Για μια καλύτερη ανατροφή-3

Ένα μεγάλο μέρος αυτού του καταπιεσμένου θυμού έχει διοχετευθεί στην κατασκευή διαστρεβλωμένων και αποπροσανατολιστικών ηθικών αξιών στην κοινωνία όπου ζείτε τώρα. Μια κοινωνία που δοξάζει και τιμά με μνημεία, αγάλματα και αναμνηστικά γραμματόσημα, με ταινίες και τηλεοπτικά προγράμματα μερικές από τις πιο άσχημες πράξεις βίας που έχουν γίνει στον κόσμο, αλλά κρύβει ή, ακόμα χειρότερα, κάνει να φαίνονται φτηνές, μερικές από τις πιο όμορφες πράξεις αγάπης του κόσμου.
Και όλ' αυτά - όλ' αυτά - έχουν προέλθει από μία και μόνη σκέψη: ότι εκείνοι που γεννούν τα παιδιά φέρουν επίσης και την αποκλειστική ευθύνη της ανατροφής τους.
Κι όμως. Στις κοινωνίες που οι πιο μεγάλοι, οι ηλικιωμένοι, μεγαλώνουν τα παιδιά, τα φροντίζουν, τα εκπαιδεύουν και τους μεταβιβάζουν τη σοφία, τις διδασκαλίες και τις παραδόσεις, η σεξουαλική καταπίεση δεν υπάρχει ούτε και ο βιασμός, η διαστροφή και η κοινωνικο-σεξουαλική δυσλειτουργία. Επειδή στις φυλές αυτές δεν υπάρχει η αίσθηση μιας ασφυκτικής ευθύνης και ενός αβάσταχτου φορτίου. Αυτές οι φυλές σήμερα θεωρούνται βάρβαρες από τον "πολιτισμένο" κόσμο και σταδιακά εξαφανίζονται. Στις κοινωνίες που έχουμε αποκαλέσει μη βάρβαρες, τα παιδιά αλλά και οι σύζυγοι, άντρες και γυναίκες, θεωρούνται ιδιοκτησία, προσωπική περιουσία, και κατά συνέπεια εκείνοι που γεννούν τα παιδιά πρέπει και να τα ανατρέφουν, επειδή πρέπει να φροντίζουν αυτό που τους "ανήκει". Σκέψου λιγάκι αυτό: Είναι κανείς αληθινά έτοιμος συναισθηματικά να αναθρέψει παιδιά την εποχή που είναι βιολογικά έτοιμος να τα γεννήσει;
Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι κατάλληλοι να αναθρέψουν παιδιά ακόμα και στα τριάντα ή στα σαράντα τους και δε θα έπρεπε να έχουμε την προσδοκία να είναι. Δεν έχουν ακόμα ζήσει αρκετά ως ενήλικοι για να μεταβιβάσουν βαθειά σοφία στα παιδιά τους. Τα χρόνια της νιότης δεν προορίζονται για τη διδασκαλία της αλήθειας, αλλά για τη μάθηση της αλήθειας. Πώς μπορεί να διδάξει ένα ζευγάρι στα παιδιά του μια αλήθεια που δεν την έχει μάθει ακόμα; Δεν μπορεί. Έτσι, θα καταλήξει να τους πει τη μοναδική αλήθεια που γνωρίζει: την αλήθεια των άλλων. Της μητέρας τους, του πατέρα τους, του πολιτισμού τους, της θρησκείας τους. Οτιδήποτε, τα πάντα, εκτός από τη δική τους αλήθεια. Αυτήν, ακόμα την αναζητούν. Θα αναζητούν, θα πειραματίζονται, θα βρίσκουν, θα χάνουν, θα διαμορφώνουν και θα αναδιαμορφώνουν την αλήθεια τους, την ιδέα που έχουν για τον εαυτό τους, μέχρι που θα έχουν κλείσει περίπου μισόν αιώνα πάνω στον πλανήτη. Τότε, ίσως να αρχίσουν επιτέλους να κατασταλάζουν και να προσαρμόζονται στην αλήθεια τους. Και είναι πιθανόν ότι η μεγαλύτερη αλήθεια με την οποία θα συμφωνήσουν είναι ότι δεν υπάρχει σταθερή αλήθεια. Ότι η αλήθεια, όπως και η ζωή, είναι κάτι που μεταβάλλεται, κάτι που αναπτύσσεται, κάτι που εξελίσσεται. Και ότι τη στιγμή ακριβώς που νομίζουν ότι η διαδικασία της εξέλιξης έχει σταματήσει, δεν έχει. Στην πραγματικότητα έχει μόλις αρχίσει. (Συνεχίζεται)