο ρυζιού που πετούσα στα σκουπίδια, έπρεπε να δώσω λόγο στο Θεό! Για
όλες τις φορές που πέταξα φαγητό στα σκουπίδια!
Στο Βιβλίο της Ζωής
είδα κάτι που συνέβη όταν ήμουν μικρή και η οικογένειά μου ήταν φτωχή. Η μητέρα
μου μαγείρευε συχνά φασόλια, που τα απεχθανόμουν. Έλεγα: «Πάλι αυτά τα καταραμένα φασόλια; Μια μέρα θα γίνω τόσο πλούσια που δεν
θα τα ξαναφάω ποτέ!»
Είδα πως εκείνη τη φορά πέταξα τα φασόλια που μου είχε βάλει στο πιάτο μου
η μαμά χωρίς να με δει. Νόμιζε πως έφαγα βιαστικά επειδή πεινούσα πολύ, και
έτσι μου πρόσφερε και το δικό της φαγητό με αποτέλεσμα να μείνει νηστική. Ο Κύριος
μου έδειξε πως μέσα στην οικογένειά μου υπήρχε κάποιος που υπέφερε από πείνα
και αυτός ήταν η μητέρα μου. Με 7 παιδιά, πολλές φορές δεν έτρωγε τίποτα για να
έχουμε εμείς αρκετό φαγητό. Εκείνη τη μέρα έμεινε πεινασμένη για να μου δώσει αυτό
που εν αγνοία της είχα πετάξει στα σκουπίδια. Το ίδιο συνέβαινε και άλλες
φορές, όταν κάποιος της χτυπούσε την πόρτα και ζητούσε φαγητό. Έδινε πάντα τη
μερίδα της. Πεινούσε αλλά το πρόσωπό της δεν έδειχνε ποτέ μίζερο, ούτε καν
θλιμμένο. Αντίθετα είχε πάντα ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο και ποτέ κανείς δεν
διέκρινε το αντίθετο.
Δεν φαντάζεστε τις
χάρες και τις ευλογίες που έπεφταν σαν πλημμύρα πάνω μου και σε όλο τον κόσμο,
εξαιτίας της μητέρα μου. Σκεφθείτε τη χάρη του να έχεις μια μητέρα που πάει
στην εκκλησία, προσφέρει τις δοκιμασίες της και τα βάσανά της στον Ιησού και
Τον εμπιστεύεται!
Ο Κύριος μου είπε: «Κανείς
δεν σε αγάπησε ούτε θα σε αγαπήσει ποτέ πιο πολύ από τη μητέρα σου!» Μετά μου
έδειξε όλες τις γιορτές που έκανε προς τιμή μου (αφού είχα ανέλθει κοινωνικά). Σε
εκείνες τις δεξιώσεις τα μισά από τα φαγητά κατέληγαν στα σκουπίδια χωρίς
κανείς να το σκεφτεί δεύτερη φορά. Και ο Κύριος συνέχισε: «Βλέπεις πόσο υπέφεραν τα αδέλφια σου από πείνα; Εγώ ήμουν
που πεινούσα!» Αυτό μου το είπε σχεδόν φωνάζοντας. Ξέρετε ότι πικραίνει τον
Κύριο να βλέπει τους ανθρώπους πεινασμένους, να βλέπει τα παιδιά του να
βασανίζονται. Ο εγωισμός μας και η έλλειψη γενναιοδωρίας προς τον πλησίον
θλίβουν βαθιά τον Ιησού! Και συνέχισε να μου δείχνει πως μέσα στο σπίτι μου
υπήρχαν πολλά εκλεπτυσμένα και ακριβά πράγματα. Για να είμαι ειλικρινής, εκείνη
την εποχή όντως υπήρχαν πολύ ακριβά ρούχα στο σπίτι μου. Ο Κύριος μου είπε: «Ήμουν γυμνός και εσύ είχες μια ντουλάπα
γεμάτη με ακριβά ρούχα, που ούτε καν φορούσες...»
Είδα επίσης πως, επειδή ανήκα στις ανώτερες κοινωνικά τάξεις, όταν οι φίλες
μου αγόραζαν ακριβά και φιρμάτα ρούχα, εγώ έπρεπε να αποκτήσω ακόμη καλύτερα
από αυτές. Αν κάποια αγόραζε ένα ωραίο αυτοκίνητο, εγώ έπρεπε να αποκτήσω ένα
καλύτερο... ήθελα πάντα να αγοράζω κάτι ανώτερο γιατί ζήλευα.
