Το Άγιο Πνεύμα εξηγεί το Προπατορικό Αμάρτημα

Πρόκειται για τις Εξηγήσεις/Διαλέξεις του Αγίου Πνεύματος προς τη Μαρία Βαλτόρτα πάνω στην Επιστολή προς Ρωμαίους του Αποστόλου Παύλου, που δόθηκαν στο διάστημα από 2/01/1948 έως  16/11/1950. Η παρακάτω διάλεξη δόθηκε στις 21-28 Μαΐου 1948.

    Λέει το Άγιο Πνεύμα: Για να κατανοήσετε καλύτερα τα λόγια του Παύλου, είναι απαραίτητο να συλλογιστείτε καλά το Προπατορικό Αμάρτημα.

    Είναι μάθημα που έχει δοθεί πολλές φορές, αλλά ποτέ δεν είναι αρκετές, γιατί την οδυνηρή πραγματικότητα αυτής της αμαρτίας και τις πραγματικές οδυνηρές συνέπειές της οι άνθρωποι συχνά τις αρνούνται ή τις αμφισβητούν. Και μεταξύ αυτών υπάρχουν και εκείνοι που περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον θα έπρεπε να έχουν πειστεί για την πραγματικότητα του προπατορικού αμαρτήματος και τις συνέπειές του, ένεκα της υπηρεσίας τους προς τους ανθρώπους και κυρίως από τις εμπειρίες της διακονίας τους που συνεχώς τίθενται μπροστά στα μάτια των σοφών αναφορικά με την παρακμή του ανθρώπου ο οποίος από τέλειο πλάσμα, εξαιτίας του προπατορικού αμαρτήματος μετατράπηκε σε ατελές και αδύναμο πλάσμα απέναντι στις επιθέσεις του Σατανά και αυτού που υπάρχει γύρω και μέσα στον άνθρωπο…  ένα θαυμάσιο δημιούργημα που διεστράφη ζηλότυπα από τον Εχθρό του Θεού. 

    Κάποιοι θα πουν: «Μάθημα που επαναλαμβάνεται, άρα μάθημα άχρηστο». Πάντα είναι χρήσιμο γιατί όταν σου χρειαστεί, ποτέ δεν γνωρίζεις αρκετά ούτε για τον εαυτό σου ούτε για τους άλλους.

    Ο Σατανάς ανησυχεί πολύ επειδή δεν θέλει να το μάθεις! Και γι’ αυτό σας δημιουργεί θολούρα στη σκέψη για να κρύψει τη σωστή γνώση σχετικά με το προπατορικό αμάρτημα, το οποίο δεν τελείωσε την ημέρα που οι πρόγονοί σας το πραγματοποίησαν, αλλά όπως μέσα από τη γραμμή αίματος όλοι οι άνθρωποι έχουν κληρονομήσει τη ζωή από τον Αδάμ και την Εύα – μέχρι και ο τελευταίος άνθρωπος που θα γεννηθεί στη Γη, θα είναι και αυτός απόγονος των δύο Πρώτων Ανθρώπων – αυτή η θλιβερή κληρονομιά εξαπλώνεται από τον πρώτο γεννήτορα, τον Αδάμ, και από απόγονο σε απόγονο σε όλα τα παιδιά του ανθρώπου μέχρι τον τελευταίο που θα γεννηθεί.

    Για να κατανοήσουμε πλήρως την ομολογία του Παύλου, που είναι η φωνή της απόγνωσης όλων των ανθρώπων που αν και είναι πρόθυμοι να κάνουν τέλεια το καλό, αισθάνονται αδύναμοι να το εκτελέσουν με την επιθυμητή τελειότητα, είναι αναγκαίο να συλλογιστούμε τον καρπό της πρώτης αμαρτίας, και επομένως την πρώτη Αμαρτία, για να μη βρούμε άδικη την ποινή που επιβλήθηκε και τις συνέπειες.

    Ο Παύλος ομολογεί: «Είμαι σαρκικός, πουλημένος και υποκείμενος στην αμαρτία». Και συνεχίζει: «Δεν ξέρω τι κάνω. Δεν κάνω το καλό που θέλω, αλλά το κακό που μισώ. Κι όμως, αν κάνω αυτό που δεν θέλω, εξακολουθώ να αναγνωρίζω ότι ο νόμος είναι καλός (το να απαγορεύει ή να διατάσσει ό,τι απαγορεύει και διατάζει), ωστόσο (όταν κάνω το κακό που μισώ με το καλύτερο μέρος μου, ενώ δεν κάνω το καλό που θα ήθελα να κάνω) δεν είμαι εγώ που πράττω, αλλά η αμαρτία που κατοικεί μέσα μου... Το καλό δεν κατοικεί στη σάρκα μου... Η θέληση να το κάνω είναι μέσα μου, αλλά δεν βρίσκω τον τρόπο να το κάνω... Όταν θέλω να κάνω το καλό, το κακό είναι ήδη δίπλα μου... Χαίρομαι με τον Νόμο του Θεού σύμφωνα με τον εσωτερικό άνθρωπο, αλλά βλέπω στα δικά μου μέλη έναν άλλο νόμο που αντιτίθεται στο νόμο του μυαλού μου και με κάνει δούλο του νόμου του οίκτου που υπάρχει στα μέλη μου… Είμαι σαρκικός (Προς Ρωμ. Επιστ. 14-25)».

    Ο Αδάμ ήταν επίσης κατασκευασμένος από σάρκα και από πνεύμα. Όμως δεν ήταν σαρκικός, αφού το πνεύμα και η λογική του κυριαρχούσαν στην ύλη. Και το αθώο και γεμάτο από τη Χάρη πνεύμα είχε μιαν αξιοθαύμαστη ομοιότητα με τον Δημιουργό του στο ότι ήταν αρκετά έξυπνο για να καταλάβει πόσο ξεπερνούσε όλα τα φυσικά πράγματα. Η ανύψωση του ανθρώπου στην υπερφυσική τάξη, δηλαδή στην υιοποίηση με τον Θεό μέσω της Χάριτος, είχε ανυψώσει τη νοημοσύνη του ανθρώπου, τεράστια ήδη, λόγω του προγενέστερου δώρου της γνώσης της επιστήμης που της είχε εμφυσήσει ο Θεός και επομένως ικανή να κατανοήσει όλα τα φυσικά πράγματα με την υπερφυσική ευφυΐα της ικανότητας της κατανόησης, κάτι που είναι ακατανόητο για κάποιον που δεν έχει προδιάθεση σε αυτήν, κάτι που οφείλεται στο υπερφυσικό χάρισμα: να μπορεί να κατανοεί τον Θεό και, σε μικρότερο βαθμό, να μπορεί να είναι πιστή εικόνα του στην τάξη και τη δικαιοσύνη, τη φιλανθρωπία και τη σοφία.

    Ω, υπέροχη ελευθερία του ανθρώπου γεμάτου χάρη! Ελευθερία που τη σέβεται και ο Θεός ο ίδιος, ελευθερία που δεν υπονομεύεται από εξωτερικές δυνάμεις ή εσωτερικά ερεθίσματα. Βασιλική υπεροχή του θεοποιημένου ανθρώπου, γιου του Θεού και κληρονόμου του Ουρανού, υπεροχή που κυριαρχεί πάνω σε όλα τα πλάσματα και πάνω σε αυτό που τώρα είναι συχνά τυραννικό: το Εγώ στο οποίο ζυμώνονται ασταμάτητα τα δηλητήρια της μεγάλης πληγής.

    Όταν λέγεται ότι: «ο άνθρωπος, βασιλιάς της αισθητής δημιουργίας, δημιουργήθηκε με τη δύναμη να κυριαρχεί πάνω σε όλα τα πλάσματα», είναι απαραίτητο να αναλογιστούμε ότι αυτός, μέσω της Χάριτος και μέσω των άλλων δώρων που έλαβε από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής του, διαμορφώθηκε έτσι ώστε να είναι βασιλιάς του εαυτού του και επίσης του κατώτερου μέρους του μέσω της γνώσης του τελικού του σκοπού, μέσω της αγάπης που τον έκανε να τείνει προς αυτόν με υπερφυσικό τρόπο, και μέσω της κυριαρχίας του πάνω στην ύλη και τις αισθήσεις που υπάρχουν σε αυτήν. Ενωμένος με την Τάξη και εραστής της Αγάπης, διαμορφώθηκε έτσι ώστε να γνωρίζει πώς να δίνει στον Θεό αυτό που του αναλογεί και στο εγώ του αυτό που είναι νόμιμο να δώσει, χωρίς αταξία στα πάθη και χωρίς αχαλίνωτα ένστικτα. Πνεύμα, διάνοια και ύλη αποτελούσαν ένα αρμονικό σύνολο μέσα του και έφτασε σε αυτή την αρμονία από την πρώτη κιόλας στιγμή της ύπαρξής του και όχι σε διαδοχικές φάσεις, όπως θα το ήθελαν κάποιοι.

    Δεν υπήρξε αυτογένεση και δεν υπήρξε εξέλιξη, αλλά η Δημιουργία έτσι όπως τη θέλησε ο Δημιουργός. Η λογική, για την οποία τόσο υπερηφανεύεστε, θα έπρεπε να σας πείθει ότι το αρχικό πράγμα δεν σχηματίζεται από το τίποτα, και το όλον δεν μπορεί να προέλθει από το μοναδικό και αρχικό πράγμα.

    Μόνον ο Θεός μπορεί να βάλει τάξη στο χάος και να το γεμίσει με τα αμέτρητα πλάσματα που αποτελούν τη Δημιουργία. Και αυτός ο παντοδύναμος Δημιουργός δεν είχε περιορισμούς στη δημιουργία της, που ήταν πολλαπλή, ούτε περιορισμό στη δημιουργία πλασμάτων που ήταν ήδη τέλεια, το καθένα τέλειο ανάλογα με το σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε. Είναι ανόητο να πιστεύετε ότι ο Θεός δημιούργησε, θέλοντας να δώσει στον εαυτό του μια Δημιουργία, πράγματα χωρίς μορφή, περιμένοντας να δοξαστεί από αυτά όταν το κάθε πλάσμα και όλα τα πλάσματα μαζί, θα έφταναν, μέσα από διαδοχικές εξελίξεις, στην τελειότητα της φύσης τους, ώστε να ήταν κατάλληλα για το σκοπό, φυσικό ή υπερφυσικό, για τον οποίο δημιουργήθηκαν.

    Και αν αυτή η αλήθεια ισχύει για τα κατώτερα πλάσματα που έχουν ένα σκοπό φυσικό και περιορισμένο χρονικά, ισχύει ακόμα περισσότερο για τον άνθρωπο που δημιουργήθηκε για ένα σκοπό υπερφυσικό και με πεπρωμένο αθάνατο ουράνιας δόξας. Μπορεί κανείς να σκεφτεί έναν Παράδεισο – του οποίου οι λεγεώνες των αγίων εξυμνούν τον Θεό γύρω από τον θρόνο του – ότι είναι (οι άγιοι) το απώτατο προϊόν μιας μακράς εξέλιξης θηρίων;

    Ο σημερινός άνθρωπος δεν είναι το αποτέλεσμα μιας ανοδικής εξέλιξης, αλλά το οδυνηρό αποτέλεσμα μιας φθίνουσας εξέλιξης, αφού το σφάλμα του Αδάμ έχει δημιουργήσει παντοτινή βλάβη στη σωματικο-ηθικο-πνευματική τελειότητα του αρχικού ανθρώπου. Την έχει τραυματίσει τόσο πολύ που ούτε το Πάθος του Ιησού Χριστού, αν και αποκατέστησε τη ζωή της Χάριτος σε όλους τους βαφτισμένους, δεν μπορεί να αποκαταστήσει τα υπολείμματα της ενοχής, τις ουλές της μεγάλης πληγής, δηλαδή τις μολυσμένες εστίες που είναι η καταστροφή εκείνων που δεν αγαπούν ή αγαπούν λίγο τον Θεό, και το μαρτύριο των δικαίων που θα ήθελαν να μην έχουν ούτε την πιο φευγαλέα σκέψη στραμένη προς τις φωνές των μολυσμένων εστιών και οι οποίοι δίνουν ηρωική μάχη όλη τους τη ζωή μόνο και μόνο για να παραμείνουν πιστοί στο Δεσπότη.    

