Πρώτη Αναφορά του Ιησού για την Εκκλησία Του

Ο Ιησούς πριν από λίγα λεπτά έχει πληροφορήσει τον Ιάκωβο του Αλφαίου σχετικά με τον μελλοντικό, μαρτυρικό Του θάνατο, ύστερα από μεγάλη πίεση του αποστόλου.

Ο Ιησούς, τώρα, μαζί με τον Ιάκωβο, απόστολο και ξάδελφό Του (Ο Αλφαίος και ο Ιωσήφ ήταν αδέλφια) εγκαταλείπουν το οροπέδιο τoυ Κάρμηλου όρους και κατεβαίνουν από κάτι στενά μονοπάτια μέσα από δάση που αρχίζουν να παίρνουν ζωή με τιτιβίσματα και κελαηδίσματα. Η πρωινή λιακάδα ρίχνει ένα χρυσό χρώμα στην ανατολική πλευρά του βουνού. Όταν ο ήλιος διαλύει την ομίχλη που δημιουργείται με την ζέστη, αποκαλύπτεται η ομορφιά της πεδιάδας της Εσδραελών με τα περιβόλια της και τα αμπέλια γύρω από τα σπίτια. Μοιάζει με χαλί πράσινο, με λίγες κίτρινες οάσεις και κάποιες κόκκινες περιοχές, που είναι τα θερισμένα χωράφια που έκαψαν για να τα καθαρίσουν και τώρα λάμπουν εκεί οι παπαρούνες.

Ο Ιησούς σταματάει και κοιτάζει σκεπτικός όλη αυτή την περιοχή της Παλαιστίνης. Ο Ιάκωβος Τον κοιτάζει και λέει: «Κοιτάζεις την ομορφιά αυτής της περιοχής;»

«Ναι, και αυτό. Αλλά περισσότερο από αυτό σκεπτόμουν τα μελλοντικά προσκυνήματα και την ανάγκη να στείλουμε μαθητές χωρίς καθυστέρηση να κάνουν μια πραγματική αποστολική εργασία, και όχι κάτι περιορισμένο όπως κάναμε μέχρι τώρα. Υπάρχουν πολλές περιοχές που δεν Με γνωρίζουν ακόμα και δεν θέλω να αφήσω κανένα μέρος χωρίς να Με γνωρίσουν. Είναι μια ανησυχία που είναι συνεχώς στον νου Μου: να πηγαίνω να κάνω τα πάντα, όσο θα μπορώ...»

«Κάπου, κάπου, όλο και κάτι συμβαίνει και Σε καθυστερεί.»

«Μάλλον γίνονται αλλαγές στο δρομολόγιό Μου. Διότι τα ταξίδια που κάνομε δεν είναι ποτέ ανώφελα. Αλλά υπάρχει ακόμα πολλή δουλειά... Ακόμα, όταν απουσιάζω για πολύ από ένα μέρος, ανακαλύπτω ότι πολλές καρδιές επιστρέφουν από εκεί που ξεκίνησαν, και πρέπει να αρχίσω πάλι από την αρχή.»

«Ναι, η χλιαρότητα των ψυχών, η αστάθειά τους και η τάση προς το κακό, στενοχωρούν και είναι αηδιαστικά.»

«Να σε στενοχωρούν, ναι, αλλά μην λες ότι σε αηδιάζουν. Το έργο του Θεού δεν είναι ποτέ αηδιαστικό. Πρέπει να αισθανόμαστε λύπη και όχι αηδία για τις φτωχές ψυχές. Πρέπει πάντοτε να έχομε την καρδιά του πατέρα, ενός καλού πατέρα. Ένας καλός πατέρας ποτέ δεν αηδιάζει με τις ασθένειες των παιδιών του. Ποτέ δεν πρέπει να αντιπαθείς κάποιον.»

«Ιησού, μπορώ να Σου κάνω μερικές ερωτήσεις; Χτες το βράδυ δεν κοιμήθηκα. Αλλά συλλογιζόμουν πολλά, ενώ Σε έβλεπα να κοιμάσαι. Αδελφέ μου! Χαμογελούσες με το κεφάλι Σου πάνω στο διπλωμένο χέρι Σου... σαν μια εικόνα ενός μικρού παιδιού. Σε έβλεπα πολύ καλά γιατί χτες βράδυ είχε ξαστεριά. Και σκεπτόμουν. Και ήρθαν πολλές ερωτήσεις στην καρδιά μου...»

«Πες Μου.»

«Έλεγα: Πρέπει να ρωτήσω τον Ιησού πως θα μπορέσομε να κάνομε αυτόν τον οργανισμό, που Εσύ αποκαλείς Εκκλησία, και ποιος θα έχει την ιεραρχία, όταν σκέπτομαι πόσο ακατάλληλοι είμαστε. Εσύ θα μας πεις τι να κάνομε, ή θα το κάνομε μόνοι μας;»

«Όταν θα έρθει ο καιρός, θα σας πω ποιος θα είναι επί κεφαλής. Τίποτε άλλο. Όσο θα βρίσκομαι μαζί σας, θα σας κατατοπίζω για τις διαφορές μεταξύ των αποστόλων, των μαθητών και των μαθητριών. Διότι δεν μπορούμε να τις παραλείψομε. Αλλά όπως θέλω οι μαθητές να σέβονται και να υπακούν τους αποστόλους, έτσι και οι απόστολοι πρέπει να αγαπούν και να είναι υπομονετικοί με τους μαθητές.»