Ο Κύριος μου είπε: «Ήσουν πάντα υπεροπτική. Σύγκρινες τον εαυτό
σου με αυτούς που ήταν σε καλύτερη οικονομική κατάσταση από εσένα. Και ποτέ δεν
έδινες σημασία σε αυτούς που δεν είχαν την ίδια οικονομική άνεση με σένα. Όταν ήσουν
φτωχή, περπατούσες στο μονοπάτι της αγιότητας, γιατί πρόσφερες ακόμα και από το
υστέρημά σου». Και μου έδειξε πόσο πολύ Τον ευχαρίστησε , όταν μια φορά η
μητέρα μου παρόλο που ήμασταν φτωχοί, μου αγόρασε ακριβά παπούτσια τέννις. Ήμουν
πολύ χαρούμενη αλλά μετά συνάντησα στο δρόμο ένα παιδί που περπατούσε ξυπόλητο
και ένιωσα τόσο πόνο μόλις το είδα, που έβγαλα τα παπούτσια μου και του τα
έδωσα. Επέστρεψα στο σπίτι χωρίς παπούτσια και ο πατέρας μου θύμωσε πολύ! Και δεν
είχε άδικο: μέσα στη φτώχεια μας έκαναν πολλές θυσίες για να μου αγοράσουν τα
παπούτσια και εγώ τα χάρισα και μάλιστα μόλις τα είχαν αγοράσει! Αλλά ο Κύριος
ήταν πολύ χαρούμενος γι’αυτό!
Ο Κύριος συνέχισε
να μου δείχνει και άλλα πράγματα. Μου έδειξε όλη την ανθρωπότητα και πώς
ανταποκρινόμαστε στο Θεό. Πώς κλείνουμε την καρδιά μας στη Θεία Φώτιση με τον
τρόπο που ζούμε. Για παράδειγμα, όταν ένα μικρό κοριτσάκι κακοποιήθηκε
σεξουαλικά από τον πατέρα της, αν δεν είχα κλείσει την πόρτα στο Άγιο Πνεύμα,
αν είχα αισθανθεί τη Θεία Φώτιση και έκανα προσευχή, το κακό δεν θα εισερχόταν
στον πατέρα και δεν θα είχε συμβεί το κακό που προκάλεσε τόσο πόνο. Ή ένα αγόρι
δεν θα αυτοκτονούσε. Ο Κύριος συνέχισε: «Αν
είχες προσευχηθεί, εκείνο το κορίτσι δεν θα έκανε έκτρωση, εκείνο το άτομο δεν
θα πέθαινε νιώθοντας εγκαταλειμμένο από Μένα. Αν προσευχόσουν θα σε συμβούλευα
και θα σε καθοδηγούσα! Τόσο πόνος στον κόσμο και θα μπορούσες να είχες
βοηθήσει!»
Ποτέ δεν επέτρεψα
στο Άγιο Πνεύμα να με αγγίξει, ούτε άφησα τον εαυτό μου να συγκινηθεί από τον
πόνο των άλλων. Ο Κύριος μου είπε: «Κοίτα
τα βάσανα των παιδιών μου, κοίτα πώς χρειάστηκε να πλήξω την οικογένειά σου με
καρκίνο, για να συγκινηθείς και για εκείνους που υποφέρουν από αυτή την
αρρώστια! Ήσουν φιλεύσπλαχνη μόνο για τους δικούς σου και έτσι ο άντρας σου
βρέθηκε στην ίδια θέση!» Και ανεβάζοντας τον τόνο της φωνής Του, συνέχισε: «Αλλά ήσουν φτιαγμένη από πέτρα και ήσουν
ανίκανη να νιώσεις αγάπη!»
Θα σας πω και άλλα
για το πώς βλέπουμε τον εαυτό μας στο Βιβλίο της Ζωής. Ήμουν υποκρίτρια,
ψεύτικη. Μιλούσα ευγενικά στους ανθρώπους αλλά πίσω από την πλάτη τους, τους
κατέκρινα. Για παράδειγμα, επαινούσα κάποιαν λέγοντας: «Τι όμορφη που είσαι, τι ωραίο φόρεμα που φοράς, σου πάει πολύ!» Αλλά
μέσα μου σκεφτόμουν, ‘είσαι πανάσχημη και
πιστεύεις πως είσαι όμορφη σαν βασίλισσα!’ Στο Βιβλίο της Ζωής τα βλέπεις
όλα αυτά με τη διαφορά ότι εκεί φαίνονται και οι σκέψεις μας. Όλα τα ψέματά μου
ήλθαν στο φως και ο καθένας μπορούσε να τα δει. Πόσες φορές δεν κατάφερα να
ξεφύγω από τη μητέρα μου λέγοντας ψέματα! Επειδή δεν με άφηνε να πάω πουθενά,
της έλεγα: «Μαμά, πρέπει να δουλέψω στη
βιβλιοθήκη». Με πίστευε αλλά εγώ πήγαινα να δω μια ταινία πορνό ή σε κάποιο
μπαρ με τις φίλες μου για να πιω μια μπύρα. Και τώρα η μαμά μου μπορούσε να δει
τα πάντα στο Βιβλίο της Ζωής. Τι ντροπή που ένιωσα!!! Την εποχή που οι γονείς
μου ήταν φτωχοί, έπαιρνα μαζί μου στο σχολείο μια μπανάνα και ένα μικρό
μπουκάλι γάλα. Έτρωγα τη μπανάνα και πετούσα τη φλούδα στο πάτωμα. Ποτέ δεν
σκέφτηκα πως κάποιος μπορούσε να γλιστρήσει. Ο Κύριος μου έδειξε τις συνέπειες:
ποιος έπεσε, ποιος χτύπησε. Θα μπορούσα να είχα σκοτώσει κάποιον με την
απροσεξία μου και την έλλειψη ευσπλαχνίας που είχα.
