Χτυπήθηκα από κεραυνό, η κρίση μου ενώπιον του Θεού - μέρος Β'

(Συνέχεια από το Α' μέρος)

Παραλίγο να κάνω την αδελφή μου να πεθάνει από το φόβο της, γιατί ήμουν σε κώμα και όμως με άκουσε που μίλαγα! Έπαθε σοκ και άρχισε να φωνάζει: «Φύγετε, μη την πάρετε. Μαμά, σε παρακαλώ, φύγε. Δεν βλέπεις πως έχει μικρά παιδιά; Μην την πάρετε! Μη την πάρετε!» Οι γιατροί απομάκρυναν την αδελφή μου διότι νόμιζαν ότι παραληρεί από την κούραση. Όσο για μένα φανταστείτε τη χαρά μου όταν είδα τους γονείς μου! Σε αυτό το μέρος, σε αυτή τη φρίκη που βρισκόμουν, να δω τους γονείς μου!

Όταν είδαν πού βρισκόμουν, δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο πόνο είχε το πρόσωπό τους, διότι εκεί, αντιλαμβάνεται κανείς τα συναισθήματα των άλλων. Είδα τον πόνο και την αγωνία που ένιωθαν. Ο πατέρας μου άρχισε να κλαίει πολύ, πάρα πολύ και φώναζε: «Η κόρη μου! Ωχ, όχι! Θεέ μου, όχι την κόρη μου, όχι την κορούλα μου!»
Η μητέρα μου προσευχόταν. Με κοίταξε κατάματα και είδε τη θλίψη στα μάτια μου, αλλά ταυτόχρονα τίποτα δεν θα μπορούσε να αφαιρέσει την ειρήνη και τη γλυκήτητα που είχε το πρόσωπό της! Σήκωσε τα μάτια της και με κοίταξε. Κατάλαβα μετά λύπης μου πως δεν μπορούσαν να με βγάλουν από εκεί! Αυτό μεγάλωσε τον πόνο μου, να τους βλέπω να πονούν μαζί μου χωρίς να μπορούν να κάνουν τίποτα για μένα! Κατάλαβα πως βρίσκονταν και εκείνοι εκεί γιατί ως παιδαγωγοί μου τους είχε ανατεθεί να διαφυλάξουν τα χαρίσματα που μου είχε δώσει ο Θεός. Με τη ζωή τους και τη μαρτυρία τους έπρεπε να με προστατεύουν από τις επιθέσεις του Σατανά.

Όταν είδα πόσο υπέφεραν, ιδιαίτερα τον πατέρα μου, ούρλιαξα ξανά απεγνωσμένα: «Πάρτε με από εδώ! Πάρτε με από εδώ! Δεν έχω αμαρτίες για να βρίσκομαι εδώ, αφού είμαι Καθολική! Είμαι Καθολική! Βγάλτε με από εδώ!!!»

Η κρίση μου

Όταν φώναξα ξανά πως είμαι Καθολική, άκουσα μια γλυκιά φωνή. Ήταν τόσο όμορφη που γέμισε τα πάντα γύρω μου με ειρήνη και αγάπη και έκανε την ψυχή μου να αναπηδήσει! Εκείνα τα απαίσια πλάσματα που κρέμονταν από πάνω μου, στο άκουσμα της φωνής, αμέσως έπεσαν με το πρόσωπο στη γη και ζήτησαν την άδεια να αποχωρήσουν, διότι δεν μπορούσαν να αντέξουν τη γλυκύτητα της φωνής Του. Έπειτα είδα κάτι σαν στόμα που έχασκε και έτρεξαν γρήγορα προς τα εκεί με φόβο. Φανταστείτε το αυτό! Αυτοί οι φρικιαστικοί δαίμονες να πέφτουν στο έδαφος... όταν ακούν τη φωνή του Κυρίου, παρόλη την υπερηφάνεια του Σατανά που τους κάνει να την ακούν σαν κάτι ενοχλητικό!