«Και τι θα πρέπει να κάνομε; Να κηρύττομε Εσένα και τίποτε άλλο;»

«Αυτό είναι το βασικό. Κατόπιν θα πρέπει να συγχωρείτε στο όνομα Μου και να ευλογείτε, να επαναφέρετε στην Χάρη, να εφαρμόζετε τα Μυστήρια που θα σας θεσπίσω...»

«Τι είναι αυτά;»

«Είναι υπερβατικά και πνευματικά βοηθήματα, εφαρμόζονται επίσης μέσω υλικών μέσων, τα οποία χρησιμοποιούνται για να πείσουν τον άνθρωπο ότι ο ιερέας κάνει αληθινά κάτι. Το ξέρεις ότι ο άνθρωπος δεν πιστεύει αν δεν δει. Πάντοτε χρειάζεται να του πεις κάτι. Για αυτό το λόγο, όταν κάνω θαύματα, επιθέτω τα χέρια Μου, είτε τα υγραίνω με σάλιο, είτε τους δίνω ένα κομματάκι βρεγμένο ψωμί. Θα μπορούσα να κάνω θαύμα μέσω μιας απλής σκέψης. Αλλά νομίζεις ότι σε αυτή την περίπτωση οι άνθρωποι θα έλεγαν: “Ο Θεός έκανε το θαύμα;” Θα έλεγαν: “Ο ανάπηρος θεραπεύτηκε γιατί ήρθε η ώρα να θεραπευτεί”. Και θα απέδιδαν την αξία στον γιατρό, ή σε θεραπευτή ή στην αντίσταση του οργανισμού του. Το ίδιο θα γίνει και με τα μυστήρια: θρησκευτικές διαδικασίες για να προσφέρουν την Χάρη, είτε για να την δώσουν ξανά, είτε για να την ενισχύσουν στους πιστούς. Ο Ιωάννης, για παράδειγμα, βάπτιζε τους αμαρτωλούς στο νερό και αυτό συμβόλιζε την καθαρότητα από την αμαρτία. Βασικά η εξομολόγηση ήταν πιο χρήσιμη από το νερό που ξέπλενε μόνον το σώμα.

Θα έχω και εγώ μια βάπτιση, την βάπτισή Μου, που δεν θα είναι απλά συμβολική, αλλά θα καθαρίζει πραγματικά μια ψυχή από το προπατορικό αμάρτημα και θα της ξαναδίνει την πνευματική κατάσταση που κατείχαν ο Αδάμ και η Εύα προτού αμαρτήσουν, μια κατάσταση που τώρα βελτιώνεται, διότι θα δοθεί Χάρη από τις αρετές του Θεανθρώπου!»

«Αλλά... το νερό δεν κατεβαίνει μέχρι την ψυχή! Η ψυχή είναι πνευματική. Ποιος μπορεί να την αγγίξει σε ένα νεογέννητο, σε έναν ενήλικα, ή σε έναν ηλικιωμένο άνθρωπο; Κανείς.»

«Βλέπεις, συμφωνείς ότι το νερό είναι ένα υλικό μέσον που δεν επηρεάζει τα πνευματικά πράγματα... Έτσι, δεν θα είναι το νερό, αλλά ο λόγος ενός ιερέα, ενός μέλους της Εκκλησίας του Χριστού, αφιερωμένου στην υπηρεσία Του, ή ο λόγος ενός άλλου αληθινού πιστού, που ίσως να τον αντικαταστήσει σε εξαιρετικές περιπτώσεις, που θα κάνει το θαύμα να λυτρώσει το βαπτισμένο άτομο από το προπατορικό αμάρτημα.»

«Εντάξει, αλλά ο άνθρωπος συνεχίζει να αμαρτάνει και από μόνος του. Ποιος θα αφαιρέσει τις άλλες αμαρτίες;»

«Θα είναι πάντοτε ο ιερέας, Ιάκωβε. Αν βαπτίζεται κάποιος και είναι ενήλικας, θα αφαιρούνται και οι άλλες αμαρτίες του μαζί με την προπατορική. Αν είναι ήδη βαπτισμένος, εφ’ όσον συνεχίζει να αμαρτάνει, οι ιερείς θα τον απαλλάσσουν στο όνομα του Θεού, του Ενός και Τριαδικού και χάριν της αξίας του Ενσαρκωμένου Λόγου, όπως κάνω και Εγώ με τους αμαρτωλούς.»

«Μα Εσύ είσαι άγιος! Εμείς...»

«Εσείς πρέπει να είστε άγιοι, διότι αγγίζετε άγια πράγματα και διαχειρίζεστε αυτά που ανήκουν στον Θεό.»