Είδα με μεγάλο πόνο
πως έκανα μόνο μια καλή εξομολόγηση ως ενήλικας. Ήταν όταν μια ταμίας σε
σούπερ-μάρκετ στη Μπογκοτά μου έδωσε 4.000 πέσος παραπάνω ρέστα. Ο πατέρας μου
με είχε μάθει να είμαι ειλικρινής και ποτέ να μην αγγίζω ούτε μια δεκάρα που
ανήκε σε άλλον. Κατάλαβα το λάθος στο δρόμο για το ιατρείο μου και είπα στον
εαυτό μου: «Κοίτα εκείνη η χαζή, το ζώο
(έτσι μιλούσα) μου έδωσε 4.000 πέσος παραπάνω! Και τώρα πρέπει να γυρίσω πίσω!»
Αλλά κοιτάζοντας στον καθρέφτη του αμαξιού μου είδα την τεράστια κίνηση στο
δρόμο και είπα: «Όχι! Δεν γυρίζω πίσω,
δεν θέλω να αργήσω και να χάσω χρόνο! Είναι τόσο χαζή!» Αλλά είχα τύψεις
για τα χρήματα. Την Κυριακή πήγα στην εξομολόγηση και είπα: «Κατηγορώ τον εαυτό μου για κλοπή 4.500
πέσος που δεν επέστρεψα. Τα κράτησα για τον εαυτό μου!». Δεν πρόσεχα τι μου
έλεγε ο ιερέας, αλλά ο πονηρός δεν μπορούσε πια να με κατηγορήσει ότι έκλεψα!
Αλλά ο Κύριος μου
είπε: «Ήταν έλλειψη ευσπλαχνίας το να μην
επιστρέψεις τα χρήματα, γιατί για σένα 4.000 πέσος δεν ήταν τίποτα, αλλά για
εκείνη τη γυναίκα ήταν φαγητό τριών ημερών». Το χειρότερο ήταν πως είδα
εκείνη τη γυναίκα και τα δυο μωρά της να υποφέρουν από πείνα για δυο μέρες
εξαιτίας του λάθους μου. Όταν πράττουμε κάτι, υπάρχουν και οι συνέπειες των
πράξεών μας και άνθρωποι υποφέρουν από αυτές, γιατί οι πράξεις μας πάντα έχουν
συνέπειες. Όταν έρθει η στιγμή και παρουσιαστούμε μπροστά στο Θεό για την
τελική μας κρίση, θα τα δείτε όπως τα είδα και εγώ. Όταν το Βιβλίο της Ζωής
έκλεισε, φανταστείτε τη λύπη μου, τη ντροπή μου και την απέραντη θλίψη μου...
Το Βιβλίο έκλεισε
με τον πιο όμορφο τρόπο. Παρόλη τη συμπεριφορά μου, τις αμαρτίες μου, την
αδιαφορία μου και τα φρικτά αισθήματά μου, ο Κύριος με έψαχνε ως την τελευταία
στιγμή. Μου έστελνε πάντοτε ως όργανα άλλους ανθρώπους να μου μιλήσουν. Μου φώναξε,
μου αφαίρεσε πράγματα, με άφησε να ντροπιαστώ για να με κάνει να Τον αναζητήσω.
