Κοντά στο Θάνατο Εμπειρία

Γνωστή και ως NDE (Near Death Experience), είναι μια εμπειρία που βιώνουν κάποιοι, ασθενείς ή μη, αλλά, επειδή είναι βίωμα προσωπικό δεν διαρρέει στον Τύπο κι έτσι πολλοί νομίζουν είτε ότι δεν υφίσταται είτε ότι είναι φανταστική. Εκτός, από τις περιπτώσεις εκείνες, που το άτομο που τη βίωσε είναι αρκετά συνειδητοποιημένο ότι η εμπειρία του θα βοηθήσει πολύ κόσμο και ζητά από μόνο του να την κοινοποιήσει. 

Μετάφραση: Αγγελική Νατσούλη

Έτσι, παρακάτω είναι η αυθεντική περιγραφή μιας «Κοντά στο Θάνατο Εμπειρίας» (NDE) που βίωσε η Anita Moorjani και την οποία απέστειλε στο Ίδρυμα Εμπειριών Θανάτου (NDERF) τον Αύγουστο του 2006. Ο διευθυντής του Dr. Jeffrey Long, ογκολόγος, επικοινώνησε με την Ανίτα λίγες ώρες μετά την περιγραφή που τους απέστειλε, και της ζήτησε συμπληρωματικές απαντήσεις. Στη συνέχεια αυτή η ιστορία διαδόθηκε σε χιλιάδες ανθρώπους σε όλο τον κόσμο μέσω e-mail.

Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΜΟΥ

Είχα καρκίνο σε τελευταίο στάδιο (Λέμφωμα Χότζκιν’ς) και ακολουθούσα θεραπεία στο σπίτι. Ήμουν συνδεδεμένη με συσκευή οξυγόνου και είχα νοσοκόμα συνέχεια δίπλα μου. Αλλά εκείνο το πρωί στις 2 Φεβρουαρίου 2006 δεν ξύπνησα. Είχα πέσει σε κώμα. Ο άνδρας μου κάλεσε το γιατρό που είπε να μεταφερθώ επειγόντως στο νοσοκομείο. Ο ογκολόγος με κοίταξε και είπε στον άνδρα μου ότι τώρα ήταν το τέλος, και ότι τα όργανά μου είχαν αρχίσει να μη λειτουργούν. Πιθανότατα δεν θα τα κατάφερνα πέραν από τις επόμενες 36 ώρες.
Παρ’ όλα αυτά, ο ογκολόγος είπε ότι θα έκανε ότι ήταν δυνατόν, αλλά προετοίμασε τον άνδρα μου ότι το πιο πιθανό ήταν να μην τα καταφέρω, καθώς τα όργανά μου δεν λειτουργούσαν πια. Αυτό το είπε επειδή το σώμα μου είχε αρχίσει να πρήζεται και επίσης είχα ανοιχτές πληγές. Ξεκίνησαν να μου δίνουν ένα κοκτέιλ φαρμάκων και με συνέδεσαν με σωληνάκια για να παίρνω τροφή, φάρμακα και οξυγόνο.

Σκέφτηκα ότι πότε θα είχα και πότε δεν θα είχα συνείδηση όλο εκείνο το διάστημα, επειδή είχα επίγνωση όλων όσων συνέβαιναν γύρω μου. Αλλά αργότερα, μου επιβεβαίωσαν οι γιατροί και οι συγγενείς μου ότι ήμουν σε κώμα όλη την ώρα. Είδα και άκουσα τις συζητήσεις που είχε ο άνδρας μου με τους γιατρούς έξω, στο διάδρομο, καμιά 12καριά μέτρα μακριά από το δωμάτιο που βρισκόμουν. Αργότερα μπόρεσα και επιβεβαίωσα αυτή τη συζήτηση με τον κατάπληκτο άνδρα μου.
Στη συνέχεια «έφυγα» και πέρασα σε μια άλλη διάσταση, όπου ένιωσα να με τυλίγει ένα αίσθημα ολοκληρωτικής αγάπης. Ακόμα, ένιωσα με απόλυτη καθαρότητα το γιατί είχα καρκίνο, τους λόγους για τους οποίους κατ’ αρχήν είχα έρθει σε αυτή τη ζωή, το ρόλο που έπαιζε καθένας από την οικογένειά μου στη ζωή μου μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο και γενικά το πώς δουλεύει η ζωή. Η καθαρότητα και η κατανόηση που απέκτησα σε εκείνη την κατάσταση είναι σχεδόν απερίγραπτο. Οι λέξεις μοιάζουν να περιορίζουν το βίωμα – βρισκόμουν σ’ ένα μέρος όπου κατανοούσα πόσο πολλά περισσότερα υπάρχουν από εκείνα που είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε στον 3διάστατο κόσμο μας. 

