Μανουέλ, ο μικρός πολεμιστής του Φωτός

Υπάρχουν παιδιά που παίζουν με τα κινητά τους τηλέφωνα και τρέχουν με χαρά. Και άλλα, πολλά άλλα, που βλέπουν να διακόπτεται η ζωή τους από οδυνηρά και ξαφνικά γεγονότα. Είναι τα «τυχαία» θύματα της άσκοπης και παράλογης βίας των ανθρώπων ή ο στόχος «έξυπνων» βομβών που πέφτουν από αεροπλάνα ενώ πηγαίνουν στο σχολείο ή των βίαιων κυμάτων που τα συνθλίβουν στον βυθό της θάλασσας καθώς αναζητούν μια ελεύθερη γη για να ζήσουν. Μιλούν γι’ αυτά κατά τη διάρκεια ενός προγράμματος ειδήσεων ή ενός άρθρου εφημερίδας, και στη συνέχεια ξεχνιούνται σύντομα από τη συλλογική μνήμη.

Υπάρχουν και άλλα που ενώ «ακυρώνονται» από τη ζωή, κάνουν τους ανθρώπους να μιλούν για εκείνα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Επειδή είναι ταυτόχρονα φυσιολογικά και ειδικά. Διότι, χωρίς ειδική γνώση, προεδρεύουν και δίνουν μαθήματα ζωής σε ενήλικες.

Ένα από αυτά είναι ο Manuel Foderà από το Calatafimi, μια μικρή πόλη κοντά στο Τράπανι της Σικελίας. Ένα παιδί που «ονειρεύτηκε να ζήσει έως και 150 χρόνια» και, αντίθετα, όπως άλλα παιδιά, ‘έφυγε’ από έναν όγκο στην ηλικία των 9 ετών. Ήταν το τρίτο παιδί μιας χαρούμενης και πιστής οικογένειας καθολικών χριστιανών και όλα πήγαιναν καλά μέχρι τον Ιούλιο 2005. Στην ηλικία των τεσσάρων ετών, ο Μανουέλ διαμαρτυρήθηκε για έντονο πόνο στο δεξί του πόδι καθώς και για έναν τρομερό πυρετό και απώλεια της όρεξης. Λίγες μέρες αργότερα, έγινε δεκτός στο Παιδικό Νοσοκομείο του Παλέρμου. Οι γιατροί διέγνωσαν «μαζική διείσδυση νευροβλαστώματος σταδίου IV που είχε εξαπλωθεί στην λαγόνια κορυφή της λεκάνης». Τότε ξεκίνησε για τον μικρό Mανουέλ ο Δρόμος του Σταυρού που κράτησε 5 χρόνια. Επρόκειτο να υποστεί αρκετές επεμβάσεις, τριάντα κύκλους χημειοθεραπείας, μεταμόσχευση, μεταγγίσεις αίματος και απερίγραπτο πόνο. Ήταν το μοναδικό, επίπονο, αλλά και χαρούμενο ταξίδι του παιδιού που ένιωσε την Παρουσία του Ιησού να του μιλάει σαν ένας στενός φίλος.

Manuel Foderà

Πρώτα υποβλήθηκε σε εγχείρηση για την απομάκρυνση του όγκου, και έλαβε τους πρώτους κύκλους χημειοθεραπείας. Στην αρχή, ήθελε να επιστρέψει στο σχολείο και να παίξει με τους φίλους του και φώναζε επειδή δεν μπορούσε. Στη συνέχεια, μετά από λίγο, το ανεξήγητο συνέβη: Ο Μανουέλ δέχτηκε την κατάστασή του, έγινε γαλήνιος και υπάκουος.

Η αδελφή Prisca, μια Φραγκισκανή νοσηλεύτρια από το νοσοκομείο, ήταν η πρώτη που παρατήρησε αυτήν την αλλαγή και σχολίασε: «Ήταν πολύ μικρός, μόλις τεσσάρων χρονών. Πριν από τη θεραπεία, πάντα ερχόταν σε μένα λέγοντας, ‘Αδελφή Πρίσκα, πάρε με στο παρεκκλήσι γιατί θέλω να δω τον Ιησού!’ Πολύ απαλά, τον έπαιρνα στα χέρια μου και έφερνα το μικρό του κεφάλι κοντά στην Αγία Τράπεζα. Ήταν πολύ χαρούμενος επειδή ήθελε να είναι ο πιο αγαπητός φίλος του Ιησού. Στη συνέχεια, προσευχόμασταν μαζί το Άγιο Ροδάριο. Με συγκινούσε καθώς τον άκουγα να απαγγέλλει τις προσευχές». Το καλοκαίρι του 2005 γύρισε σπίτι και ζήτησε να προσεύχονται μαζί του το ροδάριο γιατί  όταν απήγγειλαν την προσευχή προς την Παναγία, το «Χαίρε Μαρία Κεχαριτωμένη», ένιωθε να φεύγουν οι πόνοι του. Με την πάροδο του χρόνου, η σχέση του με την Παναγία εντατικοποιήθηκε και έγινε σχεδόν χειροπιαστή.