Πάντοτε με ακολουθούσε ως και την τελευταία στιγμή της ζωής μου. Ξέρετε ποιος
είναι ο Θεός Πατέρας; Είναι ένας δυνατός Θεός που μας αγαπάει, που στέκεται
δίπλα μας και ικετεύει τον καθένα μας για να μεταστραφεί. Αντίθετα, όταν τα
πράγματα πήγαιναν άσχημα, έλεγα: «Ο Θεός με τιμωρεί, με καταδικάζει!» Όμως δεν
ήταν έτσι. Ποτέ δεν μας καταδικάζει: στην
πραγματικότητα, με την ελευθερία της βούλησής μου είχα διαλέξει ποιος θα είναι
ο πατέρας μου και δεν ήταν ο Θεός. Διάλεξα το σατανά για πατέρα μου!
Πριν με πάνε στο
νοσοκομείο «Σόσιαλ Σεγκούρο», οι Πρώτες Βοήθειες με πήγαν σε ένα δημόσιο, όπου
υπήρχαν πάρα πολλοί άρρωστοι και δεν υπήρχε ελεύθερο κρεβάτι. Έμεινα σε μια
γωνιά για ώρες. Οι γιατροί δεν είχαν σκοπό να αφήσουν κάποιον με καρδιακή
προσβολή ή κάποιον σε άλλη σοβαρή κατάσταση, αλλά με περισσότερες πιθανότητες
να ζήσει, για να ασχοληθούν μ’ εμένα. Ήμουν τελείως καμμένη και το πιθανότερο
ήταν ότι θα πέθαινα.
Αλλά είχα τις αισθήσεις μου και ήμουν πολύ εκνευρισμένη και μουρμούριζα επειδή δεν ασχολούνταν με μένα. Όμως, σε μια στιγμή ηρέμησα, χωρίς να διαμαρτύρομαι,
γιατί είδα τον Ιησού Χριστό να γονατίζει δίπλα μου. Άγγιξε το κεφάλι μου με τα
χέρια Του και με παρηγόρησε. Μπορείτε να το φανταστείτε; Αναλογίζεστε την
τρυφερότητα; Σκέφτηκα πως είχα παραισθήσεις... Πώς είναι δυνατόν να βλέπω εδώ
τον Κύριό μας; Έκλεισα τα μάτια και τα ξανάνοιξα αλλά εξακολουθούσα να Τον
βλέπω! Μου είπε με μεγάλη τρυφερότητα: «Βλέπεις
μικρή μου, είσαι έτοιμη να πεθάνεις! Νιώσε την ανάγκη για το Έλεός Μου!»
Και είπε: «Έλεος! Έλεος!» Αλλά την
ίδια στιγμή σκέφτηκα: «Γιατί έλεος; Τι
κακό έχω κάνει;»
Δεν είχα συναίσθηση
των αμαρτιών μου, αλλά καταλάβαινα πως ήμουν έτοιμη να πεθάνω. Ήμουν λυπημένη
γι’ αυτό... «Αλίμονό μου, σε λίγο
πεθαίνω! Αλίμονό μου, τα διαμαντένια μου δαχτυλίδια!» Κοίταξα τη σάρκα των
δαχτύπων μου εντελώς καμμένη σαν να είχε εκραγεί. Σκέφτηκα: «Πρέπει να τα βγάλω οπωσδήποτε! Αλλιώς θα
χρειαστεί να τα κόψουν και θα χάσουν την αξία τους». Δεν μπορείτε να φανταστείτε
τι απαίσια μυρωδιά έχει η καμμένη σάρκα. Και όσο περισσότερο κουνούσα τα
δάχτυλα, τόσο χειρότερη γινόταν η μυρωδιά. Σκέφτηκα πως θα τρελαινόμουν από τον
πόνο, αλλά συνέχισα να λέω: «ΟΧΙ, ΟΧΙ, θα
τα καταφέρω! Θα βγάλω τα δαχτυλίδια πάση θυσία! Δεν θα πεθάνω με αυτά!»
Όταν στο τέλος κατάφερα να τα βγάλω, θυμήθηκα ξαφνικά: «Ω, όχι! Είμαι έτοιμη να πεθάνω και αυτές οι νοσοκόμες θα μου κλέψουν
τα δαχτυλίδια μου!» Εν τω μεταξύ κατέφθασε ο κουνιάδος μου. Ήμουν πολύ
χαρούμενη και είπα: «Σώσε τα δαχτυλίδια
μου!» Και του τα έδωσα. Είναι γιατρός και δεν θα μπορούσε να κάνει αλλιώς. Τα
δαχτυλίδια ήταν καμμένα και είχαν κομάτια κολλημένα από τη σάρκα μου επάνω
τους. Μου είπε πως θα τα παραδώσει στον Φερνάντο, τον άντρα μου. Συνέχισα: «Να πεις στις αδελφές μου να πάρουν τα
παιδιά γιατί τα καημένα θα μείνουν χωρίς μαμά. Δεν θα τα καταφέρω!» Όλο
αυτό το διάστημα δεν επωφελήθηκα από τη δυνατότητα που μου έδωσε ο Κύριος να
ζητήσω Έλεος και συγνώμη. Αλλά αφού πίστευα πως δεν είχα αμαρτίες; Πίστευα πως
ήμουν μια αγία! Όταν νιώθουμε πως είμαστε «άγιοι» τότε είναι που καταδικάζουμε
τον εαυτό μας.