Κατάλαβα πόσο μεγάλο δώρο είναι η ζωή και πως ήμουν περιτριγυρισμένη από πνευματικά όντα γεμάτα αγάπη που πάντοτε βρίσκονταν γύρω μου ακόμα και όταν δεν το γνώριζα.
Το μέγεθος της αγάπης που ένιωθα ήταν αβάσταχτο και από την προοπτική αυτή έμαθα ότι είχα μεγάλη δύναμη και κατανόησα ότι εμείς, ως άνθρωποι, έχουμε τη δυνατότητα και την ικανότητα να επιτελέσουμε εκπληκτικά πράγματα στο διάστημα που βρισκόμαστε στο φυσικό κόσμο. Ανακάλυψα ότι σκοπός μου από εδώ και πέρα θα ήταν να ζήσω τον παράδεισο στη γη καθώς θα κάνω χρήση αυτές τις κατανοήσεις και ακόμα, να μοιραστώ αυτή τη γνώση με άλλους ανθρώπους. Είχα όμως και την επιλογή είτε να επιστρέψω στη ζωή, ή να προχωρήσω προς το θάνατο. Μου έδωσαν να καταλάβω ότι δεν ήταν ακόμα η ώρα μου, αλλά είχα την επιλογή πάντα, και αν επέλεγα το θάνατο, δεν θα μπορούσα να βιώσω και να αποκτήσω την εμπειρία ένα πλήθος δώρα που μου επεφύλασσε η ζωή ακόμα. Στην αρχή δεν ήθελα να γυρίσω πίσω, επειδή το σώμα μου ήταν πολύ άρρωστο, και δεν ήθελα να επιστρέψω σε ένα σώμα του οποίου τα όργανα είχαν πάψει να λειτουργούν και είχα όλες εκείνες τις ανοιχτές πληγές στο δέρμα μου. Αλλά μόλις το σκέφθηκα αυτό, είχα αμέσως την επίγνωση ότι αν επέλεγα τη ζωή, το σώμα μου θα θεραπευόταν πολύ γρήγορα. Θα έβλεπα τη διαφορά όχι σε μήνες ή βδομάδες αλλά μέρες!
Μετά άρχισα να κατανοώ τον τρόπο με τον οποίο ξεκινά μια αρρώστια σε ενεργειακό επίπεδο πρώτα, πριν εμφανιστεί στο σώμα. Αν επέλεγα να ζήσω, ο καρκίνος θα έφευγε από το ενεργειακό μου σώμα και το φυσικό μου σώμα θα γινόταν γρήγορα καλά. Στη συνέχεια συνειδητοποίησα ότι όταν οι άνθρωποι παίρνουν μια φαρμακευτική θεραπεία για μια αρρώστια, τα φάρμακα διώχνουν την αρρώστια από το σώμα τους αλλά όχι από την ενέργειά τους κι έτσι η αρρώστια επιστρέφει. Κατάλαβα ότι αν γυρνούσα πίσω, θα ήταν με γιατρεμένη την ενέργειά μου.

Σαν συνέπεια αυτού, το σώμα μου θα θεραπευόταν πολύ γρήγορα και μόνιμα. Επίσης κατάλαβα ότι αυτό έχει εφαρμογή στα πάντα, όχι μόνο στις αρρώστιες – αλλά και σε σωματικές καταστάσεις, ψυχολογικές κλπ. Έλαβα τη γνώση ότι όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή μας είχε να κάνει με αυτή την ενέργεια που βρίσκεται παντού γύρω μας, και που έχει δημιουργηθεί από εμάς. Τίποτα δεν είναι αληθινό – εμείς φτιάξαμε τον περίγυρό  μας τις συνθήκες της ζωής μας, κλπ. ανάλογα προς τα πού αυτή η ενέργεια ήταν. Με καταπληκτική διαύγεια κατάλαβα ότι αυτό που παίρνουμε έχει σχέση με αυτό που κάνουμε. Όλα έχουν να κάνουν με το πού βρισκόμαστε ενεργειακά. Με κάποιο τρόπο κατάλαβα, ότι επρόκειτο να έχω «αποδείξεις» από πρώτο χέρι, αν επέστρεφα στο σώμα μου.
Ένιωσα σα να πηγαινοερχόμουν ανάμεσα στους δυο κόσμους, συνειδησιακά, τον υλικό κόσμο και την «άλλη πλευρά» αλλά κάθε φορά που επέστρεφα στην «άλλη πλευρά», ήταν σαν να πήγαινα πιο βαθιά και να βίωνα περισσότερες «σκηνές». Μια από αυτές ήταν που είδα πόσο είχα αγγίξει με τη ζωή μου τους άλλους ανθρώπους – ήταν σαν ένα είδος χαλιού που υφαινόταν από τις ζωές των άλλων γύρω μου, τις οποίες όμως είχα επηρεάσει εγώ.