Εκείνη η όμορφη φωνή μου είπε: «Πολύ καλά, αφού είσαι Καθολική, πες μου ποιες είναι οι Εντολές του Νόμου του Θεού». Σκεφθείτε τον τρόμο μου! Αυτή την ερώτηση δεν την περίμενα! Ήξερα μόνο πως είναι δέκα και τίποτα παραπάνω! «Τι θα κάνω τώρα;» σκεφτόμουν και ένιωθα νευρικότητα. Θυμήθηκα τη μαμά μου που έλεγε πως η πρώτη εντολή είναι η αγάπη. Μιλούσε συνέχεια γι’ αυτήν. Αγάπη για το Θεό και για τον πλησίον. Τελικά τα κηρύγματα της μαμάς μου φάνηκαν χρήσιμα σε κάτι, είπα στον εαυτό μου. Έτσι διάλεξα αυτή την απάντηση, ευχόμενη να αρκεί και να περάσουν οι υπόλοιπες απαρατήρητες! Σκεφτόμουν πως έτσι θα ξεφύγω, όπως έκανα όταν ήμουν στη γη. Πράγματι, είχα πάντα μια έτοιμη απάντηση. Πάντα κατάφερνα να δικαιολογώ τον εαυτό μου. Τώρα σκεφτόμουν να κάνω το ίδιο. Και άρχισα να λέω: «Η πρώτη Εντολή είναι αγάπα το Θεό σου πάνω από όλα και τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου».

«Πολύ καλά», μου είπε. «Και το έκανες; Τον αγάπησες;»
Εντελώς μπερδεμένη, απάντησα: «Εγώ... ναι! Ναι, εγώ ναι. Ναι!»
Αλλά η υπέροχη αυτή φωνή είπε: «Όχι!»

Σας βεβαιώνω πως όταν μου είπε «Όχι!», τότε ένιωσα το χτύπημα του κεραυνού! Δεν είχα καταλάβει ακόμη σε ποια μεριά με χτύπησε... αλλά όταν άκουσα εκείνο το «Όχι!», αισθάνθηκα όλο τον πόνο από τον κεραυνό! Ένιωσα γυμνή... Οι μάσκες μου έπεσαν και ξεσκεπάστηκα.

Η απαλή αυτή φωνή συνέχισε να λέει:
«Όχι! Δεν αγάπησες τον Κύριό σου πάνω από όλα και ακόμη λιγότερο αγάπησες τον πλησίον σου ως τον εαυτό σου! Έφτιαξες ένα θεό στα μέτρα σου, όπως σε βόλευε! Μόνο σε στιγμές ανάγκης ή πόνου θυμόσουν τον Κύριό σου. Και τότε ναι, γονάτιζες κάτω, έκλαιγες, ζητούσες, πρόσφερες εννεαήμερα προσευχών, πήγαινες στη Λειτουργία, σε ομάδες προσευχής επιζητώντας τις χάρες Μου ή ένα θαύμα... Όταν η οικογένειά σου ήταν φτωχή, ταπεινή και επιθυμούσες να επιτύχεις επαγγελματικά, τότε ναι, προσευχόσουν γονατιστή καθημερινά πολλές ώρες, ικετεύοντας τον Κύριό σου! Προσευχόσουν, ζητώντας Μου να σε βγάλω από τη φτώχεια, να σου επιτρέψω να ασκείς ένα επάγγελμα, να γίνεις «κάποια»! Όταν βρισκόσουν σε ανάγκη και χρειαζόσουν χρήματα, τότε ναι, έδινες υποσχέσεις: ‘Θα προσευχηθώ το Ροδάριο, αλλά εσύ Κύριέ μου, δώσε μου λίγα χρήματα!’ αυτή ήταν η σχέση που είχες με τον Κύριό σου! Ποτέ σου δεν κράτησες την υπόσχεση που έδινες, ούτε μια φορά! Και πέρα από αυτό ποτέ σου δεν Με ευχαρίστησες!»

Εδώ ο Κύριος επέμεινε: «Μου έδινες υποσχέσεις, έδινες το λόγο σου σ’ Εμένα, τον Κύριό σου, αλλά ποτέ δεν τον τηρούσες!»