Όταν παρέδωσα τα δαχτυλίδια στον κουνιάδο μου, είπα στον εαυτό
μου, ανακουφισμένη: «Επιτέλους, τώρα
μπορώ να πεθάνω!» και η τελευταία μου σκέψη ήταν: «Ωχ, με τι λεφτά θα με κηδέψουν αφού ο τραπεζικός μου λογαριασμός είναι
στο κόκκινο;»
Και έτσι έκλεισε το
Βιβλίο της Ζωής μου...
Η επιστροφή
Όταν το Βιβλίο της
Ζωής έκλεισε και η κρίση μου τελείωσε, δεν φαντάζεστε τον πανικό μου. Είδα τον
εαυτό μου με το κεφάλι προς τα κάτω σα να πέφτω σε λάκκο. Έπειτα αυτό το πράγμα
άνοιξε, έπεσα μέσα και άρχισα να φωνάζω και να επικαλούμαι όλους τους αγίους
για να με σώσουν: τον Άγιο Αμβρόσιο, τον Άγιο Αυγουστίνο, τον Άγιο Ισίδωρο,
κλπ. Δεν ήξερα ότι γνώριζα τόσους πολλούς, τόσο κακή χριστιανή ήμουν. Αλλά όταν
τελείωσε ο κατάλογος των Αγίων, παρέμεινα σιωπηλή... Ένιωσα τεράστιο κενό, πόνο
και μια απίστευτη ντροπή. Κατάλαβα πως κανείς δεν θα με βοηθήσει. Είπα στον
εαυτό μου: «Και όλοι οι άνθρωποι στη γη
νόμιζαν πως ήμουν μια αγία... έλεγαν πως, αν πεθάνω, θα με επικαλούνται! Πού πάω
τώρα;» Σήκωσα τα μάτια μου και είδα τη μητέρα μου. Ένιωσα τόση στεναχώρια,
γιατί θα ήθελε πολύ να με πάρει αγκαλιά και να με παραδώσει στα χέρια του Θεού.
Με μεγάλη σύγχυση και πόνο αναφώνησα: «Μαμά,
τι ντροπή! Καταδίκασα τον εαυτό μου! Όπου και αν πάω δεν θα σε ξαναδώ!»
Αλλά εκείνη τη
στιγμή ο Ιησούς της έδωσε μια πολύ όμορφη χάρη: η μητέρα μου ήταν ακίνητη και ο
Θεός της επέτρεψε να κουνήσει το χέρι της και να μου δείξει προς τα επάνω για να
κοιτάξω. Κοίταξα πάνω και ιδού, τα λέπια έπεσαν από τα μάτια μου. Ήταν πολύ
επώδυνο. Η πνευματική τύφλωση έφυγε και ξαφνικά απέκτησα την πνευματική μου
όραση.
Μια μέρα, ένας
ασθενής μου μου είχε πει: «Γιατρέ, νιώθω
πάρα πολύ πόνο και στεναχώρια για σένα. Είσαι πολύ προσκολλημένη στην ύλη. Αν κάποια
μέρα βιώσεις μεγάλη οδύνη ή βρεθείς σε επικίνδυνη κατάσταση, ζήτησε από τον
Ιησού να σε γιατρέψει με το Αίμα Του και ζήτησέ Του συγνώμη, γιατί ποτέ δεν θα
σε εγκαταλείψει, αφού έχει πληρώσει το τίμημα για σένα με το ίδιο Του το Αίμα».
Και έτσι με μεγάλη
ντροπή και τεράστιο πόνο άρχισα να φωνάζω: «Κύριε!
Ιησού Χριστέ, ελέησέ με! Συγχώρεσέ με Κύριε, συγχώρεσέ με! Δώσε μου μια δεύτερη
ευκαιρία!»
