Τι λέει ο Ιησούς για την ανάσταση του Λαζάρου

«Θα μπορούσα να έχω επέμβει νωρίτερα ώστε να εμποδίσω τον θάνατο του Λάζαρου. Αλλά δεν ήθελα να το κάνω. Ήξερα ότι η ανάστασή του θα ήταν δίκοπο μαχαίρι, διότι θα άλλαζε τους δίκαιους Ιουδαίους αλλά και τους άδικους θα τους έκανε χειρότερους. Οι δεύτεροι, εξ αιτίας αυτού του τελειωτικού χτυπήματος της δύναμής Μου, θα Με καταδίκαζαν σε θάνατο. Αλλά Εγώ είχα έρθει γι’ αυτό, και είχε φτάσει η ώρα για να εκπληρωθεί. Επίσης, θα μπορούσα να είχα φύγει αμέσως για εκεί που ήταν θαμμένος ο Λάζαρος, αλλά έπρεπε να πείσω και τους πλέον πείσμωνες, άπιστους ανθρώπους με τη βοήθεια μιας ανάστασης από προχωρημένη σήψη. Όπως και τους αποστόλους Μου, που προορίζονταν να κηρύξουν την πίστη Μου στον κόσμο, και χρειαζόντουσαν μια πίστη που να στηρίζεται και σε θαύματα πρώτου μεγέθους.

Υπήρχε τόσο ανθρώπινο στοιχείο στους αποστόλους! Δεν ήταν βέβαια ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο, αντίθετα ήταν μια φυσική συνέπεια της κατάστασης ανθρώπων που κλήθηκαν να γίνουν απόστολοί Μου σε ώριμη ηλικία. Η νοοτροπία, η νοητική διάθεση ενός ανθρώπου δεν μπορεί να αλλάξει από την μια μέρα στην άλλη. Και, με τη σοφία Μου, δεν ήθελα να διαλέξω παιδιά, να τα διδάξω σύμφωνα με την σκέψη Μου και μετά να τα κάνω αποστόλους Μου. Θα μπορούσα να το έχω κάνει, αλλά δεν το θέλησα, γιατί θα Με κατηγορούσαν ότι είχα περιφρονήσει εκείνους που δεν ήταν αγνοί και θα εύρισκαν τη δικαιολογία – και Εγώ θα το είχα κάνει σαφές με την επιλογή Μου – ότι αυτοί που ο χαρακτήρας τους είναι ήδη διαμορφωμένος δεν μπορούν ν’ αλλάξουν. Όχι. Όλα μπορούν να αλλάξουν, αρκεί να το θέλει κανείς. Βασικά Eγώ μετέτρεψα δειλούς, καβγατζήδες, τοκογλύφους, σαρκικούς, άπιστους ανθρώπους σε μάρτυρες, αγίους και ευαγγελιστές του κόσμου. Μόνον αυτοί που δεν θέλουν, δεν αλλάζουν.  

Αγάπησα και αγαπώ τους μικρούς και τους αδύναμους – εσύ είσαι ένα τέτοιο παράδειγμα (απευθύνεται στη Μαρία Βαλτόρτα) – αρκεί να θέλουν να Με αγαπήσουν και να Με ακολουθήσουν, και Εγώ μετατρέπω αυτούς τους “ασήμαντους” σε χαρισματικούς φίλους Μου, βοηθούς Μου. Και συνεχίζω να τους μεταχειρίζομαι, και είναι ένα συνεχιζόμενο θαύμα που κάνω για να οδηγήσω άλλους να πιστέψουν σε Μένα και να μην πνίξουν τη δυνατότητα του θαύματος. Πόσο αδύναμη είναι αυτή η δυνατότητα προς το παρόν! Σαν ένα καντήλι χωρίς λάδι, αυτή η δυνατότητα αγωνιά και πεθαίνει, πνιγμένη από την ελάχιστη ή καθόλου πίστη στα θαύματα του Θεού. 

Υπάρχουν δυο τρόποι επιμονής, όταν ζητάτε ένα θαύμα. Ο Θεός ενδίδει στον ένα με αγάπη. Και γυρίζει την πλάτη Του περιφρονητικά στον άλλο. Ο πρώτος ζητάει όπως σας δίδαξα να ζητάτε, χωρίς έλλειψη εμπιστοσύνης, χωρίς να κουράζεστε και χωρίς να δέχεστε ότι ίσως ο Θεός να μην σας δωρίσει το αίτημά σας, διότι ο Θεός είναι καλός και όποιος είναι καλός ακούει, και ο Θεός είναι παντοδύναμος και μπορεί τα πάντα. Αυτός ο τρόπος είναι αγάπη και ο Θεός ακούει αυτούς που αγαπούν. Ο δεύτερος είναι η υπεροψία του αντάρτη που θέλει τον Θεό για υπηρέτη του, να Τον ταπεινώνει μπροστά στις κακίες του και να του δίνει αυτά που δεν προσφέρει αυτός στο Θεό: την αγάπη και την υπακοή. Αυτός ο τρόπος είναι προσβολή, την οποία ο Θεός τιμωρεί αρνούμενος τις χάρες Του.  

