Γη: ένας τεράστιος βωμός εξιλέωσης

Ο Πέτρος συζητάει με τον Ιησού για τα βάσανα και τις θλίψεις στον κόσμο και πόσο απαραίτητα είναι.

Πέτρος: Και οι άνθρωποι μου κάνουν ερωτήσεις και εγώ πρέπει να τους απαντάω. Νομίζω ότι αυτά που Σε ρωτώ μπορεί να μου τα ρωτήσουν και άλλοι άνθρωποι, διότι οι σκέψεις των ανθρώπων πάνω κάτω είναι ίδιες. Χτες είπες ότι οι αγνοί και οι άγιοι άνθρωποι πάντα θα υποφέρουν… όχι… είπες θα είναι αυτοί που θα υποφέρουν για όλους τους άλλους. Με δυσκολία το καταλαβαίνω αυτό, ακόμα και αν λες ότι θα το επιθυμούν αυτό οι ίδιοι. Και νομίζω ότι όπως είναι δύσκολο για μένα να το κατανοήσω, ίσως να είναι το ίδιο και για τους άλλους ανθρώπους. Λοιπόν, αν με ρωτήσουν τι να τους απαντήσω; Στο πρώτο ταξίδι μου, μια μητέρα μου είπε: “Δεν ήταν σωστό να πεθάνει το κοριτσάκι μου…και μάλιστα με τόσους πόνους... διότι ήταν καλό και αγνό” Και όπως δεν ήξερα τι να απαντήσω, επανέλαβα τα λόγια του Ιώβ: “Ο Θεός έδωσε ο Θεός παίρνει. Ας είναι ευλογημένο το όνομα του Κυρίου”. Όμως δεν πείσθηκα ούτε κι εγώ ο ίδιος. Και δεν έπεισα και αυτήν. Την επόμενη φορά θα ήθελα να ξέρω τι να απαντήσω. Είναι δίκαιο;

Ιησούς: Άκουσε. Φαίνεται αδικία, αλλά είναι μια μεγάλη δικαιοσύνη ότι οι καλύτεροι πρέπει να υποφέρουν εκ μέρους όλων. Τώρα πες Μου Σίμωνα, τι είναι η Γη; Όλη η Γη;

Πέτρος: Η Γη; Μεγάλη, μια απεραντοσύνη από χώμα και νερό, πέτρες, δένδρα, ζώα και ανθρώπινα όντα.

Ιησούς: Και μετά;

Πέτρος: Μετά, τίποτε άλλο… Εκτός και αν θέλεις να πω ότι είναι τόπος τιμωρίας και εξορίας των ανθρώπων.

Ιησούς: - Η Γη είναι ένας βωμός, Σίμωνα. Ένας τεράστιος βωμός. Επρόκειτο να είναι ο Βωμός μιας διαρκούς δοξολογίας προς τον Δημιουργό της. Όμως η Γη είναι μέσα στην αμαρτία. Γι’ αυτό πρέπει να είναι ο βωμός της ατέλειωτης εξιλέωσης και θυσίας, όπου τα θύματα προσφέρονται. Η Γη όπως και οι άλλοι κόσμοι που βρίσκονται στην Δημιουργία οφείλουν να προσφέρουν ψαλμούς στον Θεό Που την εξαγνίζει. Κοίταξε!

Και ο Ιησούς ανοίγει τα ξύλινα πατζούρια και από το ορθάνοικτο παράθυρο έρχεται μέσα η παγωνιά της νύχτας, ο θόρυβος του χείμαρρου, μια ακτίνα του φεγγαριού, και φαίνεται και ο ουρανός γεμάτος αστέρια. Και συνεχίζει:

Κοίταξε αυτά τα αστέρια! Ψάλλουν ύμνους στον Θεό με τις φωνές τους που είναι φως και κίνηση μέσα στο άπειρο του διαστήματος. Οι ύμνοι τους που έρχονται από τις γαλάζιες πεδιάδες τ’ ουρανού προς τους Ουρανούς του Θεού, έχουν διάρκεια πολλών χιλιάδων ετών. Μπορούμε να σκεφτούμε τα αστέρια, τους πλανήτες και τους κομήτες σαν αστρικά πλάσματα που σαν αστρικοί ιερείς, σαν Λευίτες, σαν παρθένες και πιστοί πρόκειται να ψάλλουν ύμνους στον Δημιουργό σ’ έναν ναό χωρίς όρια.

