Πώς θα έπρεπε, λοιπόν, να εκπαιδεύουμε τους νέους μας;

Η απάντηση στο ερώτημα θα σας καταπλήξει. Την παίρνω από ένα υπέροχο βιβλίο: Συζήτηση με το Θεό 2, (συγγ. Nηλ Ντόναλντ Ουώλς).
"Πρώτα απ' όλα, αντιμετωπίστε τους ως πνεύματα. Είναι πνεύματα που μπαίνουν σ' ένα υλικό σώμα. Αυτό δεν είναι κάτι που μπορεί να το κάνει εύκολα ένα πνεύμα, κάτι που είναι εύκολο να το συνηθίσει. Είναι πολύ περιοριστικό, σχεδόν ασφυκτικό. Έτσι, το παιδί θα φωνάζει, θα ουρλιάζει που βρέθηκε ξαφνικά τόσο περιορισμένο. Ακούστε αυτή την κραυγή. Κατανοήστε τη. Και δώστε στα παιδιά σας όσο περισσότερο μπορείτε μια αίσθηση "απεριόριστου".
Στη συνέχεια, βοηθήστε τα να μπουν στον κόσμο που έχετε δημιουργήσει, μαλακά και με φροντίδα. Φροντίστε, σκεφτείτε, μελετήστε, προσέξτε, ανησυχήστε για το τι βάζετε στην παρακαταθήκη της μνήμης τους. Τα παιδιά θυμούνται όλα όσα βλέπουν, όλα όσα βιώνουν. Γιατί χτυπάτε τα παιδιά σας, σχεδόν από τη στιγμή που γεννιούνται; Φαντάζεστε πραγματικά ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να πάρει "μπρος η μηχανή;" Γιατί απομακρύνετε τα βρέφη από τις μανάδες τους λίγα λεπτά μόνο αφότου έχουν αποχωριστεί τη μοναδική μορφή ζωής που γνώριζαν σε όλη την παρούσα τους ύπαρξη; Δεν μπορούν να περιμένουν μια στιγμή τα μετρήματα, τα ζυγίσματα, τα ζουλήγματα και τα τσιγκλίσματα, για να μπορέσει να βιώσει το νεογέννητο την ασφάλεια και την παρηγοριά εκείνης που του έδωσε ζωή;
Γιατί επιτρέπετε να είναι μερικές από τις πρώτες εικόνες, στις οποίες εκτίθεται το παιδί σας, εικόνες βίας; Ποιος σας είπε ότι αυτό είναι καλό για τα παιδιά σας;
Γιατί διδάσκετε στα παιδιά σας να νιώθουν ντροπή και αμηχανία για το ίδιο τους το σώμα και τις λειτουργίες του; Τι μαθήματα τους δίνετε σε σχέση με το σώμα;
Γιατί βάζετε τα παιδιά σας σε σχολεία όπου ο ανταγωνισμός επιτρέπεται και ενθαρρύνεται, όπου επιβραβεύεται το να είσαι ο "καλύτερος" και το να μαθαίνεις "περισσότερα", όπου βαθμολογείται η "απόδοση" ενώ το να κινείται κανείς με το δικό του ρυθμό μόλις που γίνεται αποδεκτό; Τι καταλαβαίνει το παιδί σας μέσα από αυτό;
Γιατί δεν διδάσκετε στα παιδιά για την κίνηση, τη μουσική και τη χαρά που δίνει η τέχνη, το μυστήριο των παραμυθιών, τα θαύμα της ζωής; Γιατί δεν βγάζετε στην επιφάνεια ό,τι βρίσκεται φυσικά μέσα στο παιδί, αντί να επιδιώκετε να βάλετε μέσα του ό,τι είναι αφύσικο;
Και γιατί δεν επιτρέπετε στους νέους σας να μάθουν την κριτική σκέψη, την επίλυση προβλημάτων και τη δημιουργία, χρησιμοποιώντας τα εργαλεία της ίδιας τους της διαίσθησης και της βαθύτερης εσωτερικής τους γνώσης, αντί για τους κανόνες, τα συστήματα απομνημόνευσης και τα συμπεράσματα μιας κοινωνίας που έχει ήδη αποδειχτεί εντελώς ανήμπορη να εξελιχτεί με αυτές τις μεθόδους κι όμως εξακολουθεί να τις χρησιμοποιεί;
Διδάξτε έννοιες, όχι θέματα.
Επινοήστε ένα νέο σχολικό πρόγραμμα και οικοδομήστε γύρω από αυτό τρεις κεντρικές έννοιες: Επίγνωση, Εντιμότητα, Υπευθυνότητα.
Διδάξτε στα παιδιά σας αυτές τις έννοιες από την πιο τρυφερή τους ηλικία. Βάλτε τα να εφαρμόζουν αυτό το πρόγραμμα. Βασίστε ολόκληρο το εκπαιδευτικό σας πρότυπο πάνω σ' αυτές. Φυτέψτε όλες τις οδηγίες βαθιά μέσα σ' αυτές. Αυτό σημαίνει ότι καθετί που θα διδάσκετε θα προέρχεται από αυτές τις έννοιες".