Ο Χριστός μου έδειξε μια από τις πολλές μου προσευχές, τότε που Του ζητούσα τη χάρη να αποκτήσω το πρώτο μου αυτοκίνητο. Τότε προσευχόμουν με πολλή ταπείνωση και Τον παρακαλούσα να μου δώσει ένα μικρό αυτοκίνητο, ακόμη και παλιό, δεν είχε σημασία... αρκεί να δούλευε. Αλλά μόλις έπαιρνα αυτό που ζητούσα, δεν έλεγα ούτε ένα ευχαριστώ στον Κύριο. Και οχτώ μέρες αργότερα, όχι μόνο δεν Τον ευχαρίστησα, αλλά Τον αρνήθηκα και μίλησα άσχημα γι’ Αυτόν. Μου έδειξε πως παρά τις χάρες που μου χορηγούσε, όχι μόνο δεν τηρούσα τις υποσχέσεις μου, αλλά δεν Τον ευχαριστούσα καν. Αντιμετώπιζα τον Κύριο με πολύ θλιβερό τρόπο. Η σχέση μου με το Θεό ήταν όπως με ένα τραπεζικό μηχάνημα ανάληψης μετρητών. Έκανα ένα Ροδάριο και εκείνος όφειλε να μου δώσει χρήματα. Και αν δεν μου έδινε, επαναστατούσα. Όταν με αξίωσε να εξασκήσω το επάγγελμά μου – και να αποκτήσω κύρος και χρήματα – το Όνομα του Θεού δεν με βόλευε πλέον. Άρχισα να πιστεύω πως ήμουν μια χαρά, χωρίς να νιώθω την παραμικρή αγάπη ή ευγνωμοσύνη για Εκείνον. Τίποτα! Ήμουν αχάριστη στο μάξιμουμ! Επιπλέον γινόμουν περισσότερο άπιστη προς το Θεό. Άρχισα να πιστεύω σε όλες τις θεωρίες του κόσμου. Πίστευα, για παράδειγμα, στη μετενσάρκωση, έπεισα τον εαυτό μου πως όταν κάποιος πεθαίνει ξεκινάει πάλι από την αρχή... και είχα ξεχάσει πως ο Κύριός μου πλήρωσε με το Αίμα Του γι’ αυτό...

Ο Κύριος συνέχισε: «Ό,τι είχες, δεν σου δόθηκε επειδή το ζήτησες, αλλά ως ευλογία από τον Ουρανό. Εσύ, αντίθετα, έλεγες πως τα απέκτησες όλα μόνη σου γιατί δούλευες σκληρά και πάλευες... Έλεγες πως απέκτησες τα πάντα με τα χέρια σου και με τη μελέτη σου. Όχι! Κοίτα πόσοι άνθρωποι υπάρχουν που έχουν πιο πολλά προσόντα από σένα, που δουλεύουν το ίδιο ή και πιο πολύ από σένα!»

Ο Θεός με εξέτασε στις Δέκα Εντολές, δείχνοντάς μου ποια ήμουν στην πραγματικότητα: στα λόγια λάτρευα και αγαπούσα το Θεό, όμως στην πράξη λάτρευα το Σατανά. Στα εξωτερικά ιατρεία της κλινικής μου ερχόταν μια χαρτορίχτρα που έκανε κάποια «μαγικά» για να ελευθερώσει το ιατρείο μου από «κακές επιρροές». Έλεγα: «Δεν πιστεύω σε τέτοια πράγματα, αλλά κάντο παρόλα αυτά, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται...» Και έτσι έκανε τα μαγικά της. Σε μια γωνιά που δεν φαινόταν, έβαλε ένα πέταλο αλόγου και μια γλάστρα αλόης – για να διώχνει την κακοτυχία – και άλλα τέτοια. Ξέρετε τι έκανα με το να το επιτρέψω αυτό; Άνοιξα διάπλατα τις πόρτες στους δαίμονες να μπουν με την ησυχία τους, να κυκλοφορούν ελεύθερα στην κλινική μου και στη ζωή μου. Βλέπετε πόσο ντροπιαστικό είναι. Ο Θεός ανέλυσε τη ζωή μου υπό το φως των Δέκα Εντολών. Μου έδειξε πώς ζούσα σε σχέση με τον πλησίον μου και με Εκείνον. Έκρινα τους πάντες και τα πάντα. Και όλοι με έδειχναν και έλεγαν «η Αγία Γκλόρια». Μου έδειξε πως, αν και είπα πως αγαπώ το Θεό και τον πλησίον μου, αντίθετα, ήμουν πολύ ζηλόφθονη. Τώρα είδα πως όταν εξαπατούσα κάποιον ή έλεγα ψέματα, διέπραττα ψευδορκία, γιατί τη στιγμή που αναφώνησα: «Είμαι Καθολική», διακήρυξα πως ο Ιησούς Χριστός είναι ο Κύριός μου και την ίδια στιγμή μαρτυρούσα το ψεύδος και την απάτη! Έκανα κακό σε τόσο πολλούς ανθρώπους! Όσο για τα υπόλοιπα, δεν ήμουν ποτέ ευγνώμων στους γονείς μου για όλες τις θυσίες τους για να αποκτήσω ένα πτυχίο και να θριαμβεύσω στη ζωή μου... Δεν τους έβλεπα... Τους αγνοούσα και όταν έκανα καριέρα μειώθηκαν στα μάτια μου, σε σημείο να ντρέπομαι για τη μητέρα μου, επειδή ήταν ταπεινή και φτωχή.