Μια άλλη σκηνή ήταν εκείνη που είδα τον αδελφό μου στο αεροπλάνο, καθώς έμαθε τα νέα ότι πέθαινα, και ερχόταν να με δει ( αυτό επιβεβαιώθηκε γιατί όταν επέστρεψα στο σώμα μου, ο αδελφός μου ήταν ήδη εκεί). Στη συνέχεια είδα ένα φλας από μια άλλη ζωή όπου ο αδελφός μου ήταν πολύ μικρότερός μου και εγώ ήμουν η μητέρα του (σε αυτή τη ζωή ο αδελφός μου είναι πιο μεγάλος από μένα). Είδα ότι σ’ εκείνη την άλλη ζωή ήμουν πολύ προστατευτική προς εκείνον. Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι ερχόταν με το αεροπλάνο να με δει και ένιωσα ότι «δεν μπορώ να του το κάνω αυτό», δεν μπορώ να τον αφήσω να με δει πεθαμένη. Και μετά είδα ότι και ο σκοπός της ζωής του άνδρα μου ήταν δεμένος με τον δικό μου, και ότι εμείς οι δυο είχαμε αποφασίσει να έρθουμε και να βιώσουμε τη ζωή μαζί. Αν πέθαινα, πιθανόν να με ακολουθούσε ύστερα από λίγο.
Επιπροσθέτως, φάνηκε να κατάλαβα ότι καθώς είχαν αρχίσει τα τεστ για την λειτουργία των οργάνων μου, (και τα αποτελέσματα δεν είχαν ακόμα βγει), αν διάλεγα τη ζωή, τα αποτελέσματα θα έδειχναν ότι τα όργανά μου δούλευαν κανονικά. Αν διάλεγα το θάνατο, τα αποτελέσματα θα έδειχναν ότι τα όργανά μου είχαν πάψει να λειτουργούν και αυτό θα ήταν και ο λόγος του θανάτου μου, εξαιτίας του καρκίνου. Ήμουν ικανή να αλλάξω το αποτέλεσμα των τεστ από την επιλογή που θα έκανα!

Μετά από αυτό άρχισα να αναρρώνω γρήγορα. Οι γιατροί ανάμεναν να σταθεροποιηθώ πριν προχωρήσουν σε βιοψία λεμφαδένων για να ανιχνεύσουν καρκινικά κύτταρα αλλά δεν μπόρεσαν να βρουν ούτε έναν λεμφαδένα αρκετά διογκωμένο με υποψία καρκίνου (κατά την εισαγωγή μου στο νοσοκομείο το σώμα μου ήταν γεμάτο πρησμένους λεμφαδένες και όγκους μεγέθους λεμονιού, από τη βάση της κεφαλής μου μέχρι κάτω την κοιλιά μου. Έκαναν βιοψία μυελού των οστών ξανά για να βρουν κάποια καρκινική δραστηριότητα ώστε να ορίσουν την κατάλληλη χημειοθεραπεία, και δεν βρήκαν τίποτα στη βιοψία. Οι γιατροί είχαν μπερδευτεί πολύ αλλά πίστεψαν ότι είχα ανταποκριθεί πλήρως στην προηγούμενη χημειοθεραπεία. Επειδή δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι ακριβώς συνέβαινε, με υπέβαλαν σε συνεχή τεστ τα οποία περνούσα με επιτυχία και αυτό με ενδυνάμωνε ακόμα περισσότερο! Μου έκαναν αξονική σε ολόκληρο το σώμα και επειδή δεν βρήκαν τίποτα, ανάγκασαν τον ακτινολόγο να επαναλάβει την αξονική!!!
Εξαιτίας αυτής της εμπειρίας που μοιράζομαι μαζί σας, γνωρίζω τώρα, ότι τα θαύματα είναι δυνατόν να συμβαίνουν καθημερινά στη ζωή. Ύστερα από όσα είδα καταλαβαίνω ότι το πιο απίθανο μπορεί να γίνει πραγματικότητα και πως δεν έχουμε έρθει εδώ για να υποφέρουμε. Η ζωή δημιουργήθηκε για να είναι μεγαλειώδης και μας αγαπούν πάρα πολύ όλους μας. Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζω σήμερα τη ζωή έχει αλλάξει ολότελα και είμαι πολύ χαρούμενη που μου δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία να βιώσω τον "παράδεισο στη γη".