    Ο άνθρωπος δεν είναι αποτέλεσμα εξέλιξης, όπως και η Δημιουργία δεν είναι προϊόν αυτογένεσης. Για να έχουμε μια εξέλιξη είναι πάντα απαραίτητο να υπάρχει μια πρώτη δημιουργική πηγή. Και το να πιστεύετε ότι υπήρξαν άπειρα είδη μετά την αυτογένεση ενός μόνο κυττάρου, είναι σκέτος παραλογισμός.

    Για να ζήσει, το κύτταρο χρειάζεται ένα ζωτικό έδαφος στο οποίο να υπάρχουν τα στοιχεία που θα του επιτρέπουν να διατηρείται στη ζωή. Αν το κύτταρο αυτοσχηματίστηκε από το πουθενά, πού βρήκε τα στοιχεία για να σχηματιστεί, να ζήσει και να αναπαραχθεί; Αν κάποτε δεν υπήρχε, πότε άρχισε να υπάρχει; Πώς βρήκε τα ζωτικά στοιχεία: αέρα, φως, θερμότητα, νερό; Αυτό που δεν υπάρχει ακόμα, δεν μπορεί να δημιουργήσει. Και πώς τότε, το κύτταρο, βρήκε τα τέσσερα στοιχεία στο σχηματισμό του; Και ποιος του έδωσε, ως πηγή, το σπόρο της «ζωής»; Και πότε, υποθετικά, αυτό το ανύπαρκτο κατάφερε να δημιουργηθεί από το τίποτα; Πώς μπόρεσαν να προέλθουν τόσα διαφορετικά είδη – όσα υπάρχουν στην αισθητή Δημιουργία – από εκείνο το μοναδικό κύτταρο;

   Αστέρια και πλανήτες, σβώλοι, πετρώματα, ορυκτά, οι πολυάριθμες ιδιότητες του φυτικού βασιλείου, τα ακόμη πιο διαφορετικά και πολυάριθμα είδη και οικογένειες του ζωικού βασιλείου από τα σπονδυλωτά έως τα ασπόνδυλα, από τα θηλαστικά έως τα ωοτόκα ζώα, από τα δίποδα έως τα τετράποδα, από τα αμφίβια μέχρι τα ερπετά, τα ψάρια, από τα άγρια σαρκοφάγα μέχρι τα ήμερα πρόβατα, από τα οπλισμένα και ντυμένα με σκληρά όπλα επίθεσης και άμυνας ζώα μέχρι τα έντομα που τίποτα δεν είναι αρκετό να καταστρέψει, από τους γιγάντιους κατοίκους των παρθένων δασών, από την επίθεση των οποίων μόνο γίγαντες σαν εκείνους μπορούν να αντισταθούν, από όλη την κατηγορία των αρθρόποδων μέχρι τα πρωτόζωα και τους βάκιλλους... Προέρχονται όλα από ένα και μόνο κύτταρο; Όλα από ένα γένος αυθόρμητα;    

    Αν είναι έτσι, το κύτταρο θα ήταν μεγαλύτερο από το Άπειρο. Γιατί το Άπειρο, το Χωρίς Μέτρο σε κάθε μία από τις ιδιότητές του, εργαζόταν επί έξι ημέρες, έξι εποχές, για να κάνει τη Δημιουργία αισθητή, χωρίζοντας το δημιουργικό έργο σε έξι τάξεις ανοδικών δημιουργιών, εξελισσόμενη, ναι, προς μια ολοένα μεγαλύτερη τελειότητα. Όχι γιατί μάθαινε όλο και περισσότερο να δημιουργεί, αλλά λόγω της τάξης που ρυθμίζει όλες τις θείες Του λειτουργίες. Αν μια τάξη παραβιαζόταν θα καθιστούσε αδύνατη την επιβίωση του τελευταίου δημιουργημένου πλάσματος: του ανθρώπου – αν δημιουργείτο πρώτος, πριν γίνει η Γη κατοικήσιμη σε όλα της τα μέρη με την τάξη που τέθηκε στα νερά της και στις ηπείρους της, και άνετη για τη δημιουργία του στερεώματος. Φτιαγμένο φωτεινό, όμορφο, καρποφόρο, από τον ευεργετικό ήλιο, από το φωτεινό φεγγάρι, από τα αμέτρητα αστέρια. Έγινε σπιτικό, κελάρι, κήπος για τον άνθρωπο και για όλα τα φυτικά και ζωικά πλάσματα με τα οποία καλύπτεται και κατοικείται.

    Την έκτη ημέρα δημιουργήθηκε ο άνθρωπος, στον οποίο συνοψίζονται τα τρία βασίλεια της αισθητής Δημιουργίας και, με θαυμαστή αλήθεια, η δημιουργία του από τον Θεό για να κατοικήσει η πνευματική ψυχή που εμποτίστηκε από τον Θεό στην ανθρώπινη ύλη.

    Άνθρωπος: αληθινός σύνδεσμος μεταξύ Γης και Ουρανού, αληθινό σημείο ένωσης μεταξύ του πνευματικού και του υλικού κόσμου, το ον που αποτελεί σκηνή του πνεύματος, το ον στο οποίο το πνεύμα ζωοποιεί την ύλη όχι μόνο για την περιορισμένη θνητή ζωή, αλλά για την αθάνατη ζωή μετά την τελική ανάσταση.

    Άνθρωπος: το ον στο οποίο λάμπει και κατοικεί το Πνεύμα του Δημιουργού.

    Άνθρωπος: το θαύμα της δύναμης του Θεού ο οποίος εμποτίζει την αναπνοή Του, μέρος του Άπειρου Εαυτού του, στη σκόνη που την ανεβάζει στη δύναμη του ανθρώπου και της δίνει τη Χάρη που ανυψώνει τη δύναμη του ζωικού ανθρώπου στη δύναμη της ζωής και στην κατάσταση υπερφυσικού πλάσματος, που είναι παιδί του Θεού μέσω της συμμετοχής του στη φύση του, καθιστώντας τον ικανό να έχει άμεση σχέση με τον Θεό, κάνοντάς τον ικανό να κατανοήσει τον Ακατανόητο, καθιστώντας τον ικανό και νόμιμο γι’ αυτόν να αγαπά Εκείνον που τόσο ξεπερνά κάθε άλλο ον και που χωρίς το θείο δώρο του, ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε καν να επιθυμεί να αγαπά μέσω της ικανότητας και επάξιου σεβασμού.

    Άνθρωπος: το δημιουργημένο τρίγωνο του οποίου η βάση – ύλη – μένει στη Γη από την οποία προήλθε. Που τείνει με τις διανοητικές του ικανότητες να ανέλθει στη γνώση Εκείνου με τον οποίο μοιάζει και ο οποίος αγγίζει με το κορυφαίο τμήμα του – το πνεύμα του πνεύματος, το εκλεκτό μέρος της ψυχής – τον Ουρανό, χάνοντας τον εαυτό του στην ενατένιση του Θεού-Αγάπης, ενώ η Χάρη, δωρεάν ληφθείσα, τον ενώνει με τον Θεό και η αγάπη που ανάβει μέσα του από την ένωση με τον Θεό, τον θεοποιεί. Διότι: «εκείνος που αγαπά γεννάται εκ Θεού» και είναι προνόμιο των παιδιών να συμμετέχουν στην ομοιότητα της φύσης. Ένεκα της θεοποιημένης ψυχής από τη Χάρη, ο άνθρωπος είναι εικόνα του Θεού, και μέσω της αγάπης, δυνατής μέσω της Χάριτος, είναι όμοιος με τον Θεό.

    Την έκτη μέρα λοιπόν ο άνθρωπος δημιουργήθηκε, πλήρης, τέλειος σε όλα του τα υλικά και πνευματικά μέρη, φτιαγμένος σύμφωνα με τη Σκέψη του Θεού, σύμφωνα με την τάξη (το σκοπό) για τον οποίο δημιουργήθηκε: να αγαπά και να υπηρετεί τον Κύριό του κατά τη διάρκεια της ανθρώπινης ζωής, να τον γνωρίσει στην Αλήθεια του και συνεπώς να Τον απολαμβάνει για πάντα, στην άλλη.

    Ο μοναδικός Άνθρωπος δημιουργήθηκε, αυτός από τον οποίο επρόκειτο να προέλθει όλη η Ανθρωπότητα, και πρώτα-πρώτα η Γυναίκα σύντροφος του Άντρα και του Ανθρώπου, με τον οποίο θα πλήθαινε με κατοίκους τη Γη βασιλεύοντας πάνω σε όλα τα άλλα κατώτερα πλάσματα. Ο μοναδικός Άνθρωπος δημιουργήθηκε, αυτός που ως πατέρας θα μετέδιδε στους απογόνους του όλα όσα είχε λάβει: ζωή, αισθήσεις, υλικές ικανότητες, όπως και ανοσία από κάθε πόνο, λογική, νόηση, επιστήμη, ακεραιότητα, αθανασία και τέλος, το δώρο της προσφοράς, χάρη.

    Ο ισχυρισμός της καταγωγής του ανθρώπου – σύμφωνα με την εξελικτική θεωρία, η οποία βασίζεται στη διαμόρφωση του σκελετού και στην ποικιλία των χρωμάτων του δέρματος και της εμφάνισης, για να υποστηρίξει την εσφαλμένη της θεωρία – δεν είναι ισχυρισμός ενάντια στην αλήθεια της καταγωγής του ανθρώπου-πλάσματος δημιουργημένου από τον Θεό, αλλά υπέρ. Γιατί αυτό που αποκαλύπτει την ύπαρξη ενός Δημιουργού είναι ακριβώς η ποικιλία των χρωμάτων, των δομών, των ειδών των πλασμάτων που επιθύμησε Αυτός, ο Παντοδύναμος.

    Και αν αυτό ισχύει για τα κατώτερα πλάσματα, ισχύει ακόμη περισσότερο για το πλάσμα-άνθρωπος, που είναι άνθρωπος δημιουργημένος από τον Θεό, ακόμα και αν, λόγω των συνθηκών του κλίματος και της ζωής, κι επίσης ένεκα της διαφθοράς – για την οποία ήρθε ο Κατακλυσμός και στη συνέχεια, πολύ αργότερα, οι οδηγίες του Σινά και οι κατάρες του Μωσαϊκού νόμου, τόσο αυστηρές εντολές και τιμωρίες (Λευιτικό κεφ. 18:23 και Δευτερον. κεφ. 27:21) – δείχνει διαφορετική εμφάνιση και χρώμα από φυλή σε φυλή.

    Έχει αποδειχθεί, επικυρωθεί και επιβεβαιωθεί από συνεχείς δοκιμές, ότι μια ισχυρή εντύπωση μπορεί να επηρεάσει τη μητέρα που συνέλαβε και κυοφορεί έτσι ώστε να την κάνει να γεννήσει ένα μικρό τέρας που επαναλαμβάνει στις μορφές του το αντικείμενο που ενόχλησε τη μητέρα. Είναι επίσης αποδεδειγμένο γεγονός ότι η μακροχρόνια συνύπαρξη ανάμεσα σε ανθρώπους διαφορετικών φυλών από την Αρία, παράγει ένεκα φυσικού μιμητισμού μια περισσότερο ή λιγότερο τονισμένη μεταμόρφωση των χαρακτηριστικών ενός Άριου προσώπου προς εκείνα των λαών που δεν είναι Άριοι. Έχει επίσης αποδειχθεί ότι ειδικές περιβαλλοντικές και κλιματικές συνθήκες επηρεάζουν την ανάπτυξη των άκρων και το χρώμα του δέρματος.

