Άγνοια, η μεγαλύτερη πηγή φόβου


ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΘΕΟΙ. Μια τεράστια δύναμη υπάρχει μέσα μας την οποία έχουμε απαξιώσει επειδή δεν μας μίλησαν ποτέ ούτε στο κατηχητικό ούτε στο σχολείο για την ύπαρξή της. 

Τα ιερά μας βιβλία έχουν υποστεί πολλές αλλαγές λίγες από τις οποίες θα βρει ο αναγνώστης να αναφέρονται στο συναρπαστικό βιβλίο πνευματικής αφύπνισης και μεταφυσικής, ‘’Το Κρυφό Μονοπάτι’’.
Μόλις η ανθρωπότητα αφυπνιστεί, θα έχει την άπειρη γνώση που θα της φέρει χαρά και ειρήνη. Στη Βίβλο υπάρχουν τα λόγια που λέει ο Θεός: ‘’Ο λαός μου αφανίζεται από έλλειψη γνώσης’’.
Στον Ψαλμό 82 αναφέρεται ο στίχος ‘’Εγώ είπα, Θεοί εστέ και τέκνα Υψίστου’’ τον οποίο χρησιμοποίησε ο Ιησούς (κατά Ιωάν. 10:34), αλλά οι Ιουδαίοι θεώρησαν τα λόγια βλάσφημα και Τον κυνήγησαν πετώντας Του πέτρες.
Ο ψυχίατρος Μπράιαν Βάις αναφέρει στο βιβλίο του ‘’Πολλές Ζωές, Πολλοί Δάσκαλοι’’ πως η γνώση οδηγεί στο Θεό.

Ένα μικρό παράδειγμα παραποίησης κειμένου βρίσκεται στην πολύ γνωστή προσευχή ‘’Πάτερ Ημών’’. Μαθαίνουμε από μικρά παιδιά στο σχολείο ότι ο Ιησούς χρησιμοποίησε τα λόγια: ‘Πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς…’ δηλώνοντας έτσι πως εμείς βρισκόμαστε εδώ στη Γη κάτω και ο Θεός εκεί ψηλά στον ουρανό. Να πιστεύουμε δηλαδή ότι είμαστε χώρια, χωριστοί από τον Θεό. Αν ανατρέξουμε όμως στην παλαιότερη αραμαϊκή προσευχή την οποία και μεταχειρίστηκε ο Ιησούς, τα λόγια έχουν ως ακολούθως: ‘Ω, εσύ γεννήτορα του κόσμου που βρίσκεσαι παντού…’.

Τα τελευταία 30 χρόνια – από το 1987 – έχει εκχυθεί πολλή γνώση την οποία μπορεί να βρει αν την αναζητήσει, κάθε ενδιαφερόμενος. Ο Θεός είναι ενέργεια και αυτή η ενέργεια έχει το όνομα Αγάπη. Αυτή η ενέργεια διαθέτει διάνοια. Θέλοντας να αποκτήσει εμπειρίες η ενέργεια αυτή διέσπασε ένα τμήμα της σε δισεκατομμύρια μικρότερα κομμάτια ενέργειας δημιουργώντας τον πνευματικό κόσμο που είναι μικρές μονάδες θεϊκής υπόστασης. Αυτές οι μονάδες είναι οι Ανώτεροι Εαυτοί οι οποίοι στέλνουν τμήματα της ενέργειάς τους στον υλικό κόσμο ως ψυχές. Οι διαστάσεις που δημιουργήθηκαν από την μεγάλη έκρηξη της θεϊκής ουσίας είναι πολλές. Η ζωή θριαμβεύει σε όλες αυτές τις διαστάσεις. Η Γη είναι πλανήτης τρίτης διάστασης αλλά οδεύει προς την πέμπτη όταν ικανός αριθμός ανθρώπων αφυπνιστούν στην αγάπη.

