Διαφορετική αντιμετώπιση του θανάτου με τη βοήθεια της Θείας Πρόνοιας

H Catalina Rivas γεννήθηκε στην πόλη Λα Πας της Βολιβίας στις 25 Νοεμβρίου 1944. Είναι μυστικίστρια και συγγραφέας που βλέπει οράματα, υποφέρει το Πάθος του Ιησού με στίγματα και ακούει μέσα της (locutions) τη φωνή του Ιησού και της Παρθένου Μαρίας, οι οποίοι της μεταδίδουν μηνύματα. Το υλικό των μηνυμάτων ταξινομείται και συντελεί στη δημιουργία βιβλίων πνευματικού περιεχομένου.

Το βιβλίο που θα εξετάσουμε παρακάτω, ονομάζεται «Divine Providence, a different Vision about Death» και σε αυτό η Καταλίνα περιγράφει την πνευματική εμπειρία που βίωσε από το θάνατο του αδελφού της (7/06/2003) και της μητέρας της (27/06/2003). Την εμπειρία της την μοιράζεται με εμάς κατόπιν εντολής του Κυρίου επειδή είναι πολύ σημαντική για την ψυχή κάθε ανθρώπου.  

Πιστεύουμε ότι αυτό το θείο δώρο απαντά στην ανάγκη μας για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το θάνατο, τον οποίο, η σύγχρονη σκέψη πραγματεύεται με υπερβολική επιπολαιότητα.
Θάνατος δεν σημαίνει απογοητευτικό τέλος της ζωής, αλλά μάλλον τη «γέννηση στην αιώνια ζωή», ο άνθρωπος όμως επαναστατεί με αυτή τη σκέψη, τον αψηφά και, σε πολλές περιπτώσεις, τον απορρίπτει. Έτσι, επιδεικνύει μιαν ανεπαρκή προετοιμασία για την αντιμετώπιση ενός γεγονότος που είναι καθοριστικό για τη μοίρα της ψυχής του, που είναι να ζήσει στην αιωνιότητα με τον Θεό, ή για πάντα μακριά από Αυτόν.  

Το γεγονός του θανάτου έχει ‘γραφεί’ μέσα στην ύπαρξη κάθε ανθρώπου ήδη από τη στιγμή της σύλληψής του, είτε το πιστεύει είτε όχι. Όλοι θα αντιμετωπίσουμε το θάνατο και τότε, εκείνη τη στιγμή, η μοίρα της ψυχής φτάνει σε ένα τέλος. Το παρόν ανάγνωσμα μας προειδοποιεί για τη σημασία που έχει να ζούμε μέσα στη χάρη του Θεού και να αποζητούμε χωρίς φόβο τη γεμάτο αγάπη αγκαλιά του Ιησού Χριστού μέσω των Μυστηρίων, τα οποία Εκείνος εθέσπισε: Εξομολόγηση, Κοινωνία, Ευχέλαιο των Αρρώστων, Μυστήρια που θεραπεύουν, εξαγιάζουν και επαναφέρουν τον άνθρωπο στην κατάσταση χάρης.
Επομένως, καλούμε όλους που είναι πρόθυμοι να ακούσουν, να μην καθυστερήσουν την επιστροφή τους στον Κύριο... γιατί ποιος μπορεί να τους εγγυηθεί ότι αύριο θα υπάρχει ο χρόνος να το κάνουν; (Από τους Εκδότες). 

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ – ΘΑΝΑΤΟΣ, ΘΛΙΨΗ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1
Η αγάπη χτυπά την πόρτα μου
Στα τέλη του Μάη ταξίδεψα στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ για μια υποχρέωση, συνοδευόμενη από τον πνευματικό μου και ένα ζευγάρι φίλων μου. Εκείνη την περίοδο η μητέρα μου ήταν πολύ άρρωστη και ο Κύριος μου είχε ζητήσει να αγοράσω μαύρα ρούχα για τις ανάγκες πένθους της οικογένειάς μου. Τηλεφώνησα σπίτι να μάθω την κατάσταση της μητέρας μου και με πληροφόρησαν ότι ήταν σταθερή και πως ο αδελφός μου, ο Κάρλος, θα έφτανε μετά από λίγο για να βρίσκεται κοντά μας αυτές τις δύσκολες μέρες.
Η αγορά των μαύρων ρούχων δεν ήταν το πιο σημαντικό που είχα να κάνω, αλλά καταλάβαινα πως ο Κύριος ήθελε να προετοιμάσει το πνεύμα μου και εκείνο των δικών μου για την πολύ ιδιαίτερη εμπειρία, όπως είναι ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου. 

Λίγες μέρες πρωτύτερα, ο Κύριος είχε ζητήσει από εμένα και τον πνευματικό μου να κάνουμε κάθε βράδυ επί ένα μήνα μια ειδική προσευχή για την επανόρθωση των αμαρτιών μας, των αμαρτιών των οικογενειών μας και εκείνων όλου του κόσμου.
Στις 6 Ιουνίου, δυο μέρες πριν την Πεντηκοστή, ο Κύριος μου υπέδειξε να διαβάσω και να σκεφτώ πάνω σε κάποια βιβλικά εδάφια και πρόσθεσε: «Ζήτα από κάποιον άλλον να ασχοληθεί με το νοικοκυριό το Σάββατο. Θέλω σχεδόν αποκλειστικά να είσαι σε επικοινωνία μαζί Μου».

Κατάλαβα ότι ο Κύριος δεν ήθελε να αποσπάται η προσοχή μου, ώστε να μπορώ να παραμείνω σε προσευχή και να Τον περιμένω να μου μιλήσει. 
Μου είπαν ότι ο αδελφός μου, Κάρλος, ίσως δεν ερχόταν ακόμη επειδή είχε ένα πρόβλημα με το νεφρό του.  

Το Σάββατο 7 Ιουνίου, την παραμονή της Πεντηκοστής, ο Κύριος μου είπε μετά την προσευχή: «Σε θέλω εύκαιρη. Μην ασχοληθείς και μην σκέφτεσαι άλλα πράγματα. Είναι απαραίτητο να μάθεις να ενεργείς ήρεμα και σταθερά. Είναι σημαντικό να δείχνεις αγάπη σε ό,τι κάνεις».
Αργότερα, την ίδια μέρα, ο γιος μου έφτασε με τα τρομερά νέα του θανάτου του Κάρλος στη Βολιβία (της πατρίδας μου). Έτρεξα αμέσως στην εκκλησία, και μπροστά από το Αρτοφόριο άρχισα να κλαίω ρωτώντας τον Κύριο γιατί πήρε τον αδελφό μου σε περίοδο που δεν ήταν προετοιμασμένος να πεθάνει. Έτσι πίστευα τουλάχιστον. Ανησυχούσα επειδή ο αδελφός μου, που είχε χωρίσει με τη γυναίκα του και είχε πάρει διαζύγιο, είχε ξαναπαντρευτεί αλλά έτσι δεν μπορούσε να κοινωνεί το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. (Σημ. του μτφ. θεωρείται θανάσιμη αμαρτία ο δεύτερος γάμος αν δεν έχει πεθάνει ο/η πρώην σύζυγος). Αυτή η κατάσταση θα τον έκανε να υποφέρει πάρα πολύ μέσα του, δεδομένου κιόλας ότι είχε αρχίσει να έρχεται στην δική μας ομάδα προσευχής. 

Φυσικά, δεν μπορούσα να ανακοινώσω αυτά τα νέα στη μητέρα μου, εφόσον βρισκόταν στο τελευταίο στάδιο της αρρώστιας της. Αποφασίσαμε να πάμε, εγώ και ο γιος μου, την επομένη στη Βολιβία για την κηδεία. Πήγα στο δωμάτιό μου να προσευχηθώ για την ψυχή του αδελφού μου. Ζήτησα από τον Κύριο το Έλεός Του για να μην χαθεί η ψυχή του. 

Η Παρηγοριά του Κυρίου
Απροσδόκητα άρχισα να νιώθω βαθιά ειρήνη και εσωτερική χαρά μέχρι του σημείου να γελάω και να τραγουδώ. Η αντίδραση αυτή με τρόμαξε και ζήτησα από τον Κύριο καθοδήγηση.
Μου είπε, τότε:

Catalina Rivas

«Κοίταξέ Με!»
Κοίταξα τον Εσταυρωμένο δίπλα στο κρεβάτι μου. Άρχισε να λάμπει και ο Κύριος συνέχισε:
«Σου λέω και πάλι: Δεν Με βλέπεις που βρίσκομαι μπροστά σου με τα χέρια ανοιχτά, τεντωμένα;... Ο πατέρας και ο αδελφός σου βρίσκονται ήδη δίπλα Μου... μαζί Μου, επειδή το Έλεός Μου τους κάλυψε. Αυτή είναι η χαρά σου... έχει ήδη σωθεί (ο αδελφός σου)».

Αργότερα στο δείπνο μιλούσαμε για το θάνατο του αδελφού μου και ο Κύριος μας υπέδειξε ένα εδάφιο από τις Πράξεις 7:55-56, που λέει: «Αλλά αυτός, γεμάτος από το Πνεύμα το Άγιο, ατενίζοντας ψηλά τον ουρανό είδε τη δόξα του Θεού και τον Ιησού να στέκεται στα δεξιά του Θεού. Και είπε: ιδού, βλέπω τον ουρανό ανοιγμένο και τον Υιό του Ανθρώπου να στέκεται στα δεξιά του Θεού». Ένιωσα ακόμα μεγαλύτερη παρηγοριά. 
Το βράδυ ο πνευματικός μου τέλεσε Θεία Λειτουργία για τον αδελφό μου. Είχα ζητήσει από τον Κύριο να μου επιτρέψει να νιώσω κάτι, και Αυτός με το άπειρο Έλεός Του, με έκανε να ακούσω μέσα μου τη φωνή του αδελφού μου, να μου λέει πως ήταν πολύ ευτυχισμένος. Τον άκουγα εξαιρετικά χαρούμενο και ενθουσιώδη.  