Παραπονείστε ότι δεν κάνω πλέον ομαδικά θαύματα. Πώς θα μπορούσα να κάνω; Πού είναι οι κοινότητες που πιστεύουν σε Μένα; Πού είναι οι αληθινοί πιστοί; Πόσοι αληθινοί πιστοί υπάρχουν σε μια κοινότητα; Σαν άνθη που επιβίωσαν από μια φωτιά στο δάσος, βλέπω κάπου κάπου ένα πνεύμα να πιστεύει. Ο Σατανάς έκαψε τα υπόλοιπα με τις διδασκαλίες του. Και θα καίει όλο και περισσότερα.

Σας παρακαλώ να έχετε βαθιά στο νου σας, ως υπερβατικό κανόνα, την απάντηση που έδωσα στον Θωμά. Δεν μπορεί να είναι αληθινός μαθητής Μου κάποιος που δεν μπορεί να δώσει στην ανθρώπινη ζωή τη σπουδαιότητα που της αξίζει: ότι είναι το μέσον για να κατακτήσει την αληθινή Ζωή, όχι το τέλος. Αυτός που θέλει να σώσει τη ζωή του σ’ αυτόν τον κόσμο θα χάσει την αιώνια Ζωή. Σας το είπα και το επαναλαμβάνω. Τι είναι οι δοκιμασίες; Σύννεφα που περνάνε. Ο Ουρανός παραμένει και σας περιμένει μετά τη δοκιμασία.  

Εγώ κατάκτησα τους Ουρανούς για σας με τον ηρωισμό Μου. Εσείς πρέπει να Με μιμηθείτε. Ο ηρωισμός δεν ανήκει αποκλειστικά στους μάρτυρες. Η χριστιανική ζωή είναι ένας συνεχής ηρωισμός διότι είναι ένας διαρκής αγώνας κατά του κόσμου, του δαίμονα και της σάρκας. Δεν σας αναγκάζω να Με ακολουθήσετε. Σας αφήνω ελεύθερους. Αλλά δεν σας θέλω υποκριτές. Να είστε είτε με Μένα και σαν Εμένα, είτε εναντίον Μου. Σίγουρα δεν μπορείτε να Με εξαπατήσετε. Όχι, δεν εξαπατώμαι, και δεν συμμαχώ με τον Εχθρό. Αν προτιμάτε αυτόν από Μένα, δεν μπορείτε να σκέπτεστε ότι θα έχετε και Μένα ως Φίλο σας, συγχρόνως. Είτε αυτόν, είτε Εμένα. Διαλέξτε.  

Η θλίψη της Μάρθας είναι διαφορετική από της Μαρίας εξ αιτίας του διαφορετικού ψυχισμού των δυο αδελφών και της διαφορετικής συμπεριφοράς τους. Ευτυχισμένοι είναι εκείνοι που συμπεριφέρονται με τέτοιον τρόπο ώστε μετά δεν έχουν τύψεις πως πλήγωσαν κάποιον που τώρα είναι νεκρός και δεν μπορούν πλέον να του απαλύνουν τον πόνο που του έδωσαν. Αλλά πόσο πιο ευτυχισμένος είναι εκείνος που δεν έχει τύψεις ότι πλήγωσε τον Θεό, Εμένα, τον Ιησού, και δεν φοβάται την ημέρα που θα Με συναντήσει, αντίθετα, αδημονεί, όπως μια χαρά που την ονειρευόταν με ανυπομονησία για μια ολόκληρη ζωή και τελικά την βρήκε.

Εγώ είμαι ο Πατέρας σας, ο Αδελφός σας και ο Φίλος σας. Γιατί λοιπόν Με προσβάλλετε τόσο συχνά; Ξέρετε πόσο χρόνο έχετε ακόμα να ζήσετε; Για να μετανοήσετε; Όχι, αυτό δεν το ξέρετε. Λοιπόν να φέρεστε σωστά κάθε στιγμή, κάθε μέρα. Πάντα δίκαια. Θα Με κάνετε πάντα ευτυχισμένο. Ακόμα και αν σας βρουν πόνοι - διότι πόνος σημαίνει εξαγνισμός, είναι το μύρο που προφυλάσσει από την σήψη της σαρκολατρείας - να έχετε πάντα τη βεβαιότητα ότι σας αγαπώ και ότι σας αγαπώ συμπεριλαμβανομένου αυτού του πόνου και θα έχετε πάντα την ειρήνη που προέρχεται από την αγάπη Μου. Εσύ, μικρέ Μου Ιωάννη (απευθύνεται στη Μαρία Βαλτόρτα) ξέρεις αν μπορώ να παρηγορήσω κάποιον ακόμα και στον πόνο.  