Η ψυχή γνωρίζει, έχει όλη τη γνώση. Στη Γη έρχεται για να βιώσει αυτά που γνωρίζει επειδή η ζωή είναι η διαδικασία κατά την οποία η ψυχή μετατρέπει τη Γνώση της σε Εμπειρία της. Είναι άλλο πράγμα να γνωρίζεις κάτι και άλλο πράγμα να βιώνεις την εμπειρία του και να σου δημιουργούνται συναισθήματα. Η ψυχή γνωρίζει, αλλά δεν έχει την εμπειρία όλων όσων γνωρίζει. Για το λόγο αυτό κάνει τόσες πολλές ενσαρκώσεις… για να αποκτήσει Επίγνωση. Καμία ψυχή δεν φτάνει στην επίγνωση στη διάρκεια μιας μόνο ζωής. Στην επίγνωση θα φτάσει μέσα από το μονοπάτι του πνευματικού κόσμου και μέσα από το μονοπάτι του υλικού κόσμου. Αυτό είναι Ολοκλήρωση - όταν η γνώση και η εμπειρία γίνουν αισθητή πραγματικότητα. Η διαδικασία τότε θα έχει ολοκληρωθεί. Τότε σταματάει και η ψευδαίσθηση ότι ‘εσύ’ και ο Θεός είστε χώρια.
Τούτη δω η ζωή τελειώνει όταν ολοκληρώσει το άτομο όλα εκείνα που έχει έρθει να βιώσει αυτή τη φορά. Αυτή είναι μερική Ολοκλήρωση. Ύστερα θα προσθέσει αυτά που έχει βιώσει και γνωρίσει στα προηγούμενα ταξίδια του στον υλικό κόσμο και στο τέλος όλη η συσσωρευμένη γνώση με τις εμπειρίες του θα δημιουργήσουν την πλήρη Ολοκλήρωση. Το συντομότερο μονοπάτι δεν είναι απαραίτητα και το καλύτερο.

Κάποια μονοπάτια είναι λιγότερο κοπιαστικά, με λίγα μόνο εμπόδια. Αυτά τα μονοπάτια δεν τα βρίσκεις… τα δημιουργείς. Όταν δίνεις προσοχή στην εσωτερική σου ζωή, όταν διαλογίζεσαι, όταν μελετάς, διευκολύνεις την κατάσταση και βρίσκεις γαλήνη στη ζωή σου πριν από το θάνατό σου. 
Στο βιβλίο ‘’Συζήτηση με τον Θεό για το Θάνατο’’ του Neale D. Walsch υπάρχει η εξής αναφορά: Ο θάνατος δεν είναι ποτέ τραγωδία. Είναι πάντοτε δώρο. Αν μπορέσετε να δείτε το θάνατο ως δώρο, τότε θα μπορούσατε να δείτε όλους τους ‘’μικρούς θανάτους’’ επίσης ως δώρα και τότε δεν θα υπήρχε οδύνη.

Και με αυτά τα λόγια γεννιέται το ερώτημα:
Επιλέγει κανείς τον καρκίνο για να φύγει από τη ζωή;
ΟΧΙ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ. Η ψυχή γνωρίζει στο υπερσυνειδητό επίπεδο ότι έχει ολοκληρώσει όλα όσα ήρθε να κάνει σε αυτό το επίπεδο, αλλά δεν το γνωρίζει στο συνειδητό ή στο υποσυνείδητο επίπεδο. Είναι ζωτικής σημασίας η γνώση, η κατανόηση ότι υπάρχουν τρία επίπεδα ύπαρξης.

Το υποσυνείδητο, στο οποίο δεν γνωρίζεις ούτε δημιουργείς συνειδητά την πραγματικότητά σου. Το κάνεις έχοντας πολύ μικρή επίγνωση ότι κάνεις κάτι και γιατί το κάνεις. Αυτό το επίπεδο είναι ένα δώρο γιατί σου επιτρέπει να κάνεις κάποια πράγματα αυτόματα… όπως το μάκρεμα των μαλλιών, το ανοιγοκλείσιμο των βλεφάρων, οι χτύποι της καρδιάς κλπ. το υποσυνείδητο δημιουργεί άμεσες λύσεις σε προβλήματα. Αν αγγίξεις μια καυτή κατσαρόλα, δεν χρειάζεται να σκεφτείς για να τραβήξεις το χέρι σου. Το υποσυνείδητο έχει τη δυνατότητα να σου σώσει τη ζωή.