Την άλλη μέρα, Κυριακή 8, ενώ ετοίμαζα τη βαλίτσα μου για να πάω στην κηδεία του, άρχισε να πονάει πολύ το αριστερό μου χέρι και το στήθος. Η οικογένειά μου στη Βολιβία με συμβούλεψε να μην κάνω το ταξίδι επειδή φοβήθηκαν για την υγεία μου. Ακόμα κι έτσι όμως, ήθελα να πάω... ο αδελφός μου ήταν μικρότερος έξι χρόνια από μένα, τον είχα σα γιο μου και με αποκαλούσε ‘μαμά’. 

Ζήτησα καθοδήγηση από τον Κύριο. Πήγα στο δωμάτιο της μαμάς μου να της πω ότι έπρεπε να λείψω σε ταξίδι και μου ζήτησε να μην φύγω, ότι με αγαπούσε πολύ και πως με χρειαζόταν. Τότε κατάλαβα ότι το Θέλημα του Κυρίου ήταν να μην ταξιδέψω. Θα πήγαινε ο γιος μου στη θέση μου. Η απόφασή μου αυτή ήταν πολύ επίπονη αλλά έπρεπε να επιλέξω να μείνω στο πλευρό της μητέρας μου και να περάσω τις τελευταίες της μέρες κοντά της. 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2
Μεταστροφή, ένα γλυκό δώρο από τον Θεό
Μάθαμε αργότερα ότι ο Κάρλος, μόλις γύρισε στη Βολιβία μετά την επίσκεψή του σ’ εμάς, τον Ιανουάριο, είχε δει έναν ιερέα και είχε εξομολογηθεί, λέγοντάς του πως κατανοούσε το ότι δεν μπορούσε να πάρει άφεση αμαρτιών, αλλά πως ήταν πρόθυμος να επανορθώσει μετανοώντας για τις αμαρτίες του, του είπε ότι ήξερε πως μέσω εκείνου (του ιερέα) συνομιλούσε με τον Θεό, και πως επικαλείτο το άπειρο Έλεός Του. Ζήτησε από τον ιερέα να προσευχηθεί μαζί του ώστε να μπορέσει να τακτοποιηθεί το θέμα του πρώτου του γάμου, να καταστεί άκυρος, και πως μετά θα ήταν έτοιμος να πάρει την τόσο επιθυμητή άφεση.

Επιθυμούσε να λάβει τη Θεία Ευχαριστία για να ενώσει τον εαυτό του με την πνευματική εμπειρία που όλοι ζούσαμε. Είχε ήδη ξεκινήσει με τον τρόπο αυτό να επιδιορθώνει τα λάθη της περασμένης ζωής του.
Έμαθα ακόμα ότι προσευχόταν με το Ροδάριο κάθε μέρα με την οικογένειά του. Περπατούσε καθημερινά για το πρόβλημα της καρδιάς που είχε και ενόσω περπατούσε έλεγε και τα δεκαπέντε Μυστήρια του Αγίου Ροδαρίου. Κάθε Κυριακή αυτός και η οικογένειά του επισκέπτονταν μια εκκλησία αφιερωμένη στην Παναγία και λάμβαναν μέρος στη Λειτουργία. Στο τέλος της Λειτουργίας παρέμεναν ακόμα μισή ώρα σε Λατρεία μπροστά από το Άγιο Αρτοφόριο (όπου βρίσκεται ζωντανός ο Ιησούς υπό τη μορφή της όστιας που φυλάσσεται εκεί).

Δυστυχώς ο θάνατός του ήρθε αναπάντεχα. Μια καρδιακή προσβολή έβαλε τέλος στη ζωή του. Κανένας δεν είχε φανταστεί τη σοβαρότητα της κατάστασής του.    

Δεν είσαι ποτέ μόνη
Στις 11 Ιουνίου ήμουν πολύ στενοχωρημένη, κυρίως επειδή συγκρατούσα τα δάκρυά μου για να μην καταλάβει τίποτα η μητέρα μου. Ήταν δύσκολο να δεχτώ το θάνατο του μικρότερου αδελφού μου και ένιωθα εγκαταλειμένη. Έβλεπα ότι ο άλλος αδελφός μου υπέφερε πολύ. Έπρεπε να είμαι δυνατή. Έπρεπε να κρύβω τον πόνο μου και να δεχτώ τον επικείμενο θάνατο της μητέρας μου που ζούσε τις τελευταίες μέρες της.  

Σε ένα ταξίδι που είχα κάνει πριν από δυο μήνες, είχα πει, προς μεγάλη μου έκπληξη, στους κοντινούς φίλους μου, ότι ο Κύριος θα έπαιρνε τη μητέρα μου την ημέρα της Ιερής Καρδιάς Του. Έτσι ένιωθα.
Τη νύχτα της 11^ης Ιουνίου ο Κύριος μου υπαγόρευσε τα ακόλουθα: 
«Κόρη Μου, ποτέ δεν σε εγκατέλειψα. Θέλω αυτές τις νύχτες να σκεφθείς πολύ εκείνες τις νύχτες που σου επέτρεψα να πάρεις μια μικρή γεύση από τον Ουράνιο Παράδεισο. Σκέψου την Κοινωνία των Αγίων και έτσι θα δεις ότι ο φαινομενικός αποχωρισμός σου από τον αδελφό σου θα μετατραπεί σε χαρά για την οικογένειά σου, χαρά που θα της φέρει την παρηγοριά.

Σε προετοίμασα και σε καθοδήγησα ώστε να είσαι αυτή που θα οδηγήσει την οικογένειά σου στο πένθος. Θα το είχες αποδεχθεί με τον ίδιο τρόπο, αν σου είχα πει ότι το πένθος ήταν για το μικρότερο αδελφό σου; Αντιμέτωπη τότε με το Θεϊκό Θέλημα, εσύ φτωχή ύπαρξη, τι θα είχες κάνει;» 

Η βοήθεια της Μαρίας της Μητέρας μας
Ο Ιησούς συνέχισε:
«Ήταν έργο της Μητέρας Μου να προετοιμάσει την ψυχή εκείνη ώστε να είναι έτοιμη να δεχτεί το Έλεός Μου. Είθε αυτή η αναχώρηση, η απροετοίμαστη με την ανθρώπινη ορολογία, να διδάξει σε όλους σας να ζείτε με τα λυχνάρια σας πάντα αναμένα, αναζητώντας την αγιότητα της κάθε ημέρας. Όχι αυτήν που δείχνουν συνήθως οι άνθρωποι, η οποία με θλίβει. Με θλίβει να βλέπω σε πολλά από τα παιδιά Μου μια εξωτερική θρησκευτική  συμπεριφορά, που δεν τη ζουν πραγματικά και εξυπηρετεί μόνο το προσωπικό τους όφελος. Παραπλανούν τους ανθρώπους για να αποκτήσουν δύναμη και χειραγωγούν καταστάσεις ανάλογα  με τα δικά τους συμφέροντα και καπρίτσια. ‘’Τι σκέφτεται ο Ιησούς τώρα;’’ Αυτό θα έπρεπε να αναρωτιούνται, όταν η υπερηφάνεια, αυτό το πνεύμα της υποκριτικής επίκρισης κυριεύει την ψυχή τους. 

Αγαπημένη Μου, που είσαι ένα τίποτα, πρόσφερέ Μου το φορτίο αυτό που σου τσακίζει τη δύναμη. Έχω να σώσω τόσο πολλές ψυχές! Όλη αυτή την εβδομάδα εσύ και ο πατέρας (ο ιερέας), να προσευχηθείτε με το Ροδάριο και με τις προσευχές σας αυτές θα Με παρηγορήσετε για τους πολλούς που απορρίπτουν την Ιερή Μου Καρδιά.

Πάρτε δύναμη με την προσευχή, επειδή όταν έρθει η ώρα να δώσετε λογαριασμό ενώπιόν Μου, θα είστε μόνοι και γυμνοί... με χέρια άδεια ή γεμάτα... φερθείτε με γενναιοδωρία μακριά από εγωισμούς, εκδίκηση, αχαριστία και ανηθικότητα. Είναι πολύ δυσάρεστο να βλέπω κάθε λεπτό να καταστρέφεται στη γη η εντολή Μου σχετικά με τον πλησίον από εγωισμούς, μίση, φθόνους, διαιρέσεις. Με αυτόν τον τρόπο καταστρέφεται η αξιοπρέπεια των παιδιών του Θεού πάνω στο αμόνι της εσωτερικής σκλαβιάς, που τα μετατρέπει σε θύματα των άτακτων παθών τους.

Κράτησε σφιχτά το χέρι της Μητέρας Μου και δώσε στην κάθε μέρα τo μόχθο που της ανήκει, με τη βεβαιότητα ότι το πνεύμα Μου ενδυναμώνει, εμψυχώνει και καθοδηγεί το δικό σου. Δεν πιστεύεις ότι η αγάπη Μου είναι άπειρη και μπορεί να γεμίσει τα πάντα; Χαμογέλασε και αναπαύσου στην Καρδιά Μου». 

