Ο κενός τοίχος

Ευχαριστώ πολύ το φίλο που έστειλε αυτή την πολύ τρυφερή ιστοριούλα!
Δύο άντρες πολύ σοβαρά άρρωστοι, ήταν στο ίδιο δωμάτιο ενός νοσοκομείου. Στον έναν επιτρεπόταν να μένει καθιστός μία ώρα κάθε απόγευμα, γιατί αυτό τον βοηθούσε να φύγουν τα υγρά από τους πνεύμονες.
Το κρεβάτι του βρισκόταν ακριβώς δίπλα στο παράθυρο του δωματίου. Ο άλλος άντρας έπρεπε να βρίσκεται συνέχεια ξαπλωμένος σε ακινησία και ένα χώρισμα που βρισκόταν μεταξύ των δυο κρεβατιών δεν του επέτρεπε να κοιτάει έξω από το παράθυρο.
Οι άντρες μιλούσαν ατελείωτα. Μιλούσαν για τις συζύγους τους, τις οικογένειες τους, τα σπίτια τους, τις δουλειές τους, τη θητεία τους στον στρατό, ακόμα και για το πού είχαν πάει διακοπές. Κάθε απόγευμα ο άντρας που του επιτρεπόταν να μένει καθιστός, περιέγραφε στον συγκάτοικο του όλα όσα έβλεπε από το παράθυρο του δωματίου.
Ο άντρας που βρισκόταν σε αναγκαστική ακινησία, άρχιζε να καταλαβαίνει πως ζει γι' αυτές τις μοναδικές απογευματινές ώρες που η άποψη του μεγάλωνε και ζωντάνευε απ’ όλη τη δραστηριότητα και τα χρώματα του έξω κόσμου.
Το παράθυρο έβλεπε σε ένα πάρκο με μια θαυμάσια λίμνη. Πάπιες και κύκνοι κολυμπούσαν εκεί, και τα παιδιά έπαιζαν με μικρά μοντέλα σκαφών στο νερό. Νεαρά ζευγάρια περπατούσαν πιασμένα χέρι-χέρι μέσα στα υπέροχα λουλούδια που είχαν τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Τεράστια δέντρα είχαν φυτρώσει στο έδαφος και μια υπέροχη θέα του ουρανοξύστη της πόλης φαινόταν από μακριά.
Καθώς ο άντρας δίπλα στο παράθυρο εξηγούσε όλες αυτές τις όμορφες λεπτομέρειες, ο άντρας στο διπλανό κρεβάτι φανταζόταν όλα αυτά που άκουγε. Ένα απόγευμα ο άντρας που ήταν δίπλα στο παράθυρο, περίγραφε μια παρέλαση που περνούσε. Παρόλο που ο άλλος άντρας δεν μπορούσε να ακούσει τον ήχο της μπάντας, μπορούσε με τα μάτια του μυαλού του να δει τους κλόουν που χόρευαν, τα πολύχρωμα άρματα και τα όμορφα διακοσμημένα αυτοκίνητα και άλογα.
Οι μέρες περνούσαν. Ο άντρας που δεν μπορούσε να δει από το παράθυρο άρχισε να επιτρέπει σπόρους έχθρας και ζήλιας να αναπτύσσονται μέσα του. Όσο και να εκτιμούσε τις περιγραφές του συγκατοίκου του, εύχονταν μέσα του να ήταν αυτός που θα μπορούσε να δει τη θέα από το παράθυρο. Άρχισε να αποστρέφεται το συγκάτοικο του και στο τέλος ο πόθος του να είναι δίπλα στο παράθυρο τον έφερνε σε απόγνωση.
Ένα πρωινό, σε μια επίσκεψή της η νοσοκόμα βρήκε τον άντρα δίπλα στο παράθυρο, νεκρό. Είχε πεθάνει ειρηνικά μέσα στον ύπνο του. Λυπημένη κάλεσε βοήθεια και απομάκρυναν το πτώμα.
Μετά από ένα χρονικό διάστημα ο άντρας σε ακινησία ζήτησε από τη νοσοκόμα να μετακινηθεί στο κρεβάτι που βρίσκονταν δίπλα στο παράθυρο. Εκείνη με πολύ προθυμία τον μετέφερε και φρόντισε να είναι άνετος. Σιγά-σιγά εκείνος, στηριζόμενος με πόνο στον αγκώνα του, κατάφερε να σηκωθεί και να ρίξει μια ματιά στον έξω κόσμο. Επιτέλους τώρα θα μπορούσε να δει τον έξω κόσμο και όλες τις δραστηριότητες του.
Αυτό που είδε ήταν ένας κενός τοίχος !
Κάλεσε αμέσως τη νοσοκόμα και τη ρώτησε «πώς μπορούσε ο συγκάτοικός του να βλέπει όλα εκείνα που του περιέγραφε, πώς μπορούσε να του μιλάει για τόση ομορφιά και με τόσες λεπτομέρειες, όταν αυτό που φαινόταν από το παράθυρο ήταν ένας παλιός και βρώμικος τοίχος!»
Και η νοσοκόμα του απάντησε : «Ω θεέ μου... δεν ξέρατε πως ο πρώην συγκάτοικός σας ήταν τυφλός ; Δεν μπορούσε καν να δει τον άδειο τοίχο, ίσως ήθελε, απλά, να σας ενθαρρύνει!»
Εν ζείτε μια ζωή βασανίζοντας τον εαυτό σας για το τι έχουν οι άλλοι , που εσείς δεν έχετε, πιθανότατα να χάσετε τη χαρά τού να γίνετε αποδέκτες αυτών που οι άλλοι θέλουν να σας δώσουν.