Η Βάπτιση του Ιησού και η θεϊκή αποκάλυψη

Στις 3 Φεβρουαρίου 1944 ο Ιησούς δείχνει σε όραμα, στη Μαρία Βαλτόρτα, τα γεγονότα της Βάπτισής Του στον Ιορδάνη ποταμό και παράλληλα της εξηγεί το λόγο που προσπαθεί, ακατάπαυστα, μέσα από τους σύγχρονους απεσταλμένους Του, που τους ονομάζει προφήτες των Έσχατων Καιρών, να πληροφορήσει την ανθρωπότητα πόσο κρίσιμη είναι η εποχή μας και πόσο  αναγκαίο να πλησιάσουμε τον Θεό. 

(Μαρία Βαλτόρτα)
Βλέπω μια επίπεδη, άγονη χώρα χωρίς σπίτια, ούτε βλάστηση. Δεν υπάρχουν καλλιεργημένα χωράφια, αλλά μόνο κάτι παράξενα φυτά που μεγαλώνουν εδώ κι εκεί κατά συστάδες, όπου το έδαφος είναι λιγότερο καμμένο. Φανταστείτ ε ότι η άγονη πλευρά της γης βρίσκεται στα δεξιά μου όπως την βλέπω εγώ, με τη ράχη μου γυρισμένη στο βοριά, και απλώνεται μέχρι χαμηλά προς το νότο. 

Στα αριστερά μου βλέπω ένα ποτάμι με πολύ χαμηλές όχθες να κυλάει αργά, επίσης από βορρά προς νότο. Η αργή ροή του ποταμού μου δίνει να καταλάβω πως η κοίτη του είναι ομαλή και τα νερά του κυλάνε σε μια συνεχώς επίπεδη χώρα. Η κίνησή τους είναι τόσο αργή ώστε μόλις και μετά βίας αποφεύγεται ο σχηματισμός ελών. Το ποτάμι είναι ρηχό, τόσο που φαίνεται ο βυθός του: θα έλεγα ότι το βάθος είναι 1 ή 1,50 μέτρο το πολύ. Το χρώμα του είναι ελαφρώς γαλάζιο προς το πρασινωπό κοντά στις όχθες, όπου υπάρχει πλούσια καταπράσινη βλάστηση που σου δίνει χαρά να την βλέπεις.  

Η εσωτερική μου φωνή με προειδοποιεί ότι βρίσκομαι στην κοιλάδα του Ιορδάνη, την αποκαλώ κοιλάδα  αλλά δεν πρέπει να ονομάζεται έτσι, διότι μια κοιλάδα προϋποθέτει την παρουσία βουνών και δεν βλέπω βουνά. Τέλος πάντων, βρίσκομαι στον Ιορδάνη και η άγονη περιοχή στα δεξιά μου είναι η έρημος της Ιουδαίας, αν είναι σωστό να αποκαλείται έρημος, μόνο και μόνο επειδή δεν έχει σπίτια και δεν γίνονται ανθρώπινες εργασίες. Όμως, δεν υπάρχει αυτή η κυματιστή άμμος της ερήμου, αλλά μόνο γυμνό χώμα με πέτρες και χαλίκια διάσπαρτα, σαν έδαφος μετά από καταιγίδα. Υπάρχουν λόφοι αλλά μακριά. Ακόμα, στον Ιορδάνη επικρατεί πολλή ειρήνη, κάτι ιδιαίτερο, ασυνήθιστο. Δεν μπορώ να περιγράψω ακριβώς τι αισθάνομαι. Αλλά νιώθω πως βρίσκομαι σε ένα μέρος που επικοινωνεί με το πνεύμα. 