Άκουσε Σίμωνα. Άκουσε το αεράκι που θροΐζει ανάμεσα στα φύλλα και τον ήχο που κάνει ο χείμαρρος το βράδυ. Και η Γη ψάλλει όπως ο ουρανός, υμνεί με τον άνεμο, τα νερά και τον ήχο των πουλιών και των ζώων. Όμως αν για το στερέωμα τ’ ουρανού αρκούν οι φωτεινές προσευχές των άστρων που τον κατοικούν, όμως δεν αρκούν οι ύμνοι των ανέμων, των υδάτων και των ζώων για τον Ναό που είναι η Γη. Διότι σ’ αυτήν δεν υπάρχουν μόνον οι άνεμοι, τα νερά και τα ζώα που ψάλλουν ακατάπαυστα ύμνους προς τον Θεό, υπάρχει και ο άνθρωπος: το τέλειο δημιούργημα πάνω από κάθε τι που έχει ζωή στον χρόνο και στον κόσμο, και είναι από ύλη όπως τα ζώα και 

τα ορυκτά, και τα φυτά. Και πνεύμα, όπως οι άγγελοι τ’ Ουρανού. Και όπως αυτοί, προορίζεται να έχει πίστη στις δοκιμασίες, να γνωρίζει και να κατέχει τον Θεό πρώτα με την χάρη και κατόπιν με τον Παράδεισο. Ο άνθρωπος, το πολυσύνθετο πλάσμα που περιέχει όλες τις ιδιότητες, έχει μια αποστολή που δεν την έχει κανένα άλλο πλάσμα και που γι’ αυτόν πρέπει να είναι χαρά εκτός από καθήκον: να αγαπάει τον Θεό. Να δίνει στον Θεό μια λατρεία αγάπης με σύνεση και με θέληση, να ανταποδίδει στο Θεό την αγάπη Που του έδωσε δίνοντας του ζωή στους Ουρανούς, μετά από αυτή την ζωή.

Σκέψου το Σίμωνα. Τι οφέλη έχει ο Θεός από τη Δημιουργία Του; Τι κερδίζει; Τίποτα. Η φύση δεν κάνει πιο σπουδαίο τον Θεό, δεν Τον καθαγιάζει, δεν Του δίνει πλούτη. Αυτός έχει απεραντοσύνη. Θα ήταν ο Ίδιος ακόμα και αν δεν υπήρχε ποτέ η Δημιουργία Του. Όμως ο Θεός-Αγάπη ήθελε να έχει αγάπη. Και την δημιούργησε για να έχει αγάπη. Ο Θεός μπορεί να παίρνει μόνον αγάπη από τη Δημιουργία, και αυτή την αγάπη, η οποία είναι διανοητική και ελεύθερη μόνον στους αγγέλους και στους ανθρώπους, είναι η δόξα του Θεού και η χαρά των αγγέλων, η θρησκεία των ανθρώπων. Αν μια μέρα ο μεγάλος βωμός της Γης σταματήσει τους ύμνους και τις παρακλήσεις αγάπης, η Γη θα παύσει να υπάρχει, διότι όταν σβήσει η αγάπη θα πάψει η εξιλέωση, και η οργή του Θεού θα καταστρέψει την Γη που θα έχει γίνει επίγειος κόλαση.
Λοιπόν, η Γη πρέπει να αγαπάει για να υπάρχει. Και επίσης: Η Γη πρέπει να είναι ο Ναός που αγαπάει και προσεύχεται με την νοημοσύνη του ανθρώπου. Αλλά ποια θύματα προσφέρονται πάντα στον Ναό; Οι αγνοί, οι ακηλίδωτοι, οι αναμάρτητοι. Αυτά είναι τα μόνα θύματα αρεστά στον Κύριο. Είναι οι πρώιμοι καρποί. Διότι τα καλύτερα πράγματα δίνονται στον Πατέρα της οικογένειας, και οι πρώτοι καρποί απ’ όλους τους εκλεκτούς δίνονται στον Θεό, τον πατέρα της ανθρώπινης οικογένειας.