C. Rivas και Πάπας Ιωάννης Παύλος ΙΙ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3
Αρρώστια, Πόνοι, Βάσανα και Ανακούφιση
Τη νύχτα της 21^ης, η μητέρα μου άρχισε να πονάει πολύ. Περάσαμε μαζί με τη νοσοκόμα όλη τη νύχτα χωρίς καμία ανάπαυση. Ήμουν εξαιρετικά ανήσυχη που την έβλεπα να υποφέρει τόσο. Ζητούσα συνεχώς από τον Κύριο να μου επιτρέψει να υποφέρω εγώ τους πόνους της για να της προσφέρω κάποια ανακούφιση, αλλά κατανόησα ότι έπρεπε να τους υπομείνει για τον εξαγνισμό της. Το μόνο πράγμα που επαναλάμβανε συνεχώς, παράλληλα με τα βογγητά της, ήταν «Μητέρα μου, Μητέρα μου!»

Την Κυριακή 22, υπέφερε ακόμα περισσότερο και βογγούσε ακατάπαυστα. Όταν βρέθηκα στην εκκλησία, μίλησα με τον Κύριο μπροστά από τον Εσταυρωμένο πάνω κάτω με αυτά τα λόγια: «Κύριε, όταν ήσουν στο σταυρό, λυπήθηκες για τον πόνο της Μητέρας Σου. Αλλά πιστεύω ότι δεν την έβλεπες να βογγάει συνεχώς, όπως η δική μου. Σε ικετεύω, Ιησού, ...είθε να ζει σύμφωνα με το Θέλημά Σου πάντα, αλλά μην την αφήνεις σε τόσο πόνο. Λυπήσου την γιατί κάθε πόνος της είναι σαν ένα ξίφος που τρυπάει την καρδιά μου». (Το ζήτησα κλαίγοντας). 

Ο γιατρός της έγραψε να παίρνει παυσίπονα σε σταγόνες. Όταν έφτασα σπίτι της έδωσα να πιει αλλά ξέρω πως δεν ήταν οι σταγόνες αλλά ο Κύριος που της πήρε τον πόνο. Μου έδωσε αυτό που Του ζήτησα στην προσευχή. Ο πόνος σταμάτησε σχεδόν αμέσως και εντελώς. Δεν ξαναπαραπονέθηκε μέχρι το θάνατό της.
Ακόμα και ο γιατρός έμεινε κατάπληκτος γιατί γνώριζε ότι το φάρμακο δεν μπορούσε να δράσει τόσο άμεσα και να έχει τόσο έντονο και διαρκές αποτέλεσμα. 

Η Προετοιμασία του Πνεύματος
Δέκα μέρες περίπου πριν πεθάνει, σε μια συζήτηση που είχα με τη μητέρα μου, της πρότεινα να πάμε στη θάλασσα για να ξεκουραστεί λίγες μέρες. Αλλά ήταν τότε που άρχισε να μου λέει πως ‘έβλεπε’ αυτό ή το τάδε πρόσωπο (πολλοί από αυτούς είχαν ήδη πεθάνει). Επειδή υπήρχαν στιγμές που έχανε τη διαύγεια του πνεύματός της εξαιτίας της κατάστασης του συκωτιού της, δεν της έδινα σημασία μέχρι τη στιγμή που είπε ότι είδε τον αδελφό μου, τον Κάρλος, ο οποίος την ενημέρωσε ότι στον Ουρανό ο ωκεανός ήταν πολύ μεγαλύτερος και ομορφότερος από αυτόν της γης.

Τότε ήταν που πείστηκα πως ‘έβλεπε’ ανθρώπους που είχαν ήδη πεθάνει, επειδή δεν γνώριζε ότι ο αδελφός μου δεν ήταν πια στη ζωή και σκέφτηκα πως ήταν καλό που οι ψυχές αυτές έρχονταν να την προετοιμάσουν. Όμως, τις τελευταίες μέρες, έλεγε ότι έβλεπε άτομα που την βασάνιζαν, την πρόσβαλαν και την κακομεταχειριζόντουσαν.

Ο αδελφός μου Εδουάρδο της είπε ότι αυτά ήταν άτομα που δεν ήθελαν να την αφήσουν να κάνει μια καλή Θεία Κοινωνία και της πρότεινε να τα διώχνει λέγοντάς τους ότι αυτή ανήκε στον Ιησού. Καταλαβαίναμε πως κοιμόταν ελάχιστα και έμοιαζε να παλεύει με κάποιον. Ξυπνούσε από εφιάλτες και μας έλεγε να διώξουμε τα άτομα που την ενοχλούσαν. 
Εξαιτίας αυτής της κατάστασης αποφασίσαμε να αφήνουμε την τηλεόραση το πρωί ανοιχτή στο χριστιανικό κανάλι της Αδελφής Αντζέλικα (το EWTN), ώστε η μητέρα μου να απασχολεί το νου της με πνευματικά θέματα σχετικά με τον Κύριο και να προσεύχεται.

Τις νύχτες προσευχόμασταν μαζί της (ο αδελφός μου και η νύφη μου) το Ροδάριο. Προσπαθώντας να καταλάβουμε γιατί την «πείραζαν» τα πνεύματα, θυμήθηκα ότι κάποτε μια φίλη της την είχε πάρει να δουν μια γυναίκα που έλεγε τη μοίρα... Υποπτεύτηκα ότι αυτό δεν θα το είχε αναφέρει στην εξομολόγησή της. Ζήτησα από τον πνευματικό μου να την βοηθήσει ως ιερέας. Υποθέτω ότι μάλλον θα το εξομολογήθηκε, γιατί έκτοτε έπαψαν οι ενοχλήσεις. Άλλαξε ακόμα και το πρόσωπό της, το οποίο τώρα αντανακλούσε γλυκύτητα και γαλήνη. 

Εδώ θέλω να ανοίξω μια παρένθεση για να πω σε όσους έχουν ανακατευτεί με θέματα μαντείας, με ρίξιμο χαρτιών, μαγείας, κάρτες ταρώ, να κάνουν μια καλή εξομολόγηση αναφέροντας αυτή την πράξη τους γιατί ποτέ δεν ξέρουμε με τι έχουμε ανακατευτεί και τις συνέπειες που αυτό θα έχει στη ζωή μας. 

Ιησούς, μια Ζωντανή Παρουσία
Κατά τη διάρκεια της προσευχής μου στις 23 Ιουνίου, ο Κύριος, γνωρίζοντας ότι ένιωθα πολύ μόνη, μου μίλησε, λέγοντας:
«Αγαπημένη Μου, είμαι εδώ, απαντώντας στο κάλεσμά σου. Όμως, ούτε για μια στιγμή δεν σε εγκατέλειψα... νομίζεις ότι είσαι μόνη αλλά είμαι μαζί σου. Σκέψου την αγωνία Μου στον Κήπο (των Ελαιών). Ένιωθα μόνος. Φοβάσαι; Το ίδιο κι Εγώ. Έχεις την ανάγκη να μιλήσεις σε κάποιον; Μίλα Μου.
Έχεις την ανάγκη ένα χέρι να σε χαϊδέψει; Εδώ είναι τα δικά Μου.
Έχεις ανάγκη έναν ώμο για να κλάψεις; Κλάψε πάνω στον δικό Μου και θα στεγνώσω τα δάκρυά σου με τα φιλιά Μου... Τα δάκρυά σου θα αναμειχθούν με τα δικά Μου. Δεν  αδιαφορώ για τα βάσανά σου.
Έχεις την ανάγκη κάποιου να προσευχηθεί μαζί σου; Εδώ είναι οι Άγιοι και οι Άγγελοί Μου... Πρόσφερέ Μου την υπομονή σου σε αυτή τη ζωή της εξορίας (η ζωή πάνω στη γη είναι εξορία) και έτσι, κάθε φορά που θα έρχομαι να σε αναζητώ, δεν θα νιώθεις θλίψη και θα μπορείς να απολαμβάνεις εσωτερική ειρήνη.
Θέσε ό,τι είναι δικό σου, αποκλειστικά στο Θεϊκό Μου Θέλημα. Άφησε να σε μεταφέρει το Άγιο Πνεύμα Μου και να είσαι ευγνώμων για τα πολλά δώρα Του...»

Τότε, όπως κάνω συχνά, ρώτησα τον Κύριο αν ήταν μέσα μου και εγώ μέσα Του. Απάντησε:
«Ναι, εσύ σε Μένα και Εγώ σε σένα, αλλά να το θυμάσαι κάθε λεπτό. Τώρα να προσευχηθείς με τον Ψαλμό 121...»

Στίγματα 

Πρώτα το Θέλημα του Θεού
Στις 25 Ιουνίου ένιωθα μεγάλη κούραση από τη θλίψη και φοβόμουν μήπως αργότερα θα υπέφερα ακόμα περισσότερο. Τότε άκουσα τη φωνή της Παναγίας:
«Παιδιά, δεν πρέπει να φοβάστε τα βάσανα, επειδή ο φόβος σάς εμποδίζει να κάνετε το Θέλημα του Θεού. Πάνω απ’ όλα πρέπει να δέχεστε το Θέλημα του Θεού είτε έρχεστε αντιμέτωποι με ευχάριστα είτε με δυσάρεστα και ανεπιθύμητα γεγονότα.