Τον Οκτώβριο 2007, τη μέρα που θα λάμβανε την Πρώτη του Κοινωνία, ξύπνησε με τρομερό πόνο στο πόδι και φοβήθηκε ότι δεν θα μπορούσε να πάει στην εκκλησία. Το μεσημέρι όλοι οι πόνοι είχαν μυστηριωδώς εξαφανιστεί. Ο Mανουέλ το εξήγησε: «Η Παναγία μου είπε ότι δεν γίνεται να λάβω τον Ιησού κουτσαίνοντας και γι’ αυτό με θεράπευσε. Σ’ ευχαριστώ, Παναγία, της καρδιάς μου». Η Λειτουργία για την πρώτη του Κοινωνία ήταν γεμάτη σεβασμό και αγάπη. Αργότερα έγραψε σε μια ιερή κάρτα: «Θέλω να δεχτώ τον Ιησού στην καρδιά μου για να γίνει ο καλύτερος φίλος μου για πάντα. Θα είναι η δύναμή μου, η χαρά μου, η θεραπεία μου».

Στο σημείο αυτό σας προτείνω να διαβάσετε, ιδιαίτερα οι μητέρες, το άρθρο «Γη, ένας τεράστιος βωμός εξιλέωσης» για να κατανοήσετε τους λόγους για τους οποίους τόσα πολλά μικρά παιδιά πεθαίνουν ή υποφέρουν: https://angelsmell.blogspot.com/2020/11/blog-post_25.html

Όταν κοινώνησε, ο Μανουέλ είπε στον επίσκοπο να δώσει οδηγίες στους ιερείς να αφιερώνουν τουλάχιστον 5’ ησυχίας μετά τη Θεία Κοινωνία, ώστε να μπορούν οι πιστοί να μιλάνε στον Ιησού εσωτερικά και να Τον ακούνε στις καρδιές τους. «Να μπορούμε να πούμε τουλάχιστον ένα ‘γειά’ στον Ιησού. Ο Ιησούς είναι παρών στην Ευχαριστία. Δεν το πιστεύετε; Προσπαθήστε να συγκεντρωθείτε, κλείστε τα μάτια, προσευχηθείτε και μιλήστε Του γιατί ο Ιησούς ακούει και θα μιλήσει στην καρδιά σας. Μην ανοίξετε τα μάτια αμέσως γιατί η επικοινωνία θα διακοπεί. Μάθετε να είστε σε σιωπή και κάτι θαυμάσιο θα συμβεί: μια βόμβα χάρης».

Τον Ιούνιο 2008 επισκέφθηκε τη Λούρδη (το μέρος στη Γαλλία, όπου από τις 11 Φεβρουαρίου ως τις 16 Ιουλίου 1858, η νεαρή Μπερναντέτ Σουμπιρού, 14χρονη αγρότισσα, παρακολούθησε 18 εμφανίσεις της Παναγίας, μιας «ωραίας Κυρίας», σε μια σπηλιά, λίγο πιο έξω από το μικρό προάστιο της Μασαμπιέλ), μαζί με άλλους Σικελούς προσκυνητές. Κατά τη διάρκεια του δείπνου στην πανσιόν που είχαν καταλύσει, οι Σικελοί άρχισαν να προσεύχονται με το ροδάριο. Ο Mανουέλ τους ζήτησε να συμπεριλάβουν στην προσευχή τους τα τυφλά παιδιά. Δεν κατάλαβαν το γιατί, αλλά αργότερα πληροφορήθηκαν ότι ένα τυφλό παιδί από μια άλλη ομάδα προσκυνητών, είχε ξαναβρεί την όρασή του.