Στην προσευχή Μου στον Πατέρα επαναλαμβάνονται αυτά που είπα στην αρχή: έπρεπε να αφυπνίσω τη νωθρότητα των Ιουδαίων και του κόσμου γενικά, με την βοήθεια ενός μεγαλειώδους θαύματος. Και η ανάσταση ενός ανθρώπου που είναι θαμμένος για τέσσερις μέρες και πήγε στον τάφο μετά από μια μακροχρόνια αηδιαστική σε όλους ασθένεια, δεν είναι ένα γεγονός που μπορεί να αφήσει αδιάφορους, είτε με αμφιβολίες τους ανθρώπους. Αν τον θεράπευα ενόσω ήταν ακόμα στη ζωή, ή αν του είχα δώσει πάλι το πνεύμα του μόλις είχε πεθάνει, η σκληρότητα των εχθρών Μου ίσως να δημιουργούσε αμφιβολίες για την οντότητα του θαύματος. Όμως, η μυρωδιά ενός πτώματος, η σήψη πάνω στους επιδέσμους, ο πολύς χρόνος μέσα στον τάφο δεν αφήνουν αμφιβολίες. Και, ένα θαύμα μέσα στο θαύμα, Εγώ ήθελα ο Λάζαρος να απελευθερωθεί και να καθαριστεί ενώπιον όλων για να δουν πως όχι μόνον επέστρεψε στη ζωή αλλά και ότι η υγεία των άκρων του αποκαταστάθηκε, ενώ προηγουμένως ήταν μια σάρκα με έλκη απ’ όπου τα μικρόβια του θανάτου είχαν εισέλθει στο αίμα. Όταν δίνω μια χάρη, πάντα δίνω περισσότερα απ’ όσα ζητάτε.  

Έκλαψα μπροστά στον τάφο του Λάζαρου. Και πολλά ονόματα δόθηκαν σε αυτό το κλάμα. Αλλά πριν απ’ όλα, πρέπει να έχετε υπόψη ότι οι χάρες κερδίζονται μέσα από τον πόνο μαζί με την ακλόνητη πίστη στον Αιώνιο Πατέρα. Δεν έκλαψα τόσο εξαιτίας του χαμού του φίλου Μου και της θλίψης των δυο αδελφών, αλλά από τρεις σκέψεις που πάντα έσχιζαν την καρδιά Μου σαν τρία μυτερά νύχια.

Τη διαπίστωση της καταστροφής που είχε προκαλέσει ο Σατανάς στον άνθρωπο τον οποίο είχε παρασύρει στο Κακό. Μια καταστροφή, της οποίας η τιμωρία ήταν οι θλίψεις και ο θάνατος. Ο φυσικός θάνατος, σύμβολο και ζωντανή εικόνα του πνευματικού θανάτου που προκαλεί η αμαρτία στην ψυχή και την εκτοξεύει στο σκοτάδι της Κόλασης, ενώ προορισμός της είναι να ζει στην Βασιλεία του Φωτός ως βασίλισσα.  

Την πειστικότητα ότι ούτε αυτό το θαύμα, που έκανα ως επιστέγασμα τριών χρόνων ευαγγελισμού, θα έπειθε τον Ιουδαϊκό κόσμο σχετικά με την Αλήθεια της οποίας Εγώ ήμουν ο Κομιστής. Και ότι κανένα θαύμα δεν θα μπορούσε στο μέλλον να μεταστρέψει τον κόσμο προς τον Χριστό. Ω! Πόσο λυπηρό είναι να είσαι τόσο κοντά στον θάνατο για τόσους λίγους!  

Το πνευματικό όραμα του επικείμενου θανάτου Μου. Ήμουν Θεός. Αλλά ήμουν και Άνθρωπος. Και για να είμαι Λυτρωτής έπρεπε να αισθανθώ το βάρος της εξιλέωσης. Και γι’ αυτό έπρεπε να νιώσω τον τρόμο του θανάτου, ενός τέτοιου θανάτου. Ήμουν ζωντανός και υγιής και έλεγα στον εαυτό Μου: “Σύντομα θα πεθάνω, θα βρίσκομαι σε έναν τάφο όπως ο Λάζαρος. Σύντομα η πιο τρομακτική αγωνία θα γίνει σύντροφός Μου. Πρέπει να πεθάνω”. Η αγάπη του Θεού σας προφυλάσσει από τη γνώση του μέλλοντος, όμως Εγώ δεν ήμουν απαλλαγμένος.

Ω! Πίστεψέ Με εσύ που παραπονιέσαι για το μέλλον σου. Κανένα δεν ήταν πιο θλιβερό από το Δικό Μου, διότι πάντα γνώριζα εκ των προτέρων όλα όσα επρόκειτο να Μου συμβούν, μαζί με την φτώχεια, την κακία, την πικρία που Με συνόδευαν από τη γέννησή Μου μέχρι τον θάνατό Μου. Γι’ αυτό να μην παραπονιέσαι. Και να ελπίζεις σε Μένα. Σου δίνω την ειρήνη Μου».

ΠΗΓΗ: Το κεφ. 548 του βιβλίου της Μαρίας Βαλτόρτα "The Gospel as revealed to me".