Να ζητάτε όλοι Πνεύμα συνεχούς προσευχής έτσι ώστε να ζείτε με θάρρος, από αγάπη στον Κύριο, ακόμα και όταν η ζωή σάς φαίνεται πικρή και γεμάτη βάσανα.
Δυστυχώς, πολλά από τα παιδιά Μου ζητάνε το ένα πράγμα και μετά το άλλο και μόλις τα αποκτήσουν, ανακαλύπτουν ότι δεν τους έφεραν την ευτυχία που έλπιζαν...

Πόση λύπη νιώθει η μητρική Μου Καρδιά όταν παραπονούνται για τους ανθρώπους γύρω τους και για το μέρος στο οποίο ζουν! Αυτά τα παιδιά, σε οποιαδήποτε κατάσταση και με οποιονδήποτε και αν βρεθούν θα νιώθουν το ίδιο επειδή η αλλαγή πρέπει να έρθει από μέσα τους.

Σκεφθείτε, παιδιά Μου, μόνο ξεπερνώντας τα δικά σας ελαττώματα και αποσπώμενοι από τον εαυτό σας θα φτάσετε στο μονοπάτι της αγιότητας. Μην συνθηκολογείτε με τα ελαττώματά σας, αντίθετα επιτεθείτε τους με τις ολότελα αντίθετες αρετές.
Ενδιαφερθείτε περισσότερο για τους άλλους και ξεχάστε λίγο τον εαυτό σας. Μισείστε την αμαρτία γι’ αυτό που πραγματικά είναι: μια προσβολή κατά του Θεού και η αποτυχία του εαυτού.  
Αγαπημένοι Μου, βρείτε καταφύγιο των πόνων σας στο στήθος της ουράνιας Μητέρας σας. Ποτέ δεν σας εγκαταλείπω και προσεύχομαι να έχετε δύναμη. Ειρήνη, ειρήνη, ειρήνη... ζητήστε να σας χαρίζει ο Κύριος τη χάρη της ειρήνης κάθε λεπτό». 

Έτσι, με πολλή αγάπη πλησίασα την αγαπημένη μου μαμά και βάζοντας το χέρι μου στην κοιλιά της, της είπα: «Μαμά, ευλογημένη να είναι η κοιλιά σου, επειδή εδώ ο Θεός έθεσε το γεμάτο αγάπη βλέμμα Του ώστε να μας φέρεις στη ζωή». Φιλώντας με, απάντησε: «Ευλογημένη είσαι εσύ, αγάπη της αγάπης μου, επειδή στάθηκες ως μητέρα στον πατέρα σου και τώρα είσαι μητέρα για τη μητέρα σου...» Πιστεύω ότι η πιο όμορφη κληρονομιά που δέχτηκα από τους γονείς μου ήταν να ακούσω αυτά τα λόγια τους πριν πεθάνουν.

Εκείνη τη νύχτα, μετά τις προσευχές μου, καθώς έλεγα αντίο στον Ιησού, Του είπα: «Θα κάνω μια συμφωνία μαζί Σου, Κύριε, ανταλλάσσοντας για λίγο την Καρδιά Σου με τη δική μου... Αναμφίβολα εσύ θα χάσεις, αλλά ξέρεις γιατί στο ζητάω; Επειδή αν μου δώσεις την Καρδιά Σου, θα με εξαγιάσεις και όταν δεχθείς την άσχημη, μικρή και ανάξια καρδιά μου, καθώς θα εισέρχεται στη δική Σου, θα εξαγιαστεί εξίσου...»

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4
Η Ημέρα της Ιερής Καρδιάς, η Ώρα του Αποχαιρετισμού
Τα πρώτα λεπτά της 27^ης Ιουνίου, που ήταν η μέρα της Ιερής Καρδιάς του Ιησού, δέκα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα, άρχισα να προσεύχομαι και ο ακόλουθος διάλογος προέκυψε. Ο Ιησούς μου είπε:
«Αγάπα Με!»
«Μέσα από ποιους θέλεις να σε αγαπήσω σήμερα, Κύριε;»
«Μέσα από αυτούς που σε πληγώνουν».
«Σε αυτή την περίπτωση πρέπει να αγαπήσω πολλούς».
«Δεν είναι τόσο πολλοί, όσοι εκείνοι που Με πληγώνουν, και τους αγαπώ».

Ένιωσα μεγάλη γλυκύτητα. Σκέφτηκα όλους τους ανθρώπους που με πλήγωσαν και με πόνεσαν. Ένιωσα μόνο αγάπη. Είχα μεγάλη επιθυμία να την εκφράσω και να τους το πω. Χωρίς αμφιβολία αυτή η τεράστια αγάπη είναι η Αγάπη που ο Ιησούς νιώθει για όλους εμάς. Είπα στον Κύριο:
«Ήθελα να είμαι το πρώτο πρόσωπο που θα φιλήσει την Ιερή Σου Καρδιά, σήμερα».
Ο Ιησούς απάντησε: «Μόλις χτύπησαν μεσάνυχτα, η Καρδιά Μου φίλησε τη δική σου. Να θυμάσαι ότι αυτή τη μέρα βαστάζω τον πόνο σου». 

Το πρωί, κατά την προσευχή, είπα στον Κύριο πως αν μπορούσα να διαλέξω μια μέρα για να πάρει τη μητέρα μου, θα διάλεγα τη μέρα της Ιερής Καρδιάς του Ιησού, δηλαδή τη σημερινή. Μετά Του είπα: «Αν ήσουν στη θέση μου, κι Εσύ θα είχες διαλέξει αυτή τη μέρα για τη Μητέρα Σου, να ανέλθει στον Ουρανό. Σήμερα σου την παραδίδω με όλη μου την αγάπη».

Στις 2:45 το μεσημέρι, η μητέρα μου άλλαξε προς το χειρότερο. Μια φλέβα του οισοφάγου έσπασε και άρχισε η αγωνία του θανάτου. Σήμερα είχε ξυπνήσει με διαύγεια σαν να επρόκειτο να πει όλα όσα ήθελε να πει. Τρέξαμε στο πλευρό της να την βοηθήσουμε και ήταν εκείνη που μας ηρεμούσε. Μας ζήτησε να πούμε την προσευχή του Θεϊκού Ελέους. Επαναλάμβανε κι εκείνη μεταξύ σπασμών κατά τους οποίους έχανε πολύ αίμα, αλλά είχε πλήρη συνείδηση...
Και έτσι, ο πόνος ανακατευόταν με χαρά, ο φόβος με εμπιστοσύνη, η αδυναμία με ελπίδα και αγάπη... σε μια ατμόσφαιρα προσευχής και ύμνων.

Ζήτησα από τον πνευματικό μου να της χορηγήσει το Ευχέλαιο των Αρρώστων. Μετά μετέλαβε των Αχράντων Μυστηρίων προετοιμάζοντας τον εαυτό της για τη μεγάλη στιγμή. Αρχίσαμε να προσευχόμαστε ξανά, με τη μουσική ύμνων ως υπόκρουση. Άκουγε Ψαλμούς, θρησκευτικούς ύμνους και το Ροδάριο. Έδειχνε, παρά τους πόνους της, ευχαριστημένη με αυτά που άκουγε.

Κάποια στιγμή ζήτησα από τη μητέρα μου να μας δώσει την ευχή της και μας ευλόγησε όλους.
Κατά τις 6:30 το απόγευμα είπε ότι έπρεπε να πάει με «εκείνους» και προσπάθησε να σηκωθεί. Της είπα να περιμένει λίγο και με διεσταλμένες κόρες είπε, «Τώρα, τώρα!...»
Έδινε την εντύπωση ότι η ψυχή της ήθελε να αφήσει το σώμα της. Άρχισε ξανά να αιμορραγεί από τη μύτη και το στόμα. Στο τέλος, μας αποχαιρέτησε λέγοντας λίγα λόγια στον καθένα μας. 

Πρέπει να Φύγω, Αφήστε με!
Άνοιξε διάπλατα τα μάτια της σαν να έψαχνε κάτι και επαναλάμβανε: «Πατέρα, το πνεύμα μου...» και πάλι: «τώρα, τώρα!...»
Καταλάβαμε ότι ήθελε να πει, «Πατέρα, στα Χέρια Σου παραδίδω το πνεύμα μου». Τη βοηθήσαμε να το πει και το επανέλαβε τέσσερις φορές. Μετά, είπε: «Μη με σταματάτε, πρέπει να φύγω, αφήστε με!»

Τα χέρια της ήταν παγωμένα μέσα στα δικά μου. Της είπα να πάει χωρίς φόβο στην αγκαλιά του Ιησού, ότι ήταν μια υπέροχη μέρα, η μέρα της Ιερής Καρδιάς Του, ότι ήμασταν χαρούμενοι για την αναχώρησή της.
Μετά από μερικά λεπτά είπε: «Κάντε χώρο για τη Μαμίτα (την Παναγία), Άγιε Θεέ...! Μητέρα μου...! Πατέρα στα χέρια σου...! Και υψώνοντας τα χέρια σαν να ήθελε να πιάσει τα χέρια κάποιου που εμείς δεν μπορούσαμε να δούμε, έγειρε αναίσθητη. Μετά από ένα λεπτό εξέπνευσε...
Τόσος πόνος, ιδιαίτερα κατά τους τελευταίους μήνες, την είχε εξαντλήσει. Θεωρώ ότι δεν μπορούσαμε να ελπίζουμε σε έναν πιο άγιο και γαλήνιο θάνατο. 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5
Η Κληρονομιά της: Φιλανθρωπία, Ταπεινότητα, Κουράγιο
Αυτό που κληρονομήσαμε από εκείνη ήταν μόνον η αγάπη που μας άφησε, η βαθιά φιλανθρωπία της προς τους άλλους, η θαυμαστή ταπεινότητά της, το παραδειγματικό κουράγιο της και η επιθυμία της να εξιλεωθεί για τα σφάλματά της ώστε να είναι όσο το δυνατόν πιο εξαγνισμένη όταν θα έφτανε στην αγκαλιά του Κυρίου μας.
Σκέφτομαι με χαμόγελο: πόση έκπληξη θα ένιωσε όταν θα βρήκε το μικρότερο παιδί της να την περιμένει στον Ουρανό! 