Τον Αύγουστο του 2008 ο Μανουέλ έλαβε το Χρίσμα (ένα από τα 7 Μυστήρια της Εκκλησίας). Ο Ιησούς του έδωσε το δώρο του Πνεύματός Του σε αφθονία. Η «βόμβα χάρης», όπως έλεγε ο Μανουέλ όταν αναφερόταν στη Θεία Ευχαριστία, έκανε την ασθένειά του να φαίνεται ανεξήγητα ευτυχισμένη.  

Υπήρχαν αρκετοί ιερείς κοντά στον Μανουέλ. Ο π. Ignacio Vazzana ήταν ο πνευματικός του από τον Σεπτέμβριο του 2008 και μετά, κατόπιν αιτήματος του Ιησού. Τον επισκέπτονταν κάθε μέρα στο νοσοκομείο και στο σπίτι. Τον Μάρτιο του 2009, ο Μανουέλ ζήτησε από τον ιερέα να τον εξομολογεί πιο συχνά. «Με μεγάλη συγκίνηση θυμάμαι τη μεγάλη αίσθηση της αμαρτίας που είχε, τόσο πολύ, που ξεσπούσε σε δάκρυα κατά τη διάρκεια της εξομολόγησης».
Ο π. Ignacio αναφέρει ακόμα ότι από την πρώτη στιγμή ο Μανουέλ του μίλησε για τον ειδικό φίλο του, τον Ιησού: «τον ρώτησα αν είδε τον Ιησού πρόσωπο με πρόσωπο και μου απάντησε ότι ένιωσε τη φωνή Του στην καρδιά του. Μια μέρα μετά την Κοινωνία ο Ιησούς του είπε: ‘Μανουέλ, η καρδιά σου δεν είναι δική σου. Είναι δική Μου και ζω μέσα σε σένα’. Ο Μανουέλ δεν κατάλαβε και με ρώτησε τι εννοούσε ο Ιησούς… Οι μόνες λέξεις που ήρθαν στο μυαλό μου ήταν αυτές του Αποστόλου Παύλου: ‘Έχω πεθάνει στο σταυρό μαζί με το Χριστό. Τώρα πια δε ζω εγώ, αλλά ο Χριστός ζει μέσα μου’ (Γαλ. 2:20)».

Μια μέρα ρώτησε τον Ιησού τί να του προσφέρει ως δώρο τα Χριστούγεννα και ο Ιησούς του είπε: «Πάντα να δείχνεις τη χαρά Μου στους άλλους. Να είσαι πολεμιστής του φωτός στη μέση του σκότους».  Ο Μανουέλ είπε στους φίλους του: «Ο Ιησούς μου έδωσε πόνο επειδή χρειάζεται να υποφέρω ενωμένος μαζί Του, για να σώσει τον κόσμο. Ο Ιησούς με αποκάλεσε ‘πολεμιστή του φωτός’ για να κατακτήσω το κακό και το σκοτάδι του κόσμου».

Μια φορά τον επισκέφθηκε ο επίσκοπος του Παλέρμου. Ο Mανουέλ του είπε: «Προσφέρω τον εαυτό μου για σένα και τους ιερείς σου… αλλά κάνε μου ένα δώρο… πες στους ιερείς σου να θυμίζουν στους πιστούς ότι πρέπει πάντα να λαμβάνουν τον Ιησού, κατά τη Θεία Κοινωνία, σε κατάσταση χάρης (να έχουν εξομολογηθεί) και μετά να Τον ευχαριστούν για περίπου 15’. Ο Ιησούς είναι πολύ μεγάλος! Είναι ο Θεός και πρέπει να Τον αντιμετωπίζουμε ως Θεό»!

Πολλοί ιερείς που τον επισκέφτηκαν τον άκουσαν να τους λέει: «Σ 'αγαπώ. Προσεύχομαι για σένα. Πάρτε τον Ιησού στα παιδιά, σε εκείνους που υποφέρουν, στους ασθενείς. Πάρτε τον Ιησού σε όλους όσους συναντάτε».

Οι φίλοι του μαζεύονταν γύρω του στο σπίτι και στο νοσοκομείο, επειδή τους τραβούσε η χαρά και η ειρήνη που ακτινοβολούσε, ενώ το σώμα του κατέρρεε αργά. 