«Έτσι θα βαπτίζομε το ίδιο πρόσωπο πολλές φορές, όπως κάνει ο Ιωάννης; διότι αυτός βαπτίζει όσες φορές πηγαίνει κάποιος σε αυτόν.»

«Το βάπτισμα του Ιωάννη εξαγνίζει μόνον μέσα από ταπείνωση το πρόσωπο που βαπτίζεται στο νερό. Σου είπα ήδη. Δεν θα βαπτίζετε ξανά αυτούς που έχετε ήδη βαπτίσει, εκτός και κάποιο άτομο έχει βαπτιστεί με έναν σχισματικό τύπο και όχι με τον αποστολικό. Σε αυτή την περίπτωση θα προχωρείτε σε ένα δεύτερο βάπτισμα, μέσα από την έντονη επιθυμία αυτού που γίνεται χριστιανός - αν είναι ενήλικας - να γίνει μέλος της αληθινής Εκκλησίας.

Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, για να δώσετε στην ψυχή τη φιλία και την ειρήνη με τον Θεό, θα μεταχειριστείτε λόγια συγνώμης μαζί με τις αρετές του Χριστού, και τότε η ψυχή που ήρθε σε εσάς με αληθινή μετάνοια και με ταπεινή ομολογία, θα απαλλαγεί.»

«Και αν ένας άνθρωπος δεν μπορεί να έρθει διότι είναι άρρωστος και δεν μπορεί να μετακινηθεί; Θα πεθάνει με την αμαρτία; Θα προστεθεί και ο φόβος της κρίσης του Θεού πάνω στην αγωνία του;»

«Όχι. Ο ιερέας θα πάει στον ετοιμοθάνατο και θα του δώσει συγχώρεση. Θα του δώσει, μάλιστα, μια μορφή μεγαλύτερης αθώωσης, όχι συνολικής, αλλά μια αθώωση για κάθε όργανο των αισθήσεων, που συνήθως με αυτά αμαρτάνει ο άνθρωπος. Στον Ισραήλ έχομε το Ιερό Μύρο, παρασκεύασμα σύμφωνα με τις προδιαγραφές του Υψίστου, και με αυτό το Μύρο αφιερώνεται στο Ιερό, ο Ποντίφικας, οι ιερείς και ο βασιλέας. Ο άνθρωπος πραγματικά είναι ένα ιερό. Και γίνεται βασιλιάς με την επιλογή του για έναν θρόνο στον Ουρανό, έτσι λοιπόν, μπορεί να είναι αφιερωμένος με το Χρίσμα. Το Άγιο Μύρο θα το παρασκευάζετε με άλλες τελετές από την Ισραηλιτική λατρεία και θα το χρησιμοποιείτε στην Εκκλησία Μου, για άλλη χρήση. Διότι δεν είναι κακά όλα τα πράγματα στον Ισραήλ για να τα απορρίπτομε. Όχι, θα έχομε πολλά έθιμα από τα παλιά στην Εκκλησία Μου. Και ένα από αυτά θα είναι το Χρίσμα, το οποίο θα το μεταχειρίζεστε και στην Εκκλησία για να αφιερώνετε τους Ποντίφικες, όλη την εκκλησιαστική ιεραρχία, βασιλείς και πιστούς, όταν θα γίνονται πρίγκιπες και κληρονόμοι του Βασιλείου, ή όταν θα χρειάζονται την μεγαλύτερη βοήθεια για να εμφανιστούν μπροστά στον Θεό με το σώμα τους και τις αισθήσεις τους απαλλαγμένες από κάθε αμαρτία. Η Χάρη του Θεού θα βοηθήσει και την ψυχή και το σώμα, αν το θέλει ο Θεός, προς όφελος του ασθενούς.

Ένα σώμα δεν αντιδράει πάντοτε ενάντια στις αρρώστιες ακόμα και επειδή η ειρήνη του είναι ταραγμένη από τύψεις και επειδή το έργο του Σατανά, που με τον θάνατο του αρρώστου ελπίζει να κερδίσει μια ψυχή για το βασίλειό του και να φέρει σε απελπισία αυτούς που μένουν πίσω. Το άρρωστο πρόσωπο περνάει από την σατανική λαβή και την εσωτερική αναταραχή σε μια ειρηνική κατάσταση, με την βεβαιότητα της συγνώμης του Θεού, η οποία φέρνει επίσης και την απομάκρυνση του Σατανά. Και όπως το δώρο της Χάριτος συνοδευόταν στους πρωτόπλαστους, με το δώρο της ανοσίας από τις αρρώστιες και από όλες τις μορφές της θλίψης, ο άρρωστος άνθρωπος όταν επιστρέφει στην Χάρη, που είναι τόσο μεγάλη όπως η Χάρη στο νεογέννητο μωρό που γίνεται χριστιανός με το βάπτισμά Μου, μπορεί να ξεπεράσει την αρρώστια. Τον άρρωστο, βέβαια, τον βοηθούν και οι προσευχές των πνευματικών αδελφών του, που έχουν υποχρέωση να έχουν όχι μόνον σωματική αλλά και πνευματική φιλευσπλαχνία προς τους αναξιοπαθούντες, για να αποκτήσουν και σωματική και πνευματική σωτηρία για τον αδελφό τους. Βασικά, η προσευχή είναι ήδη μια μορφή θαύματος, Ιάκωβε. Η προσευχή ενός δικαίου ανθρώπου, όπως είδες στον Ηλία, μπορεί να είναι πολύ ισχυρή.»