    Ως εκ τούτου, τα σύννεφα –πάνω στα οποία οι υπέρμαχοι της θεωρίας της εξέλιξης θα ήθελαν να τοποθετήσουν το οικοδόμημα της αλαζονείας τους – δεν το στηρίζουν αλλά μάλλον ευνοούν την κατάρρευσή του.

    Στον Κατακλυσμό χάθηκαν τα διεφθαρμένα κλαδιά της ανθρωπότητας που βάδιζε ψηλαφητά στο σκοτάδι που ακολούθησε την Πτώση, μέσα στο οποίο, και μόνο για λίγους δίκαιους, όπως μέσα από πυκνή ομίχλη μπορούσε να φτάσει ακόμη μια ακτίνα από το χαμένο αστέρι: την ανάμνηση του Θεού και την υπόσχεσή Του.

    Επομένως, μόλις καταστράφηκαν τα τέρατα, η Ανθρωπότητα διατηρήθηκε και πολλαπλασιάστηκε εκ νέου από τη γενεαλογία του Νώε, που κρίθηκε δίκαιος από τον Θεό, γι’ αυτό και επέστρεψε στη φύση που είχε πρώτα ο πρώτος άνθρωπος, φτιαγμένη πάντα από ύλη και πνεύμα, και παρέμεινε έτσι ακόμα και μετά που το σφάλμα απογύμνωσε το πνεύμα του από τη θεία χάρι και την αθωότητά του.

    Πότε και με ποιον τρόπο θα λάμβανε ο άνθρωπος την ψυχή, αν ήταν το απώτατο προϊόν μιας εξέλιξης από τα κτήνη; Να υποθέσουμε ότι τα κτήνη έλαβαν την πνευματική ψυχή μαζί με τη ζωική ζωή; Την αθάνατη ψυχή; Την έξυπνη ψυχή; Την ελεύθερη ψυχή; Είναι βλασφημία και μόνη η σκέψη. Πώς θα μπορούσαν τότε να μεταδώσουν αυτό που δεν διέθεταν; Και θα μπορούσε ο Θεός να προσβάλει τον εαυτό Του εκχέοντας την πνευματική ψυχή, τη θεϊκή Του πνοή, σε ένα ζώο, εξελιγμένο όσο θέλει κανείς να πιστεύει, αλλά πάντα προερχόμενο από μια μακροχρόνια αναπαραγωγή θηρίων; Ακόμη και αυτή η σκέψη είναι προσβλητική για τον Κύριο.    

    Ο Θεός, θέλοντας να δημιουργήσει ένα λαό από παιδιά Του για να επεκτείνει την αγάπη του που ξεχυλίζει και να λάβει την αγάπη που λαχταρά, δημιούργησε τον άνθρωπο απευθείας, με την τέλεια θέλησή του, με μια μοναδική πράξη που έγινε την έκτη δημιουργική ημέρα, κατά την οποία μετέτρεψε το χώμα σε ζωντανή και τέλεια σάρκα, στην οποία εν συνεχεία εμφύσησε την ψυχή, λόγω της ιδιαίτερης κατάστασής του ως άνθρωπος, υιοθετημένο παιδί του Θεού και κληρονόμος του Ουρανού, όχι μόνο με την ψυχή «που ακόμη και τα ζώα έχουν στα ρουθούνια τους» και που παύει με το θάνατο του ζώου, αλλά με πνευματική ψυχή, που είναι αθάνατη, που επιβιώνει μετά το θάνατο του σώματος και που θα αναζωογονήσει το σώμα, μετά το θάνατο, όταν ηχήσουν οι σάλπιγγες της Τελικής Κρίσης και του Θριάμβου του Ενσαρκωμένου Λόγου, του Ιησού Χριστού, ώστε οι δύο φύσεις που έζησαν μαζί στη Γη, να ζήσουν μαζί, να χαίρονται ή να υποφέρουν, ανάλογα με το τι άξιζαν μαζί, και αυτό για όλη την αιωνιότητα. 

    Αυτή είναι η αλήθεια. Είτε την αποδέχεστε είτε την απορρίπτετε. Όμως, παρά το γεγονός ότι πολλοί από εσάς θέλετε πεισματικά να την απορρίψετε, θα έρθει η στιγμή που θα την γνωρίσετε τελείως και θα μείνει χαραγμένη στο πνεύμα σας, πείθοντάς σας ότι έχετε χάσει το Καλό για πάντα επειδή θελήσατε να ακολουθήσετε την υπερηφάνεια και τo ψέμα.

    Είναι αλήθεια ότι όποιος δεν παραδέχεται τη δημιουργία του ανθρώπου ως έργο του Θεού και τη δημιουργία όπως σας την είπα – δηλαδή με τέτοιο τρόπο ώστε να τον κάνει άμεσα και για πάντα ικανό, αν θέλει, να καθοδηγεί τον εαυτό του σε όλες του τις πράξεις, ώστε όλες να στοχεύουν στην επίτευξη του σκοπού για τον οποίο δημιουργήθηκε ο άνθρωπος. Άμεσος στόχος: να αγαπάει και να υπηρετεί τον Θεό κατά τη διάρκεια της επίγειας ζωής. Απώτερος στόχος: να Τον απολαμβάνει στον Παράδεισο – δεν μπορεί να καταλάβει επακριβώς σε τι συνίσταται το Παράπτωμα, το λόγο της καταδίκης και τις συνέπειες και των δύο αυτών.

    Ακολουθήστε με, όμως. Ο λόγος μου είναι λαμπερός και απλός, γιατί είμαι Θεός και ο Θεός, Σοφία Απέραντη, ξέρει να προσαρμόζεται στην άγνοια και τη σχετικότητα των μικρών του, γιατί αγαπώ τα μικρά, αρκεί να είναι ταπεινά και τους λέω: «Όποιος είναι μικρός, ας έρθει σε μένα και θα του διδάξω σοφία».

Η δοκιμασία

    Όταν ο άνθρωπος ξύπνησε από τον πρώτο του ύπνο και βρήκε δίπλα του τη σύντροφό του, ένιωσε ότι η ευτυχία του είχε γίνει πλήρης από τον Θεό. Ήταν ήδη πολύ μεγάλη και πριν. Τα πάντα στον Αδάμ και γύρω από τον Αδάμ είχαν φτιαχτεί για να απολαμβάνει μια πλήρη, υγιή και αγία ευτυχία, και η απόλαυση, δηλαδή η Εδέμ, δεν ήταν μόνο γύρω αλλά και μέσα στον Αδάμ. Ένας κήπος γεμάτος φυτικές, ζωικές και υδάτινες ομορφιές τον περιέβαλλε, αλλά μέσα του άνθιζε ένας κήπος πνευματικών ομορφιών με αρετές κάθε είδους, έτοιμες να ωριμάσουν σε καρπούς τέλειας αγιότητας. Εκεί βρισκόταν το δέντρο της επιστήμης, που ταίριαζε στην κατάστασή του, και αυτό της υπερφυσικής ζωής: της Χάρης.  Ούτε έλειπαν τα πολύτιμα νερά της θεϊκής πηγής, που χωριζόταν σε τέσσερις κλάδους και πότιζε τις αρετές του ανθρώπου με συνεχώς νέα κύματα, ώστε να γιγαντωθούν, κάνοντάς τον όλο και πιο πιστό καθρέφτη του Θεού.

    Ως πλάσμα φυσικό απολάμβανε αυτό που έβλεπε: την ομορφιά ενός παρθένου κόσμου που μόλις είχε βγει από το θέλημα του Θεού. Απολάμβανε ό,τι μπορούσε: την κυριαρχία του στα κατώτερα πλάσματα. Όλα είχαν τεθεί από τον Θεό στην υπηρεσία του ανθρώπου: από τον ήλιο μέχρι τα έντομα ώστε όλα να είναι για την ευχαρίστησή του.

    Ως πλάσμα υπερφυσικό απολάμβανε – μια συλλογιστική και γλυκιά έκσταση – την κατανόηση της Ουσίας του Θεού: την Αγάπη. Σχέσεις αγάπης ανάμεσα στον Απέραντο που έδινε τον εαυτό του και στο πλάσμα που τον αγαπούσε λατρεύοντάς Τον. Η Γένεση προϊδεάζει γι’ αυτή την ικανότητα του ανθρώπου και την επικοινωνία του Θεού προς αυτόν, με τη φράση: «Ακούοντας τη φωνή του Θεού που περπατούσε στην Εδέμ στη δροσιά του απογεύματος».

    Παρόλο που ο Πατέρας είχε δώσει στα υιοθετημένα παιδιά του μια επιστήμη ανάλογη της κατάστασής τους, τα δίδασκε ακόμα. Γιατί η αγάπη του Θεού είναι άπειρη και, έχοντας δώσει, λαχταρά να δώσει ξανά, και όσο περισσότερο δίνει τόσο περισσότερο παιδί του γίνεται το πλάσμα. Ο Θεός δίνει πάντα τον εαυτό του σε εκείνους που του δίνονται απλόχερα.

    Όταν, λοιπόν, ο άνθρωπος ξύπνησε και είδε τη σύντροφό του, ένιωσε ότι η ευτυχία του ήταν πλήρης, κατέχοντας ό,τι ήταν ανθρώπινο και ό,τι ήταν υπερ-ανθρώπινο, η Αγάπη είχε δώσει τον εαυτό της στην αγάπη του ανθρώπου.

    Ο μόνος περιορισμός που έθεσε ο Θεός στα τεράστια δώρα που είχε δώσει στον άνθρωπο, ήταν η απαγόρευση της συγκομιδής των καρπών του Δέντρου της Επιστήμης (Γνώσης) του καλού και του κακού. Αυτό θα ήταν μια άχρηστη, αδικαιολόγητη συγκομιδή, αφού ο άνθρωπος είχε ήδη τη γνώση που του ήταν απαραίτητη, και ένα μέτρο υψηλότερο από εκείνο που καθόρισε ο Θεός μόνο κακό θα μπορούσε να προκαλέσει.

    Σκεφτείτε: Ο Θεός δεν απαγορεύει τη συγκομιδή των καρπών του δέντρου της ζωής, γιατί ο άνθρωπος είχε φυσική ανάγκη από αυτούς για να ζήσει μια υγιή και μακρόβια ύπαρξη, έως ότου μια πιο ζωηρή θεϊκή επιθυμία να αποκαλύψει ολοκληρωτικά τον εαυτό Του στον υιοθετημένο γιο του, θα Τον έκανε να προφέρει: «Υιέ μου, ανέβα στην κατοικία μου και βυθίσου στον Θεό σου», το κάλεσμα να μεταβεί, χωρίς να υποφέρει θάνατο, στον ουράνιο Παράδεισο.

   Το Δέντρο της Ζωής, το οποίο συναντάται στην αρχή του Βιβλίου της Μεγάλης Αποκάλυψης του Θεού (Βίβλος) στη Γένεση κεφ. 2:9 και κεφ.3:22, και ξανά στο τέλος της Βίβλου στην Αποκάλυψη του Ιωάννη κεφ. 22:2 και 14, είναι η μορφή του Ενσαρκωμένου Λόγου (Ιησούς) – του οποίου ο καρπός, η Λύτρωση, κρεμάστηκε από το ξύλο του σταυρού – που είναι ο Άρτος της Ζωής, η Πηγή του Ζωντανού Νερού, η Χάρη, και ο οποίος σας έδωσε τη ζωή με τον θάνατό του, και μπορείτε πάντα να φάτε και να πιείτε από αυτόν για να ζήσετε τη ζωή των δικαίων και να επιτύχετε την αιώνια ζωή.

