Μια "κοντά στο θάνατο" εμπειρία

Οι εμπειρίες που συμβαίνουν σε ανθρώπους βαριά τραυματισμένους ή ασθενείς, πιο γνωστές με τον εγγλέζικο όρο "Near Death Experiences" (NDE), είναι καταστάσεις κατά τις οποίες η συνειδητότητα αποχωρεί από το σώμα (νου;) των ασθενών ή βαριά τραυματισμένων συνεχίζοντας το ταξίδι της προς άλλα επίπεδα πραγματικότητας. Εκεί λαμβάνει πληροφορίες, βλέπει, παρατηρεί και στη συνέχεια επιστρέφει ξανά στο σώμα της. Ο ασθενής κατά το διάστημα που η συνειδητότητά του έχει αποχωρήσει, θεωρείται κλινικά νεκρός ενώ οι γιατροί κάνουν προσπάθειες για να τον επαναφέρουν. Όταν η συνειδητότητα επιστρέψει, ο ασθενής επανέρχεται, γίνεται καλά και διατηρεί μερικές μνήμες από την εμπειρία που έζησε. Παρακάτω ένας γιατρός αφηγείται την εμπειρία της μητέρας του, όταν εκείνη "πέθανε" για κάποιο διάστημα κατά την ώρα του τοκετού. Της δικής του γέννησης.

Την χάνουμε...
Όχι! ένιωσε να την πλημμυρίζει μια αίσθηση αντίστασης. Πόνος ή ξεπόνος, δεν ήθελε να πεθάνει. Είδε με τη φαντασία της τους ανθρώπους που αγαπούσε να πενθούν. Αλλά όσο και να πάλευε, ένιωθε να μουδιάζει πόντο πόντο. Παρόλο που δεν ήθελε να πεθάνει, ξαφνικά ένιωσε να τη γεμίζει ένα αίσθημα γαλήνης. Και μετά ένιωσε ν' ανεβαίνει...
Δεν ήταν το σώμα της μητέρας μου που ανέβαινε στον αέρα. Ήταν κάτι που μόνο σαν την ψυχή της μπορούσε να το θεωρήσει. Κάποια βαρυτική έλξη την τραβούσε προς τα πάνω και την οδηγούσε σκόπιμα κάπου. Δεν κοίταξε πίσω. Αν και δεν είχε πλέον επίγνωση του φυσικού της περιβάλλοντος, γνώριζε ότι είχε ήδη αφήσει πίσω την αίθουσα τοκετού με τις μηχανές της. Συνέχισε ν' ανεβαίνει, να κινείται προς τα πάνω. Και, αν και δεν είχε καμία συνειδητή γνώση για την μετά θάνατο ζωή, ή για οτιδήποτε "πνευματικό", αυτό δεν φαινόταν να παίζει κανένα ρόλο. Δεν απαιτείται πνευματικό υπόβαθρο για ν' αναγνωρίσεις πότε η βασική σου ουσία φεύγει από το σώμα σου και αρχίζει ν' ανέρχεται. Η τελική διαπίστωση της μητέρας μου από το τραπέζι του τοκετού ήταν ότι δεν την ένοιαζε πλέον. Μόλις σταμάτησε να παλεύει και "αφέθηκε", άρχισε το ταξίδι της. Αυτό που αισθάνθηκε πρώτα απ' όλα ήταν μια αίσθηση πλήρους γαλήνης, ηρεμίας και απουσίας κάθε εγκόσμιας υπευθυνότητας. Καμία από τις ενοχλητικές λεπτομέρειες της καθημερινής ζωής δεν την απασχολούσε για να κολλήσει σε αυτήν. Κανένας φόβος πλέον για το άγνωστο. Ένας-ένας έλιωναν και χάνονταν... και τι ανακούφιση που ήταν αυτό! Καθώς συνέβαιναν αυτά την κατέλαβε μια ελαφρύτερη αίσθηση και συνειδητοποίησε το γεγονός ότι έπλεε. Αισθανόταν τόση ελαφρότητα, καθώς χάνονταν όλες οι εγκόσμιες ευθύνες, που ανυψώθηκε σ' ένα ακόμα υψηλότερο επίπεδο. Κι έτσι άρχισε η ανάληψή της, σταματώντας μόνο εδώ κι εκεί για να απορροφήσει κάποιο είδος γνώσης.
Ανυψώθηκε σε διαφορετικά διαδοχικά επίπεδα. Στη διαδρομή της συναντούσε "άλλους". Αυτοί ήταν κάτι παραπάνω από απλοί "άνθρωποι". Ήταν όντα, πνεύματα, ψυχές που μιλούσαν μαζί της, αν κι η λέξη μιλούσαν δεν ήταν ο ακριβής όρος. Η επικοινωνία ήταν χωρίς λέξεις, ένα είδος μεταβίβασης της σκέψης που δεν άφηνε καμία αμφιβολία γι' αυτό που επικοινωνείτο. Η αμφιβολία δεν υπήρχε εδώ. Η μητέρα μου έμαθε ότι η γλώσσα των λέξεων, όπως την γνωρίζουμε, δεν αποτελούσε τόσο διευκόλυνση στην επικοινωνία όσο περιορισμό. Είναι ένα από τα εμπόδια που μας δίνονται για να τα ξεπεράσουμε, μέρος της εμπειρίας μάθησης εδώ στη Γη.
Η ψυχή- η "ουσία" ενός ανθρώπου - είναι το μόνο που επιζεί ή που έχει νόημα, διαπίστωνε η μητέρα μου. Οι ψυχές δείχνουν τη φύση τους ξεκάθαρα. Δεν υπήρχαν πρόσωπα, ούτε σώματα, ούτε και τίποτε να κρυφτείς πίσω του, κι όμως αναγνώριζε την κάθε μια τους ακριβώς γι' αυτό που ήταν.
Το πρώτο επίπεδο ήταν των ψυχών που ήταν προσδεδεμένες στη Γη. Αυτές που δεν ήταν έτοιμες ν' αναχωρήσουν. Είναι εκείνες που δυσκολεύονται να διαχωρίσουν τον εαυτό τους απ' ό,τι τους είναι οικείο. Είναι συνήθως πνεύματα που αισθάνονται ότι έχουν να φροντίσουν υποθέσεις που δεν έχουν κλείσει. Ίσως έχουν αφήσει πίσω αγαπημένους τους που είναι άρρωστοι ή ανάπηροι και που η φροντίδα τους ήταν δική τους ευθύνη. Ή ίσως πέθαναν με πολύ ξαφνικό ή βίαιο θάνατο που δεν τους άφησε το χρόνο να καταλάβουν ότι πέθαναν και τη διαδικασία που έπρεπε ν' ακολουθήσουν για να πάρουν το δρόμο της ανάληψης. Έως ότου συνειδητοποιήσουν ότι δεν βρίσκονται πλέον εδώ, θα παραμένουν στο πρώτο επίπεδο - το κοντινότερο στην προηγούμενη ζωή τους. (Συνεχίζεται)