Ενώ βλέπω αυτά τα πράγματα, παρατηρώ πως η σκηνή γεμίζει κόσμο. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι με διάφορες ενδυμασίες. Μερικοί δείχνουν χωρικοί, άλλοι πλούσιοι. Δεν λείπουν και κάποιοι που πρέπει να είναι Φαρισαίοι, επειδή τα ρούχα τους έχουν στολίδια και σιρίτια. Στο μέσον όλων αυτών, όρθιος πάνω σ’ ένα βράχο στέκει ένας άνδρας, που αν και είναι η πρώτη φορά που τον βλέπω, τον αναγνωρίζω ως τον Βαπτιστή. Μιλάει στα πλήθη, και σας βεβαιώνω ότι ο λόγος του δεν είναι γλυκός. Ο Ιησούς αποκαλούσε τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη «οι γιοι της βροντής»..., πώς θα πρέπει τότε να ονομάσουμε αυτόν τον ορμητικό ρήτορα; Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής αξίζει να ονομαστεί αστραπή, χιονοστιβάδα, σεισμός... τόσο χειμμαρώδης και αυστηρός είναι στα λόγια και στις χειρονομίες του!

Μιλάει προαναγγέλλοντας τον Μεσσία, προτρέποντας τον κόσμο να προετοιμάσουν τις καρδιές τους για να Τον δεχτούν και να ξεριζώσουν όλες τις δυσκολίες ισιώνοντας τις σκέψεις τους. Είναι ένας λόγος σκληρός και βίαιος. Ο Πρόδρομος δεν έχει το απαλό χέρι του Ιησού που θεραπεύει τις πληγές των καρδιών. Είναι ο γιατρός που αφαιρεί κομμάτια από την πληγή, εξετάζει προσεχτικά και κόβει ανηλεώς. 

Ενόσω ακούω – δεν θα επαναλάβω τα λόγια του, διότι τα αναφέρουν οι Ευαγγελιστές, αλλά εδώ έχουν ενισχυθεί σε ορμητικότητα – βλέπω τον Ιησού μου να πλησιάζει από ένα μονοπάτι που βρίσκεται κατά μήκος της πράσινης λωρίδας στην όχθη του Ιορδάνη. Αυτό το αγροτικό μονοπάτι φαίνεται πως σχηματίστηκε από τα καραβάνια και από τον κόσμο που μέσα στα χρόνια και τους αιώνες περνάνε από εδώ για να βρουν ένα ρηχό σημείο από όπου θα μπορέσουν να περάσουν στην άλλη μεριά. Το μονοπάτι συνεχίζεται και από την άλλη πλευρά του ποταμού για να χαθεί μέσα στην πλούσια βλάστηση της απέναντι όχθης. 

Ο Ιησούς είναι μόνος. Βαδίζει αργά, πλησιάζοντας τον Ιωάννη από πίσω. Βαδίζει χωρίς να γίνεται αντιληπτός και ακούει την βροντερή φωνή του Μετανοούντος της ερήμου, σαν να είναι και Αυτός ένας από τους πολλούς που έρχονται να βαπτιστούν από τον Ιωάννη και να εξαγνισθούν για τον ερχομό του Μεσσία. Ο Ιησούς δεν διαφέρει σε τίποτε από τους άλλους. Τα ρούχα Του είναι ίδια με των απλών ανθρώπων, αλλά έχει τη συμπεριφορά και την ωραιότητα ενός ευγενούς. Δεν υπάρχει κάποιο θεϊκό σημάδι που να τον κάνει να διαφέρει από το πλήθος.  

Αλλά θα έλεγα ότι ο Ιωάννης ένιωσε την εκπομπή μιας ιδιαίτερης πνευματικότητας. Στρέφεται, και αναγνωρίζει αμέσως την πηγή της. Κατεβαίνει βιαστικά από τον πέτρινο άμβωνά του και προχωράει γρήγορα προς τον Ιησού που έχει σταματήσει λίγα μέτρα από το πλήθος και έχει ακουμπήσει πάνω σε έναν κορμό δένδρου.

