Μαθήματα από τη μετά Θάνατο Ζωή

Έπειτα το Φως επικοινώνησε μαζί της χωρίς λέξεις. Με μια-δυο σκέψεις χωρίς λόγια, της μετέφερε τόσες πληροφορίες που θα γέμιζαν τόμους. Ξεδίπλωσε μπροστά της όλη της τη ζωή -αυτή τη ζωή- σε εικόνες. Ήταν κάτι το εξαίσιο. Μπορούσε να δει ξεκάθαρα το κάθε τι σχεδόν που είχε κάνει ή πει ποτέ. Μπορούσε αληθινά να νιώσει τον πόνο ή τη χαρά που είχε δώσει στους άλλους. Μέσα από τη διαδικασία αυτή, έπαιρνε τα μαθήματά της - χωρίς καμία κριτική. Ήξερε όμως, αν και δεν υπήρχε κριτική, ότι ήταν μια καλή ζωή. Μετά από λίγο έλαβε τη γνώση ότι τη στέλνουν πίσω. Αστείο, παρ' όλη την αντίσταση που είχε προβάλει στο θάνατό της στην αρχή, τώρα στ' αλήθεια δεν ήθελε να τ' αφήσει όλα αυτά. Αισθανόταν τόσο όμορφα στη γαλήνη, βολεμένη στο νέο της περιβάλλον, τη νέα της κατανόηση, τους παλιούς της φίλους. Ήθελε να μείνει για πάντα. Πώς μπορούσε κανείς να νομίζει ότι ήθελε να φύγει;
Σε απάντηση αυτών των σιωπηλών αιτήσεών της την έκαναν να καταλάβει ότι δεν είχε τελειώσει τη δουλειά της πίσω στη Γη: έπρεπε να γυρίσει για να μεγαλώσει το παιδί της. Ένας από τους λόγους που την είχαν φέρει εκεί ήταν ν' αποκτήσει ειδική επίγνωση στο πώς να κάνει ακριβώς αυτό!
Ξαφνικά ένιωσε να τραβιέται μακριά από τον πυρήνα του Φωτός και πίσω στο δρόμο που είχε ταξιδέψει προηγουμένως. Αλλά τώρα πήγαινε προς την αντίθετη κατεύθυνση και ήξερε ότι επιστρέφει στη ζωή της στη Γη. Το ότι άφηνε τις οικείες ψυχές, τα χρώματα και τα σχήματα, και το ίδιο το Φως, την έκανε να αισθάνεται βαθιά νοσταλγία και λύπη. Καθώς απομακρυνόταν από το Φως, η γνώση της άρχισε να χάνεται. Ήξερε ότι είχε προγραμματισθεί να ξεχάσει, ότι θα έπρεπε να μη θυμάται. Προσπάθησε απεγνωσμένα να κρατήσει αυτά που είχαν απομείνει, ξέροντας ότι αυτό σίγουρα δεν ήταν όνειρο. Αγωνίστηκε να κρατήσει τις αναμνήσεις και τις εντυπώσεις της, πολλές από τις οποίες είχαν ήδη χαθείαφήνοντάς της την αίσθηση μιας φοβερής απώλειας. Όμως, ένιωθε μια εσωτερική γαλήνη, τώρα διαποτισμένη με τη γνώση ότι όταν έλθει η ώρα να γυρίσει στην Εστία, θα την υποδέχονταν με αγάπη. Αυτό ήξερε ότι θα το θυμόταν. Δεν φοβόταν πλέον το θάνατο.
Τη στιγμή εκείνη άκουσε το μακρινό θόρυβο των μηχανών. Πέρα από το βουητό άρχισε να ακούει φωνές -ανθρώπινες φωνές- και μετά την καρδιά της να χτυπά. Ένας γιατρός που φαινόταν ιδιαίτερα ανακουφισμένος ήταν γερμένος από πάνω της, χαμογελώντας. "Συγχαρητήρια Λόις", της είπε. "Απέκτησες ένα όμορφο αγοράκι".