Ο Shay

Σ’ ένα δείπνο για φιλανθρωπικό σκοπό, ενός σχολείου για παιδιά με ειδικές ανάγκες, ο πατέρας ενός αυτιστικού παιδιού διηγήθηκε την παρακάτω ιστορία που δεν θα την
ξεχάσει κανείς απ’ όσους την άκουσαν εκείνη τη μέρα.
Μετά την τελετή έκανε μια ερώτηση:
"Όταν η φύση δεν παρεμποδίζεται από εξωτερικές επιρροές, όλα γίνονται τέλεια. Επίσης, ο γιος μου, ο Shay, δεν μπορεί να μάθει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Δεν μπορεί να καταλάβει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Πού είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων στο γιο μου;"
Όλοι στην αίθουσα αναρωτιόνταν σιωπηλά και γεμάτοι απορία. Ο πατέρας
συνέχισε:
"Όταν ένα παιδί σαν τον Shay, που είναι πνευματικά ανάπηρο,
έρχεται στη ζωή, η ευκαιρία να καταλάβει κανείς την αληθινή ανθρώπινη φύση
είναι, το πώς οι υπόλοιποι άνθρωποι θα συμπεριφερθούν σ' ένα τέτοιο παιδί."
Και αφηγήθηκε την παρακάτω ιστορία:

«Ο Shay κι εγώ, μια μέρα περνούσαμε έξω από ένα πάρκο, όπου κάποια αγόρια, που γνώριζαν τον Shay, έπαιζαν μπέιζμπολ. Ο Shay με ρώτησε:
"Μπαμπά, νομίζεις ότι θα μ' αφήσουν να παίξω μαζί τους;"
Εγώ ήξερα ότι τα περισσότερα αγόρια δεν θα ήθελαν κάποιον σαν τον Shay στην ομάδα τους. Μα ήξερα, και καταλάβαινα σαν πατέρας, ότι αν του
δινόταν η ευκαιρία να παίξει, αυτό θα του έδινε πολύ μεγάλη χαρά και επίσης ένα αναγκαίο αίσθημα ένταξης, μαζί με κάποια εμπιστοσύνη το ότι θα γινόταν αποδεκτός από τα άλλα παιδιά, παρά την αναπηρία του. Πλησίασα λοιπόν ένα από τα παιδιά και το ρώτησα, χωρίς βέβαια να περιμένω και πολλά, αν ο Shay θα μπορούσε να παίξει μαζί τους. Το αγόρι κοίταξε γύρω του σαν να ζητούσε κάποια υποστήριξη, και
στο τέλος απάντησε:
"Χάνουμε έξι γύρους, και το παιχνίδι είναι στον όγδοο γύρο. Γιατί όχι, μπορεί να παίξει στην δική μας ομάδα, και θα προσπαθήσουμε να τον βάλουμε να παίξει στον επόμενο γύρο να αποκρούσει τις βολές, αν το θέλει.
Ο Shay πήγε με δυσκολία μέχρι τον πάγκο της ομάδας για να φορέσει την μπλούζα της ομάδος. Τον παρακολουθούσα με μάτια δακρυσμένα και μια θέρμη στην καρδιά. Τα αγόρια της ομάδας, είδαν τη χαρά μου που τον αποδέχτηκαν στην ομάδα τους. Στο τέλος του όγδοου γύρου η ομάδα του Shay νικούσε μερικούς πόντους, αλλά ήταν ακόμη πίσω τρεις πόντους για να κερδίσουν τον γύρο. Στην αρχή του ένατου γύρου ο Shay έβαλε το γάντι και έπαιξε δεξιά στο γήπεδο. Αν και οι μπαλιές δεν ήρθαν
προς την κατεύθυνσή του, έδειχνε ενθουσιασμένος που απλά και μόνο βρισκόταν εκεί, χτυπώντας όλο χαρά τα χεράκια του. Το χαμόγελό του ήταν από το ένα αυτί στο άλλο, όταν με κοίταζε που τον χαιρετούσα από την εξέδρα. Προς το τέλος του ένατου γύρου, η ομάδα του Shay πήρε κι άλλους πόντους. Με δύο παίκτες έξω και τρεις έξω από τη βάση, οι πιθανότητες να κερδίσει γύρους ήταν κοντά στην βάση και ο Shay
καθορίστηκε σαν ο επόμενος για να αποκρούσει τις βολές. Σ' αυτό το κρίσιμο σημείο αναρωτήθηκα αν θα άφηναν τον Shay να δοκιμάσει να αποκρούσει χάνοντας έτσι τις πιθανότητες να κερδίσουν το παιχνίδι. Προς μεγάλη μου έκπληξη ...τον άφησαν! Όλοι γνωρίζανε ότι ήταν αδύνατον να χτυπήσει ο Shay τη μπάλα τη στιγμή που δεν ήξερε καν πώς να κρατήσει κατάλληλα το ρόπαλο, πόσο μάλλον να στοχεύσει την μπάλα. Εντούτοις, ο Shay πήρε θέση.