Ο Ιησούς συνέχισε να μου δείχνει πόσο κακή σύντροφος ήμουν: Περνούσα όλη τη μέρα μου γκρινιάζοντας από τη στιγμή που ξυπνούσα. Ο άντρας μου μου έλεγε: «Να έχεις μια όμορφη μέρα!» και απαντούσα «Σε σένα ίσως φαίνεται όμορφη! Κοίτα τι βροχή!» Πάντα είχα αντίλογο για τα πάντα.

Όσο για την αφοσίωσή μου στις άγιες μέρες, ω τι τρόμο και θλίψη ένιωσα! Ο Χριστός με έκανε να δω πως αφιέρωνα τέσσερις-πέντε ώρες στο να γυμνάζω το σώμα μου και ούτε 10 λεπτά για Εκείνον, ούτε ένα ευχαριστώ, ούτε μια μικρή προσευχή... Τίποτα! Αντίθετα, μερικές φορές έλεγα το Ροδάριο πολύ γρήγορα κατά τη διάρκεια του διαλείμματος μιας τηλεοπτικής σαπουνόπερας. Νόμιζα πως θα τα κατάφερνα να προσεύχομαι κατά τη διάρκεια των διαφημίσεων. Άρχιζα πολύ γρήγορα χωρίς να δίνω προσοχή σε αυτά που έλεγα, ανησυχώντας μήπως η σαπουνόπερα είχε ήδη αρχίσει. Εν ολίγοις προσευχόμουν χωρίς να ανυψώνω την καρδιά μου στο Θεό.

Όταν ζούσα με τους γονείς μου και η μαμά μου με υποχρέωνε να πηγαίνω στην εκκλησία, της έλεγα: «Μα μαμά, εάν ο Θεός είναι παντού, γιατί πρέπει να πάω στην εκκλησία;». Με βόλευε να μιλάω έτσι... Και ο Ιησούς μου το επεσήμανε. Βαριόμουν να αφιερώσω στο Θεό λίγο χρόνο την Κυριακή, να Του δείξω την ευγνωμοσύνη και την αγάπη μου. Είχα γίνει σκλάβα της σάρκας μου και ξέχασα πως είχα ψυχή! Μια ψυχή που ποτέ δεν φρόντισα.

Όσον αφορά το Λόγο του Θεού, έφτασα στο σημείο να λέω με αναίδεια πως όποιος διαβάζει πολύ το Ευαγγέλιο, τρελαίνεται. Έφτασα στο σημείο να γίνω βλάσφημη και η ασυναρτησία της ζωής μου με έκανε να πω ειρωνικά: «Σιγά τώρα που είναι ‘’Πανάγιος’’ και είναι ο Θεός παρών στο Ιερό και στο δισκοπότηρο... Ο ιερέας πρέπει να προσθέσει λίγο μπράντυ για να του δώσει ωραία γεύση!»

