Η "μοναξιά" είναι αδύνατη

Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Δεν υπάρχει ποτέ στιγμή που να είναι οι άνθρωποι μόνοι τους. Και είναι ένα σημαντικό σημείο εκκίνησης, επειδή αλλάζει τα πάντα.
Αν πιστεύετε λοιπόν ότι είστε πραγματικά μόνοι, αυτό μπορεί να σας προκαλεί μια αίσθηση τεράστιας ερημιάς. Και μόνο η σκέψη της απόλυτης μοναξιάς μπορεί να είναι συντριπτική. Αυτό συμβαίνει επειδή η ίδια η φύση της ψυχής είναι η ενότητα με το Παν το Υπάρχον, κι αν ένα άτομο έχει την αίσθηση ότι δεν υπάρχει τίποτε και κανείς άλλος, τότε θα μπορούσε να νιώσει ακριβώς αυτό - άτομο, και όχι Ένα με κάθε τι άλλο. Κι αυτό θα μπορούσε να είναι καταστροφικό, επειδή παραβιάζει τη βαθύτερη αίσθηση του Ποιοι Είστε.
Είναι λοιπόν σημαντικό να καταλάβετε ότι, στην πραγματικότητα, δεν είστε ποτέ μόνοι, και ότι η μοναξιά είναι αδύνατη.
Μπορείτε, φυσικά, να δημιουργήσετε την ψευδαίσθηση της μοναξιάς, όμως η εμπειρία ενός πράγματος δεν το κάνει πραγματικότητα. Ο άνθρωπος είναι συν-δεδεμένος με το Παν το Υπάρχον και δεν μπορεί να ποτέ να είναι μόνος με τον εαυτό του. Δεν είναι δυνατόν! Γι' αυτό τις στιγμές που νιώθει μόνος, ας επικαλεστεί την Ολότητα, μέσα στην οποία υπάρχει, και τότε θα νιώσει την απάντηση και τη διαφορά στο είναι του.
Αυτή η αδυναμία να είναι κανείς μόνος ισχύει και για το θάνατο. Πολλοί ερευνητές, γιατροί, ψυχολόγοι ή παραψυχολόγοι έχουν συλλέξει σχετικές πληροφορίες και μέσα στα τελευταία δέκα χρόνια έχουν συγκεντρωθεί πάνω από 25.000 περιστατικά από όλο τον κόσμο. Ονομάζονται εμπειρίες στα πρόθυρα του θανάτου, γιατί όλοι αυτοί οι ασθενείς επανήλθαν στη ζωή και μίλησαν μετά την ανάρρωση.
Πέρα από την απουσία πόνου και την αίσθηση της σωματικής πληρότητας μέσα σε ένα σώμα τέλειο - το άυλο, αιθερικό σώμα - ο άνθρωπος που πλησιάζει στο θάνατο, αντιλαμβάνεται πως δεν πρόκειται να πεθάνει μόνος. Υπάρχουν τρεις λόγοι και ισχύουν για όλους, ακόμα και για εκείνον που πεθαίνει από δίψα στην έρημο, εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από οποιοδήποτε ανθρώπινο ον.
Οι ετοιμοθάνατοι γίνονται πιο ευαισθητοποιημένοι και πολύ περισσότερο πνευματικοί από τους άλλους. Αναγνωρίζουν κάποια πλάσματα που τους περιβάλλουν, τους καθοδηγούν και τους βοηθούν. Οι ερευνητές τους αποκαλούν οδηγούς. Η εκκλησία φύλακες αγγέλους. Δεν έχει σημασία πώς ονομάζονται. Αυτός είναι ο πρώτος λόγος που δεν πεθαίνουν μόνοι. Αυτά τα όντα είναι διαρκώς κοντά μας, μας περιμένουν και μας βοηθούν στη μετάβαση από τη ζωή προς τη ζωή μετά θάνατον.
Ο δεύτερος λόγος είναι πως πάντα συναντάμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα που έφυγαν πριν από μας - ένα παιδί που χάσαμε δεκαετίες πριν, τη γιαγιά, τον πατέρα, τη μητέρα ή οποιονδήποτε έπαιξε σημαντικό ρόλο στην επίγεια ζωή μας.
Ο τρίτος λόγος είναι πως όταν εγκαταλείπουμε το σώμα μας πριν το θάνατο, έστω και προσωρινά, βρισκόμαστε σε μια κατάσταση πέρα από το χώρο και το χρόνο. Σε αυτή την κατάσταση μπορούμε να βρεθούμε οπουδήποτε επιλέξουμε, με την ταχύτητα της σκέψης μας. Ένας νεαρός που πεθαίνει στο βουνό, στα Ιμαλάια, μπορεί να βρεθεί στην Αθήνα, αν σκεφτεί τη μητέρα του που είναι εκεί.
Υπάρχει η Ανώτερη Πρόνοια του Θεού, που νοιάζεται για τα πλάσματά Του, και δεν τα αφήνει ποτέ μόνα. Δεν είναι συγκλονιστικό;