«Καταλαβαίνω λίγα μόνον από αυτά που μου λες, αλλά με αυτά που καταλαβαίνω αισθάνομαι μεγάλο σεβασμό προς τον ιερατικό χαρακτήρα των ιερέων Σου. Αν Σε κατάλαβα σωστά, θα έχομε πολλά κοινά σημεία μαζί Σου: θα κηρύττομε, θα δίνομε άφεση αμαρτιών, θα κάνομε θαύματα. Δηλαδή, τρία Μυστήρια.»

«Όχι, Ιάκωβε. Η διδασκαλία και τα θαύματα δεν είναι Μυστήρια. Τα Μυστήρια θα είναι περισσότερα: επτά, όπως η ιερή λυχνία του Ναού με τα δώρα του Πνεύματος της Αγάπης. Και βασικά τα Μυστήρια είναι και δώρα και φλόγες και δόθηκαν στον άνθρωπο για να φλέγεται μπροστά στον Κύριο για πάντα. Θα υπάρχει και ένα Μυστήριο για τον γάμο του ανθρώπου. Αυτό που συμβολίζεται ήδη με τον γάμο της Σάρας, της κόρης του Ραγουήλ, αφού ελευθερώθηκε από το δαιμόνιο. Αυτό το Μυστήριο, θα δώσει στο παντρεμένο ζευγάρι όλη τη βοήθεια που χρειάζεται για να ζήσουν μαζί και σύμφωνα με τον νόμο και τις επιθυμίες του Θεού. Ο σύζυγος και η σύζυγος θα γίνουν επίσης λειτουργοί μιας ιεροτελεστίας: την ιεροτελεστία της συν-δημιουργίας. Ο σύζυγος και η σύζυγος γίνονται επίσης οι ιερείς μιας μικρής εκκλησίας: της οικογένειάς τους. Για αυτό τον λόγο θα πρέπει να αφιερωθούν για να γεννήσουν με την ευλογία του Θεού και για να αναθρέψουν απογόνους που θα ευλογούν το Υπεράγιο Όνομα του Θεού.»

«Και εμάς τους ιερείς, ποιος θα μας αφιερώνει;»

«Εγώ προτού να σας αφήσω. Κατόπιν εσείς θα αφιερώνετε τους απογόνους σας και αυτούς που εσείς θα συγκεντρώνετε κοντά σας για να μεταδίδουν την Χριστιανική πίστη.»

«Εσύ θα μας διδάσκεις, δεν είναι έτσι;»

«Εγώ και Αυτός που θα σας στείλω. Ακόμα και ο ερχομός Του θα είναι ένα Μυστήριο. Θα δοθεί, σε όποιον Τον θέλει, από τον Ύψιστο Θεό στα πρώτα Του Επιφάνεια, και κατόπιν θα δίδεται από αυτούς που έλαβαν πλήρως την Ιεροσύνη. Θα είναι δύναμις και ευφυΐα, επικύρωση πίστης, θα είναι άγια ευσέβεια και φόβος. Θα είναι βοήθεια σε συμβουλές και υπερβατική σοφία, και θα μετατρέπει το παιδί που την έλαβε σε ενήλικα. Αλλά για την ώρα, δεν μπορείς να το καταλάβεις αυτό. Αλλά Αυτός, θα σε κάνει να το καταλάβεις: ο Θείος Παράκλητος, η Αιώνια Αγάπη, όταν θα έρθει για σένα η ώρα να Τον λάβεις. Και παρομοίως δεν μπορείς να καταλάβεις, προς το παρόν, ένα άλλο Μυστήριο. Είναι τόσο ιερό, που είναι σχεδόν ακατανόητο ακόμα και από τους αγγέλους. Και όμως εσείς οι απλοί άνθρωποι θα το καταλάβετε με την αρετή της πίστης και της αγάπης. Ειλικρινά σου λέω, ότι αυτοί που θα το αγαπήσουν και θα θρέψουν την ψυχή τους με αυτό, θα μπορούν να ποδοπατούν τον δαίμονα ατιμώρητα. Διότι θα βρίσκομαι Εγώ μαζί τους.

Προσπάθησε να τα θυμάσαι αυτά τα πράγματα αδελφέ. Θα πρέπει να τα επαναλάβεις πολλές φορές στους συντρόφους σου και στους πιστούς. Θα τα γνωρίσετε ήδη από το θείο λειτούργημά σας, αλλά εσύ θα μπορείς να λες: “Μια μέρα, όπως κατεβαίναμε το Κάρμηλο όρος, μου τα είπε όλα διότι από τότε με προόριζε να γίνω η κεφαλή της Εκκλησίας του Ισραήλ”.»

«Εδώ, θέλω να Σου κάνω μια άλλη ερώτηση. Το σκεπτόμουν χτες το βράδυ, θα πρέπει να πω στους συντρόφους μου: “Είμαι ο επικεφαλής εδώ”; Δεν μου αρέσει. Θα το κάνω αν μου το πεις Εσύ. Αλλά δεν μου αρέσει.»