    Ο Θεός δεν απαγορεύει στον Αδάμ να κόψει από τους καρπούς του Δέντρου της Ζωής, αλλά του απαγορεύει να κόψει από τους άχρηστους του Δέντρου της Επιστήμης. Διότι μια περίσσεια γνώση θα ξυπνούσε την υπερηφάνεια στον άνθρωπο, ο οποίος θα πίστευε ότι είναι ίσος με τον Θεό εξαιτίας της νέας γνώσης και ανόητα θα πίστευε ότι μπορεί να την κατέχει χωρίς κίνδυνο, με την συνεπακόλουθη άνοδο ενός υβριστικού (καταχρηστικού) δικαιώματος ότι οι πράξεις του ήταν αυτοδικαίως δικές του και, κατά συνέπεια, ποδοπατώντας κάθε καθήκον υιικής υπακοής προς τον Δημιουργό του – δεδομένου ότι ο άνθρωπος έμοιαζε με τον Δημιουργό του στη γνώση – ένα Δημιουργό που του είχε υποδείξει με αγάπη το νόμιμο και το παράνομο, άμεσα ή κατά χάρη και με τη γνώση εμποτισμένη μέσα του.

    Το μέτρο που δίνει ο Θεός είναι πάντα σωστό. Όποιος θέλει περισσότερα από αυτά που του έδωσε ο Θεός είναι λάγνος (έχει άνομες επιθυμίες), απρόσεκτος, ασεβής. Προσβάλλει την αγάπη. Όποιος παίρνει παράνομα είναι κλέφτης και βίαιος. Προσβάλλει την αγάπη. Όποιος θέλει να ενεργήσει ανεξάρτητα από οποιαδήποτε συμμόρφωση με τον υπερφυσικό και φυσικό νόμο είναι επαναστάτης. Προσβάλλει την αγάπη.

    Πριν από τη θεϊκή εντολή, οι Πρωτόπλαστοι πρόγονοι έπρεπε να υπακούουν, χωρίς να αναρωτιούνται διάφορα «γιατί» που είναι πάντα το ναυάγιο της αγάπης, της πίστης και της ελπίδας. Όταν ο Θεός διατάζει ή ενεργεί, ο άνθρωπος πρέπει να υπακούει και να κάνει το θέλημά το , χωρίς να ρωτά γιατί διατάζει ή ενεργεί με εκείνο το συγκεκριμένο τρόπο. Κάθε του πράξη είναι καλή, ακόμα κι αν δεν φαίνεται έτσι στο πλάσμα του, το περιορισμένο στη γνώση του.

    Γιατί δεν έπρεπε να πάνε σε εκείνο το δέντρο, να μαζέψουν εκείνους τους καρπούς, να φάνε εκείνα τα φρούτα; Περιττό να γνωρίζετε. Η υπακοή είναι χρήσιμη και τίποτα άλλο. Και συμβιβαστείτε με τα πολλά που σας δόθηκαν. Η υπακοή είναι αγάπη και σεβασμός, και είναι μέτρο αγάπης και σεβασμού. Όσο περισσότερο αγαπάς και λατρεύεις έναν άνθρωπο, τόσο περισσότερο τον υπακούς.

    Τώρα λοιπόν, όντας ο Θεός Αυτός που διέταξε – ο απείρως Μέγας, ο Αγαθός, ο τόσων καλών Ευεργέτης του ανθρώπου – ο άνθρωπος, από σεβασμό και ευγνωμοσύνη έπρεπε να δώσει στον Θεό όχι «πολύ» αγάπη, αλλά «όλη» τη λατρευτική αγάπη που μπορούσε και ήταν ικανός, και επομένως κάθε υπακοή χωρίς να αναλύει τους λόγους της θείας απαγόρευσης.

    Τα επιχειρήματα προϋποθέτουν μια κρίση προσωπική και κριτική της τάξης ή της δράσης των άλλων. Η κρίση είναι δύσκολη υπόθεση και σπάνια είναι δίκαιη, αλλάδεν είναι ποτέ δίκαιη όταν κρίνει μια θεϊκή εντολή άχρηστη, λανθασμένη ή άδικη.

    Ο άνθρωπος έπρεπε να υπακούσει. Η δοκιμασία αυτής του της ικανότητας, που είναι μέτρο αγάπης και σεβασμού, βασίστηκε στον τρόπο με τον οποίο θα ήξερε ή δεν θα ήξερε να υπακούσει.

   Το μέσον: το δέντρο και το μήλο. Δύο μικρά, ασήμαντα πράγματα, συγκρινόμενα με τον πλούτο που είχε χαρίσει ο Θεός στον άνθρωπο.

Μαρία Βαλτόρτα

    Αυτό είναι; Είχε δώσει τον Εαυτό Του: τον Θεό, και απαγόρευε ένα φρούτο; Αυτό είναι; Είχε δώσει φυσική και υπερφυσική ζωή στο χώμα, είχε εμφυσήσει την ανάσα του στον άνιρωπο και απαγόρευε το μάζεμα ενός φρούτου; Αυτό είναι; Είχε κάνει τον άνθρωπο βασιλιά όλων των πλασμάτων και δεν τον θεωρούσε υποτελή του αλλά γιο του και του απαγόρευε να φάει ένα φρούτο;

    Για εκείνους που δεν ξέρουν να διαλογίζονται σοφά, αυτό το επεισόδιο μπορεί να φαίνεται σαν ανεξήγητη μνησικακία, παρόμοια με την ιδιοτροπία ενός πολύ πλούσιου που έχοντας ρίξει βροχή τα πλούτη σε έναν ζητιάνο, μετά του απαγορεύει να σηκώσει ένα βότσαλο που κείται στο χώμα. Αλλά δεν είναι έτσι.

    Το μήλο δεν ήταν μόνο πραγματικότητα: φρούτο. Ήταν επίσης το σύμβολο. Το σύμβολο του θείου δικαιώματος και του ανθρώπινου καθήκοντος.

    Ακόμη και όταν ο Θεός καλεί και ευεργετεί εξαιρετικά, εκείνοι που ευεργετούνται πρέπει πάντα να θυμούνται ότι Αυτός είναι Θεός και ότι ο άνθρωπος δεν πρέπει ποτέ να καταχραστεί τα δικαιώματα του Θεού, ακόμα κι αν νιώθει εξαιρετικά αγαπητός. Κι όμως, είναι μια δοκιμασία που λίγοι εκλεκτοί μπορούν να περάσουν. Οι υπόλοιποι θέλουν περισσότερα από όσα έχουν ήδη, και πάνε να αρπάξουν αυτό που δεν τους δόθηκε. Κι έτσι βρίσκουν το Φίδι και τους δηλητηριώδεις καρπούς του.

    Προσέξτε, ω εκλεκτοί του Θεού! Να θυμάστε πάντα ότι στον κήπο σας, τον τόσο γεμάτο με τα δώρα του Θεού, υπάρχει πάντα το δέντρο της δοκιμασίας και γύρω του βρίσκεται ο Αντίπαλος του Θεού και δικός σας, που προσπαθεί πάντα να τυλιχθεί γύρω του, να αρπάξει ένα όργανο του Θεού και να σας παρασύρει στην υπερηφάνεια και στην απληστία, στην εξέγερση. Μην παραβιάζετε το δικαίωμα του Θεού, μην καταπατάτε το νόμο των καθηκόντων σας. Ποτέ.

    Πολλοί φαίνονται, κατά κάποιους πάρα πολλοί, να είναι όργανα του Θεού, οι «φωνές». Λέω σε όλους εσάς, θεολόγους και πιστούς, ότι θα ήταν εκατό φορές περισσότεροι, αν όλοι όσους καλεί ο Θεός σε ειδική διακονία, ήξεραν πώς να μην πιάνουν ό,τι ο Θεός δεν έδωσε, ώστε να έχουν ακόμη περισσότερα.

    Όλοι οι πιστοί έχουν στο Δεκάλογο (στις Δέκα Εντολές), δέντρο της γνώσης του Καλού και του Κακού, τη δοκιμασία της πίστης τους, της αγάπης και της υπακοής τους. Για τις «φωνές» και τα εξαιρετικά όργανα του Θεού, περισσότερο από ποτέ αυτό το δέντρο είναι δελεαστικό και υπονομευμένο από το Σατανά. Γιατί όσο μεγαλύτερο είναι το δώρο, τόσο πιο εύκολο είναι να προβάλλουν η υπερηφάνεια και η απληστία, η αλαζονεία του να είναι κανείς σίγουρος ότι θα σώσει τον εαυτό του με κάθε τρόπο. Αντίθετα, σας λέω ότι όποιος έχει τα περισσότερα, τόσο περισσότερο πρέπει να είναι τέλειος για να μην είναι μεγάλη η καταδίκη, όπως δεν θα είναι για κάποιον που, έχοντας λίγα, έχει το ελαφρυντικό ότι γνωρίζει λίγα.

    Προσδοκώ μια ερώτηση. Άρα το δέντρο είχε και καλούς και κακούς καρπούς;

    Είχε καρπούς όχι πολύ διαφορετικούς από κάθε άλλο φυτό. Αλλά ήταν φυτό του καλού και του κακού, ανάλογα με τη συμπεριφορά του ανθρώπου, όχι τόσο ως προς το φυτό όσο προς τη θεία εντολή. Το να υπακούς είναι καλό. Το να μην υπακούς είναι κακό.    

    Ο Θεός ήξερε ότι ο Σατανάς θα πήγαινε σ’ εκείνο το δέντρο για να προσπαθήσει. Ο Θεός τα ξέρει όλα. Ο κακός καρπός ήταν ο λόγος του Σατανά που γεύτηκε η Εύα. Ο κίνδυνος πλησιάζοντας το φυτό βρισκόταν στην ανυπακοή. Στην αγνή γνώση που είχε δώσει ο Θεός, ο Σατανάς εμβολίασε τη βρώμικη κακία του, η οποία σύντομα ζυμώθηκε και στη σάρκα. Αλλά πρωταρχικά ο Σατανάς διέφθειρε το πνεύμα κάνοντάς το επαναστατικό, μετά τη διάνοια καθιστώντας την πονηρή.

    Ω! έμαθαν καλά, μετά, την επιστήμη του Καλού και του Κακού! Γιατί όλα, ακόμη και η νέα όραση, μέσω της οποίας είδαν ότι ήταν γυμνοί, τους προειδοποίησαν για την απώλεια της Χάριτος που τους είχε κάνει ευτυχισμένους με τη διάνοιά τους αθώα μέχρι εκείνη την ώρα, και συνεπώς για την απώλεια της υπερφυσικής ζωής.

    Γυμνοί! Όχι τόσο από ρούχα όσο από τα δώρα του Θεού. Φτωχοί! Που θέλησαν να γίνουν σαν τον Θεό. Νεκροί! Που φοβήθηκαν ότι θα πέθαιναν με το είδος τους αν δεν ενεργούσαν άμεσα.

    Έκαναν την πρώτη πράξη εναντίον της αγάπης με υπερηφάνεια, ανυπακοή, δυσπιστία, αμφιβολία, εξέγερση, πνευματική λαγνεία και τελικά, με σαρκική λαγνεία. Λέω: τελικά. Μερικοί πιστεύουν ότι, αντίθετα, η σαρκική λαγνεία ήταν η πρώτη πράξη. Όχι. Ο Θεός είναι τάξη σε όλα τα πράγματα.

    Ακόμη και σε προσβολές κατά του θεϊκού νόμου ο άνθρωπος πρώτα αμάρτησε εναντίον του Θεού, θέλοντας να είναι όμοιος με τον Θεό: «θεός» στη γνώση του Καλού και του Κακού, και στην απόλυτη και επομένως παράνομη ελευθερία να ενεργεί όπως του αρέσει και θέλει ενάντια σε όλες τις συμβουλές και απαγορεύσεις του Θεού. Μετά ενάντια στην αγάπη, αγαπώντας ο ένας τον άλλον άτακτα, αρνούμενος στον Θεό τη σεβαστική αγάπη που του όφειλε, βάζοντας το εγώ του στη θέση του Θεού, μισώντας το κοντινό του μέλλον: τους δικούς του απογόνους στους οποίους μετέδωσε την κληρονομιά της αμαρτίας και της ποινής. Τελικά ενάντια στην αξιοπρέπειά του ως βασιλικό δημιούργημα που είχε το δώρο της τέλειας κυριαρχίας πάνω στις αισθήσεις. 