Όμως είπα ότι η Γη έχει διπλό καθήκον θυσίας: Αυτό των ύμνων και αυτό της εξιλέωσης. Διότι η Ανθρωπότητα που εξαπλώθηκε πάνω στη Γη αμάρτησε με τους Πρωτόπλαστους, και συνεχώς αμαρτάνει προσθέτοντας στο αμάρτημα την απομάκρυνση των ανθρώπων από τον Θεό: είναι οι αμέτρητες αμαρτίες που την κρατούν δέσμια στις φωνές του κόσμου, της σάρκας και του Σατανά. Μια ένοχη, βαριά ένοχη Ανθρωπότητα που, αν και είναι στην καθομοίωση ίδια με το Θεό και έχει δική της νοημοσύνη και θεία βοήθεια, αμαρτάνει όλο και περισσότερο. Τα αστέρια υπακούν, τα φυτά υπακούν, τα στοιχεία υπακούν, τα ζώα υπακούν και υμνούν τον Κύριο όσο καλύτερα μπορούν. Οι άνθρωποι δεν υπακούν και δεν υμνούν τον Κύριο αρκετά. Εδώ λοιπόν χρειάζονται οι ψυχές-θύματα που θα αγαπούν και θα εξιλεώνονται εκ μέρους όλων. Είναι τα παιδιά που, αγνά και χωρίς να ξέρουν, ξεπληρώνουν την πικρή τιμωρία των θλίψεων γι’ αυτούς που δεν ξέρουν παρά να αμαρτάνουν. Είναι οι άγιοι που με την θέλησή τους θυσιάζονται για όλους τους ανθρώπους.

Σύντομα – ένας χρόνος ή ένας αιώνας είναι πάντα λίγο όταν τον συγκρίνομε με την αιωνιότητα – δεν θα γιορτάζονται πλέον θυσίες στο βωμό του μεγάλου Ναού της Γης παρά μόνο εκείνες των ανθρώπων-θυμάτων που θα τελούν την αέναη θυσία: θύματα μαζί με το τέλειο Θύμα. Μην ταράζεσαι Σίμωνα. Φυσικά και δεν λέω ότι θα ιδρύσω μια θρησκεία σαν αυτή του Μολώχ, του Βαάλ ή της Αστάρτης. Οι ίδιοι οι άνθρωποι θα μας θυσιάσουν. Καταλαβαίνεις; Θα μας θυσιάσουν. Και εμείς θα βαδίζουμε με χαρά προς το θάνατο για να εξιλεώσουμε και να αγαπήσουμε για τους πάντες. Και μετά, θα έρθει ο καιρός που οι άνθρωποι δεν θα εξιλεώνουν για τους ανθρώπους. Όμως πάντα θα υπάρχουν αγνά θύματα που η αγάπη θα αναλώνει μαζί με το μεγάλο Θύμα στην αέναη θυσία. Μιλάω για την αγάπη του Θεού και την αγάπη για τον Θεό. Αληθινά αυτά θα είναι τα θύματα των μελλοντικών ημερών και του μελλοντικού Ναού. Αυτό που ευχαριστεί τον Θεό δεν είναι τα αρνιά και οι τράγοι, οι αγελάδες και τα περιστέρια, αλλά η θυσία μιας καρδιάς. Ο Δαβίδ τό 'νιωσε όταν αμάρτησε με τη Βηθσαβεέ: "Αν ήθελες θυσίες, θα σου πρόσφερα, μα δεν ευφραίνεσαι με ολοκαυτώματα. Θυσία για το Θεό είναι το συντριμμένο πνεύμα. Καρδιά ταπεινωμένη και υποταγμένη ο Θεός δεν την καταφρονεί" (Ψαλ. 51: 18-19). Και στο νέο καιρό, στον καιρό του πνεύματος και της αγάπης μόνον αυτή η θυσία θα δίνει χαρά. 

Σκέψου, Σίμωνα, αν ένας Θεός χρειάστηκε να πάρει σάρκα για να σταματήσει τη θεία Δικαιοσύνη για το μεγάλο Αμάρτημα και τις τόσες αμαρτίες των ανθρώπων, στον καιρό της αλήθειας μόνον οι θυσίες του πνεύματος του ανθρώπου μπορούν να κατευνάσουν τον Κύριο. Εσύ σκέπτεσαι: «Γιατί τότε ο Ύψιστος ζητούσε από τους ανθρώπους να Του θυσιάζουν τα νεογνά των ζώων και τους πρώτους καρπούς των φυτών;»
Σου απαντώ: διότι πριν έρθω Εγώ, ο άνθρωπος ήταν ένα κηλιδωμένο ολοκαύτωμα και η Αγάπη δεν ήταν γνωστή. Τώρα θα γίνει γνωστή. Και ο άνθρωπος που θα γνωρίσει την Αγάπη, διότι θα δώσω Εγώ ξανά την Χάρη σ’ αυτόν, και μέσα απ’ αυτήν ο άνθρωπος θα γνωρίσει την Αγάπη, θα βγει από τον λήθαργο του, θα θυμηθεί, θα καταλάβει, θα ζήσει και θα είναι αυτός που θα αντικαταστήσει τους τράγους και τα αρνιά ως θύματα εξιλέωσης, μιμούμενος τον Αμνό του Θεού, τον Διδάσκαλο και Εξιλεωτή του. Η θλίψη που μέχρι τώρα θεωρείτο τιμωρία θα μετατραπεί σε τέλεια αγάπη. Και ευτυχισμένοι θα είναι εκείνοι που θα την αγκαλιάσουν με τέλεια αγάπη.