Στις 2 Ιουλίου 2009, ο Μανουέλ έπρεπε να υποβληθεί σε μια πολύ οδυνηρή τομογραφία και δεν ήθελε να δει κανέναν ούτε να απαντάει στο τηλέφωνο. Ζήτησε από την Παναγία ένα σημάδι παρηγοριάς, να του δείξει ότι τον αγαπούσε και τον βοηθούσε.  Εκείνη τη μέρα γιόρταζε η εκκλησία της πόλης του και το άγαλμα της Παναγίας είχε βγει σε περιφορά. «Μαμά, μαμά, η Παναγία μου είπε ότι είμαι η χαρά Της και ότι το απόγευμα θα δω πυροτεχνήματα». Η μητέρα του Enza απάντησε ότι αυτό δεν συνηθιζόταν, αλλά ο μικρός επέμεινε ότι έκανε λάθος, γιατί του το είχε πει η Παναγία. Μετά πήγε για ύπνο. Ξύπνησε από το θόρυβο των πυροτεχνημάτων και είπε στη μαμά του: «Βλέπεις; Η Παναγία μου είπε ότι είμαι η χαρά Της και ότι τα πυροτεχνήματα είναι για μένα».

Προς το τέλος της ζωής του, στις αρχές του καλοκαιριού του 2010, υπέφερε από βασανιστικούς πονοκεφάλους. Μετά από ένα τεστ, οι γιατροί βρήκαν δύο μάζες όγκων στο κεφάλι του, αλλά η μητέρα του αποφάσισε να μην ενημερώσει τον Μανουέλ. Ο π. Ignacio θυμάται: «Μια μέρα μετά τη λήψη της Κοινωνίας ξέσπασε σε δάκρυα και εμπιστεύτηκε στη μητέρα του, και αργότερα σε μένα, τι του είχε πει ο Ιησούς. Τον ρωτήσαμε τι είχε συμβεί και έκλαιγε και μας είπε ότι ο Ιησούς του έδωσε ένα ειδικό δώρο και ότι έκλαιγε επειδή ήταν ευτυχισμένος. Ο Ιησούς του είχε δώσει δύο αγκάθια από το στέμμα Του και τα είχε στο κεφάλι του.  Έμεινα έκπληκτος από τα λόγια του γιατί ήταν ανθρώπινα ανεξήγητο. Τα δύο πράγματα συμπίπτουν τέλεια: δύο μάζες όγκου και δύο αγκάθια από το στέμμα του Ιησού - ως δώρο - στο κεφάλι του».  Η μητέρα του και ο ιερέας τον ενθάρρυναν να πάρει παυσίπονα για να ανακουφίσει τον πόνο, αλλά το παιδί είπε: «Θέλω να περιμένω λίγο περισσότερο πριν πάρω φάρμακα γιατί ο Ιησούς χρειάζεται τα δεινά μου για να σώσει ψυχές». 

Στις 21 Ιουνίου 2010 γιόρτασε τα τελευταία του γενέθλια. Ανακοίνωσε στους φίλους του: «Ο Ιησούς με άφησε να δω τον Παράδεισο και είναι υπέροχος, έχει ετοιμάσει ένα όμορφο δείπνο. Μου είπε ότι θα πεθάνω μετά που θα γίνω 9 ετών και θα πρέπει να υποφέρω ακόμα λίγο για Εκείνον». Στη μητέρα του έδωσε σαφείς οδηγίες για την ημέρα του θανάτου του: να του φορέσει τα ρούχα της Πρώτης Κοινωνίας και αντί για μαξιλάρι να του βάλουν στο κεφάλι τη Βίβλο, ανοιγμένη στη σελίδα του προφήτη Ιερεμία 17:14 «Κύριε, δε θα γιατρευτώ, αν εσύ δε με γιατρέψεις· δε θα σωθώ, αν εσύ δε με σώσεις· γιατί εσύ είσαι αυτός που σε δοξολογώ». Της είπε ακόμα να μην κλαίει ούτε αυτή ούτε κανείς άλλος, αλλά να συγκεντρωθούν προσευχόμενοι ώστε η κηδεία του να αντανακλά τη μεγάλη δόξα που θα έβρισκε στον Παράδεισο, όπου θα πήγαινε να ζήσει.  