Έφτασα σε σημείο να εξευτελίζω τη σχέση μου με το Θεό! Άφησα την ψυχή μου χωρίς τροφή και σαν να μην έφτανε αυτό, έκρινα συνέχεια τους ιερείς. Αν ξέρατε πόσο άσχημα ένιωσα γι’ αυτό μπροστά στο Θεό! Ο Κύριος μου έδειξε πως η ψυχή μου είχε υποβιβαστεί λόγω όλων αυτών των κρίσεων. Και επιπλέον έφτασα στο σημείο να διαδίδω πως ένας ιερέας που γνώριζα ήταν ομοφυλόφιλος και το έμαθε όλη η κοινότητα. Δεν μπορείτε να καταλάβετε το κακό που έκανα σ’ εκείνον τον ιερέα! Όχι, δεν μπορείτε να το διανοηθείτε! Δεν μπορώ να σας αφηγηθώ όλη την ιστορία, γιατί θα πάρει πολύ χρόνο. Σας λέω μόνο αυτό, πως μια λέξη έχει τη δύναμη να καταστρέψει και να σκοτώσει ψυχές. Τώρα που είδα το κακό που προξένησα, η ντροπή μου είναι τόσο μεγάλη που δεν υπάρχουν λόγια να την περιγράψουν! Μπορώ όμως να σας παρακαλέσω να μην κάνετε το ίδιο: μην κρίνετε! Προσευχηθείτε! Κατάλαβα πως το σοβαρότερο σφάλμα που λέκιασε την ψυχή μου και έφερε πάνω μου περισσότερες κατάρες, ήταν όταν μίλησα άσχημα για τους ιερείς!

Προσευχηθείτε για τους ιερείς

Η οικογένειά μου πάντα έκρινε τους ιερείς. Όταν ήμασταν μικρά, ο πατέρας μου και όλοι οι υπόλοιποι στο σπίτι συνήθιζαν να τους κατακρίνουν και να λένε: «Οι ιερείς είναι γυναικάδες και έχουν περισσότερα χρήματα από εμάς. Είναι έτσι κι έτσι...» και εμείς τα επαναλαμβάναμε.
Ο Κύριός μας μου είπε, φωνάζοντας σχεδόν: «Ποιά νόμιζες πως είσαι, να παριστάνεις το θεό και να κατακρίνεις τους χειροτονημένους Μου;! Είναι και αυτοί από σάρκα και τους έχει δοθεί αγιότητα για το καλό της κοινότητας, όπου τους τοποθετώ ως δώρο. Οι κοινότητες οφείλουν να προσεύχονται γι’ αυτούς, να τους αγαπούν και να τους στηρίζουν».

Έχετε υπόψη, φίλοι μου, πως όταν ένας ιερέας πέφτει, η κοινότητα θα λογοδοτήσει για την αγιότητά του. Ο διάβολος μισεί τους Χριστιανούς αλλά τους ιερείς τούς μισεί ακόμη περισσότερο. Μισεί την Εκκλησία μας, διότι όπου υπάρχει ιερέας που καθαγιάζει...

Ανοίγω εδώ μια παρένθεση: πρέπει να γνωρίζετε πως ο ιερέας, παρόλο που είναι άνθρωπος, είναι αφιερωμένος στον Κύριο και ο Αιώνιος Θεός και Πατέρας τον αναγνωρίζει, ώστε σε ένα μικρό κομμάτι ψωμί να επιτελείται ένα θαύμα, η Μετουσίωση. Στα χέρια των ιερέων το ψωμί και το κρασί γίνεται Σώμα και Αίμα Χριστού. Τα χέρια αυτά ο διάβολος τα μισεί τρομερά γιατί η Θεία Ευχαριστία αποτελεί ανοιχτή πόρτα για τον Παράδεισο και είναι η μοναδική! Χωρίς τη Θεία Ευχαριστία κανένας δεν εισέρχεται στον Παράδεισο. Πολλοί άνθρωποι μιλούν άσχημα για την Εκκλησία, ωστόσο μόνο μέσω της Εκκλησίας λαμβάνουν σωτηρία και πάνε στο Καθαρτήριο όπου συνεχίζουν να επωφελούνται από τη Θεία Ευχαριστία. Σώζονται. Πηγαίνουν στο Καθαρτήριο αλλά σώζονται. Οφείλουμε λοιπόν να προσευχόμεθα πολύ για τους ιερείς, γιατί ο διάβολος τους επιτίθεται συνεχώς.
Ο Κύριος μου το έδειξε αυτό.