    Το αμάρτημα των αισθήσεων δεν μπορούσε να συμβεί όσο διαρκούσε η κατάσταση της Χάριτος και οι άλλες συνεπακόλουθες καταστάσεις. Μπορούσε να υπάρξει πειρασμός, αλλά όχι η ολοκλήρωση της αισθησιακής αμαρτίας για όσο διαρκούσε η αθωότητα, και επομένως η κυριαρχία της λογικής επί των αισθήσεων.

    Τιμωρία. Όχι δυσανάλογη, αλλά δίκαιη.

    Για να το καταλάβετε πρέπει να εξετάσουμε την τελειότητα του Αδάμ και της Εύας. Λαμβάνοντας υπόψη την κορυφή στην οποία βρίσκονταν, μπορεί κανείς να μετρήσει το μέγεθος της πτώσης τους στην άβυσσο.

    Εάν μερικούς από εσάς σας έπαιρνε ο Θεός και σας έβαζε σε μια νέα Εδέμ, αφήνοντάς σας όπως είστε, αλλά δίνοντάς σας τις ίδιες εντολές που έδωσε στον Αδάμ, και δείχνατε την ίδια ανυπακοή όπως ο Αδάμ, πιστεύετε ότι ο Θεός θα σας καταδίκαζε τόσο αυστηρά όσο καταδίκασε τον Αδάμ; Όχι. Ο Θεός είναι δίκαιος. Γνωρίζει πόσο τρομερή είναι η κληρονομιά που υπάρχει μέσα σας.    

    Οι συνέπειες του προπατορικού αμαρτήματος έχουν θεραπευθεί από τον Χριστό, όσον αφορά τη Χάρη. Παραμένει όμως η αδυναμία της βλάβης από την αρχική τελειότητα. Και την αδυναμία αυτή συνθέτουν οι μικροβιοφόρες εστίες, παρόμοιες με τα μολυσματικά μικρόβια που υπάρχουν στον άνθρωπο σε λανθάνουσα κατάσταση, αλλά πάντα έτοιμα να τον κυριεύσουν και να καταστρέψουν το σώμα του. Υπάρχουν ακόμα και στους πιο άγιους. Και αγιότητα δεν είναι βασικά τίποτε άλλο από τον ο καρπό του συνεχούς αγώνα και της νίκης που η ψυχή και η λογική του δίκαιου ανθρώπου καταφέρνουν υπέρ και κατά των επιθέσεων των μικροβιοφόρων εστιών, ώστε να παραμείνουν πιστοί στην Αγάπη.

    Τώρα λοιπόν, ο Θεός, που είναι απείρως δίκαιος, δεν θα ήταν τόσο αδυσώπητος με κάποιον από εσάς όσο ήταν με τον Αδάμ. Γιατί θα λάμβανε υπόψη την αδυναμία του.

    Με τον Αδάμ ήταν, γιατί ο Αδάμ ήταν προικισμένος με όλα όσα μπορούσαν να τον κάνουν νικητή, και μάλιστα εύκολα, έναντι του πειρασμού. Εξ ου και η τιμωρία. Μια τιμωρία στην οποία βλέπουμε ότι παρόλο που ο παραβάτης άνθρωπος δεν σεβάστηκε τα όρια που έθεσε ο Θεός, ο Θεός σεβάστηκε τα όρια που είχε θέσει στον άνθρωπο. 

    Ο Θεός δεν παραβίασε την ελεύθερη βούληση του ανθρώπο. Αν και ο άνθρωπος παραβίασε τα δικαιώματα του Θεού. Ούτε πριν ούτε μετά το αμάρτημα ο Θεός παραβίασε την ελευθερία δράσης του ανθρώπου. Τον υπέβαλε σε δοκιμασία. Είχε επίγνωση, όντας Θεός, ότι ο άνθρωπος δεν θα περνούσε τη δοκιμασία. Δίκαια όμως τον υπέβαλε για να τον επιβεβαιώσει στη χάρη, όπως ακριβώς είχε υποβάλει τους αγγέλους σε δοκιμασία με τον ίδιο σκοπό και επιβεβαίωσε όσους εξ αυτών κατάφεραν να περάσουν τη δοκιμασία. Και, υποβάλλοντάς τον σε δοκιμασία, τον άφησε ελεύθερο να ενεργήσει όπως εκείνος ήθελε σε σχέση με αυτήν.

    Αν ο Θεός ήθελε να παραβιάσει την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου να επιλέγει το πεπρωμένο του, είτε δεν θα τον υπέβαλε στη δοκιμασία, είτε θα είχε δεσμεύσει τις δυνάμεις της θέλησής του ώστε ο άνθρωπος να εμποδιστεί από το να πράξει το κακό. Παρομοίως, αν ήθελε, παρ' όλα αυτά, να τον ανταμείψει, είτε θα του είχε συγχωρήσει τα πάντα εκ των προτέρων ή, για να έχει μια βάση που τον συγχώρεσε, θα είχε αναδύσει τέλεια συντριβή στην καρδιά του, ή τουλάχιστον θλίψη για τα αγαθά που είχε χάσει, βοηθώντας με την ακτίνα της αγάπης Του να μετατρέψει τον ατελή πόνο της θλίψης, από την απώλεια των παρόντων και μελλοντικών αγαθών, σε τέλειο πόνο μετάνοιας για την προσβολή  που είχε κάνει στον Θεό και για την απώλεια της Χάριτος και της Αγάπης Του.    

    Αλλά όλες αυτές οι περιπτώσεις θα ήταν αδικίες απέναντι στους αγγέλους, που είχαν υποβληθεί στη δοκιμασία, που δεν είχαν δεσμευμένες τις δυνάμεις της θέλησης, που δεν συγχωρήθηκαν εκ των προτέρων και που δεν είχαν διεγερθεί μέσα τους και κατά του Ίδιου του Θεού, οποιαδήποτε κίνηση μεταμέλειας ή θλίψης, ικανή να προκαλέσει τη θεϊκή συγχώρεση. Είναι αλήθεια ότι οι άγγελοι είχαν ευνοηθεί περισσότερο από τους ανθρώπους στο να μην αμαρτάνουν, μέσω των δώρων της χάριτος και εκείνων της φύσης (πνεύματα χωρίς σώμα και επομένως χωρίς αισθήσεις), κι έτσι απαλλαγμένοι από τις εσωτερικές πιέσεις των αισθήσεων και από τις εξωτερικές πιέσεις (το Φίδι) και πάνω απ’ όλα ένεκα της γνώσης του Θεού. Και εν τούτοις αμάρτησαν (το ένα τρίτο αυτών), χωρίς να τους έχει μειωθεί η άγνοια και το ερέθισμα της αίσθησης, από καθαρή κακία και ιερόσυλη θέληση. Αλλά δεν έγινε τίποτε από αυτά που ειπώθηκαν παραπάνω, ούτε εκ μέρους του Θεού ούτε του ανθρώπου. 

    Ο Θεός σεβάστηκε την ανθρώπινη θέληση. Ο άνθρωπος επέμεινε στην εξεγερμένη του κατάσταση προς τον θεϊκό Ευεργέτη του. Υπερήφανα άφησε την Εδέμ αφού είπε ψέματα – γιατί τώρα είχε συντελεσθεί η ένωσή του με το Ψέμα – και προσφέροντας κακές δικαιολογίες για την αμαρτία του, ενώ φτιάχνοντας ζώνες από φύλλα μαρτύρησαν ότι όχι επειδή ήταν γυμνοί μπροστά σ’ Εκείνον που τους είχε δημιουργήσει και τους διατηρούσε ντυμένους μόνο με τη χάρη και την αθωότητα, ντρεπόντουσαν, αλλά επειδή ήταν ένοχοι και φοβόντουσαν να εμφανιστούν ενώπιον του Θεού.

    Φόβος, ναι. Μετάνοια, όχι. Έτσι, ο Θεός, αφού τους έδιωξε από την Εδέμ, «έβαλε δύο χερουβείμ στο κατώφλι της», για να μην ξαναμπούν δόλια σε αυτήν οι δύο παραβάτες και λεηλατήσουν τους καρπούς του δέντρου της ζωής, ακυρώνοντας ένα μέρος της δίκαιης τιμωρίας και αφαιρέσουν από τον Θεό ένα από το δικαίωμά του: αυτό του να δίνει και να αφαιρεί τη ζωή αφού πρώτα την έχει διατηρήσει υγιή, χαρούμενη και μακροχρόνια με τους υγιείς καρπούς του δέντρου της ζωής.

    Δίκαιη τιμωρία, λοιπόν. Στέρηση αυτών που ο άνθρωπος είχε αυθόρμητα περιφρονήσει: χάρη, ακεραιότητα, αθανασία, ανοσία, γνώση. Και επομένως την απώλεια της πατρικής αγάπης του Θεού και της πανίσχυρης βοήθειάς του. Συνέπεια τούτου η αδυναμία της πληγωμένης ψυχής, ο πυρετός της αφυπνισμένης σάρκας, η παραληρούσα και υπερβάλλουσα λογική. Συνέπεια και ο φόβος του Θεού, η απώλεια της Εδέμ όπου η ζωή ήταν χωρίς κόπο και πόνο. Συνέπεια και ο μόχθος, ο θάνατος, η υποταγή της γυναίκας στον άνδρα, η έχθρα μεταξύ των ανθρώπων, μεταξύ των παιδιών του ίδιου στήθους, το έγκλημα, η κακοποίηση, όλα τα κακά που βασανίζουν την ανθρωπότητα, ο φόβος του θανάτου και της κρίσης, το μαρτύριο του πόνου που όλα αυτά ο άνθρωπος τα μεταβιβάζει στους πιο αγαπημένους του μαζί με τη ζωή.

    Συνέπειες

    Πέρα από την άμεση και προσωπική καταδίκη και τις άμεσες προσωπικές συνέπειες, η αμαρτία του Αδάμ και η καταδίκη-τιμωρία που προκλήθηκε από αυτήν είχε συνέπειες που θα διαρκέσουν μέχρι το τέλος των χρόνων, βαρύνοντας την Ανθρωπότητα. Ως γενάρχης της ανθρώπινης οικογένειας, ο Αδάμ μεταβίβασε την αναπηρία του στους απογόνους του.

    Δεν διαφέρει από εκείνο τον άνθρωπο που, όντας ελαττωματικός γεννάει παιδιά. Περισσότερο ή λιγότερο τα δηλητήρια της νόσου θα τα φέρουν στο DNA τους οι απόγονοί του και οι απόγονοι των απογόνων του, και εάν, με τα κατάλληλα φάρμακα η κληρονομική ασθένεια από λοιμογόνος και θανατηφόρος μπορεί να αλλάξει σε μια πιο καλοήθη μορφή, ποτέ αυτά τα παιδιά και τα παιδιά των παιδιών τους δεν θα είναι τόσο υγιή όσο αυτά που γεννιούνται με υγιές αίμα.

    «Μέσω ενός ανθρώπου η αμαρτία μπήκε στον κόσμο», είναι γραμμένο. Και είναι αλήθεια.

    Αυτόν τον πόνο, εκτός από τον Παύλο τον αναφέρουν η Σοφία, ο διδάσκων Λόγος, οι Ψαλμωδοί. Επομένως, προέρχεται από τον Θεό, γιατί πάντα ο Θεός είναι αυτός που μιλάει μέσα από το στόμα των εμπνευσμένων του. 

    Αυτός ο πόνος γεμίζει τον κόσμο, μεταδίδεται από γενιά σε γενιά και δεν θα τελειώσει μέχρι να τελειώσει ο κόσμος. Γέμισε με το ουρλιαχτό του το μέρος όπου ο Αδάμ έβγαζε με κόπο το ψωμί του από τη γη πάνω στην οποία έσταζε ο ιδρώτας του. Απλώθηκε στη Γη και τους ορίζοντες, στα φαράγγια και τα δάση, και τα ζώα τον ένιωσαν και τον μετέδωσαν στον εαυτό τους. Και σαν εκτυφλωτικό φως, έκανε τον Αδάμ και την Εύα να δουν την απεραντοσύνη της αμαρτίας που είχαν διαπράξει, όχι μόνον εναντίον του Θεού, αλλά και κατά της σάρκας και του αίματός τους.