Πέτρος: Όμως τα παιδιά…

Ιησούς: Θέλεις να πεις εκείνα που δεν μπορούν ακόμα να προσφέρουν τους εαυτούς τους… Όμως, ξέρεις πότε ο Θεός τους μιλάει; Η γλώσσα του Θεού είναι πνευματική. Η ψυχή την καταλαβαίνει και η ψυχή δεν έχει ηλικία. Εγώ σου λέω ότι η ψυχή του παιδιού, επειδή δεν έχει κακία ως προς την ικανότητά της να καταλαβαίνει τον Θεό, είναι πιο ενήλικη από την ψυχή ενός ενήλικα αμαρτωλού. Σου λέω, Σίμωνα, ότι θα ζήσεις τόσο πολύ που θα δεις παιδιά να διδάσκουν ενήλικες, ακόμα και σένα, τη σοφία της ηρωικής αγάπης. Όμως, γι’ αυτούς τους μικρούς που πεθαίνουν από φυσικά αίτια, ο Θεός ενεργεί απ’ ευθείας με κίνητρα τόσο βαθιάς αγάπης που δεν μπορώ να σου εξηγήσω, αυτά είναι στίχοι από την σοφία που έχουν γραφτεί στα Βιβλία της Ζωής, και που μόνον στους Ουρανούς θα διαβαστούν από ψυχές

ευλογημένες. Είπα, θα διαβαστούν, αλλά βασικά θα είναι αρκετό να κοιτούν τον Θεό για να γνωρίσουν όχι μόνον τον Θεό, αλλά και την άπειρη Σοφία Του…
Αρχίζει να δύει το φεγγάρι, Σίμωνα.. Σε λίγο χαράζει και εσύ δεν κοιμήθηκες καθόλου.

Πέτρος: Δεν πειράζει Διδάσκαλε. Έχασα λίγες ώρες ύπνου αλλά κέρδισα τόση σοφία. Και ήμουν μαζί Σου. Αν Μου επιτρέπεις πάντως, θα φύγω τώρα. Όχι για να κοιμηθώ. Αλλά για να σκεφτώ τα λόγια Σου ξανά.

Ο Πέτρος βρίσκεται ήδη στην πόρτα και ετοιμάζεται να βγει έξω, όταν σταματάει σκεπτικός και κατόπιν λέει: 

Άλλη μια ερώτηση, Διδάσκαλε. Κάνει να λέω εγώ σε κάποιον που υποφέρει, ότι η θλίψη δεν είναι τιμωρία αλλά μια... χάρη… κάτι τέτοιο… σαν την αποστολή μας… κάτι όμορφο αν και επίπονο, όμορφο ακόμα και αν φαίνεται άχαρο και θλιμμένο για ανθρώπους που δεν το ξέρουν;

Ιησούς: Ναι, μπορείς να το λες αυτό, Σίμωνα. Αυτή είναι η αλήθεια. Η θλίψη δεν είναι τιμωρία, όταν ξέρει κάποιος πώς να την δέχεται και να την μεταχειρίζεται σωστά. Η θλίψη είναι σαν την ιεροσύνη, μια ιεροσύνη ανοικτή για τον καθ’ έναν. Μια ιεροσύνη που παρέχει μεγάλη δύναμη από την καρδιά του Θεού. Είναι μεγάλη αρετή. Μια θλίψη που γεννιέται την ίδια στιγμή από μια αμαρτία μπορεί να κατευνάσει τη Δικαιοσύνη. Διότι ο Θεός μπορεί να χειριστεί για καλούς σκοπούς ακόμα και αυτά που δημιούργησε το Μίσος για να δώσει θλίψη. Εγώ δεν επέλεξα κανένα άλλο μέσον για να σβήσω την Αμαρτία. Διότι δεν υπάρχει ανώτερο μέσον απ’ αυτό.

ΠΗΓΗ: Το κεφ: 555 του βιβλίου της Μαρίας Βαλτόρτα "The Gospel as it was revealed to me".