Τα Μυστήρια

Μόνο μέσω του ιερέα τελείται για παράδειγμα το Μυστήριο της συμφιλίωσης (εξομολόγηση). Μόνο μέσω εκείνου λαμβάνουμε άφεση αμαρτιών. Το εξομολογητήριο είναι «λουτρό της ψυχής». Το Αίμα του Χριστού καθαρίζει τις αμαρτίες. Αν είχα εξομολογηθεί, θα είχα ξεπλυθεί με το Αίμα του Χριστού. Επιπλέον θα είχα κόψει τα σχοινιά που με κρατούσαν δεμένη με τον πονηρό. Δεν είναι λογικό, επομένως, ο διάβολος να απεχθάνεται τους ιερείς; Ακόμη και εκείνοι οι ιερείς που έχουν αμαρτήσει πολύ, έχουν τη δύναμη να δίνουν άφεση αμαρτιών. Διότι την άφεση δεν την δίνει ο ιερέας, τη δίνει ο Ιησούς που είναι ο Αιώνιος Αρχιερέας, μέσω του απλού, αμαρτωλού ίσως ιερέα. Είναι υποχρέωσή μας και καθήκον μας να προσευχόμαστε γι’ αυτούς για να τους προστατεύει ο Θεός από τις επιθέσεις του Πονηρού.

Γάμος

Θα ήθελα να σας μιλήσω για το πόσο μεγάλη χάρις υπάρχει στο Μυστήριο του Γάμου. Όταν μπαίνουμε στην εκκλησία την ημέρα του γάμου μας, τη στιγμή που λέμε το «ναι» και υποσχόμαστε να είμαστε για πάντα πιστοί στη χαρά, στη λύπη, στην αρρώστια κλπ., γνωρίζετε σε ποιον υποσχόμαστε; Στο Θεό Πατέρα! Ο Θεός χαίρεται εξαιρετικά με το γάμο! Αυτός είναι ο μόνος Μάρτυρας όταν λέμε αυτά τα λόγια. Όλοι μας, όταν πεθάνουμε, θα δούμε τη στιγμή αυτή στο Βιβλίο της Ζωής. Έπειτα θα δούμε ένα απερίγραπτα χρυσό φως, μια έντονη λαμπρότητα: ο Θεός Πατέρας γράφει τα λόγια που είπαμε στο Βιβλίο με πανέμορφα γράμματα από χρυσάφι.
Είδα πως την ημέρα του γάμου μου, δεν ήμασταν πλέον δυο, αλλά τρεις! Εμείς οι δυο και ο Χριστός! Τον Χριστό Τον λαβαίνουμε κοινωνώντας τα Άχραντα Μυστήρια. Μόλις λάβουμε το Χριστό, γινόμαστε ΕΝΑ μαζί Του και απαρτίζουμε μια αγία τριάδα με τον Ιησού! «Ούς ο Θεός συνέζευξεν, άνθρωπος μή χωριζέτω». Και τώρα ρωτώ: ποιός μπορεί να τους χωρίσει; Κανείς! Κανείς δεν μπορεί να τους χωρίσει μετά την ολοκλήρωση του γάμου! Για το Θεό δεν υπάρχει διαζύγιο!

Όταν κάποιος έχει προγαμιαίες σχέσεις, τα πονηρά πνεύματα αμέσως κολλάνε σε όλα τα μέρη του σώματός του. Πρώτα κολλάνε στα σεξουαλικά όργανα, καταλαμβάνουν τη σάρκα, τις ορμόνες. Μετά καταλαμβάνουν τον εγκέφαλο, το βλεννογόνο αδένα και όλα τα νευρολογικά τμήματα του οργανισμού και αρχίζουν να παράγουν ποσότητες ορμονών που οδηγούν στα κατώτερα ένστικτα. Μεταμορφώνουν ένα παιδί του Θεού σε σκλάβο της σάρκας, των ενστίκτων και της σεξουαλικής αδηφαγίας, ώστε να λένε γι’ αυτόν ότι «χαίρεται τη ζωή».

Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσα ακάθαρτα πνεύματα άρπαξαν τον πατέρα μου τη στιγμή του γάμου του με τη μητέρα μου που ήταν μια πολύ αγνή γυναίκα. Έμοιαζαν με σκουλήκια, σα βδέλλες.