    Μέχρι εκείνη τη στιγμή η ετυμηγορία της καταδίκης από τον Θεό δεν είχε ακόμη συντρίψει την εξέγερση του ανθρώπου, ο οποίος, με την εύκολη προσαρμογή του ζώου – αφού ο άνθρωπος χωρίς τη χάρη είναι μόνο το τελειότερο από όλα τα ζώα – προσαρμόστηκε γρήγορα στο νέο του πεπρωμένο, όχι πιο εύκολο και πιο ανέμελο από το πρώτο, αλλά όχι και χωρίς τις ανθρώπινες χαρές που αντισταθμίζουν τους ανθρώπινους πόνους.     

    Το πάθος των αισθήσεων ικανοποιήθηκε από τη συντροφική σάρκα, όχι με τον ιερό τρόπο όπως το ήθελε ο Θεός και όπως το είχε καταλάβει ο αθώος άνθρωπος στην Εδέμ ότι θα γινόταν μία σάρκα. Η χαρά της αυτοδημιουργίας – ω! παρατεταμένη περηφάνια! – νέα πλάσματα που αυταπατούνται ότι είναι όμοια με τον Θεό, τον Δημιουργό. Η κυριαρχία πάνω στα ζώα, η ικανοποίηση από τις καλλιέργειες και η αυτάρκεια, χωρίς να χρειάζεται να ευχαριστήσουν κανέναν γι’ αυτά. Αισθησιακές  χαρές, αλλά πάντα χαρές.

    Ω! πόσο σκοτάδι από τον καπνό της υπερηφάνειας και από την ομίχλη των αχαλίνωτων πόθων επέμενε πεισματικά στους δύο αλαζόνες!
    Η μητρότητα αποκτιόταν με πόνο, αλλά η χαρά των παιδιών αναπλήρωνε αυτόν τον πόνο.
    Η τροφή έβγαινε με δυσκολία, αλλά η κοιλιά γέμιζε έτσι κι αλλιώς και ο λαιμός χόρταινε, γιατί η Γη ήταν γεμάτη καλά πράγματα.
    Η αρρώστια και ο θάνατος ήταν μακριά, τα σώματα δημιουργημένα τέλεια, απολάμβαναν υγεία και σθένος που έκανε τους δύο αλαζόνες να πιστεύουν ότι η ζωή τους ήταν μακριά, αν όχι αιώνια.

    Και η υπερηφάνεια, που με τα χρόνια ωρίμαζε, έκανε να αναδυθεί η χλευαστική σκέψη: «Πού είναι, λοιπόν, η τιμωρία του Θεού; Είμαστε ευτυχισμένοι και χωρίς Αυτόν».

    Αλλά μια μέρα το πράσινο των χωραφιών πάνω στα οποία άνθιζαν τα πολύχρωμα λουλούδια τα δημιουργημένα από τον Θεό, κοκκίνισε από το πρώτο ανθρώπινο αίμα που χύθηκε στη Γη, και η μητέρα ούρλιαξε πάνω από το σώμα του γλυκού δολοφονημένου Άβελ, και ο πατέρας κατάλαβε ότι δεν ήταν μια μάταιη απειλή η υπόσχεση που τους είχε δοθεί: «Θα επιστρέψετε στη γη από την οποία σας έπλασα, επειδή είστε χώμα και στο χώμα θα επιστρέψετε» και ο Αδάμ πέθανε δύο φορές, για τον εαυτό του και για το γιο του, γιατί ένας πατέρας πεθαίνει με το θάνατο των παιδιών του, να τα βλέπει να εξαφανίζονται, και η Εύα που γεννούσε με αγωνία, δίνοντας στη Γη το άψυχο σώμα του αγαπημένου της κατάλαβε τι είναι να γεννάς στην αμαρτία.

    Αλλά εξίσου την ίδια ώρα που άστραψε η τιμωρία του Θεού – που και πάλι ήταν έλεος –η υπερηφάνεια πέθανε και γεννήθηκε η μεταμέλεια, η νέα ζωή την οποία οι δύο ένοχοι ξεκίνησαν με την ανάβαση του μονοπατιού της δικαιοσύνης και οι οποίοι θα άξιζαν, μετά από μακρόχρονη εξιλέωση και αναμονή, τη θεία συγχώρεση μέσω των αξιομισθιών του Χριστού.
    Και της Μαρίας. Ω! Επιτρέψτε μου εδώ να τιμήσω αυτήν την αλήθεια περί της Αμόλυντης Σύλληψης που συνέβη, που είναι Δική Μου, και που, ένεκα της αμοιβαίας αγάπης μας, πρόσφερε στον κόσμο τον Λόγο που έγινε Σάρκα: τον Εμμανουήλ.

    Λόγω της απιστίας μιας γυναίκας, το ανθρώπινο γένος γνώρισε την αμαρτία, τον πόνο και τον θάνατο. Μέσα από την πίστη της Γυναίκας, το ανθρώπινο γένος απέκτησε την αναγέννηση της Χάριτος, άρα και τη συγχώρεση, την καθαρή χαρά, τη Ζωή.

    Εξαιτίας του πόθου ο θάνατος, ο κάθε θάνατος. Εξαιτίας της αγνότητας μιας τριπλής παρθενίας – του σώματος, της διάνοιας, του πνεύματος – η Ζωή, η αληθινή Ζωή και η ανάσταση της σάρκας των δικαίων και αιώνια ζωντανών, και του ανοιχτού νου στην Αλήθεια, και του πνεύματος του αναγεννημένου στη Χάρη.

    Από την ένωση με τον Σατανά, το αδελφοκτόνο και θεοκτόνο μίσος. Από την ένωση με τον Θεό η αδελφική αγάπη και η πνευματική αγάπη που αγκαλιάζουν τη Θεότητα και την Ανθρωπότητα, και που εκχέονται και στις δύο και επιχειρούν μέσα και από τις δύο, την Ενσαρκωμένη Αγάπη και την Παρθενική Αγάπη, προσφερόμενες και οι δυο εθελοντικά, ολοκληρωτικά και καταναλώνονται έτσι ώστε ο Θεός να μπορεί να παρηγορηθεί και ο άνθρωπος να σωθεί.

    Ο θάνατος του Άβελ συνέτριψε την υπερηφάνεια του Αδάμ και μετέτρεψε την Εύα σε εξπέρ της πιο φρικτής γέννησης στο Σκοτάδι. Ο θάνατος του Χριστού συνέτριψε την Αμαρτία και έδειξε στην Ανθρωπότητα πόσο κοστίζει να γεννάς στη Χάρη. Το ουρλιαχτό της Εύας έχει την αντιστοιχία του στην κραυγή της Μαρίας μπροστά στο θάνατο του Γιου της.   

    Λέω σε όσους πιστεύουν ότι η Μαρία δεν ένιωθε πόνο, επειδή είναι η Κεχαριτωμένη, η Γεμάτη Χάρη, ότι ούτε η Εύα δεν πόνεσε στην απόγνωση που της άξιζε, όσο πόνεσε η αθώα Μαρία. Γιατί αν το ουρλιαχτό της Εύας σήμανε τη γέννηση της Μετάνοιας, το κλάμα της Μαρίας σήμανε τη γέννηση της νέας εποχής. Κι αν από εκείνη την ώρα, που σημαδεύτηκε από το πρώτο ανθρώπινο αίμα, χυμένο με εγκληματική αγριότητα, εξαιτίας του οποίου η Γη έγινε δύο φορές καταραμένη, άρχισε η ανάβαση προς τη Δικαιοσύνη κατά την ενάτη ώρα, η οποία σημαδεύτηκε από την τελευταία σταγόνα του θεϊκού αίματος, η Λύτρωση κατέβηκε από τον Παράδεισο ρέοντας σαν ποτάμι υγείας από τις δύο αθώες και πληγωμένες Καρδιές του Υιού και της Μητέρας.

    Αληθινά, όχι μόνο μέσω των αξιομισθιών του Ιησού, αλλά και μέσω αυτών της Μαρίας, εσείς έχετε Ζωή. Και Αυτή, Μητέρα της Ζωής, Μητέρα Παρθένα, αγνή, αθώα, δεν γνώρισε τους πόνους της γέννας – σύμφωνα με το νόμο της σάρκας μετά την Πτώση – ο Ιησούς της, αντίθετα, γνώρισε, και γνώρισε καλά τους πόνους της πιο επώδυνης γέννας, γεννώντας εσένα, Αμαρτωλή ανθρωπότητα, στη νέα Ζωή της Χάριτος.

    Από έναν άνθρωπο, ο άνθρωπος γνώρισε τον θάνατο. Από μόνο τον Άνθρωπο, ο άνθρωπος γνωρίζει τη Ζωή. Από τον Αδάμ η ανθρωπότητα κληρονόμησε την Αμαρτία και τις συνέπειές της. Μέσω του Ιησού, Υιού του Θεού και της Μαρίας, η Ανθρωπότητα κληρονομεί και πάλι τη Χάρη και τις συνέπειές της.

    Χάρη η οποία αν και δεν ακυρώνει όλες τις γήινες συνέπειες του προπατορικού αμαρτήματος – διότι ο πόνος, ο θάνατος και τα ερεθίσματα της σάρκας παραμένουν για να σας δίνουν πόνο, φόβο και αγώνες – σας βοηθά σθεναρά να αντέχετε τον παρόντα πόνο με την ελπίδα του Παραδείσου, σας βοηθά να αντιμετωπίσετε το φόβο του θανάτου με τη γνώση του θείου Ελέους, σας βοηθά να αντιδράτε και να δαμάζετε τα ερεθίσματα της σάρκας με υπερφυσική βοήθεια μέσω των αξιομισθιών του Χριστού και των Μυστηρίων που θέσπισε Αυτός.

    Είπα: «Η Χάρη, αν και δεν ακυρώνει όλες τις συνέπειες της Αμαρτίας...». Αυτό είναι ένα σημείο επί του οποίου πολλοί αντιδρούν, λέγοντας: «Είναι σωστό αυτό; Δεν θα μπορούσε ο Λυτρωτής να αποδώσει όλη την τελειότητα;»

    Είναι το σωστό. Όλα στο Θεό είναι σωστά.

    Ο άνθρωπος δεν κατέληξε πληγωμένος από μια αντιπαράθεση με τον Θεό, οπότε ο Θεός να αισθάνεται υποχρεωμένος να επιδιορθώσει τη ζημιά που έγινε εκούσια ή ακούσια. Ο ίδιος ο άνθρωπος αυτοτραυματίστηκε οικειοθελώς και συνειδητά. Τώρα λοιπόν, όταν ένας άνθρωπος τραυματίζεται με τόσο σοβαρό τρόπο στην καθημερινή του ζωή, είτε ακρωτηριάζεται, είτε πληγώνεται, ή τουλάχιστον σημαδεύεται από σοβαρές ουλές. Ούτε το έργο ενός γιατρού μπορεί να σβήσει εντελώς τη ζημιά, και κυρίως να ξανακάνει λειτουργικά τα χαμένα μέρη.

    Ο Αδάμ ακρωτηριάστηκε χάνοντας τη χάρη και την υπερφυσική ζωή, την αθωότητα, την ακεραιότητα, την ανοσία, την αθανασία και την επιστήμη. Και, ως γενάρχης ολόκληρης της ανθρώπινης οικογένειας, συνεχίζει να μεταδίδει την οδυνηρή κληρονομιά του σε όλους τους απογόνους του.