Ήταν η πιο όμορφη στιγμή! Δεν έχω λόγια να την περιγράψω! Ο Ιησούς έσκυψε κάτω και με τράβηξε από το λάκκο! Με σήκωσε και με έφερε σε ένα επίπεδο μέρος και μου είπε με πολλή αγάπη: «Ναι, θα επιστρέψεις και θα έχεις μια δεύτερη ευκαιρία... Όχι εξαιτίας των προσευχών της οικογένειάς σου, γιατί είναι φυσικό να κλαίνε για σένα. Είναι εξαιτίας της μεσολάβησης όλων των ανθρώπων που αν και δεν είχαν καμία σχέση μαζί σου, έκλαψαν και προσευχήθηκαν και ανύψωσαν την καρδιά τους με τόση αγάπη για σένα». Ξέρετε τι είδα; Είδα την απίστευτη δύναμη της διαμεσολαβητικής προσευχής! Ξέρετε πώς να ζείτε πάντα στην Παρουσία του Θεού; Να προσεύχεστε καθημερινά για τα παιδιά σας, αλλά να προσεύχεστε καθημερινά και για τα παιδιά όλου του κόσμου! Να προσεύχεστε για τους άλλους!
Είδα χιλιάδες και χιλιάδες φλόγες φωτός να πηγαίνουν στον Κύριο. Ήταν
τόσο όμορφες! Ήταν σαν μικρές, λευκές φλόγες καταπληκτικές και γεμάτες αγάπη. Ήταν
προσευχές πολλών, πολλών ανθρώπων που προσεύχονταν για μένα. Συγκινήθηκαν όταν
είδαν τι μου συνέβη, στην τηλεόραση και στις εφημερίδες. Έκλαιγαν και πρόσφεραν
Θείες Λειτουργίες. Το μεγαλύτερο δώρο που μπορείς να προσφέρεις σε κάποιον
είναι η Θεία Λειτουργία. Τίποτε δεν μπορεί να βοηθήσει πιο αποτελεσματικά
κάποιον, από τη Θεία Λειτουργία. Και αυτό που ο Θεός εκτιμάει περισσότερο είναι
να βλέπει τα παιδιά Του να μεσολαβούν για τον πλησίον τους. Η Θεία Λειτουργία
δεν είναι έργο ανθρώπου, αλλά του Θεού.
Μεταξύ εκείνων των
μικρών φώτων, υπήρχε και ένα τεράστιο και ήταν πολύ όμορφο: Ξέρετε γιατί είμαι
εδώ σήμερα; Γιατί επέστρεψα; Γιατί υπάρχει ένας άγιος άνθρωπος στη χώρα μου. Ο Κύριος
μου είπε: «Είναι ένας άνθρωπος που σε
αγαπάει χωρίς να σε ξέρει!» Μου έδειξε ότι ήταν ένας φτωχός χωρικός που
ζούσε στη Σιέρα Νεβάδα της Σάντα Μάρτα. Ήταν τόσο φτωχός που δεν είχε τίποτα να
φάει. Όλη του η σοδειά είχε καεί και τα κοτόπουλά του είχαν κλαπεί από τους
αντάρτες. Οι αντάρτες ήθελαν να πάρουν με το ζόρι το γιο του, να τον
στρατολογήσουν. Ο φτωχός άνθρωπος διήνυσε μεγάλη απόσταση για να πάει στο χωριό
και να συμμετάσχει στη Θεία Λειτουργία. Ο Κύριος μου επέτρεψε να ακούσω τα
λόγια με τα οποία προσευχήθηκε ο άνθρωπος αυτός: «Κύριε, Σε αγαπάω! Σε ευχαριστώ για την υγεία μας, σε ευχαριστώ για τα
παιδιά μου! Σε ευχαριστώ για όλα όσα μου δίνεις. Δόξα στο Θεό! Ευλογημένο να
είναι το Όνομά Σου!»