«Μην φοβάσαι. Το Πνεύμα του Παράκλητου θα έρθει πάνω σας και θα σας δίνει στάλα στάλα άγιες σκέψεις. Θα έχετε όλοι την ίδια σκέψη για την δόξα του Θεού και την Εκκλησία Του.»

«Και δεν θα υπάρχουν πλέον τόσο άχαρες συζητήσεις όπως έχομε τώρα; Μήπως ακόμα και ο Ιούδας του Σίμωνα (Ισκαριώτης) πάψει να διαφωνεί διαρκώς;»

«Αυτός δεν θα υπάρχει πλέον, μην ανησυχείς. Αλλά πάντοτε θα υπάρχουν διαφορετικές γνώμες. Γι’ αυτό το λόγο σου είπα: να προσέχεις και να παρακολουθείς χωρίς να κουράζεσαι ποτέ να κάνεις το καθήκον σου μέχρι το τέλος.»

«Μια άλλη ερώτηση, Κύριέ μου. Πώς να συμπεριφέρομαι όταν θα με καταδικάζουν; Από αυτά που λες, φαίνεται σαν να είμαι ο μόνος που μένω από τους δώδεκα. Δηλαδή, οι άλλοι θα φύγουν για να αποφύγουν την καταδίκη; Και εγώ τι θα κάνω;»

«Εσύ θα μείνεις στην θέση σου. Διότι αν είναι αναγκαίο, για να μην εξοντωθείτε όλοι μέχρι να σταθεροποιηθεί καλά η Εκκλησία, θα διασκορπιστούν πολλοί μαθητές και σχεδόν όλοι οι απόστολοι, όμως τίποτα δεν θα δικαιολογούσε την δική σου λιποταξία και να εγκαταλείψεις την Εκκλησία των Ιεροσολύμων. Όχι, όσο περισσότερο κινδυνεύει, τόσο πρέπει να την προστατεύεις σαν να είναι δικό σου παιδί, και το πιο αγαπημένο, που πρόκειται να πεθάνει. Το παράδειγμά σου θα ενισχύσει την ψυχή των πιστών. Και θα το χρειαστούν για να δώσουν εξετάσεις. Όσο πιο αδύνατους τους βλέπεις, τόσο περισσότερο θα πρέπει να τους στηρίξεις με συμπόνια και σοφία. Αν είσαι δυνατός εσύ, να μην είσαι σκληρός με τους αδυνάτους. Στήριξε τους, λέγοντας: “Εγώ τα έλαβα όλα από τον Θεό και έγινα δυνατός. Πρέπει να το παραδεχτώ ταπεινά και να φέρομαι φιλεύσπλαχνα προς αυτούς που δεν ευλογήθηκαν με τα τόσα δώρα του Θεού”, και να μοιράζεσαι την δύναμή σου με τον λόγο σου, την βοήθειά σου, την ηρεμία σου και το παράδειγμά σου.»

«Και αν μεταξύ των πιστών, υπάρχουν και μερικοί αδύνατοι, που θα είναι αιτία κινδύνου και ταραχής για τους άλλους, τι να κάνω;»

«Να είσαι σώφρων όταν θα τους δεχτείς, διότι είναι καλύτερα να είστε λίγοι και καλοί, παρά πολλοί και όχι καλοί. Ξέρεις το παλιό ρητό με τα καλά μήλα και τα κακά; Να φροντίζεις να μην γίνει αυτό στην Εκκλησία σου. Αλλά αν θα βρεις ανθρώπους που θα σε προδώσουν, προσπάθησε με κάθε τρόπο να τους φέρεις στην μετάνοια, να μεταχειριστείς ακόμα και αυστηρό τρόπο σαν τελευταίο μέσον. Αλλά αν είναι θέμα μικρών μεμονωμένων λαθών, μην είσαι πολύ αυστηρός στο σημείο να φοβίζεις τους ανθρώπους. Συγχώρα, πάντοτε... Η καρδιά πιο εύκολα λυτρώνεται με την συγνώμη που ενώνεται με δάκρυα και λόγια αγάπης παρά με το ανάθεμα. Αν το λάθος είναι σοβαρό, αλλά είναι το αποτέλεσμα ενός ξαφνικού χτυπήματος του Σατανά, και είναι τόσο δυνατό που ο αμαρτωλός αισθάνεται την ανάγκη να τρέξει μακριά από σένα, πήγαινε να βρεις τον αμαρτωλό. Διότι αυτός είναι το αρνίο που παραστράτησε, και εσύ είσαι ο βοσκός. Μην φοβάσαι ότι υποβιβάζεις τον εαυτό σου αν περπατάς στην άβυσσο σε βάλτους με λάσπη, ψάχνοντας για ψυχές. Τότε, το μέτωπό σου θα στεφανωθεί με το στέμμα του μάρτυρα της αγάπης, και θα είναι το πρώτο από τα τρία στέμματα... Και αν προδώσουν εσένα, τον ίδιο, όπως έκαναν στον Βαπτιστή, και σε πολλούς άλλους, διότι κάθε άγιος άνθρωπος έχει τον προδότη του, συγχώρα. Συγχώρα τον προδότη περισσότερο από κάθε άλλον που θα συγχωρούσες. Συγχώρα, όπως ο Θεός συγχωρεί τους ανθρώπους και όπως Αυτός θα συγχωρούσε. Αποκάλεσέ τον ακόμα και “γιο”, αυτόν που θα σε πληγώσει, διότι έτσι σε αποκαλεί ο Πατέρας μέσα από τα χείλη Μου, και, αληθινά, δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην προκάλεσε πολύ πόνο στον Πατέρα στον Ουρανό...»