    Αλλά η Ανθρωπότητα, πιο τυχερή από τον μοναχικό άνδρα, έλαβε τη θεραπεία μέσω του Ιησού-Σωτήρα-Λυτρωτή. Ακόμη περισσότερο: την «αναδημιουργία» στη Χάρη: τη ζωή της ψυχής. Και μέσω των μυστηρίων που θεσπίστηκαν από Αυτόν, των αρετών που εκχέουν, και τα δώρα μου, απέκτησε επίσης τα μέσα για να μεγαλώνει όλο και περισσότερο στην τελειότητα, μέχρις ότου φτάσει στην κορυφή με την «υπερδημιουργία» που είναι η αγιότητα.

    Αλλά ούτε και αυτή η Θυσία του Ανθρώπου-Θεού, ικανή και επαρκής να αποκαταστήσει τα χαμένα σας δώρα και να σας ανεβάσει στην υπερφυσική τάξη – δηλαδή στην ικανότητα να αγαπάτε, να γνωρίζετε, να υπηρετείτε τον Θεό σε αυτή τη ζωή, να τον κατέχετε με χαρά για πάντα στην άλλη – έσβησε τις ουλές των μεγάλων πληγών που ο άνθρωπος οικειοθελώς προκάλεσε στον εαυτό του, και ειδικά εκείνες της τριπλής λαγνείας με την οποία είναι πάντα έτοιμος να πληγωθεί ξανά, αν το πνεύμα του δεν παραφυλά ώστε να κρατάει σε καταστολή τα κακά πάθη.

    Είπα επίσης: «Γνώση του Θείου Ελέους». Ναι, την κληρονομιά της Αμαρτίας, έτσι όπως την κατόρθωσε (μετατρέποντάς την) για εσάς ο Λυτρωτής, έτσι κατόρθωσε για εσάς και τη γνώση της άπειρης αγάπης, της σοφίας και της θεϊκής δύναμης.

    Ο άνθρωπος, αναγεννημένος γιος του Θεού μέσω του Ιησού, γνωρίζει αυτό που δεν γνώριζε ο Αδάμ. Γνωρίζει μέχρι πού φτάνει η απεραντοσύνη της αγάπης του Πατέρα, που προσέφερε τον Μονογενή Υιό του για να ακυρώσει με το Αίμα του το καταδικαστικό διάταγμα της Ανθρωπότητας που έπεσε από τη Χάρη μαζί με τον Γενάρχη της.  

    Ο Αδάμ, μέσω της ενσταλαγμένης μέσα του επιστήμης, και περισσότερο μέσω της Χάρης που τον είχε ανυψώσει στην υπερφυσική τάξη κάνοντάς τον ικανό να γνωρίζει τον Θεό, ήξερε πόσο πολύ τον αγαπούσε ο Θεός, επειδή τα πάντα γύρω και μέσα στον Αδάμ έφεραν τη φωνή της θεϊκής αγάπης. Και ο Αδάμ, από την εκλογή του στην υπερφυσική τάξη, ήξερε να αγαπά πολύ. Ήξερε να αγαπά με εκείνο το σωστό μέτρο που ο Θεός είχε κρίνει επαρκές ότι κατά τη διάρκεια της ζωής θα προετοιμάσει τον άνθρωπο για τη θέαση και την απόλαυση του Θεού μετά τη μετάβασή του από τη Γη στον Ουρανό. Ποτέ, όμως, ούτε στις εκφράσεις της μεγαλύτερης αγάπης του, ο αθώος Αδάμ δεν μπόρεσε να ανέλθει, παρόλη την επιθυμία του να γνωρίσει και να αγαπήσει, μέχρι το κέντρο της Αλήθειας, ποτέ δεν μπόρεσε να βυθιστεί σ’ εκείνο το πύρινο καμίνι της Αγάπης που είναι επίσης Αλήθεια, ποτέ δεν μπόρεσε να κατέχει την πλήρη γνώση εκείνης της αλήθειας που ονομάζεται Άπειρη Αγάπη.

    Ο άνθρωπος που ζει στη Γη δεν μπορεί να δει τον Θεό έτσι όπως είναι. Ούτε ο Άνθρωπος-Αδάμ, ο μόλις δημιουργημένος και γεμάτος δώρα. Όλα είχαν τη φωνή του Θεού, όλα του μιλούσαν για τον Θεό, όλα τον έλκυαν προς τον Θεό. Ο άνθρωπος αγαπήθηκε πολύ από τον Θεό και καλυπτόταν με δώρα για να τον βοηθήσουν να αγαπά. Αλλά ανάμεσα στον άνθρωπο και τον Θεό υπάρχει πάντα μια άβυσσος. Είναι δύο άβυσσοι που κοιτάζει η μία την άλλη, και η Μεγαλύτερη ελκύει τη μικρότερη, αστράφτει μπροστά στο πνεύμα, το επενδύει με τις φωτιές της, το εμπλουτίζει με το φως της που σαν βέλος πέφτει στο πνεύμα του ανθρώπου ως συνεχής έγχυση σοφίας.

    Η Θεία Αγάπη προσκαλεί τον άνθρωπο ανοίγοντας τα χέρια και το στήθος της προσφέροντάς του την ευλογημένη αγκαλιά της, και η ανθρώπινη αγάπη δίνει φτερά στον άνθρωπο για να μπορέσει να ξεχάσει τη Γη και να ριχτεί προς τον Ουρανό, προς τον Θεό που τον καλεί. Αλλά ένας νόμος δικαιοσύνης ορίζει ότι η ολική συνάντηση, η συγχώνευση, λαμβάνει χώρα μόνο μετά τη δοκιμασία που σφραγίζεται με τη Χάρη.

 

    Για το λόγο αυτό, όσο περισσότερο ο άνθρωπος υψώνεται στην προσπάθεια και την επιθυμία να φτάσει στον Θεό, τόσο περισσότερο ο Θεός δραπετεύει, αποσύρεται στην απέραντη άβυσσό του. Δεν το κάνει από σκληρότητα, αλλά για να διατηρεί ενεργή τη δύναμη και τη θέληση του ανθρώπου να τον φτάσει, και έτσι να αυξάνει την ανθρώπινη ικανότητα να λαμβάνει γόνιμους καρπούς και να γεμίζει από τη Χάρη, ή μάλλον από τον ίδιο τον Θεό. Επειδή πραγματικά ο άνθρωπος είναι τόσο πιο ικανός να δέχεται και να κατέχει τον Θεό και την Πανάγια Χάρη του, όσο πιο ενεργά, ακούραστα, έντονα κατευθύνεται προς τον Θεό.    

    Μιλάω σε ενεστώτα γιατί τέτοια είναι η κατάσταση του ανθρώπου προς την απέραντη Θεότητα, ακατανόητη για κάθε κτιστή νοημοσύνη. Ακόμη και οι μεγαλύτεροι στοχαστές – και βάζω εδώ τα ονόματα του Ιωάννη και του Παύλου για να υποδείξω δύο ήδη λυτρωμένους από τον Χριστό, στους οποίους ανοίχτηκε ο Παράδεισος στον έβδομο και στον τρίτο βαθμό αντίστοιχα, και επίσης τον Μωυσή, τον Ιεζεκιήλ, τον Δανιήλ, που είδαν αντίστοιχα την «πλάτη του Θεού», το «φως που άφησε το Άπειρο Φως», «το Ον με την εμφάνιση ανθρώπου» αλλά που ήταν «φωτιά ηλεκτρισμού» και «φωνή που ακουγόταν από το στερέωμα», «ο Παλαιός των Ημερών που το πρόσωπό του ήταν καλυμμένο από τον ποταμό φωτιάς που ορμούσε μπροστά στο πρόσωπό του αφήνοντας ορατά μόνο τα μαλλιά και τα ενδύματα του» – δεν μπορούσαν να γνωρίσουν τον Άγνωστο, μέχρι τη στιγμή που οι δυο πρώτοι (Ιωάννης και Παύλος) από τους θνητούς είδαν τον Παράδεισο, και μετά τη Λύτρωση και άλλοι.

    Αλλά τέτοια, συγκεκριμένα, ήταν η κατάσταση του Αδάμ, ανυψωμένος στην υπερφυσική τάξη, και επομένως προικισμένος, όπως εσείς, αποκατεστημένοι και πιστοί στη Χάρη, με μια πνευματική νοημοσύνη ικανή να πλησιάσει πολύ την Αλήθεια του Θεού, αλλά όχι να γνωρίσει το Μυστήριο του Θεού. Μόνο μέσω του Ιησού μπόρεσε ο άνθρωπος να διεισδύσει περαιτέρω – ω! πολύ πιο πέρα! Να διασχίσει αποστάσεις, να σηκώσει πέπλα, να πλησιάσει τη θέρμη της Τριαδικής Εστίας και να γνωρίσει την απεραντοσύνη της Αγάπης με ένα βάθος άγνωστο στον Αδάμ.

    Άγνωστο ως μέτρο προληπτικό. Έτσι ώστε ο Αδάμ, αν του είχε προταθεί από τον Θεό ο μελλοντικός Χριστός και του είχε ζητηθεί να λατρέψει τον Ενσαρκωμένο Λόγο με αγάπη και έργα Αγάπης, να μην αρνιόταν να λατρέψει την αληθινή Σύνοψη της Μοναδικής και Τριαδικής Αγάπης και  γινόταν έτσι ένοχος του ίδιου αμαρτήματος του Εωσφόρου, ο οποίος έγινε Σατανάς επειδή αρνήθηκε τη λατρεία προς την Ενσαρκωμένη Αγάπη, ισχυριζόμενος περήφανα ότι ο ίδιος είναι ικανός να λυτρώσει τον άνθρωπο όντας όμοιος με τον Θεό στην ουσία, τη δύναμη, τη σοφία, την ομορφιά, περισσότερο από όμοιος στη φύση, προσβάλλοντας έτσι ειδικά το Άγιο Πνεύμα, Δωρητή των φώτων, της σοφίας και των αληθειών που εμπεριέχονται στον Θεό. Και οι αμαρτίες κατά του Αγίου Πνεύματος, για τις οποίες ήταν ένοχοι ο Εωσφόρος και οι όμοιοί του στην εξέγερση, όπως πολλοί άνθρωποι, δεν συγχωρούνται .

    

 

    Ο Θεός ήθελε να συγχωρήσει τον άνθρωπο. Του πρότεινε λοιπόν τη δοκιμασία της υπακοής. Αλλά τον γλίτωσε από το να αποδείξει τη λατρεία του προς τον Ενσαρκωμένο Λόγο, έτσι ώστε ο Αδάμ να μην αμαρτήσει με ασυγχώρητο τρόπο, ζηλεύοντας τη δύναμη του Χριστού, θεωρώντας ότι μπορούσε να σώσει ο ίδιος τον εαυτό του χωρίς να χρειάζεται τον Χριστό, αρνούμενος ως αδύνατη τη γνωστή αλήθεια ότι το Άκτιστο μπορούσε να «γίνει κτιστό» και να γεννηθεί από γυναίκα, και ότι το Αγνότατο Πνεύμα, που είναι Θεός, μπορούσε να γίνει άνθρωπος λαμβάνοντας ανθρώπινη σάρκα.

    Εσύ όχι. Εσείς που λυτρωθήκατε από τον Χριστό, εσείς που ήρθατε μετά την έλευση του Χριστού και κυρίως μετά τη θυσία του Χριστού, γνωρίζετε όλη την αγάπη του Θεού. Ο Χριστός σας αποκάλυψε αυτή την απέραντη αγάπη με τον εαυτό Του, με το λόγο Του, με το παράδειγμα και τις πράξεις του.

    Κοιτάτε το Χριστό βρέφος να περιπλανιέται σε μια σπηλιά και δεν το φοβάστε. Πράγματι, αυτή η ανθρώπινη αδυναμία ελκύει την πνευματική σας αδυναμία, η οποία δεν αισθάνεται αποθαρρυμένη ή φοβισμένη μπροστά στο Βρέφος Θεό, στον Θεό που έχει εκμηδενίσει τον εαυτό Του, Αυτός, ο Απέραντος, έγινε τοσοδούλικος, Αυτός, ο Ισχυρός, με μέλη που έχουν ανάγκη κάθε βοήθειας γιατί είναι τόσο ανίκανα να καλύψουν τις ανάγκες του οργανισμού.