Η προσευχή του ήταν
μόνο δοξολογίες και ευχαριστίες στο Θεό! Ο Ιησούς με έκανε να δω πως είχε μόνο
15.000 πέσος (5,79 ευρώ) στο πορτοφόλι του. Ξέρετε τι έκανε; Έδωσε 10.000 στο
δίσκο για τους φτωχούς! Εγώ έβαζα μόνο 5.000 πέσος στο δίσκο και μόνο όταν
κάποιος μου είχε δώσει πλαστό νόμισμα στη δουλειά!! Δεν έδωσε 5.000 αλλά 10.000
παρόλο που αυτά ήταν όλα τα χρήματα που διέθετε! Δεν δυσανασχετούσε ούτε
γκρίνιαζε για τη φτώχεια του αλλά ευχαριστούσε και δόξαζε το Θεό! Μετά έφυγε
από την εκκλησία και πήγε να αγοράσει σαπούνι που του το τύλιξαν σε εφημερίδα
της προηγούμενης μέρας. Στο χαρτί αυτό υπήρχε άρθρο για το ατύχημά μου και μια
φωτογραφία μου όπως ήμουν καμμένη. Ο άνθρωπος αυτός διάβασε συλλαβιστά την
ιστορία μου γιατί ήταν σχεδόν αγράμματος. Όταν τη διάβασε, έκλαψε πολύ σαν να
ήμουν κάποιος πολύ δικός του και έπεσε στο έδαφος ικετεύοντας το Θεό με όλη του
την καρδιά, λέγοντας: «Πατέρα μου, Κύριέ
μου, δείξε ευσπλαχνία για τη μικρή μου αδελφή, σώσε την, σώσε την Κύριε! Αν τη
σώσεις, σου υπόσχομαι πως θα πάω στο Ναό του Κυρίου Ιησού των Θαυμάτων, στη
Μπούγκα. Σε παρακαλώ, σώσε την. Σε παρακαλώ, σώσε την!» Σκεφθείτε αυτόν τον
φτωχό άνθρωπο. Δεν καταριόταν ούτε θρηνούσε που υπέφερε από πείνα αυτός και η
οικογένειά του, αντίθετα δοξολογούσε και ευχαριστούσε το Θεό... Και είχε τόση
αγάπη για τον πλησίον του, που παρόλο που δεν είχε τίποτα να φάει, ήταν
διατεθειμένος να διασχίσει τη χώρα για να πραγματοποιήσει την υπόσχεση που
έδωσε για κάποιον που ούτε καν ήξερε!
Ο Κύριος μου είπε: «Αυτή
είναι αληθινή αγάπη για τον πλησίον! Έτσι πρέπει να αγαπάς το συνάνθρωπό σου!»
Και ήταν εδώ ακριβώς που μου έδωσε την αποστολή μου: «Θα γυρίσεις πίσω για να δώσεις τη μαρτυρία σου και θα την επαναλάβεις
όχι 1000 φορές, αλλά 1000 Χ 1000 φορές. Αλίμονο σε αυτόν που θα την ακούσει και
δεν θα αλλάξει τη ζωή του. Θα κριθεί με μεγαλύτερη αυστηρότητα όπως εσύ αλλά
και οποιοσδήποτε άλλος. Είτε είναι ιερέας είτε απλός πιστός, γιατί δεν υπάρχει
πιο κουφός από αυτόν που αρνείται να ακούσει, ούτε πιο τυφλός από αυτόν που
αρνείται να δει».
Σωματική
αποκατάσταση
Όταν ο Κύριος μου
επέτρεψε να επανέλθω, τα νεφρά μου δεν λειτουργούσαν αλλά δεν με έβαλαν σε
αιμοκάθαρση διότι πίστευαν πως θα πεθάνω. Αλλά ξαφνικά τα νεφρά μου άρχισαν να
λειτουργούν, όπως και οι πνεύμονές μου και η καρδιά μου άρχισε να χτυπά
κανονικά. Φαντάζεστε την έκπληξη των γιατρών! Από εκείνη τη στιγμή δεν
χρειαζόμουν πλέον μηχανήματα. Άρχισε η φυσική μου αποκατάσταση, αλλά δεν ένιωθα
τίποτα ζωντανό από τη μέση και κάτω του σώματός μου. Μετά από ένα μήνα οι
γιατροί μου είπαν: «Γκλόρια, ο Θεός
επιτελεί ένα θαύμα πάνω σου, το δέρμα σου αναπλάθεται και καλύπτει τις πληγές
σου... Για τα πόδια σου όμως, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Πρέπει να τα
ακρωτηριάσουμε!»
Όταν μου το είπαν
αυτό, εγώ που ήμουν αθλητικός τύπος, σκέφτηκα: «Τέσσερις ώρες γυμναστική τη
μέρα και πήγαν χαμένες!» Σκέφτηκα να το σκάσω αλλά δεν τα κατάφερα γιατί τα
πόδια μου δεν με κρατούσαν και έπεσα. Με είχαν στον πέμπτο όροφο του νοσοκομείου
και με μετέφεραν στον έβδομο μέχρι να χειρουργηθώ. Εκεί είχαν και μια κυρία που
της είχαν κόψει τα πόδια, αλλά έπρεπε να της τα ξανακόψουν λίγο ψηλότερα. Βλέποντάς
την σκέφτηκα πως όλα τα λεφτά του κόσμου δεν μπορούσαν να αγοράσουν κάτι τόσο
όμορφο, όσο ένα ζευγάρι πόδια. Όταν μου είπαν πως θα μου τα κόψουν ένιωσα
τεράστια θλίψη! Ποτέ δεν είχα ευχαριστήσει το Θεό για τα πόδια μου. Αντίθετα,
με την τάση που είχα να παίρνω βάρος, δεν έτρωγα και λιμοκτονούσα σαν ανόητη
και ξόδευα μια περιουσία για να είμαι λεπτή... Τώρα έβλεπα τα πόδια μου καμμένα,
χωρίς σάρκα, αλλά για πρώτη φορά ευχαρίστησα το Θεό που τα είχα ακόμα. «Κύριε, Σε ευχαριστώ για τα πόδια μου και Σου
ζητώ τη χάρη να με αφήσεις να τα κρατήσω για να περπατήσω ξανά. Σε ικετεύω,
Κύριε, επίτρεψέ μου να έχω τα πόδια μου!»
