Ο ρόλος των θρησκειών

Kανένα μονοπάτι προς τον Θεό δεν είναι καλύτερο από κάποιο άλλο.
Όλα τα μονοπάτια οδηγούν εκεί, γιατί αυτά που χρειάζεσαι μόνο, για να φτάσεις εκεί, είναι η πραγματική επιθυμία, η καθαρή και ανοιχτή καρδιά, και η πίστη ότι ο Θεός δεν έχει κανένα λόγο να πει «Όχι, δεν μπορείς να είσαι μαζί μου» σε κανέναν και για καμία αιτία, πόσο μάλλον επειδή πίστεψες στον Θεό μ' ένα διαφορετικό τρόπο.
Όλες οι αληθινές θρησκείες είναι υπέροχες και όλες οι αληθινές πνευματικές διδασκαλίες είναι μονοπάτια προς τον Θεό και καμία θρησκεία και καμία διδασκαλία δεν είναι πιο «σωστή» από κάποια άλλη. Υπάρχουν περισσότεροι από έναν, δρόμοι προς την κορυφή του βουνού.
Η θρησκεία δημιουργήθηκε από την ανθρώπινη κουλτούρα για να βοηθήσει εκείνους που γεννήθηκαν κάτω από αυτή την κουλτούρα, για να γνωρίσουν και να καταλάβουν ότι υπάρχει μια πανταχού παρούσα πηγή βοήθειας σε καιρούς χρείας, δύναμης σε καιρούς πρόκλησης, διαύγειας σε καιρούς παραζάλης και συμπόνιας σε καιρούς θλίψης.
Ακόμα, η θρησκεία είναι η εκδήλωση της ενστικτώδους επίγνωσης του ανθρώπινου είδους ότι οι τελετές, οι παραδόσεις, οι ιεροτελεστίες και τα έθιμα έχουν τεράστια αξία, σαν γνωρίσματα που διατρανώνουν την ανθρώπινη παρουσία στον κόσμο, αλλά χρησιμεύει και σαν συγκολλητική ουσία που εξασφαλίζει αυτή την παρουσία κρατώντας ενωμένη την κουλτούρα των λαών.
Κάθε κουλτούρα έχει την δική της όμορφη και μοναδική παράδοση για να τιμά μιαν όμορφη και κεντρική αλήθεια: ότι υπάρχει κάτι ευρύτερο και πιο σπουδαίο στη ζωή από τις επιθυμίες του καθενός, ακόμα και από τις ανάγκες του καθενός· ότι η ίδια η ζωή εκτείνεται σε πολύ μεγαλύτερο βάθος και σε πολύ πιο σημαντικές εμπειρίες απ’ όσο μπορούν, εν πρώτοις, να φανταστούν πολλοί· κι ότι δείχνει αγάπη και αμοιβαίο ενδιαφέρον, και συγχωρητικότητα, και δημιουργικότητα, και παιχνιδιάρικη διάθεση, και πιάσιμο χεριών σε μια ενωμένη προσπάθεια να επιτευχθεί ένας κοινός σκοπός όπου μέσα του θα υπάρχει η πιο μεγάλη ικανοποίηση και η πιο θαυμαστή χαρά της ανθρώπινης αντάμωσης.
Μετά, ας πάρει ο καθένας από μας, το δικό του μονοπάτι προς Εκείνον. Ας επιδοθεί στο ταξίδι του προς το Σπίτι. Μην ανησυχείτε και μην κρίνετε το πώς οι άλλοι κάνουν το δικό τους. Δεν μπορείτε να αποτύχετε να φθάσετε σ’ Εκείνον, ούτε εκείνοι μπορούν. Πράγματι, θα συναντηθούμε όλοι ξανά όταν θα είμαστε μαζί Σπίτι, και θα αναρωτιόμαστε γιατί υπήρξαμε τόσο επικριτικοί.

Και καυγαδίζαμε, δεν είναι; Καυγαδίζαμε ασταμάτητα. Τσακωνόμασταν και πολεμάγαμε και σκοτώναμε και πεθαίναμε επειδή επιμέναμε πως ο δικός μας ο δρόμος είναι ο σωστότερος– στην πράξη, πως ο δικός μας είναι ο μόνος δρόμος – προς τον παράδεισο.

Άκου πάντα αυτό που λέει η καρδιά σου, αλλά, σε παρακαλώ μην μπερδέψεις αυτό που είναι στην καρδιά σου με αυτό που είναι στο νου σου. Αυτό που είναι στο νου σου έχει τοποθετηθεί εκεί από άλλους. Αυτό που βρίσκεται στην καρδιά σου είναι αυτό που κουβαλάς μαζί σου από τον Θεό.
Μπορείς ακόμα να κλείσεις την καρδιά σου στο Θεό και πολλοί το έχουν κάνει. Και πολλοί επίσης έχουν κλείσει το νου τους. Σε παρακαλώ, μην πεις στους άλλους ότι αν δεν ΠΙΣΤΕΨΟΥΝ αυτό που βρίσκεται στο δικό σου νου, ο Θεός θα τους καταδικάσει.
Και τέλος, ό,τι κι αν κάνεις, μην τους καταδικάσεις εσύ, εκ μέρους Του.