Ενότητα και Διαχωρισμός

Το επίπεδο της προόδου μιας κοινωνίας εκφράζεται, αναπόφευκτα, από το πόσο η σκέψη των μελών της αντανακλά το δυϊσμό. Η κοινωνική εξέλιξη καταδεικνύεται με κινήσεις προς την κατεύθυνση της ενότητας, όχι προς την αίσθηση του διαχωρισμού.
"Γιατί είναι η ενότητα ένα τόσο σημαντικό μέτρο;".
Επειδή η ενότητα είναι η αλήθεια. Ο διαχωρισμός είναι η ψευδαίσθηση. Εφόσον τα μέλη μιας κοινωνίας βλέπουν τους εαυτούς τους χωρισμένους από τους άλλους και από το όλον, αναπόφευκτα θεωρούν ότι η κοινωνία είναι μια συλλογή ή ένα σύνολο που αποτελείται από χωριστές μονάδες, ζουν στην ψευδαίσθηση.
Όλη η ζωή στον πλανήτη είναι οικοδομημένη στην αίσθηση του διαχωρισμού. Είναι βασισμένη στο δυϊσμό. Φαντάζονται οι άνθρωποι ότι είναι χωριστές οικογένειες ή φυλές, συγκεντρωμένοι σε χωριστές γειτονιές ή πολιτείες, συναθροισμένοι σε χωριστά έθνη ή χώρες, αποτελώντας ένα χωριστό κόσμο ή πλανήτη.
Φαντάζονται ότι ο κόσμος τους είναι ο μοναδικός κατοικημένος κόσμος στο σύμπαν. Φαντάζονται ότι το έθνος τους είναι το καλύτερο έθνος του κόσμου. Φαντάζονται ότι η πόλη τους είναι η καλύτερη πόλη του έθνους τους και ότι η οικογένειά τους είναι η πιο υπέροχη της πόλης. Τέλος, πιστεύουν ότι αυτοί οι ίδιοι είναι καλύτεροι από κάθε άλλον στην οικογένειά τους. Ναι, ακόμα και αν δεν παραδέχονται ότι σκέφτονται έτσι, φέρονται εντούτοις σαν να τα σκέφτονται.
Οι αληθινές σκέψεις των ανθρώπων καθρεφτίζονται καθημερινά στις κοινωνικές τους αποφάσεις, στα πολιτικά τους συμπεράσματα, στις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις, στις οικονομικές τους επιλογές και στις ατομικές τους επιλογές για τα πάντα, από φίλους μέχρι συστήματα πεποιθήσεων, μέχρι την ίδια τη σχέση τους με το Θεό.
Νιώθουν τόσο χωρισμένοι από το Θεό που φαντάζονται πως ούτε καν θέλει να τους μιλήσει. Και έτσι αρνιούνται την αυθεντικότητα της ίδιας τους της εμπειρίας. Από τη μια βιώνουν ότι είναι Ένα με το Θεό, αλλά αρνιούνται να το πιστέψουν. Έτσι, χωρίζονται όχι μόνον από Αυτόν, αλλά και από την ίδια τους την αλήθεια.