Ο Ιησούς και ο Ιωάννης κοιτάζονται σταθερά για ένα λεπτό: Ο Ιησούς με εκείνη την τόσο γλυκιά έκφραση των γαλανών του ματιών, ο Ιωάννης με τα πολύ σοβαρά, μαύρα, αστραφτερά του μάτια. Ο ένας είναι τελείως διαφορετικός από τον άλλο. Και οι δύο ψηλοί – η μόνη ομοιότης – σε όλα τα άλλα τελείως διαφορετικοί. Ο Ιησούς είναι ξανθός με μαλλιά μακριά και καλοχτενισμένα, πρόσωπο λευκό, μάτια γαλανά, ρούχα απλά αλλά αρχοντικά. Ο Ιωάννης τριχωτός, μαυριδερός: μαλλιά μαύρα σε διαφορετικά μήκη που πέφτουν ίσια στους ώμους του, αραιά μαύρη γενιάδα που σκεπάζει σχεδόν όλο το πρόσωπο χωρίς να εμποδίζει να φαίνονται τα βαθουλωμένα από τη νηστεία μάγουλά του. Μαύρα πυρετώδη μάτια, σκούρο δέρμα, μαυρισμένο από τον ήλιο και την παραμονή στην ύπαιθρο, αλλά και σκούρο από τις πυκνές τρίχες που το καλύπτουν. Είναι μισόγυμνος, ένα δέρμα καμήλας (δεμένο στη μέση του με μια δερμάτινη λωρίδα) του καλύπτει το μισό σώμα και μόλις που φθάνει κάτω στα λεπτά του άκρα, ενώ η δεξιά του πλευρά είναι ακάλυπτη και γυμνή.
Αν τους δεις μαζί, μοιάζουν ένας άγγελος με έναν άγριο.  

Ο Ιωάννης αφού Τον εξέτασε προσεχτικά με τα διαπεραστικά του μάτια, αναφωνεί: «Ιδού ο Αμνός του Θεού. Πώς και ήρθες σ’ εμένα, Κύριέ μου;»

Ο Ιησούς απαντάει ήρεμα: «Για να εκπληρωθεί η τελετή της μετανοίας».

«Ποτέ... Κύριέ μου. Εγώ πρέπει να έρθω σ’ Εσένα για να εξαγνισθώ, κι Εσύ έρχεσαι σε μένα;»

Και ο Ιησούς, ακουμπώντας το χέρι Του πάνω στο κεφάλι του Ιωάννη, που έχει σκύψει μπροστά Του, απαντάει: «Άσε να γίνει όπως το επιθυμώ Εγώ, για να εκπληρωθεί όλη η δικαιοσύνη, και η τελετή σου ας γίνει η απαρχή ενός ανώτερου μυστηρίου και ας πληροφορηθούν οι άνθρωποι ότι το Θύμα είναι στον κόσμο». 

Ο Ιωάννης Τον κοιτάζει με μάτια που ένα δάκρυ έχει γλυκάνει, και προηγείται φτάνοντας στην όχθη. Εκεί, ο Ιησούς βγάζει τον μανδύα, τη χλαμύδα και μένει με ένα είδος κοντού παντελονιού. Κατόπιν, κατεβαίνει στο νερό όπου ήδη βρίσκεται ο Ιωάννης, που Τον βαπτίζει, χύνοντας πάνω στο κεφάλι Του νερό από το ποτάμι με ένα είδος κύπελλου που έχει δεμένο στη μέση του και που σ’ εμένα μοιάζει με κέλυφος ίσως μιας μισής ξεραμένης κολοκύθας. 

Ο Ιησούς είναι πραγματικά ο Αμνός.  Αμνός από την λευκότητα της σάρκας Του, από την ταπεινότητα των κινήσεών Του, από την πραότητα της ματιάς Του.
Όταν ο Ιησούς ανεβαίνει από την όχθη και φοράει τα ενδύματά Του, συγκεντρώνεται στην προσευχή, ενώ ο Ιωάννης Τον δείχνει στο πλήθος και δίνει μαρτυρία ότι Τον γνώρισε από το σημάδι που του υπέδειξε το Πνεύμα του Θεού, ως αλάνθαστο σημείο αναγνώρισης του Σωτήρα.

Εγώ, όμως, είμαι συνεπαρμένη βλέπoντας τον Ιησού να προσεύχεται, και βλέπω μπροστά μου μόνο αυτή τη φιγούρα φωτός που ξεχωρίζει μέσα στη βλάστηση του ποταμού. 