Ο αντίπαλος παίχτης, που πετούσε τη μπάλα, κατάλαβε ότι η ομάδα του Shay
είχε βάλει τη νίκη του παιχνιδιού σε δεύτερη μοίρα για να δώσουν την
ευκαιρία στο παιδί αυτό να χαρεί τη στιγμή, γι αυτό και ήρθε πιο κοντά
προσπαθώντας να τον βοηθήσει να τα καταφέρει ρίχνοντας τη μπάλα απαλά
στον Shay. Στην πρώτη προσπάθεια ο Shay κούνησε αδέξια το ρόπαλο και
αστόχησε. Ο αντίπαλος παίκτης ήρθε ακόμη πιο κοντά λίγα βήματα για
να του πετάξει ακόμη πιο απαλά τη μπάλα. Ο Shay κούνησε πάλι αδέξια το
ρόπαλο, μα αυτή τη φορά βρήκε τυχαία την μπάλα, στέλνοντάς την πολύ
κοντά και μάλιστα σ’ έναν αντίπαλο. Το παιχνίδι τώρα, κανονικά, θα είχε
τελειώσει. Ο αντίπαλος, όμως, σήκωσε την μπάλα και, ενώ θα μπορούσε να
την πετάξει στην πρώτη βάση, βγάζοντας τον Shay έξω από το παιχνίδι, πέταξε
επίτηδες την μπάλα πολύ ψηλά, πάνω από το κεφάλι του συμπαίκτη του και
μακρυά κι από τους άλλους συμπαίκτες του. Όλοι στις εξέδρες και από τις
δύο ομάδες, άρχισαν να φωνάζουν, "Shay, τρέξε στην πρώτη βάση, τρέξε…
τρέξε..."
Ποτέ στη ζωή του ο Shay δεν έτρεξε τόσο μακρυά, μα έφτασε στην πρώτη βάση γεμάτος ενθουσιασμό και με ορθάνοιχτα από χαρά μάτια, κοιτώντας γύρω του απορημένα και σαστισμένα να καταλάβει τι άλλο έπρεπε τώρα να κάνει.
Η εξέδρα συνέχισε τότε, "Shay, τρέξε στη δεύτερη βάση, Shay, τρέξε… τρέξε..."
Με την ανάσα κομμένη και άτσαλα έτρεξε προς τη δεύτερη βάση. Μέχρι όμως να φτάσει ο Shay στη δεύτερη βάση, ο δεξιός αντίπαλος είχε ήδη πιάσει τη μπάλα. Ήταν ο μικρότερος της αντίπαλης ομάδας και είχε πλέον όλη την ευκαιρία, να γίνει ο ήρωας της ομάδας του. Θα μπορούσε να πετάξει την μπάλα στον συμπαίκτη της δεύτερης βάσης, όπου θα έβγαζε έξω τον Shay, μα κατάλαβε τις προθέσεις του συμπαίκτη του, που έριχνε τις βολές, και την έριξε ψηλά, προς τον συμπαίκτη της τρίτης βάσης. Ο Shay έτρεξε προς την τρίτη βάση σαν ξετρελαμένος, καθώς οι παίκτες της ομάδας του έτρεξαν κι εκείνοι προς τη βάση. Όλοι φωνάζαμε, "Shay, Shay, Shay!!!"
Ο Shay έφτασε στην τρίτη βάση, αλλά με την κρυφή βοήθεια του αντίπαλου
παίχτη της τρίτης βάσης, ο οποίος σταμάτησε να τρέχει για να προλάβει τη
μπάλα, για να δείξει στον Shay την σωστή κατεύθυνση, το πού ήταν η τρίτη
βάση, λέγοντάς του, "από δω, από δω Shay…"
Καθώς ο Shay πέρασε από την τρίτη τα αγόρια και των δύο ομάδων και οι θεατές στις εξέδρες ξεσηκώθηκαν φωνάζοντας, "Shay, τρέξε στη βάση ένα τώρα, τρέξε στη βάση
ένα..."
Ο Shay έφτασε στη βάση, πάτησε στον βατήρα κερδίζοντας το παιχνίδι και όλοι τον ζητωκραύγασαν σαν τον ήρωα που βοήθησε να νικήσει η ομάδα. Εκείνη τη μέρα, συνέχισε με δάκρυα ο πατέρας, τα αγόρια και από τις δύο ομάδες και το πλήθος στις εξέδρες βοήθησαν να έλθει ένα κομμάτι αληθινής αγάπης και ανθρωπιάς σ' αυτόν τον κόσμο, να δώσουν χαρά σε μια ψυχούλα που τόσο την λαχταρούσε και που τόσο την είχε ανάγκη.
Ο Shay δεν τα κατάφερε μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, πέθανε εκείνο τον χειμώνα χωρίς όμως να ξεχάσει ποτέ πως ήταν ο "ήρωας" που με έκανε τόσο χαρούμενο
εκείνη την ημέρα και την χαρά που έδωσε στην μητέρα του, όταν με δάκρυα αγκάλιασε τον μικρό της ήρωα σαν πήγαμε σπίτι.
Και τώρα, …κυρίες, ...κύριοι, ο επίλογος. Υπάρχουν χιλιάδες ανέκδοτα που στέλνονται δια μέσου του Ιnternet χωρίς δεύτερη σκέψη. Μα όταν πρόκειται για ιστορίες που έχουν να κάνουν με επιλογές ζωής οι άνθρωποι διστάζουν.
Όλοι έχουμε χιλιάδες ευκαιρίες στην καθημερινή μας ζωή να καταλάβουμε την φυσική τάξη των πραγμάτων. Τόσες πολλές, φαινομενικά τετριμμένες αλληλεπιδράσεις μεταξύ των ανθρώπων μας δίνουν την επιλογή: Είτε περνάμε δίπλα τους προσφέροντας τον δικό μας μικρό σπινθήρα αγάπης και ανθρωπιάς ή παραβλέπουμε κάθε ευκαιρία, αφήνοντας αυτόν τον κόσμο ακόμη πιο κρύο.
Ένας σοφός είπε κάποτε πως κάθε κοινωνία κρίνεται από το πώς
μεταχειρίζεται τους πιο αδύναμους ανάμεσά της.