Αμέσως άρχισα να τα
νιώθω: ήταν μαύρα και χωρίς κυκλοφορία. Αυτό έγινε Παρασκευή. Τη Δευτέρα που
ήρθαν οι γιατροί, έμειναν κατάπληκτοι γιατί τα πόδια μου είχαν κανονικό χρώμα
και η κυκλοφορία του αίματος είχε επανέλθει! Έμειναν με το στόμα ανοιχτό και
δεν ήθελαν να το πιστέψουν! Τους είπα: «Με
πονάνε πολύ, αλλά πιστεύω πως δεν υπάρχει άλλος στον κόσμο τόσο ευτυχισμένος
που νιώθει τον πόνο στα πόδια του, όσο είμαι εγώ αυτή τη στιγμή!» Ο γιατρός
του εβδόμου ορόφου μου είπε πως ποτέ, στην τριανταοχτάχρονη καριέρα του δεν
είχε ξαναδεί κάτι τέτοιο.
Τα άλλα δυο θαύματα
που μου έκανε ο Κύριος, ήταν η αποκατάσταση του στήθους μου και των ωοθηκών
μου. Ο γιατρός είπε πως δεν θα μπορούσα να ξανακάνω παιδιά και χάρηκα γιατί
πίστεψα πως ο Θεός μου είχε δώσει ένα φυσικό τρόπο για να μη μένω έγκυος! Αλλά
μετά από 1,5 χρόνο είδα το στήθος μου να αναπλάθεται και να γίνεται όπως παλιά.
Κατάπληκτη πήγα στο γιατρό και μου είπε πως ήμουν έγκυος! Και θήλασα την κόρη
μου με αυτό το στήθος! Για το Θεό τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο!
Επίλογος
Η Γκλόρια Πόλο ζει
στην Κολομβία ασκώντας το επάγγελμά της αλλά και ταξιδεύοντας σε όλον τον κόσμο
για να δίνει τη μαρτυρία της σε χιλιάδες ανθρώπους και εκπληρώνοντας την
αποστολή που της ανέθεσε ο Θεός. Στο σώμα της παρέμειναν τεράστιες ουλές, αλλά
ζει μια φυσιολογική ζωή. Η μετάφραση έγινε από μια ομιλία που έδωσε στο Καράκας
της Βενεζουέλας στις 5/5/2005.
ΠΗΓΗ: Η παρουσίαστη/μαρτυρία της Γκλόρια Πόλο για την εμπειρία που είχε όταν χτυπήθηκε από κεραυνό και βρέθηκε στην Άλλη Πλευρά, www.gloriapolo.net
Σχετικά με το Βιβλίο της Ζωής
Το Βιβλίο Ζωής αναφέρεται πολλές φορές στην Αποκάλυψη του Ιωάννη ως το Βιβλίο του Αρνίου, δηλαδή του Ιησού Χριστού, ο οποίος θυσιάστηκε για τις αμαρτίες του κόσμου. Στην τελευταία κρίση, οι πιστοί του Χριστού είναι σίγουροι ότι τα ονόματά τους καταγράφονται στο Βιβλίο της Ζωής και ότι δεν έχουν τίποτε να φοβηθούν:
«Το νικητή θα τον
ντύσει ο Θεός με τα λευκά ρούχα της νίκης, δεν θα διαγράψω το όνομά του από το βιβλίο της ζωής και θα τον αναγνωρίσω ως
δικό μου μπροστά στο Θεό και στους αγγέλους του» (Αποκάλυψη 3: 5)
«Ανοίχτηκαν πολλά
βιβλία, κι ύστερα ανοίχτηκε ένα άλλο βιβλίο, το βιβλίο της ζωής. Και κρίθηκαν οι νεκροί ανάλογα με τα έργα τους,
που ήταν γραμμένα στα βιβλία» (Αποκάλυψη 20:12)
«Και όποιος δεν βρέθηκε γραμμένος στο βιβλίο της ζωής ρίχτηκε κι αυτός στη λίμνη της φωτιάς» (Αποκάλυψη 20:15)
Σχόλια