Το συνειδητό, είναι το επίπεδο στο οποίο γνωρίζεις και δημιουργείς την πραγματικότητά σου έχοντας κάποια επίγνωση του τι κάνεις. Το πόση επίγνωση έχεις, εξαρτάται από το επίπεδο της συνειδητότητάς σου. Όταν αφοσιώνεσαι στο πνευματικό μονοπάτι, αρχίζεις να διευρύνεις, να εξυψώνεις τη συνειδητότητά σου.

Το υπερσυνειδητό επίπεδο είναι ο τόπος της εμπειρίας στον οποίο γνωρίζεις και δημιουργείς την πραγματικότητά σου με πλήρη επίγνωση του τι κάνεις. Είναι το επίπεδο της ψυχής. Οι περισσότεροι δεν έχουμε επίγνωση σε συνειδητό επίπεδο για τις υπερσυνειδητές επιδιώξεις μας. Είναι το επίπεδο που περιέχει τη μεγάλη ‘’ημερήσια διάταξη’’ της ψυχής, το πλάνο της, την αποστολή της. Είναι αυτό που σε οδηγεί στην επόμενη επιθυμητή εμπειρία ανάπτυξης φέρνοντάς σε κοντά στα κατάλληλα και τέλεια γι’ αυτήν την εμπειρία άτομα, μέρη και γεγονότα. Ο Ανώτερος Εαυτός.
Έτσι, ένας άνθρωπος επιλέγει σε υπερσυνειδητό επίπεδο τον τρόπο που θα πεθάνει, και ορισμένοι επιλέγουν μετά σε συνειδητό επίπεδο τη μέρα ή την ώρα που θα πεθάνουν. Υπάρχουν παραδείγματα ανθρώπων που περίμεναν να γυρίσει το παιδί τους από το εξωτερικό και μετά πέθαναν, ή εκείνων που επιλέγουν να πεθάνουν μόλις μείνουν μόνοι τους, όταν οι δικοί τους έχουν αναχωρήσει από το νοσοκομείο. Κανένας δεν είναι θύμα των περιστάσεων.

Τότε… μήπως κάθε θάνατος είναι αυτοκτονία;
ΟΧΙ. Επειδή την αυτοκτονία την επιλέγεις σε συνειδητό επίπεδο για να ξεφύγεις από κάποια κατάσταση που δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις. Για να χαρακτηριστεί ένας θάνατος ως αυτοκτονία πρέπει να πληρούνται δυο προϋποθέσεις.
1) Το άτομο να έχει επίγνωση αυτού που πάει να κάνει.
2) Το άτομο παίρνει αυτή την απόφαση για να ξεφύγει από τη ζωή του αντί να την ολοκληρώσει.

Εκείνοι που αυτοκτονούν δεν τιμωρούνται με κανένα τρόπο. Δεν υπάρχει καν η έννοια της τιμωρίας στη ζωή μετά το θάνατο. Τιμωρούνται εκείνοι που μένουν πίσω, οι ζωντανοί. Βιώνουν ένα τρομαχτικό σοκ από το οποίο δεν συνέρχονται ποτέ εντελώς. Το λυπηρό είναι ότι εκείνοι που βάζουν τέρμα στη ζωή τους νομίζουν ότι θα αλλάξουν τα πράγματα, αλλά δεν τα αλλάζουν. Όποιος σκέφτεται να τερματίσει τη ζωή του για να αποφύγει κάτι, πρέπει να γνωρίζει ότι σκέφτεται κάτι που δεν μπορεί να γίνει. Στο σύμπαν δεν υπάρχει κενό. Ο χώρος είναι γεμάτος από τα ίδια μας τα δημιουργήματα. Αυτός που αυτοκτόνησε θα έρθει αντιμέτωπος με τα δημιουργήματά του. Με αυτά που πέθανε με τα ίδια θα συνεχίσει να ζει. Επειδή η ουσία του, η ψυχή του δεν πεθαίνει.