Το Πνεύμα Οδεύει προς τον Θεό
Γύρω στις 9 το βράδυ προσευχόμουν μπροστά σε μια εικόνα της Ιερής Καρδιάς του Ιησού. Αίφνης, άρχισε να λάμπει. Η Καρδιά άρχισε να μεγαλώνει τόσο μέχρι που μπροστά μου υπήρχε μόνο ένα τεράστιο χρυσό φως και τίποτε άλλο. Όλα τα άλλα είχαν εξαφανιστεί. Μέσα σε αυτό το φως είδα μια γυναίκα, έβλεπα μόνο την πλάτη ητς, ντυμένη με ένα μακρύ λευκό φόρεμα που έδινε την εντύπωση πως ήταν φτιαγμένο από γάζα. Μου έδινε την εντύπωση πως πετούσε σε όρθια στάση, σαν να έτρεχε, αλλά χωρίς να κινεί τα πόδια της. Τα μακριά της μαλλιά έφταναν μέχρι τη μέση της, καστανά, κυματιστά, διακοσμημένα με όμορφα λευκά λουλούδια σαν πανσέδες.

Μαζί της και από τις δυο πλευρές πήγαιναν δυο σειρές ανθρώπων, ντυμένοι με τυνικ σε παστέλ χρώματα: γαλάζιο, ροζ, πράσινο... δεν τους καλοδιέκρινα. Μια σκέψη μου ήρθε ξαφνικά, ότι η γυναίκα μπορεί να ήταν η μητέρα μου, αλλά ήταν νέα και δεν θυμάμαι να την είχα δει ποτέ με τόσο μακριά μαλλιά... για ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου στράφηκε και με κοίταξε. Μπόρεσα να την αναγνωρίσω! Είχε ένα πολύ όμορφο χαμόγελο, αλλά ήταν νέα, πολύ νέα, ενώ συνέχιζε την πτήση της προς εκείνο το μεγαλειώδες φως, όπου σίγουρα είναι εκεί που βρίσκεται ο Θρόνος του Θεού.

Το όραμα που απάλυνε τον πόνο μου και ένιωσα μεγάλη γαλήνη.
Πρέπει να πω ότι κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργία για την αποθανούσα, ενόσω ακόμα το σώμα της βρισκόταν στο κρεβάτι της, όταν ο ιερέας απήγγειλε το: «Είθε οι Άγγελοι να σε οδηγήσουν στον Παράδεισο, είθε οι μάρτυρες να έρθουν να σε προϋπαντήσουν και να σε πάρουν στην Αγία Πόλη...», ο Ιησούς μου είπε: «Είναι ακριβώς αυτό που είδες...» 

Η Ιερή Καρδιά του Ιησού

Έκλαψα από ευτυχία, γεμάτη από ευγνωμοσύνη προς τον Κύριο για κάθε ένα από τα ντελικάτα αγγίγματά Του σε αυτές τις τόσο δύσκολες ώρες του πόνου. Σ’ ευχαριστώ, Κύριε, γιατί ενδιαφέρεσαι για κάθε λεπτομέρεια και δείχνεις την άπειρη αγάπη Σου για μένα! 

Πόνος και Έλεος
«Ο χρυσός δοκιμάζεται στο φλεγόμενο χωνευτήριο. Όλα όσα ζείτε όλοι σας είναι απαραίτητα για την ανάπτυξη… Σας αγαπώ πάρα πολύ. Πιστέψτε το και αγαπάτε Με περισσότερο. Ακόμα κι αν νομίζετε ότι είστε ανίκανοι να αγαπήσετε περισσότερο, συνεχίστε να ασκείτε τον εαυτό σας σε αυτό γιατί η αγάπη είναι σαν ένα λαστιχένιο δοχείο που τεντώνεται, με τη μόνη διαφορά ότι το δοχείο δεν σκάει ποτέ, αλλά ραφινάρεται μέχρι να γίνει ευγενές υλικό».

Αργότερα συνέχισε:
«Η επιθυμία μου είναι κάθε ψυχή να γίνει αγία, ώστε να μπορεί να έρθει σε Μένα τη στιγμή του θανάτου της και να μείνει στη Βασιλεία που ο Πατέρας έχει προετοιμάσει γι' αυτήν, από όλη την αιωνιότητα. Ωστόσο, θέλω αυτή την ψυχή να την εξαγνίσω όταν ακόμα είναι στη γη, ώστε, όσο είναι δυνατόν, να μην χρειαστεί να εξαγνίσει στο Καθαρτήριο αυτό που έχει απομείνει από τη ζωή στη γη. Γι' αυτό όταν ένα άτομο είναι καλώς διακείμενο και επιθυμεί να Με γνωρίσει, να Με αγαπήσει, να Με κάνει γνωστό και να εξαγνιστεί στη γη, κάνωντο έργο Μου όπως ο αγγειοπλάστης που διαμορφώνει τον πηλό, μερικές φορές προσθέτοντας λίγο περισσότερο νερό για να ραφινάρει τη μάζα του, άλλες φορές χτυπώντας ή πιέζοντας τη μάζα για να την κάνει πιο μαλακή και όταν είναι έτοιμος, τον βάζω στον καιόμενο φούρνο των αρετών για να γίνει το κομμάτι αυτό απαλό στην αφή, λαμπερό και άξιο να παρουσιαστεί και να προσφερθεί σε έναν Βασιλιά». 

Παρόλο που ήμουν σίγουρη ότι είχα δει το ταξίδι της μητέρας μου προς τον Θρόνο του Κυρίου, ακόμα αναρωτιόμουν αν η ψυχή της είχε ανάγκη να εξαγνιστεί για κάποιο χρόνο στο Καθαρτήριο... Τότε ήταν που μου είπε ο Κύριος: «Γιατί επιτρέπεις στο διάβολο να σπέρνει αμφιβολίες στο νου σου; Έχε εμπιστοσύνη και συνέχισε να προσεύχεσαι... Κανένας από εσάς δεν θα καταλάβει μέχρι την ώρα που θα έρθει σ’ αυτή την πλευρά, αλλά ακόμα και αν είστε σίγουροι ότι οι αγαπημένοι σας νεκροί βρίσκονται ήδη στον Παράδεισο, συνεχίστε να προσεύχεστε γι’ αυτούς επειδή έτσι συμπληρώνετε αυτό που τους λείπει ή αυξάνετε αυτό που οι ψυχές άλλων προσώπων, συγγενών σας, κρατούσαν στα χέρια τους, όταν παρουσιάστηκαν εμπρός Μου.

Όταν είπα, ‘Ελάτε σε Μένα όλοι εσείς που είστε φορτωμένοι ή κουρασμένοι...’ το λέω και για εσάς. Πολλά πράγματα που στέλνω ή επιτρέπω να συμβούν, μερικές φορές τα βρίσκετε ανόητα ή άδικα. Η πίστη θα σας διδάξει όλους ότι σχεδιάζω τα πάντα για το καλό. Να θυμάστε ότι η ψυχή που παραμένει πιστή και κρατάει την ειρήνη της μπροστά στις αντιξοότητες, έχει το δικαίωμα να περιμένει την Αγάπη Μου και τα οφέλη της». 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6
Εξομολόγηση, Θάνατος και Μεταμόρφωση
Είχαν περάσει δέκα μέρες από το θάνατο της μητέρας μου, όταν ένα πρωινό στο δωμάτιό μου, μετά τις πρώτες προσευχές της ημέρας, ο Κύριος μου ζήτησε να παραμείνω εκεί για λίγο. Ξαφνικά, σαν σε ταινία, εμφανίστηκε η σκηνή του θανάτου της μητέρας μου μπροστά στα μάτια μου.
Έβλεπα την τελευταία μέρα της ζωής της, ξαπλωμένη όπως ήταν στο κρεβάτι. Την είχαμε γυρίσει στο πλάι και ενώ σκούπιζα το αίμα από τη μύτη της, κοίταξε προς το παράθυρο, έσφιξε το χέρι μου και είπε: «Θέλω να είμαι μαζί σου».
«Φοβάσαι, αγαπημένη μου μαμά;» τη ρώτησα με άγχος.
«Όχι, δεν φοβάμαι, αλλά θέλω να είμαι μαζί σου».