Υπάρχει σιγή μακράς διαρκείας, όσην ώρα διασχίζουν τα λιβάδια που βόσκουν κοπάδια.

Τελικά ο Ιησούς ρωτάει: «Δεν έχεις άλλες ερωτήσεις να Μου κάνεις;»

«Όχι, Ιησού. Και αυτό το πρωί κατάλαβα την τρομακτική αποστολή μου, πιο καθαρά...»

«Διότι είσαι λιγότερο ανήσυχος από χτες. Όταν θα έρθει η ώρα σου, θα είσαι ακόμα πιο ήρεμος και θα καταλαβαίνεις ακόμα καλύτερα.»

«Θα θυμάμαι όλα αυτά τα πράγματα... όλα... εκτός...»

«Τι Ιάκωβε;»

«Εκτός από αυτό που δεν μου επέτρεπε να Σε κοιτώ, χωρίς να κλαίω, χτες την νύχτα. Αυτό, που δεν ξέρω ακριβώς, αν μου το είπες Εσύ, και πρέπει να το πιστέψω αν το είπες Εσύ, είτε έρχεται από τον Δαίμονα που ήθελε να με τρομάξει. Μα, πως μπορείς να είσαι τόσο ήρεμος αν... αν πραγματικά Σου συμβούν όλα αυτά;»

«Και θα ήσουν ήρεμος αν σου έλεγα: “Αυτός ο βοσκός σέρνεται με πολλή δυσκολία επειδή έχει αναπηρία στο πόδι. Προσπάθησε να τον θεραπεύσεις στο όνομα του Θεού”;»

«Όχι, Κύριέ μου. Θα ήμουν εκτός εαυτού και θα σκεπτόμουν ότι δελεάζομαι για να πάρω τη θέση Σου.»

«Και αν σου έδινα αυτήν την εντολή;»

«Θα το έκανα σαν υπακοή και δεν θα ταραζόμουν διότι θα γνώριζα ότι Το θέλεις Εσύ, και δεν θα φοβόμουν για το πώς θα το κάνω αυτό που θέλεις...»

«Σε αυτά που λες έχεις δίκιο. Έτσι λοιπόν μπορείς να δεις ότι και Εγώ, από υπακοή προς τον Πατέρα, είμαι πάντα σε ειρήνη.»

Ο Ιάκωβος χαμηλώνει το κεφάλι και δακρύζει.

«Θέλεις πραγματικά να ξεχάσεις;»

«Ότι θέλεις Εσύ, Κύριέ μου...»

«Έχεις δυο επιλογές: να ξεχάσεις ή να θυμάσαι. Αν ξεχάσεις θα απαλλαγείς από την θλίψη και από την αναγκαιότητα να παραμείνεις απόλυτα σιωπηλός προς τους συντρόφους σου, αλλά δεν θα είσαι προετοιμασμένος. Αν θυμάσαι, θα προετοιμαστείς για την αποστολή σου, διότι για να μην παραπονιέσαι και να δυναμώνεις πνευματικά βλέποντας το σύνολον του Χριστού στην λαμπρότητά του, ένα πράγμα μόνον είναι απαραίτητο: να θυμάσαι ότι ο Υιός του Ανθρώπου υποφέρει στην γήινη ζωή Του. Κάνε την επιλογή σου.»

«Να πιστεύω, να θυμάμαι, να αγαπώ. Αυτό θα ήθελα. Και να πεθάνω όσο πιο γρήγορα, Κύριε...» Και ο Ιάκωβος συνεχίζει να κλαίει σιωπηλά. Αν δεν γυάλιζαν τα δάκρυά του πάνω στα καστανά του γένια, δεν θα καταλάβαινε κανείς ότι κλαίει.

Ο Ιησούς, τον αφήνει να κλαίει... Κατόπιν ο Ιάκωβος ρωτάει: «Και αν στο μέλλον υπαινιχθείς πάλι κάτι... για το μαρτύριό Σου, να πω ότι το γνωρίζω;»

«Όχι. Να σωπάσεις. Όπως σώπασε ο Ιωσήφ (ο θετός πατέρας Του) όταν νόμισε ότι η γυναίκα του, του έκανε απιστία, πάνω στο Μυστήριο της παρθενικής Μου σύλληψης και της Φύσης Μου. Να τον μιμηθείς. Και αυτό ήταν ένα τρομακτικό μυστικό. Και έπρεπε να το διαφυλάξει, διότι αν το φανέρωνε από υπερηφάνεια είτε από επιπολαιότητα, όλη η Σωτηρία θα ήταν σε κίνδυνο. Ο Σατανάς, συνεχώς παρακολουθεί και εργάζεται. Να το θυμάσαι αυτό. Αν μιλούσες τώρα θα έκανες κακό σε πολλούς ανθρώπους και σε πολλά πράγματα. Μη μιλάς.»