Γιατί λοιπόν κάποιος του οποίου η ζωή είναι ανυπόφορη να μην επιλέξει τον θάνατο, αφού είναι θαυμάσιος;
Αυτό που αποκαλούμε θάνατο είναι θαυμάσιο αλλά δεν είναι περισσότερο θαυμάσιο από τη ζωή. Στην πράξη, είναι ζωή που συνεχίζεται με διαφορετικό τρόπο. Στην άλλη πλευρά θα συναντήσεις τον εαυτό σου και όλα αυτά που κουβαλάς μαζί σου θα συνεχίσουν να είναι εκεί. Και τότε θα κάνεις κάτι που μοιάζει μεγάλη ειρωνεία: θα δώσεις στον εαυτό σου άλλη μια ζωή ώστε να αντιμετωπίσεις εκείνα που δεν αντιμετώπισες σ’ εκείνη που μόλις τελείωσε… με τη διαφορά ότι τώρα θα ξεκινήσεις πάλι από την αρχή.

Τί γίνεται όταν κάποιος ζητάει από κάποιον άλλο – ένα γιατρό, ένα δικό του πρόσωπο – να τον βοηθήσει να δώσει τέρμα στη ζωή του;
Αυτό λέγεται ευθανασία, που είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Όσοι δίνουν τέρμα σε μια ζωή που έτσι κι αλλιώς θα τελείωνε πολύ σύντομα, παίρνουν μιαν εντελώς διαφορετική απόφαση. Δεν χρειάζεται να υποφέρουν τον πόνο μέχρι το τέλος.

Μια άλλη ερώτηση που μπορεί να απασχολεί τον άνθρωπο, είναι, ‘’Γιατί επιλέγει η ψυχή να πεθάνει κάποια στιγμή;’’
Γιατί εκείνο που ήρθε να κάνει, το έκανε. Τελείωσε μια φάση της. Ολοκλήρωσε μια ζωή. Και στην 3η διάσταση που ζούμε, δεν μπορούμε να αλλάξουμε μορφή, δεν μπορούμε να γίνουμε νέοι ξανά και να αρχίσουμε να καταγινόμαστε με κάτι άλλο παρά μέσα από την αλλαγή της μορφής και των ρούχων – αυτό που ονομάζουμε θάνατο. Στην 5η διάσταση η διαδικασία αυτή σταματάει επειδή υπάρχουν άλλες αρχές που διέπουν τη ζωή σ’ εκείνη τη διάσταση. Μια από αυτές είναι ότι η οντότητα ζει πολλά περισσότερα χρόνια και όταν αποφασίσει να πεθάνει η διαδικασία είναι διαφορετική.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό δείγμα άγνοιας που αφορά σχεδόν όλους μας (εκτός από τις αυτόχθονες φυλές και τους αφυπνισμένους ανθρώπους) είναι ότι πιστεύουμε ότι πεθαίνουμε όταν ο Θεός αποφασίσει να μας καλέσει κοντά Του, ενώ πεθαίνουμε όταν οι ίδιοι αποφασίσουμε να πάμε κοντά Του. Στη ζωή επιλέγουμε τα πάντα, ακόμα και το θάνατό μας.

ΠΗΓΕΣ: ‘’Πολλές Ζωές, Πολλοί Δάσκαλοι’’, του Brian Weiss.
               ‘’Συζήτηση με τον Θεό για τον Θάνατο’’, του Neale Donald Walsch.




   

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η ανάσταση του Λαζάρου - μέρος Β'

'Το Ευαγγέλιο όπως μου υπαγορεύτηκε' γιατί το έκανε ο Ιησούς;