Εκείνη τη στιγμή, στο όραμα, είδα μερικούς ανθρώπους να έρχονται κοντά, πίσω από το κεφάλι της μαμάς και εμένα. Αναγνώρισα τον Άγιο Ιωσήφ, τον Άγιο Αντώνιο της Πάδουας, την Αγία Ρόζα της Λίμας, τον Άγιο Δομίνικο Γκούζμαν και τον Άγιο Συλβέστρο. Δίπλα τους στεκόταν ο ‘Λεοπόλντο’, ο Φύλακας Άγγελος της μαμάς, ένας πολύ όμορφow νέος που προσευχόταν γονατιστός ενώ της χάιδευε το κεφάλι με τα χέρια του. Ήρθαν και άλλοι άνθρωποι, άντρες και γυναίκες, γύρω στα 40 άτομα, που προσεύχονταν. Ένας νέος άντρας ήταν ντυμένος με άσπρο ράσο και κρατούσε ένα χρυσό μπωλ στα χέρια. Κάθε τόσο έβαζε μέσα στο μπωλ το χέρι και έβγαζε έξω καπνό που τον σκόρπιζε προς τα πάνω σαν λιβάνι. Φαινόταν ότι με αυτό που έκανε εμπόδιζε κάποιες σκοτεινές σκιές, οι οποίες στέκονταν σε απόσταση, φοβούμενες να πλησιάσουν. Μετά πήγαινε γύρω από τους ανθρώπους που βρίσκονταν κοντά στο κεφάλι της μητέρας μου και έκανε το ίδιο.
Τότε ο Ιησούς μου είπε:
«Είναι οι προστάτες άγιοι της μητέρα σου και οι ψυχές εκείνων που βοήθησε να σωθούν με τις προσευχές της και τους πόνους της. Αν και δεν τις γνώριζε, ήρθαν να είναι μαζί της στο ταξίδι της».

Όταν γυρίσαμε τη μητέρα μου και από το άλλο πλευρό για να τις αλλάξουμε τα ρούχα, είπε: «Είναι ώρα να πάω μαζί τους» κοιτάζοντας πάνω από τον ώμο μου. Προσπαθήσαμε να την ηρεμήσουμε ψάλλοντας έναν Ψαλμό τον οποίο επαναλάμβανε. Μετά, ανοίγοντας με θαυμασμό τα μάτια της είπε: «Άνοιξε το φως!»
Το κάναμε, αλλά καταλαβαίναμε ότι δεν έβλεπε αυτά που βρίσκονταν στη γη, αλλά πέρα από αυτή. Μετά, σφίγγοντας το χέρι μου, είπε: «Άγιε Θεέ, τώρα!... Άγιε Θεέ... τώρα! Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος ελέησόν με και όλο τον κόσμο!»  Ύστερα από λίγο: «Πρέπει να φύγω» και κούνησε τα πόδια της σαν για να περπατήσει. «Μη με σταματάτε»... και μετά πάλι τη μικρή προσευχή, «Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος ελέησόν ημάς και όλο τον κόσμο!»
Στο όραμα που έβλεπα, παρατήρησα ότι στο αριστερό της πλευρό άρχισαν να καταφθάνουν και άλλοι άνθρωποι. Ανάμεσά τους αναγνώρισα τον πατέρα μου, μια γιαγιά μου, μια θεία και άλλους που δεν έβλεπα καθαρά.
Είδα να καταφθάνει ένας χορός Αγγέλων ψάλλοντας. Είχαν χωριστεί σε δυο σειρές που κύκλωσαν το χώρο.
Μετά από μερικά λεπτά είπε: «Κάντε χώρο για τη Μαμίτα (την Παναγία), Άγιε Θεέ...! Μητέρα μου...! Πατέρα στα χέρια σου...!» 

Η Παναγία της Φάτιμα

Η Τρυφερή Αγκαλιά της Μητέρας
Εκείνη τη στιγμή ακριβώς είδα την Παρθένο Μαρία να κατεβαίνει από τον Ουρανό. Πήρε θέση στα πόδια της μητέρας μου αιωρούμενη στον αέρα. Τα χέρια Της εκτείνονταν προς τη μητέρα μου. Στο ένα χέρι η Παναγία κρατούσε ένα λευκό φόρεμα. Η μητέρα μου τέντωσε το χέρι της σαν να επρόκειτο να πάρει ή να αγγίξει κάτι. Παρατήρησα πώς έπιασε το χέρι της η Παναγία. Η μητέρα εκείνη τη στιγμή έχασε τις αισθήσεις της και σε λιγότερο από ένα λεπτό εξέπνευσε.

Όταν το κεφάλι της έμεινε ακίνητο σκέφτηκα ότι το όραμα θα τελείωνε αλλά αμέσως είδα την στιγμή που η ψυχή της μητέρας μου ανυψώθηκε, διαχωρίστηκε από το σώμα της.
Προχώρησε προς την Παναγία, που τότε της έδωσε το λευκό φόρεμα με τα δυο Της χέρια και αμέσως η μητέρα μου εμφανίστηκε να φοράει εκείνο το ρούχο. Η Παναγία είχε μια πολύ ευγενική έκφραση στο πρόσωπό Της. Ήταν χαμογελαστή και αγκάλιασε τη μητέρα μου, βάζοντας το χέρι Της γύρω από τη μέση της μητέρας μου. Η μητέρα μου τότε ακούμπησε το κεφάλι της στον ώμο της Παναγίας και ανέβηκαν μαζί με τη συνοδεία των ανθρώπων που είχαν έρθει στο δωμάτιο της μητέρας μου.

Η κρεβατοκάμαρα άδειασε σχεδόν. Ο Άγιος Ιωσήφ μας κοίταξε, άγγιξε το χέρι του Αγίου Συλβέστρου που μας ευλόγησε όλους. Μετά αναχώρησαν.
Πολύ επίσημα ο Ιησούς μου είπε:
«Πες το στον κόσμο, ώστε όλοι να καταλάβουν την αξία της Χάρης που προσφέρεται στον θνήσκοντα που αναχωρεί συνοδευόμενος από τον Ουρανό. Ο άνθρωπος πρέπει να είναι απόλυτα απορροφημένος εκείνη την ώρα, εφόσον ένα τμήμα του Ουρανού βρίσκεται στο δωμάτιο. Είναι η ώρα που ο Θεός επισκέπτεται εκείνο το μέρος».

Όταν το όραμα τελείωσε, γονάτισα κλαίγοντας ευχαριστώντας τον Θεό που δώρισε σε όλους μας αυτή τη χάρη και μου επέτρεψε να δω αυτό το θαύμα. Ένα θαύμα που σήμερα μπορώ να μοιραστώ με τον κόσμο ώστε να αντιληφθούν οι άνθρωποι τη σημασία και την υποχρέωση που έχουμε να βοηθάμε τους αγαπημένους μας και όλους τους άλλους που πεθαίνουν, ώστε να αρχίσουν με χαρά το ταξίδι τους προς την αιωνιότητα της Αγάπης του Θεού. 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7
Ένα Επείγον Κάλεσμα: Βοήθεια στο Θνήσκοντα
Μερικές μέρες αργότερα, καθώς προσευχόμουν στο Παρεκκλήσιο του Θείου Ελέους, άκουσα τη φωνή του Κυρίου να μου λέει:
«Δώσε προσοχή σε αυτό που πρόκειται να δεις. Μη φοβηθείς, αλλά είναι απαραίτητο να το δεις». Εκείνη τη στιγμή είχα το όραμα ενός δωματίου σε νοσοκομείο. Εκεί βρισκόταν ένας κύριος από 50 μέχρι 65 ετών. (Δεν μπορούσα να καθορίσω με ακρίβεια την ηλικία του γιατί ήταν άρρωστος και καταβεβλημένος).
Κοντά του βρίσκονταν αρκετά άτομα, μερικοί έκλαιγαν και όλοι περίμεναν το θάνατό του. Ακούγονταν απελπισμένα κλάματα. Το σώμα του άνδρα έκανε συσπάσεις από τον πόνο. Ήξερε ότι πέθαινε. Μιλούσε με θυμό ενώ το σώμα του τρανταζόνταν βίαια: «Γιατί πεθαίνω...! Πώς επιτρέπει ο Θεός να πεθάνω...! Κάντε κάτι... δεν θέλω να πεθάνω!» Επαναστατούσε στον επικείμενο θάνατο. Διακρινόταν η πάλη του, το μαρτύριό του και η έλλειψη ειρήνης. Και μου έκανε εντύπωση που εκείνοι που βρίσκονταν δίπλα του δεν έκαναν τίποτα να ηρεμήσουν την ψυχή του. Κανένας δεν προσεύχετο. Στο διάδρομο έξω από το δωμάτιο, σε ένα μικρό αίθριο κάποιοι άνθρωποι γελούσαν και μίλαγαν, άλλοι έπιναν και κάπνιζαν. Ήταν ολότελα απληροφόρητοι της μεγαλειώδους στιγμής που εκείνος ο άρρωστος άνθρωπος κοντά τους βίωνε και της πάλης του.
Μετά είδα μια νοσοκόμα να έρχεται και ο Κύριος μου είπε:
«Την έστειλε η Μητέρα Μου». Μπόρεσα τότε να δω την Παναγία να στοχάζεται σε κάποια απόσταση από τη σκηνή με τα χέρια Της ενωμένα να προσεύχεται, ενώ δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια Της και κυλούσαν στο πρόσωπό Της. Ένας άγγελος με πολύ θλιμένο πρόσωπο βρισκόταν δίπλα στον άρρωστο. Με το ένα του χέρι κάλυπτε το πρόσωπό του και με το άλλο άγγιζε τον άρρωστο άντρα. Μετά, ο άγγελος σηκώθηκε και με τα χέρια του προσπαθούσε να διώξει μακριά τις πολλές σκιές που πλησίαζαν τον άντρα. Οι μορφές των σκιών ήταν παραμορφωμένες σαν να είχαν κεφάλια ελαφιών, αρκούδων και αλόγων. Δεν τις διέκρινα καλά γιατί ήταν σκιές.  