Ο Ιησούς λέει:

Ο Ιωάννης δεν χρειαζόταν κανένα σημάδι για τον εαυτό του. Η ψυχή του, που είχε εξαγνισθεί από τη μήτρα της μητέρας του, κατείχε εκείνη την υπερφυσική διόραση που θα είχαν όλοι οι άνθρωποι, αν δεν είχε αμαρτήσει ο Αδάμ.

Αν ο άνθρωπος είχε παραμείνει στη χάρη, στην αθωότητα, στην πίστη προς τον Δημιουργό Του, θα μπορούσε να βλέπει τον Θεό στην εξωτερική εμφάνιση. Στη Γένεση αναφέρεται ότι ο Θεός συνομιλούσε με οικειότητα με τον αθώο άνδρα, και εκείνος δεν λιποθυμούσε όταν άκουγε τη φωνή Του, και μπορούσε να την διακρίνει χωρίς να κάνει λάθος. Αυτό ήταν το πεπρωμένο των ανθρώπων: να βλέπουν και να καταλαβαίνουν τον Θεό ακριβώς όπως ένας γιος τον πατέρα του. Κατόπιν ο άνθρωπος αμάρτησε και δεν τολμούσε πλέον να κοιτάξει τον Θεό, δεν ήταν πλέον ικανός ούτε να βλέπει ούτε να καταλαβαίνει τον Θεό. Και κάθε φορά Τον καταλαβαίνει λιγότερο. 

Αλλά ο Ιωάννης, ο εξάδελφός Μου ο Ιωάννης, εξαγνίστηκε από την αμαρτία όταν η Κεχαριτωμένη (Παναγία) υποκλίθηκε και αγκάλιασε την Ελισάβετ που, ενώ ήταν στείρα, έμεινε έγκυος. Τότε το μικρούλι σκίρτησε από χαρά στην κοιλιά της καθώς ένιωσε να πέφτουν από την ψυχή του οι λάσπες της αμαρτίας όπως η κρούστα που πέφτει από μια πληγή όταν αυτή θεραπεύεται. Το Άγιο Πνεύμα, που έκανε τη Μαρία, Μητέρα του Σωτήρα, άρχισε το έργο της σωτηρίας (μέσω της Μαρίας, ζωντανό Αρτοφόριο της ενσαρκωμένης Σωτηρίας) από αυτό το παιδί που προορίζετο να γεννηθεί και να ενωθεί μαζί Μου, όχι τόσο με το αίμα αλλά με την αποστολή του προς Εμάς, όπως όταν τα χείλη προφέρουν το λόγο. Ο Ιωάννης ήταν τα χείλη, Εγώ ο Λόγος. Ο Πρόδρομος ήταν και στο Ευαγγέλιο και στο μαρτύριο. Εγώ τελειοποίησα το Ευαγγέλιο που άρχισε ο Ιωάννης καθώς και το μαρτύριο το οποίο υποφέραμε και οι δύο για να υπερασπιστούμε τον Νόμο του Θεού.

Ο Ιωάννης δεν είχε ανάγκη από κανένα σημάδι. Αλλά το χρειαζόταν το σκοτάδι του πνεύματος των υπολοίπων. Πάνω σε τί θα στήριζε ο Ιωάννης τη δήλωσή του, παρά στην αναντίρρητη εμφανή απόδειξη στα μάτια και στα αυτιά εκείνων των παρόντων που ήταν αργοί στο να καταλάβουν...

Ούτε Εγώ είχα ανάγκη να βαπτιστώ. Αλλά η σοφία του Κυρίου έκρινε κατάλληλη εκείνη τη στιγμή και εκείνον τον τρόπο συνάντησής μας. Και οδήγησε τον Ιωάννη να βγει από τη σπηλιά του στην έρημο και Εμένα να βγω από το σπίτι Μου και μας ένωσε εκείνη την ώρα για να ανοίξει από πάνω Μου τους Ουρανούς, από όπου θα κατέβαινε η Θεότητα ως θεϊκό Περιστέρι πάνω σε Εκείνον που επρόκειτο να βαπτίζει τους ανθρώπους με αυτό το Περιστέρι. Και η αναγγελία ακούστηκε πιο ισχυρή και από εκείνη των αγγέλων, διότι προερχόταν από τον Πατέρα Μου: «Αυτός είναι ο Υιός Μου ο πολυαγαπημένος στον οποίον Εγώ ευαρεστούμαι», έτσι ώστε οι άνθρωποι να μην έχουν δικαιολογίες ή αμφιβολίες να Με ακολουθήσουν ή να μη Με ακολουθήσουν.