    Κοιτάξτε το Χριστό βρέφος, και μην το φοβάστε. Η σοφία του είναι γλυκιά. Με λίγα λόγια σας δείχνει τον ασφαλή δρόμο για να φτάσετε στο Σπίτι του Πατέρα: «Προσέχετε τι θέλει ο Θεός, τι πρέπει να δοθεί στον Θεό». Όλος ο Νόμος βρίσκεται σε αυτή τη σύντομη και σοφή απάντηση. Σας λέει, μιλώντας σε εκείνους που εκπροσωπούν την εκλεκτή και αγαπητή ανθρωπότητα από τον Κύριο: «Δεν ξέρετε ότι πρέπει κανείς να κάνει αυτό, μόνο αυτό, αυτό πάνω από κάθε άλλη ασχολία, να έχει αυτή την αγάπη πάνω από κάθε άλλη αγάπη για να έχει μια θέση στον Παράδεισο;»

    Και όλη η διδασκαλία του Χριστού βρίσκεται σε αυτά τα σύντομα λόγια που ο Χριστός λέει στη Μάρθα: «Ασχολείσαι με πάρα πολλά πράγματα, μόνο ένα χρειάζεται». Ο Χρισρός που λέει στον μαθητή, πολύ προσκολλημένο ακόμα στα πράγματα του κόσμου: «Άσε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς», και πάλι: «Αυτός που έχοντας βάλει το χέρι του στο άροτρο, κοιτά πίσω, δεν είναι κατάλληλος για τη Βασιλεία του Θεού».

    Ο Χριστός που αγαπά με τελειότητα τη Μητέρα του, δεν την βάζει πάνω από την αποστολή του, αλλά λέει ξεκάθαρα ότι «αίμα του είναι όποιος κάνει το θέλημα του Θεού», και Αυτός είναι ο πρώτος που το κάνει, γιατί η αγάπη για τον Θεό είναι πάντα, δεόντως, η μεγαλύτερη σε σχέση με κάθε άλλη αγάπη, ακόμα και από εκείνη για την Υπεραγία Μητέρα.

    Ο Χριστός, που επικρίνει τον Πέτρο αποκαλώντας τον «Σατανά», γιατί τον πειράζει να μην κάνει το θέλημα του Πατέρα του. Ο Χριστός της επί του Όρους Ομιλίας. Ο Χριστός που λέει τον τελευταίο μακαρισμό: «Μακάριοι όσοι κάνουν πράξη τον λόγο του Θεού», αυτός συνεχίζει να είναι ακόμα ο Νόμος.    

    Ο Χριστός που διδάσκει τον Νικόδημο πώς ο γηραιός άνδρας, κληρονόμος του πεσόντος Αδάμ, μπορεί να επιτύχει την αναγέννηση και να δει τη Βασιλεία του Θεού «αναγεννημένος από το νερό», και αυτό το νερό της ζωής, Αυτός, ο Χριστός, σας το δίνει «με το Άγιο Πνεύμα», δηλαδή με αγάπη, και αγάπη είναι να κάνεις το θέλημα του Θεού με υπακοή στον Νόμο του για όλους, και στα ιδιαίτερά του διατάγματα για τον καθένα σας.

    Ο Χριστός που διδάσκει ότι η θρησκεία έχει κριθεί αληθινή, άξια ανταμοιβής από τη Θεία Δικαιοσύνη: «Δεν ζητώ το δικό μου θέλημα, αλλά Εκείνου που με απέστειλε».

    Ο Χριστός που σας δίνει τον Θεό ο οποίος μπορεί να αγαπηθεί με τις αισθήσεις: «Ποτέ δεν έχετε ακούσει τη φωνή του Θεού και δεν έχετε δει το Πρόσωπό του μέχρι τώρα. Αλλά εδώ είμαι. Είμαι Αυτός στον οποίο ο Θεός έβαλε τη σφραγίδα του. Όποιος με βλέπει βλέπει Εκείνον που με απέστειλε. Όποιος με ακούει, ακούει τον Πατέρα, γιατί δεν μίλησα για τον εαυτό μου, αλλά είπα αυτό που μου είπε ο Πατέρας να πω». Και σας αποκαλύπτει την αγάπη του Πατέρα που αντλεί από το σφάλμα του Αδάμ τα μέσα για να σας ενθαρρύνει προς μια αγάπη μεγαλύτερη, προς μια πιο ακριβή γνώση και πιο στενή ένωση: «Το Θέλημα του Πατέρα μου είναι να με γνωρίσετε γι' αυτό που είμαι: Θεός».     

    Ο Χριστός που διακηρύττει: «Δεν κάνω τίποτα για λογαριασμό δικό μου, αλλά λέω και κάνω ό,τι θέλει ο Πατέρας μου. Κάνω πάντα αυτό που Τον ευχαριστεί».

    Ο Χριστός, ο Καλός Ποιμένας, που εξομολογείται την πιο σίγουρη αιτία της μεγάλης αγάπης του Πατέρα προς Αυτόν: «Γι’ αυτό με αγαπά ο Πατέρας: γιατί δίνω τη ζωή μου οικειοθελώς, γιατί αυτή είναι η επιθυμία του Πατέρα μου, για να σωθείτε».

    Ο Χριστός που στο κατώφλι των Παθών λέει: «Ο Πατέρας μου με έστειλε και μου έδωσε εντολή τι πρέπει να πω και να κάνω. Και ξέρω ότι η εντολή του είναι αιώνια ζωή».

    Ο Χριστός που, από μόνος του, απαλλάσσει τον Πιλάτο λέγοντάς του: «Δεν θα είχες εξουσία επάνω μου αν δεν σου είχε δοθεί άνωθεν. Γι' αυτό, αυτός που με παρέδωσε στα χέρια σας είναι πιο ένοχος από εσάς για τον θάνατό μου». Και Αυτός που τον παρέδωσε στα χέρια της εξουσίας, σε μια θεϊκή τρέλα αγάπης για τον άνθρωπο, είναι ο Πατέρας του, ο Άπειρος Θεός ενώπιον του οποίου ο Υιός κάνει την τέλεια προσευχή του: «Όχι το θέλημά μου, αλλά το θέλημά σου να γίνει. Να γίνεται το θέλημά σου στη γη όπως στον ουρανό». Είναι ο Θεός Πατέρας που επιτρέπει στις ανθρώπινες εξουσίες να είναι τέτοιες όσο Αυτός το θέλει, μετά από το οποίο ούτε η δύναμη των όπλων ούτε οποιαδήποτε άλλη δύναμη είναι αποτελεσματική για να τις κρατήσει στη θέση της διοίκησης.

    Ω! Ο υπάκουος Χριστός από τη γέννηση μέχρι το θάνατο, ο Χριστός που λέει «Ναι» με την πρώτη του κραυγή και λέει «Ναι» με τα τελευταία του λόγια στο Γολγοθά, τα Λόγια του αιώνιου «Ναι» στον Πατέρα του, ο Χριστός που ποτέ δεν φοβίζει, που δεν σας τρομάζει με το νόμο του γιατί σας δίνει το παράδειγμα ότι είναι δυνατό να τον εκτελέσει ο άνθρωπος αφού Αυτός – ο Άνθρωπος – τον βίωσε πριν ακόμα σας τον διδάξει, αυτός ο Θεάνθρωπος που παραδίδεται στον θάνατο, στους εχθρούς, στην περιφρόνηση, στο μόχθο, στη φτώχεια, στη σάρκα – και βάζω πρώτα τον θάνατο και τελευταία τη σάρκα, όχι κατά λάθος, αλλά επειδή ήταν γλυκύτερο για τον Σωτήρα να πεθάνει παρά να περιοριστεί ο Λόγος-Θεός σε μια σάρκα – και αυτό δίνει σ’ εσάς, τους ανθρώπους, τη γνώση του τι είναι ο Θεός-Αγάπη.

   Και εκείνος ο Θεϊκότατος Πατέρας, που θυσιάζει τον Πολυαγαπημένο του, σας δίνει το μέτρο της αγάπης του Θεού για σας. 

    Λέγεται: «Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη από αυτόν που δίνει τη ζωή του για τους φίλους του». Αλλά πρέπει επίσης να ειπωθεί: «Η αγάπη ενός Πατέρα που θυσιάζει τον αληθινό, μονογενή Υιό του για να σώσει τις ζωές των θετών παιδιών του, που ως πραγματικά άσωτα παιδιά εγκατέλειψαν οικειοθελώς το σπίτι του πατέρα τους και δυστυχούν, προκαλώντας θλίψη στον Πατέρα, είναι μια ακόμα μεγαλύτερη αγάπη».

    Και με αυτή την αγάπη σας αγάπησε ο Θεός. Θυσίασε τον Μονογενή του για να σώσει την ένοχη Ανθρωπότητα, εκείνη την Ανθρωπότητα που, καθώς δεν ήταν ευγνώμων, υπάκουη, αγαπώντας Εκείνον στις αρχές των ημερών, ενώ χαιρόταν με όλα τα πλούτη που δεχόταν δωρεάν από τον Θεό, δεν είναι το ίδιο ευγνώμων, υπάκουη, αγαπώντας Εκείνον  που επί είκοσι αιώνες δεν έλαβε απλά πολλά από τον Θεό, αλλά το Παν, αλλά το Απέραντο, με το να δώσει ο Θεός τον εαυτό του, στο Δεύτερο Πρόσωπό του. 

    Έχοντας αναλογιστεί όλα αυτά, είναι γλυκό να συμπεράνουμε ότι αν η τιμωρία ήταν μεγάλη, που όμως δεν ήταν άδικη, το Έλεος ήταν μεγαλύτερο, απείρως μεγαλύτερο από την τιμωρία. Εκείνο το Έλεος που, επειδή δεν ικανοποιείται με το να σας επιστρέψει απλά, με τίμημα τον Πόνο του, το Αίμα του, το Θάνατό του στον σταυρό, τα δώρα που ο Αδάμ σας  στέρησε εξαπατώντας σας, σας δίνεται με τη Θεία Ευχαριστία, σας δίνει τα νερά της Ζωής των οποίων είναι η πηγή που ανεβαίνει στον Ουρανό, σας δίνει το γλυκό του Νόμο της αγάπης, το παράδειγμά του, την Ανθρώπινη φύση του για να διευκολύνει τη δική σας ανθρώπινη φύση να τον αγαπήσει, τη Θεότητά του, ώστε να ακούγονται οι προσευχές σας από τον Πατέρα του, σαν να ήταν η φωνή του αγαπημένου Υιού Του που ζει μέσα σας, σας δίνει το Άγιο Πνεύμα με όλα τα δώρα του, με τα οποία οι αρετές που εγχέονται μέσα σας με το Βάπτισμα να βοηθούνται δυναμικά ώστε να αναπτυχθούν και να τελειοποιηθούν.   

    Όσο για τον Παύλο, η ζωή του καθενός σας είναι ένας εσωτερικός αγώνας μεταξύ της σάρκας και του πνεύματος, μεταξύ της επιθυμίας για το Καλό και της δράσης, όχι πάντα ολότελα καλής, αγώνας στον οποίο ο Θεός σας παρηγορεί και σας βοηθά. Γι' αυτό, ας μην σκανδαλιστεί κανένας αν κάποιος από τους γείτονές του ομολογήσει με λόγο και πράξεις ότι είναι σαν τον Παύλο «σαρκικός και υποκείμενος στο Κακό». Και κανείς να μην νιώσει καταρρακωμένος αν καταλάβει ότι είναι έτσι. Αλλά αντίθετα, το παράδειγμα του Παύλου να τον καθοδηγεί και να τον στηρίζει.

ΠΗΓΗ: http://www.valtortamaria.com/operaminore/lezione-epistola/7/21-28-maggio-1948

ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: Αγγελική Σ. Νατσούλη