Για μια καλύτερη ανατροφή-4

Οι ηλικιωμένοι είναι εκείνοι που πρέπει να ανατρέφουν τα παιδιά, και έτσι ήταν σχεδιασμένο να γίνει. Οι ηλικιωμένοι είναι που γνωρίζουν για την αλήθεια και για τη ζωή. Για το τι είναι σημαντικό και τι δεν είναι. Το τι πραγματικά σημαίνουν οι έννοιες ακεραιότητα, εντιμότητα, πίστη, φιλία και αγάπη. Είναι δύσκολο να το δεχτούμε, αλλά πολλοί από εμάς έχουμε μόλις προχωρήσει από το "παιδί" στο "μαθητή" όταν αποκτούμε δικά μας παιδιά και αισθανόμαστε ότι πρέπει να αρχίσουμε να διδάσκουμε εκείνα. Έτσι, σκεφτόμαστε: "Ε, τι να κάνω, θα τα διδάξω όσα με δίδαξαν κι εμένα οι δικοί μου γονείς". Κι έτσι, οι αμαρτίες των γονέων παιδεύουν τα τέκνα μέχρι εβδόμης γενεάς.
Πώς μπορούμε να το αλλάξουμε αυτό;
Μα, αναθέτοντας την ανατροφή των παιδιών στα χέρια των σεβαστών Γερόντων μας. Οι γονείς θα βλέπουν τα παιδιά όποτε θέλουν, θα ζουν μαζί τους αν το επιλέξουν, αλλά δε θα είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι για τη φροντίδα και την ανατροφή τους. Οι σωματικές, κοινωνικές και πνευματικές ανάγκες των παιδιών θα ικανοποιούνται από ολόκληρη την κοινότητα, με τους ηλικιωμένους να προσφέρουν την εκπαίδευση και τις αξίες.
Όμως, αυτά τα πρότυπα δε θα λειτουργήσουν με τον τρόπο που έχουμε τώρα δομημένη τη ζωή μας. Δεν είναι μόνο το γονεϊκό μας πρότυπο αναποτελεσματικό, αλλά και ολόκληρος ο τρόπος της ζωής μας. Έχουμε απομακρυνθεί ο ένας από τον άλλον. Έχουμε διαλύσει τις οικογένειές μας, έχουμε αποσυναρμολογήσει τις μικρότερες κοινότητες για χάρη των μεγαλουπόλεων. Σ' αυτές τις μεγάλες πόλεις υπάρχουν περισσότεροι άνθρωποι, αλλά λιγότερες ομάδες ή πατριές των οποίων τα μέλη να βλέπουν ότι η ατομική τους ευθύνη συμπεριλαμβάνει την ευθύνη για το σύνολο. Έτσι, στην πράξη, δεν έχουμε ηλικιωμένους. Τουλάχιστον όχι κοντά μας. Κάτι ακόμα χειρότερο από την απομάκρυνσή μας από τους ηλικιωμένους, είναι ότι τους παραμερίσαμε. Τους βάλαμε στο περιθώριο. Τους πήραμε τη δύναμή τους. Νιώθουμε ακόμα και μνησικακία γι' αυτούς. Ναι, κάποια μέλη της κοινωνίας μας νιώθουν ακόμα και μνησικακία για τους ηλικιωμένους που ζουν ανάμεσά μας. Οι άνθρωποι αυτοί ισχυρίζονται ότι κατά κάποιον τρόπο οι ηλικιωμένοι απομυζούν το σύστημα, ότι απαιτούν προνόμια τα οποία οι νέοι πρέπει να τα πληρώνουν με όλο και μεγαλύτερα ποσοστά από το εισόδημά τους.
Όμως, αν οι ηλικιωμένοι δε συνεισφέρουν, αυτό συμβαίνει επειδή δεν τους το έχουμε επιτρέψει. Έχουμε θεσμοθετήσει να συνταξιοδοτούνται τη στιγμή ακριβώς που θα μπορούσαν να είναι πραγματικά χρήσιμοι. Τους έχουμε αποκλήσει όχι μόνον από την ανατροφή των παιδιών, αλλά και από την πολιτική, από την οικονομία, ακόμα και από τη θρησκεία, όπου οι ηλικιωμένοι έπαιζαν κάποιο ρόλο. έχουμε γίνει μια κοινωνία που λατρεύει τα νιάτα και απορρίπτει τα γηρατειά.
Έτσι όπως έχουμε εξατομικεύσει και "νεοποιήσει" την κοινωνία μας, έχουμε χάσει ένα μεγάλο μέρος από τον πλούτο και τους πόρους της. Έτσι πάρα πολλοί από μας, ζούνε σε συναισθηματική και ψυχολογική ένδεια και στέρηση.