Όταν η νοσοκόμα μπήκε στο δωμάτιο, πήγε κοντά στον άρρωστο άντρα και του έπιασε το χέρι. Προσπάθησε να του δώσει μια εικόνα λέγοντάς του κάτι. Ο άντρας σήκωσε το χέρι του σε ένδειξη άρνησης. Η νοσοκόμα επέμεινε, αλλά ο άντρας ταράχτηκε και κούναγε τα χέρια του απορρίπτοντας την εικόνα. Η νοσοκόμα έφυγε πολύ λυπημένη.   
Στο διάδρομο έβγαλε το ροδάριο από την τσέπη της και άρχισε να προσεύχεται. Οι άνθρωποι που την κοίταγαν χαμογέλασαν κοροϊδευτικά. Δεν καταλάβαιναν στο ελάχιστο τη σημασία των προσευχών της εκείνη την πολύ λεπτή στιγμή. Τους ζήτησε να προσευχηθούν μαζί της αλλά οι γκριμάτσες τους έδειξαν την καθαρή απόρριψή τους.  

Μετά από μερικά λεπτά ο άντρας πέθανε. Είδα ότι όταν η ψυχή του ανυψωνόταν όλες εκείνες οι σκιές πήδηξαν πάνω του, κάθε μία τραβώντας και σπρώχνοντας σαν θηριώδη ζώα, λύκοι, σκυλιά που ξέσκιζαν το θύμα τους. Ξαφνικά ο Άγγελος στάθηκε μπροστά τους και σηκώνοντας το χέρι του, διέταξε:
«Σταματήστε! Αφήστε τον να φύγει. Πρέπει πρώτα να παρουσιαστεί μπροστά στο Θρόνο του Θεού για να κριθεί!» Ορισμένοι από τους ανθρώπους δίπλα στον νεκρό άρχισαν να κλαίνε με απελπισία, θα έλεγα με υστερία.

Μετά κατάλαβα τη διαφορά που υπάρχει όταν αποχαιρετούμε μια ψυχή που είναι σε ειρήνη και που αναχωρεί με την ελπίδα της βασισμένη στο Έλεος του Θεού. 

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ – ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗΣ (ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗΣ)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 8
Εσύ Αφαιρείς τις Αμαρτίες του Κόσμου...
Την Τρίτη 8 Ιουλίου ταξιδέψαμε στο Κοζουμέλ επειδή μας είχαν προσκαλέσει να μιλήσουμε σε μια συγκέντρωση. Ο Κύριος μου υπαγόρευσε ένα μήνυμα για μια νέα γυναίκα, λέγοντας: «Πες της ότι περίμενα πολύ καιρό αυτή τη στιγμή και αναμένω την υποταγή της». Επρόκειτο για μια νέα γυναίκα που είχε ψάξει να βρει τον πνευματικό μας καθοδηγητή για να κάνει την πρώτη εξομολόγηση της ζωής της. Όταν της είπα το μήνυμα, έκλαψε. Τότε ο Κύριος μου ζήτησε να την βοηθήσω. Μιλήσαμε μέχρι τον ερχομό του ιερέα. Όταν έφυγαν μαζί από την αίθουσα, κατευθυνόμενοι προς μιαν άλλη όπου θα λάμβανε χώρα η εξομολόγηση, είδα αναπάντεχα γύρω της ένα μεγάλο αριθμό ατόμων, δέκα με δώδεκα, που ήθελαν να εισέλθουν μαζί της στο εξομολογητήριο. Έμεινα κατάπληκτη αλλά γρήγορα κατάλαβα ότι αυτό ήταν μια μυστικιστική εμπειρία και άρχισα να προσεύχομαι. 

Από τη μία, άκουγα φωνές να μιλάνε δυνατά συνοδεία μουσικής από τύμπανα (ντραμς) κάτι που ήταν σοκαριστικό. Και από την άλλη άκουγα μια χορωδία να ψάλλει το ‘Χαίρε Κεχαριτωμένη’, και μια άλλη που από μακριά έψαλλε, ‘Δόξα και έπαινος στο Θεό το Δημιουργό, στον Υιό το Λυτρωτή και στο Άγιο Πνεύμα...!’
Γονάτισα και ζήτησα από τον Κύριο να φωτίσει εκείνη την εξομολόγηση.
Ξαφνικά άκουσα τη βουή πολλών ανθρώπων να κραυγάζουν. Στράφηκα αμέσως προς τα ‘κει απ’ όπου ερχόταν ο θόρυβος και είδα το μπαλκόνι του δωματίου όπου η νεαρή γυναίκα έκανε την εξομολόγησή της.
Αυτό που είδα ήταν τρομακτικό: φιγούρες ολότελα δυσάρεστες, κάτι παραμορφωμένα πλάσματα έβγαιναν τρέχοντας και ουρλιάζοντας και πηδούσαν από το μπαλκόνι κάτω στον άδειο χώρο. Όταν πλησίασα στο παράθυρο για να δω την πτώση τους, δεν υπήρχε απολύτως τίποτα.

Εκείνη τη στιγμή μπήκε μέσα ο φίλος που είχε ζητήσει από τον ιερέα να ακούσει την εξομολόγηση της νέας γυναίκας. Και οι δυο μας ακούγαμε καθαρά το θόρυβο αλυσσίδων και το τρίξιμο που έκανε το μέταλλο όταν έπεφτε από την οροφή και τους τοίχους. Αρχίσαμε ξανά την προσευχή, και του είπα να μην φοβάται, ότι αυτός ο θόρυβος ήταν ο τυπικός ενοχλητικός ήχος που έκανε ο διάβολος επειδή είχε χάσει μια ψυχή. Ο φίλος έμεινε για λίγο μαζί μου προσευχόμενος και μετά έφυγε. Έμεινα μόνη. Και πάλι, ξαφνικά, είδα πως ο τοίχος που με χώριζε από το εξομολογητήριο είχε εξαφανιστεί.

Μπορούσα τώρα να βλέπω τη νέα γυναίκα καθισμένη στο σκαμνί της εξομολόγησης, όχι μπροστά στον ιερέα, αλλά μπροστά στον Ίδιο τον Ιησού. Δεν έβλεπα πουθενά τον ιερέα. Ο Ιησούς είχε πάρει τη θέση του. Είχε τα χέρια Του πλεγμένα σε στάση προσευχής με το πηγούνι Του να ακουμπάει πάνω τους και άκουγε προσεκτικά.

Πίσω από τη γυναίκα, κοντά στην πόρτα, ήταν μια ομάδα ανθρώπων. Ανάμεσά τους διέκρινα μια μοναχή ντυμένη στα μπλε που φορούσε ένα μαύρο βέλο (ελαφρύ πέπλο στο κεφάλι).
Δίπλα της στεκόταν ένας Άγγελος με πολύ φαρδιά φτερά, μεγαλειώδες παρουσιαστικό και με μια τεράστια λόγχη στο δεξί του χέρι που κοιτούσε άγρυπνα προς τα δεξιά και αριστερά. Σκέφτηκα ότι θα ήταν ο Αρχάγγελος Μιχαήλ ή κάποιος από τους στρατηγούς του της Ουράνιας Στρατιάς.  

Αρχάγγελος Μιχαήλ

Στην δεξιά πλευρά του Ιησού και της γυναίκας, αναγνώρισα την Παναγία ντυμένη με μια μεταξένια εσθήτα σε μαργαριταρένιο χρώμα και με ένα μανδύα σε βαθύ κίτρινο ή καραμελέ χρώμα, από πάνω.
Δυο πολύ ψηλοί Άγγελοι στέκονταν δίπλα κρατώντας λόγχη στο ένα χέρι, παρακολουθώντας προσεκτικά όπως ο Άγγελος στην πόρτα. Φαίνονταν να φρουρούν την Παρθένο Μαρία, η οποία ήταν όρθια με τα χέρια Της σε στάση προσευχής, κοιτώντας προς τον Ουρανό. Οι Άγγελοι φύλαγαν όλο το μέρος.

Υπήρχαν και πολλοί μικροί Άγγελοι που πηγαινοέρχονταν και έμοιαζαν διαφανείς. Κάποια στιγμή ο Ιησούς σήκωσε το δεξί Του χέρι, θέτοντας την παλάμη Του λίγο πιο πάνω από το κεφάλι της γυναίκας. Όλο το χέρι Του ήταν γεμάτο φως από το οποίο έβγαιναν προς τα έξω χρυσές ακτίνες που κάλυπταν με λάμψη ολότελα τη γυναίκα, μεταμορφώνοντάς την.
Είδα πώς το πρόσωπο της μετανοούσης άλλαζε σταδιακά, σαν κάποιος να της έβγαζε μια μάσκα... είδα πώς το πρώτα σκληρό της πρόσωπο άλλαζε σε ένα άλλο, πιο ευγενικό, πιο γλυκό και ήρεμο.   

Όταν ο Ιησούς της έδωσε την απαλλαγή των αμαρτιών, η Παναγία γονάτισε και έσκυψε το κεφάλι Της και το ίδιο έκαναν όλα τα ουράνια όντα γύρω Της. Ο Ιησούς σηκώθηκε, πλησίασε τη μετανοούσα και ακριβώς τότε μπόρεσα να δω τον ιερέα να κάθεται στη θέση που βρισκόταν πριν ο Ιησούς.
Ο Ιησούς αγκάλιασε τη νέα γυναίκα και τη φίλησε στο μάγουλο. Μετά, στράφηκε προς τον ιερέα και τον φίλησε επίσης στο μάγουλο. Τα πάντα γέμισαν τότε με έντονο φως που εξαφανίστηκε ανεβαίνοντας προς την οροφή και συγχρόνως εξαφανίστηκε και το όραμα και βρέθηκα να βλέπω πάλι τον τοίχο της αίθουσας.