Όταν το ζευγάρι είναι αγνό, ο Θεός δοξάζεται. Κάνουμε μια Ιερή Συμφωνία με Εκείνον που καθαγιάζει τη σεξουαλικότητα. Στην πραγματικότητα η σεξουαλικότητα δεν είναι αμαρτία! Ο Θεός την έδωσε ως ευλογία, και το γαμήλιο κρεβάτι είναι ευλογημένο από το Μυστήριο του γάμου. Το Άγιο Πνεύμα είναι εκεί. Ο Θεός είναι παρών ακόμη και στα γεύματα του ζευγαριού και ευλογεί το φαγητό τους. Ο Θεός παραμένει εξαιρετικά χαρούμενος πριν από το γάμο. Είναι χαρούμενος που θα συντροφεύσει το ζευγάρι στην καινούργια τους ζωή. Δυστυχώς πολλά ζευγάρια δεν το γνωρίζουν. Ούτε καν σκέφτονται το Θεό. Παντρεύονται λόγω παράδοσης και όχι λόγω πίστης. Το μόνο που σκέφτονται είναι να βγουν από την εκκλησία για να διασκεδάσουν, να φάνε, να πιούνε και μετά να φύγουν για το γαμήλιο ταξίδι. Αυτό δεν είναι κακό. Το κακό υπάρχει όταν αφήνουμε το Θεό εκτός του γάμου μας. Αυτό έκανα εγώ: άφησα το Θεό στο δρόμο. Ούτε καν μου πέρασε από το μυαλό να τον προσκαλέσω στην καινούργια μου ζωή, στο καινούργιο μας σπίτι. Ο Κύριος χαίρεται όταν Τον προσκαλούμε να μείνει μαζί μας για πάντα, στις χαρές και στις λύπες. Επιθυμεί να έχουμε συναίσθηση της Παρουσίας Του. Βέβαια, ο Κύριος είναι παρών στο Μυστήριο του γάμου ακόμη και αν δεν έχει προσκαλεστεί. Αλλά πόσο πιο όμορφο θα ήταν αν συνειδητοποιούσαμε την Παρουσία Του.

Το πιο ωραίο στο γάμο των γονιών μου ήταν όταν ο Θεός ξανάδωσε στον πατέρα μου τα δώρα και τη χάρη που είχε χάσει, όταν παντρεύτηκε τη μητέρα μου, που ήταν μια γυναίκα με πολύ αγνά αισθήματα και παρθένα. Κοίταξα τον πατέρα μου με την διαταραγμένη και βρώμικη σεξουαλικότητά του. Ήταν πολύ «μάτσο» και οι φίλοι του άρχισαν αμέσως να του ενσταλάζουν δηλητήριο, λέγοντάς του να μην αφήσει τη γυναίκα του να τον γοητεύσει και του επιβληθεί. Του έλεγαν πως πρέπει να συνεχίσει τη ζωή του όπως πριν. Έτσι, δυο βδομάδες μετά το γάμο, κατέληξε σε οίκο ανοχής, προκειμένου να δείξει στους φίλους του πως παρέμενε ο ίδιος και πως δεν άφησε τη γυναίκα του να τον κουμαντάρει. Όλα τα πονηρά πνεύματα, τα ακάθαρτα πλάσματα, επέστρεψαν και από ποιμένας του δικού του ποιμνίου, ο πατέρας μου μεταμορφώθηκε σε λύκο για την οικογένειά του και το σπίτι του.

Όταν κάποιος είναι άπιστος στο γάμο του, είναι άπιστος προς το Θεό. Αθετεί το λόγο του και τον όρκο που έδωσε στο Θεό και σ’ αυτόν που παντρεύτηκε. Δεν τηρεί αυτά που είχε υποσχεθεί. Εάν κάποιος δεν έχει πρόθεση να μείνει πιστός, καλύτερα να μην παντρεύεται. Ο Κύριος λέει: «Αν δεν είσαι πιστός, καταδικάζεις τον εαυτό σου! Αν δεν έχεις πρόθεση να παραμείνεις πιστός, μην παντρευτείς! Γιε Μου, κόρη Μου, ζητήστε Μου τη Χάρη να είστε πιστοί στη σύζυγό σας, στο σύζυγό σας και στο Θεό».

(Συνεχίζεται)

ΠΗΓΗ: Η παρουσίαστη/μαρτυρία της Γκλόρια Πόλο για την εμπειρία που είχε όταν χτυπήθηκε από κεραυνό και βρέθηκε στην Άλλη Πλευρά.