Το μικρό αγόρι είχε καταλάβει ποια ήταν η αποστολή του, με απόλυτη σαφήνεια: «Μαμά, υπάρχουν πραγματικά άνθρωποι που δεν αγαπούν τον Ιησού; Πρέπει να Του προσφέρουμε τον μεγαλύτερο δυνατό αριθμό ψυχών». Η αγάπη, η θυσία και το δώρο του εαυτού ήταν αδιαχώριστες πραγματικότητες για τον Μανουέλ. Μια μέρα, εξήγησε στη μητέρα του: «Για να αγαπάς τον Ιησού, πρέπει να προσεύχεσαι πολύ, να δουλεύεις σκληρά, να μελετάς και να του προσφέρεις θυσίες». Θυσίες; Και η μητέρα του τού ζήτησε να της εξηγήσει. «Για παράδειγμα», απάντησε το αγόρι, «δεν θέλεις να φας ζυμαρικά με κολοκυθάκια, αλλά τα τρως ούτως ή άλλως και προσφέρεις το φαγητό στον Ιησού από την αγάπη σου γι’ Αυτόν».

Έφτασαν οι τελευταίες μέρες της αγωνίας του. Τα επίπεδα αιμοσφαιρίνης του είχαν μειωθεί σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα. Οι γιατροί σταμάτησαν να του κάνουν μεταγγίσεις, γιατί δεν υπήρχε ελπίδα. Προς έκπληξη των γιατρών, η καρδιά αυτού του «πολεμιστή» συνέχισε να χτυπά για τέσσερις ακόμη μέρες. Η μητέρα του κατάλαβε αμέσως: «Μανουέλ, έκανες κάποια άλλη συμφωνία με τον Ιησού, έτσι δεν είναι;» Το μικρό αγόρι επιβεβαίωσε με μια χειρονομία. Προσέφερε τις τελευταίες σταγόνες αίματός του για κάποιον του οποίου το όνομα δεν θα γίνει ποτέ γνωστό.

Τον Ιούλιο 2010 ήταν η τελευταία μέρα του στη γη. Η Θεία Λειτουργία τελέστηκε στο δωμάτιό του, κοινώνησε και μετά είπε: «Τελείωσα». Πέθανε με το ροδάριο σφιχτά μέσα στα χέρια του. Δυο μήνες πριν πεθάνει είχε πει στη μητέρα του: «Είσαι ο μοναδικός μου μάρτυρας. Πρέπει να γράψεις ένα βιβλίο και να κάνεις γνωστή την ιστορία μου». Δεν ήταν όμως εύκολο γι’ αυτήν να τηρήσει την υπόσχεσή της εξαιτίας όλου του πόνου που υπέφερε αφότου ο γιος της πέθανε, αλλά τελικά η αγάπη είχε την τελευταία λέξη. Η Enza έγραψε το βιβλίο: « Manuel: The Little Warrior of Light», βασισμένο στο ημερολόγιο που κρατούσε κατά τη διάρκεια της μακράς ασθένειάς του. Μέσα από αυτό το βιβλίο, πολλά μπορούν να μαθευτούν από αυτόν τον μικρό φίλο του Ιησού. Όπως παρατήρησε ο Επίσκοπος Πιρίνο Φραγκέλλι, του Τράπανι: «Από το κρεβάτι του, στο νοσοκομείο ή στο σπίτι, ο Μανουέλ μας δίδαξε το μάθημα να εμπιστευόμαστε τη ζωή που δεν πεθαίνει ποτέ».

Θα θυμόμαστε τον Μανουέλ ως ένα πολύ φυσιολογικό παιδί, αλλά και πολύ ιδιαίτερο για τον τρόπο με τον οποίο γέμισε το μικρό τμήμα της ζωής του και για όσα έγραψε στις ιστορίες του και στις πολλές επιστολές που απηύθυνε σε φίλους, γιατρούς, ιερείς, επισκόπους, έως και τον ομότιμο Πάπα Βενέδικτο XVI. Και, πάνω απ’ όλα, για το θάρρος με το οποίο κοίταζε το Κακό στο πρόσωπο, όπως μόνο τα μικρά που είναι μεγάλα «μέσα» τους, μπορούν να κάνουν. Του έχει αποδοθεί ο τίτλος «Υπηρέτης του Θεού» και στην Καθολική Εκκλησία είναι το πρώτο βήμα για πιθανή οσιοποίηση ή αγιοποίηση.

ΠΗΓΗ:
https://www.homeofthemother.org/en/magazine/selected-articles/saints/11874-the-warrior-of-light

https://www.lastampa.it/vatican-insider/it/2020/12/11/news/manuel-il-bambino-che-parlava-con-gesu-1.39648533

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Αγγελική Σ. Νατσούλη