«Θα το κάνω... και αυτό θα είναι διπλό φορτίο...»

Ο Ιησούς, δεν απαντάει. Αφήνει τον Ιάκωβο να κλάψει ελεύθερα, κουκουλωμένο με την λινή κουκούλα του.

Συναντούν έναν άνδρα με ένα δυστυχισμένο παιδί που το έχει δεμένο στους ώμους του.

«Είναι γιος σου;» ρωτάει ο Ιησούς.

«Ναι, έτσι γεννήθηκε και ήταν η αιτία να πεθάνει η μάνα του. Τώρα, πέθανε και η δική μου μάνα, και όταν πηγαίνω στην δουλειά μου, τον παίρνω μαζί μου για να τον προσέχω. Είμαι ξυλοκόπος. Τον ακουμπάω στο χορτάρι, πάνω στην κάπα μου, και όση ώρα ρίχνω τα δένδρα, αυτός παίζει με τα λουλούδια, το φουκαριάρικο!»

«Είναι μεγάλη δυστυχία.»

«Ναι, αλλά πρέπει να δεχτούμε ειρηνικά αυτά που μας δίνει ο Θεός.»

«Αντίο, άνθρωπε. Ειρήνη μαζί σου.»

«Αντίο, ειρήνη και σε Σένα...»

Ο άνδρας ανεβαίνει το βουνό. Ο Ιάκωβος και ο Ιησούς, συνεχίζουν να κατεβαίνουν. «Πόσες δυστυχίες! Έλπιζα να τον θεράπευες», λέει ο Ιάκωβος αναστενάζοντας.

Ο Ιησούς δείχνει ότι δεν άκουσε.

«Διδάσκαλε, αν αυτός γνώριζε ότι είσαι ο Μεσσίας, θα Σου είχε ζητήσει να κάνεις το θαύμα Σου...»

Ο Ιησούς, δεν απαντάει.

«Ιησού, μου επιτρέπεις να γυρίσω πίσω και να του μιλήσω; Το λυπάμαι αυτό το αγόρι. Πονάει τόσο η καρδιά μου. Δώσε μου τουλάχιστον την χαρά να δω αυτό το παιδί γερό.»

«Μπορείς να πας. Θα σε περιμένω εδώ.»

Ο Ιάκωβος τρέχει τον ανήφορο. Συναντάει τον άνθρωπο, του φωνάζει: «Άνθρωπε, σταμάτα, άκουσε! Ο άνδρας που ήταν μαζί μου είναι ο Μεσσίας. Δώσε μου το αγόρι σου, να Του το πάω. Μπορείς να έρθεις και εσύ, αν το θέλεις, να δεις αν θα το θεραπεύσει ο Διδάσκαλος.»

«Πήγαινε άνθρωπε, εγώ πρέπει να κόψω όλα αυτά τα ξύλα. Έχω ήδη αργήσει, εξ’ αιτίας του παιδιού. Και αν δεν δουλέψω δεν θα φάω. Είμαι φτωχός, και αυτό είναι μεγάλο έξοδο. Πιστεύω στον Μεσσία, αλλά είναι καλύτερα να Του μιλήσεις εσύ για μένα.»

Ο Ιάκωβος, σκύβει για να πάρει το αγόρι που είναι ξαπλωμένο στο χορτάρι.

«Πρόσεχε» προειδοποιεί ο ξυλοκόπος. «Πονάει παντού.»

Βασικά όση ώρα προσπαθεί να το σηκώσει ο Ιάκωβος, το αγόρι κλαίει παραπονιάρικα.

«Ω! Πόσο πονάει», λέει ο Ιάκωβος με έναν αναστεναγμό.

«Τρομερός πόνος», λέει ο ξυλοκόπος που εργάζεται με το πριόνι πάνω σε ένα χονδρό κορμό, και προσθέτει: «Δεν μπορείς να τον γιατρέψεις;»

«Εγώ δεν είμαι ο Μεσσίας. Εγώ είμαι μόνον ένας μαθητής.»

«Καλά... Οι γιατροί μαθαίνουν από άλλους γιατρούς. Οι μαθητές μαθαίνουν από τον Δάσκαλό τους. Έλα, μην τον κάνεις να υποφέρει περισσότερο. Προσπάθησε. Αν ήθελε να έρθει ο Διδάσκαλος εδώ, θα είχε έρθει. Έστειλε εσένα, είτε διότι δεν θέλει να το θεραπεύσει είτε διότι θέλει να τον θεραπεύσεις εσύ.»