Οι εκδηλώσεις φανέρωσης/εμφάνισης του Μεσσία στη γη ήταν πάρα πολλές. Η πρώτη μετά την γέννησή Του με τους Μάγους, η δεύτερη ήταν τότε που, δωδεκαετής, παρέμεινε τρεις μέρες στο Ναό, η τρίτη ήταν στην όχθη του Ιορδάνη. Κατόπιν υπήρξε μια ατελείωτη σειρά από αυτές, όπως σου έδειξα (απευθύνεται στη Μαρία Βαλτόρτα), διότι τα θαύματα που έκανα είναι εκδηλώσεις της θεϊκής φύσης Μου, μέχρι τις τελευταίες: της Ανάστασης και της Ανάληψής Μου στον Ουρανό. 

Η πατρίδα Μου ήταν γεμάτη από τις εκδηλώσεις Μου. Όπως ο σπόρος που σκορπίζεται στους τέσσερις ανέμους, έτσι και εκείνες συνέβαιναν σε κάθε κοινωνικό στρώμα και τόπο της ζωής: στους βοσκούς, στους ισχυρούς, στους μορφωμένους, στους ιερείς, στους νομοθέτες, στα παιδιά, στους στρατιώτες, στους Εβραίους, στους εθνικούς.

Συμβαίνουν ακόμα και σήμερα. Αλλά - όπως και στο παρελθόν - ο κόσμος δεν τις δέχεται. Όχι μόνο δεν δέχεται τις παρούσες αλλά ξεχνάει και αυτές που πέρασαν. Καλά λοιπόν, Εγώ δεν τα παρατάω. Θα επαναλαμβάνομαι για να σας σώσω και να σας οδηγήσω στην πίστη σε Μένα.

Ξέρεις Μαρία τι κάνεις; ή μάλλον τι κάνω Εγώ, με το να σου δείχνω το Ευαγγέλιο; Κάνω μια προσπάθεια πιο μεγάλη να έλξω τους ανθρώπους σε Μένα. Το επιθυμούσες με τις φλογερές προσευχές σου. Τώρα δεν περιορίζομαι μόνο στα λόγια. Κουράζουν τους ανθρώπους και τους αποκόβουν. Είναι αμαρτία, αλλά έτσι είναι. Προσφεύγω στα οράματα και επίσης εξηγώ το Ευγγέλιό Μου για να το κάνω περισσότερο ξεκάθαρο και ελκυστικό.

Σου δίνω τη χαρά να 'βλέπεις'. Δίνω σε όλους την δυνατότητα να Με γνωρίσουν. Και αν και αυτό δεν χρησιμεύσει, όπως τα σκληρά παιδιά που πετάνε το δώρο χωρίς να καταλαβαίνουν την αξία του, σε σένα (Μαρία) θα μείνει το δώρο Μου και σ’ εκείνους o θυμός Μου. 
Θα επαναλάβω για ακόμα μια φορά την παλιά επίπληξη: «Σας παίξαμε και δεν χορέψατε, σας ψάλαμε μοιρολόγια και δεν κλάψατε». Αλλά δεν πειράζει. Ας αφήσουμε τους αμετανόητους να φορτώνουν πυρωμένα κάρβουνα στο κεφάλι τους, και εμείς ας επιστρέψουμε στο μικρό κοπάδι προβάτων που προσπαθούν να γνωρίσουν τον Ποιμένα, που είμαι Εγώ, και εσύ το ραβδί του Ποιμένα που τα οδηγεί σε Μένα». 

ΠΗΓΗ: Κεφάλαιο 45 του βιβλίου της Μαρίας Βαλτόρτα "The Gospel as revealed to me".
ΑΠΟΔΟΣΗ: Αγγελική Σ. Νατσούλη