Αφού ο Κύριος με έκανε να βιώσω μια τόσο εξαιρετική, μυστικιστική εμπειρία, μου είπε:
«Αν ήξερες μόνο, παιδί Μου, πόσο μεταμορφώνεται η ψυχή που έχει κάνει μια καλή εξομολόγηση... όλοι εκείνοι κοντά της θα έπρεπε να την υποδέχονται στα γόνατα, γιατί εξαιτίας της χάρης του εξαγιασμού, αυτή η ψυχή είναι γεμάτη με το Άγιο Πνεύμα».

Όταν η νέα γυναίκα βγήκε από το εξομολογητήριο, ένιωσα αληθινή επιθυμία να γονατίσω μπροστά της, αλλά την αγκάλιασα με όλη την αγάπη μου, επειδή ήξερα ότι αγκάλιαζα ένα πρόσωπο που πρωτύτερα είχε αγκαλιάσει ο Κύριος. Φαινόταν αλλιώτικη, νεότερη και ευτυχισμένη. Διηγήθηκα τα πάντα στον πνευματικό μου και μαζί προσευχηθήκαμε ευχαριστώντας τον Κύριο.

Εκείνο το βράδυ ο Κύριος μου ζήτησε να καταγράψω όλα όσα είχα δει και η δημοσίευση να αφιερωθεί στο Μυστήριο του Ελέους και της Συμφιλίωσης, που αποτελεί το παρόν κείμενο.  

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 9
Η Λεπτή Στιγμή της Συμφιλίωσης
Δυο μέρες αργότερα, ο Κύριος είπε να συνεχίσουμε το έργο μας, και ξαφνικά βρέθηκα σε μια εκκλησία, μπροστά από μια ομάδα ανθρώπων που περίμεναν τη σειρά τους να εξομολογηθούν. 
Εκεί, μπροστά στα μάτια μου εμφανίστηκαν πολλές σκιές, φιγούρες με ανθρώπινα σώματα και κεφάλια ζώων. Βρίσκονταν σε διαδικασία να συλλάβουν με λάσσο, φτιαγμένο από σκοινιά, ένα άτομο που πήγαινε να εξομολογηθεί. Τα σχοινιά τα είχαν πετάξει γύρω από το λαιμό και το μέτωπό του, ενώ του ψιθύριζαν κάτι στ’ αυτιά.

Ξαφνικά, μια από αυτές τις σκιές αποχωρίστηκε διακριτικά από τις άλλες, λαμβάνοντας τη μορφή μιας γυναίκας ντυμένης και μακιγιαρισμένης πολύ προκλητικά, και πέρασε μπροστά από τον άντρα που βάδιζε προς το εξομολογητήριο. Αμέσως η προσοχή εκείνου διασπάστηκε και κράτησε το βλέμμα του πάνω της. Τα φρικιαστικά όντα χάρηκαν και γελούσαν δυνατά.
Ένας άγγελος πάλευε με τα χέρια του, προσπαθώντας να σπρώξει μακριά τα άγρια θηρία.

Αρχάγγελος Μιχαήλ

Ένα άλλο άτομο που περίμενε για εξομολόγηση, μια πολύ ήσυχη και ταπεινή νέα γυναίκα, κρατώντας ένα μικρό βιβλίο προσευχής στα χέρια, διάβαζε και συλλογιζόταν. Οι σκιές την πλησίασαν μόνο σε κάποια απόσταση αλλά δεν μπορούσαν να της πετάξουν το λάσσο. Μου φαινόταν σαν ο άγγελός της να ήταν πιο δυνατός από τις σκιές.
Παρέμεινα να παρατηρώ και όταν η γυναίκα τελείωσε την εξομολόγησή της, δεν ήταν ντυμένη όπως πρώτα. Τώρα φορούσε ένα μακρύ φόρεμα σε χρώμα μαργαριταριού, σχεδόν λευκό, και μια τιάρα από λουλούδια στο κεφάλι. Τέσσερις άγγελοι την ακολουθούσαν στην Αγία Τράπεζα. Το πρόσωπό της ήταν ολότελα ειρηνικό. Όταν έφτασε στην Αγία Τράπεζα, γονάτισε και προσευχήθηκε, σίγουρα τη μετάνοιά της, και οι άγγελοι έμειναν κοντά της, σε προσευχή επίσης.
Τότε το όραμα χάθηκε και είδα ξανά τα έπιπλα του σπιτιού μου.
Μου είπε ο Κύριος:
«Μόλις είδες δυο πρόσωπα να πηγαίνουν στην Εξομολόγηση (Μυστήριο Συμφιλίωσης). Το ένα, με διεσπασμένη την προσοχή και χωρίς προηγούμενη προετοιμασία, προχώρησε στο εξομολογητήριο. Σε αυτές τις περιπτώσεις, οτιδήποτε θα κάνουν εκείνα τα πονηρά πνεύματα, αυξάνει σε δύναμη.

Αντίθετα, η νέα γυναίκα προσευχόταν, προετοιμάζοντας την εξομολόγησή της, ζητώντας βοήθεια από τον Ουρανό. Γι’ αυτό το λόγο ο πονηρός δεν μπορούσε να την πλησιάσει και ο φύλακας άγγελός της μπορούσε να την υπερασπιστεί καλύτερα, αφού τον επικαλείτο».
Και πρόσθεσε:
«Όλοι πρέπει να προσεύχονται για κείνους που πάνε να εξομολογηθούν, ώστε να κάνουν μια καλή εξομολόγηση, γιατί μπορεί να είναι η τελευταία της ζωής τους».

Μου έδωσε να καταλάβω πως όλοι οι άνθρωποι που παραμένουν στην εκκλησία θα μπορούσαν να τους βοηθήσουν με τις προσευχές τους (αν η εξομολόγηση λαμβάνει χώρα μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας), μεσιτεύοντας για τον εξομολόγο ιερέα και για εκείνους που επρόκειτο να εξομολογηθούν.

Μου έκανε εντύπωση που ο Κύριος ζήτησε προσευχές για τους ιερείς, γιατί μόλις πριν λίγες μέρες είχα δει σε όραμα να βρίσκεται ο Ιησούς στη θέση του ιερέα και να συγχωρεί τους αμαρτωλούς.Τότε ο Ιησούς είπε:
«Φυσικά και χρειάζονται προσευχές. Και αυτοί είναι εκτεθειμένοι σε πειρασμούς, αποσπάσεις, κούραση. Θυμήσου ότι είναι ανθρώπινα όντα».

Το Δώρο που Χορηγείται σε έναν Ιερέα
Στη διάρκεια της νύχτας, ο Κύριος με εκπαίδευσε πάνω στο τι συμβαίνει όταν ένας άνθρωπος ζητάει εξομολόγηση και ο ιερέας δεν την προσφέρει εξαιτίας αμεριμνησίας ή αμέλειας. Να τι μου είπε:
«Αν μια ψυχή ζητάει να εξομολογηθεί και αναζητάει τον ιερέα, εκτός από την περίπτωση σοβαρού εμποδίου, είναι υποχρεωτικό για τον ιερέα να ακούσει την εξομολόγηση του πιστού. Και αυτό, επειδή, αν ο αμαρτωλός πεθάνει, γίνεται δεκτός στον Παράδεισο δυνάμει της μετανοίας του και της επιθυμίας του για κάθαρση. Εγώ ο Ίδιος θα του δώσω την άφεση.

Αλλά ο ιερέας που αρνήθηκε να εξομολογήσει τον αμαρτωλό, εξαιτίας της αμέλειάς του, χωρίς να έχει σοβαρή δικαιολογία ενώπιον του Θεού, θα βρεθεί υπόλογος της Θείας Δικαιοσύνης για το πολύ σοβαρό σφάλμα του, σαν να ήταν εκείνος ο ένοχος των αμαρτιών που αρνήθηκε να ακούσει και να συγχωρήσει, εκτός και αν εξομολογηθεί και διορθώσει το σφάλμα του.

Ένας ιερέας έχει δεχτεί δώρα που δεν έχουν απονεμηθεί ούτε στη Μητέρα Μου. Είναι ενωμένος με Μένα και εργάζεται μέσα σε Μένα. Επομένως, του αξίζει μεγάλος σεβασμός από το πρόσωπο που θέλει το Μυστήριο, σεβασμός στον τρόπο που θα του συμπεριφερθεί κάποιος, στον τρόπο που θα ντυθεί, στον τρόπο που θα δεχτεί τη συμβουλή του και τη μετάνοια που θα του επιβάλει.   

Γι’ αυτό ζητάω προσευχές για τους ιερείς, ώστε πιστοί στην κλήση τους (την ιερατική) και στη Χάρη που τους έχει δοθεί εν ονόματι του Δικού Μου Προσώπου (in Persona Christi), να χορηγούν συγχώρεση και έλεος στις ψυχές.

Να έχεις κατά νου, κόρη Μου, ότι πάνω στη γη τα πάντα έχουν σχετική αξία. Μπορεί κάτι να έχει μεγάλη υλική αξία και αν κάποιος το χάσει να υποστεί οικονομική καταστροφή... αλλά αυτό είναι όλο. Μπορεί να προσπαθήσει και να ανακάμψει εν μέρει ή στο σύνολο, από την απώλεια.  Αλλά, αν χάσει την ψυχή του, τίποτα δεν θα μπορέσει ποτέ να τον σώσει από το αιώνιο πυρ».

ΠΗΓΗ: "Divine Providence. a different vision about Death", a booklet by Catalina Rivas.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Αγγελική Σ. Νατσούλη