Ο Ιάκωβος είναι αναποφάσιστος. Κατόπιν αποφασίζει. Σηκώνεται και προσεύχεται όπως έχει δει τον Ιησού να προσεύχεται. Τελικά διατάζει: «Στο όνομα του Ιησού Χριστού, του Μεσσία του Ισραήλ και Υιού του Θεού, θεραπεύσου» και αμέσως μετά, γονατίζει χάμω και λέει: «Ω! Κύριέ μου, συγχώρεσε με! Το έκανα χωρίς την έγκρισή Σου! Αλλά το έκανα από ευσπλαχνία για το παιδί του Ισραήλ. Συγχώρεσε με, Θεέ μου! Και αυτόν και εμένα τον αμαρτωλό!» και πικρά δάκρυα χύνονται από τα μάτια του, που είναι σκυμμένος πάνω από το αγόρι που είναι ξαπλωμένο στο χορτάρι. Τα δάκρυά του πέφτουν στα παραμορφωμένα προς τα μέσα πόδια του.

Ξαφνικά εμφανίζεται ο Ιησούς στο μονοπάτι. Αλλά δεν Τον βλέπει κανείς, διότι ο ξυλοκόπος εργάζεται, ενώ ο Ιάκωβος κλαίει. Το αγόρι τον κοιτάζει περίεργα, μετά τον χαϊδεύει και τον ρωτάει: «Γιατί κλαις;» και σηκώνει το χεράκι του για να τον χαϊδέψει ξανά, και χωρίς να το καταλαβαίνει, ανακάθεται, και αγκαλιάζει τον Ιάκωβο για να τον παρηγορήσει. Η κραυγή του Ιάκωβου κάνει τον ξυλοκόπο να γυρίσει και βλέπει το αγόρι του να στέκεται όρθιο στα πόδια του, τα οποία δεν είναι πλέον εσωτερικά παραμορφωμένα. Και γυρίζοντας πίσω βλέπει τον Ιησού.

«Νάτος», φωνάζει και δείχνει πίσω από τον Ιάκωβο που γυρίζει και αυτός και βλέπει τον Ιησού να λάμπει από χαρά.

«Διδάσκαλε! Δεν ξέρω πως έγινε... έλεος... αυτός ο άνθρωπος... αυτό το παιδί... Συγχώρεσε με!»

«Σήκω επάνω. Οι μαθητές δεν είναι καλύτεροι από τον Διδάσκαλο, αλλά μπορούν να κάνουν ότι κάνει ο Διδάσκαλος, όταν το κάνουν για άγιο σκοπό. Σήκω επάνω και έλα μαζί Μου. Να είστε και εσείς ευλογημένοι και να θυμάσαι ότι ακόμα και οι υπηρέτες του Θεού πραγματοποιούν έργα του Υιού του Θεού» και φεύγει. Τον ακολουθεί ο Ιάκωβος που συνεχίζει να λέει: «Πως το έκανα αυτό; δεν το καταλαβαίνω ακόμα. Πως έκανα ένα θαύμα στο όνομά Σου;»

«Επειδή ήσουν φιλεύσπλαχνος, Ιάκωβε. Από την επιθυμία σου για να αγαπηθώ από το αγνό παιδί και από αυτόν τον άνδρα, που πίστευε και αμφέβαλε συγχρόνως. Ο Ιωάννης έκανε ένα θαύμα κοντά στην Ιάμνεια, από αγάπη, θεράπευσε έναν άνδρα που πέθαινε, τον οποίο άλειψε με Χρίσμα και προσευχήθηκε. Εσύ εδώ, τον θεράπευσες με την βοήθεια των δακρύων σου και την ευσπλαχνία σου. Και με την πίστη σου προς το όνομά Μου. Βλέπεις πόσο ειρηνικά είναι όταν υπηρετείς τον Κύριο, όταν ο μαθητής έχει καλές προθέσεις; Τώρα ας προχωρήσομε γρήγορα, διότι αυτός ο άνθρωπος μας ακολουθεί. Δεν είναι σωστό να μάθουν οι σύντροφοί σου για αυτό, προς το παρόν. Σύντομα θα σας στέλνω στο όνομά Μου... (ένας βαθύς αναστεναγμός του Ιησού), όπως ο Ιούδας του Σίμωνα αδημονεί να κάνει θαύματα (άλλος ένας βαθύς αναστεναγμός) κι εσύ θα κάνεις θαύματα... Αλλά δεν θα κάνουν σε όλους καλό. Κάνε γρήγορα, Ιάκωβε. Ο αδελφός σου ο Σίμων Πέτρος και οι άλλοι θα υποφέρουν αν μάθουν για αυτό, θα σε θεωρήσουν ευνοημένο. Αλλά δεν είναι έτσι. Πρέπει να προετοιμάσω κάποιον μεταξύ σας που να μπορεί να είναι ικανός να καθοδηγεί τους άλλους. Ας πάμε κάτω από τις φυλλωσιές σε αυτόν τον χείμαρρο. Να χαθούν τα ίχνη μας... Λυπάσαι το αγόρι; Ω! Θα τον ξανασυναντήσουμε...»

ΠΗΓΗ: Το κεφ. 259 του βιβλίου της Μαρίας Βαλτόρτα «Το Ευαγγέλιο όπως μου αποκαλύφθηκε».