Η Ζωή είναι Αιώνια

Ο θάνατος δεν είναι το τέλος αλλά η αρχή. Όλοι μας ζούμε μέσα σε σώματα που θα πεθάνουν, και όλοι το γνωρίζουμε αυτό. Κι όμως, δεν μπορούμε να φανταστούμε κάτι τέτοιο για τον εαυτό μας, και συμπεριφερόμαστε σαν να μη συμβαίνουν κατ' αυτόν τον τρόπο τα πράγματα. Αυτό συμβαίνει λόγω του τρόμου που μας εμπνέει ο δικός μας θάνατος.
Κάντε όμως κάτι, ακριβώς αυτή τη στιγμή. Πείτε δυνατά: Δεν είμαι από εδώ. Ας είναι ξεκάθαρη σε σας η σημασία αυτής της φράσης. Η σημασία της είναι πως βρίσκεστε μεν μέσα σε αυτόν τον κόσμο, όμως δεν προέρχεστε από αυτόν τον κόσμο. Αυτός ο κόσμος είναι μια θεατρική σκηνή στην οποία ερχόμαστε να παίξουμε ένα ρόλο, διαφορετικό κάθε φορά, και μετά να αποχωρήσουμε, καθώς θα πάμε να ετοιμάσουμε τον επόμενο ρόλο μας στην επόμενη εμφάνισή μας στη Γη. Ουάου! Μα ποιοι είμαστε που κάνουμε εμφανίσεις σε μια τόσο μεγάλη ...θεατρική σκηνή! Ναι, ναι, ναι.
Μας έχουν μάθει πως είμαστε ένα σώμα που έχει όνομα, που είναι φτιαγμένο από κόκκαλα, ιστούς, οξυγόνο, υδρογόνο, άζωτο. Αυτός ο εαυτός κατέχει επίσης μερικές τρομακτικές πληροφορίες. Γνωρίζει πως, αν είναι τυχερός, προορίζεται να γεράσει, να αρρωστήσει και να χάσει όλα όσα έχει αγαπήσει. Ύστερα θα πεθάνει. Μα και ένας ρόλος έχει όνομα, ρούχα ξεχωριστά από έναν άλλο ρόλο, γνωρίζει πράγματα, και αν είναι τυχερός, θα γεράσει, θα αρρωστήσει και τελικά θα πεθάνει. Όμως, ο ηθοποιός που παίζει το ρόλο, δεν πεθαίνει. Αλλοίμονο αν ήταν να πέθαινε κάθε φορά που τελείωνε μια παράσταση σε μια θεατρική σκηνή στη Γη. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τους ρόλους που έχει αποφασίσει να "ενδυθεί", να παίξει αν θέλετε, μια αθάνατη ψυχή. Και το κάνει αυτό για τους δικούς της ξεχωριστούς λόγους εξέλιξης. Που συμπεριλαμβάνονται στη φράση: "θέλει να γνωρίσει τη ζωή ζώντας, γνωρίζοντας, γευόμενη, όλες τις πιθανές εκδοχές της". Στη μια θεατρική σεζόν (ζωή) θα είναι πλούσια σε μια άλλη φτωχή... σε μια τρίτη αγράμματη, σε μια τέταρτη μορφωμένη, και ούτω καθεξής. Και όσα περισσότερα θα μαθαίνει, τόσο πιο πολύπλοκους και απαιτητικούς ρόλους θα ζητάει από τον Ανώτερο Εαυτό, να παίξει.
Προερχόμαστε από ένα συμπαντικό πεδίο Δημιουργίας και εκεί επιστρέφουμε. Στο συμπαντικό πεδίο είμαστε καθαρή αγάπη, συμπάθεια, ομορφιά και δημιουργικότητα, συνεχώς διευρυνόμενη και με απεριόριστη αφθονία. Κανένας δεν πεθαίνει ποτέ. Ρόλους αλλάζουμε και οι ρόλοι είναι περιορισμένοι ένεκα της ψευδαίσθησης που μας καλύπτει το νου με την ενσάρκωσή μας στο γήινο επίπεδο (θεατρική σκηνή). Πώς αλλιώς θα μπορούσαμε να παίξουμε τέλεια το ρόλο μας; Σκεφτείτε ότι ένας καλός ηθοποιός σε ένα θέατρο είναι εκείνος που παίζει τόσο φυσικά που μας φαίνεται πως έχει ξεχάσει ολότελα ότι "παίζει" ένα ρόλο. Η ζωή λοιπόν είναι αιώνια, κι εμείς ξεπηδήσαμε από αυτό το άπειρο μη πράγμα που αποκαλούμε Ζωή. Η ικανότητα να βρίσκεται ο καθένας σε επαφή με το αιώνιο αλλά συγχρόνως να ζει στο "εδώ και τώρα" θα καθορίσει το κατά πόσο θα πονέσει στο ρόλο που διάλεξε να παίξει, επειδή αυτό, δηλαδή ο πόνος θα δηλώνει το κατά πόσο παραμένει συνδεδεμένος με την Πηγή.