Η παραβολή της πέτρας

Υπήρχε κάποτε μια πέτρα που ήταν γεμάτη με αμέτρητα άτομα, πρωτόνια, νετρόνια και άλλα υποατομικά σωματίδια ύλης. Τα σωματίδια εκείνα κινούνταν με μεγάλη ταχύτητα συνεχώς, βάσει ενός προτύπου, και το καθένα τους πήγαινε από "εδώ" "εκεί", θέλοντας "χρόνο" για να το κάνει. Όμως κινούνταν με τόσο μεγάλη ταχύτητα που η ίδια η πέτρα δε φαινόταν να κινείται καθόλου. Απλώς υπήρχε. Κειτόταν εκεί, ρουφώντας τη βροχή και τον ήλιο, χωρίς να κουνιέται καθόλου.
"Τι είν' αυτό μέσα μου που κουνιέται;" ρώτησε η πέτρα.
"Εσύ είσαι", είπε μια φωνή από μακριά.
"Εγώ;" ξαναρώτησε η πέτρα. "Τι μου λες τώρα!. Εγώ δεν κουνιέμαι καθόλου. Ο καθένας μπορεί να το δει αυτό".
"Ναι, από απόσταση", συμφώνησε η φωνή. "Από μακριά φαίνεσαι πραγματικά σαν να είσαι συμπαγής, ασάλευτη, ακίνητη. Όταν όμως έρχομαι πιο κοντά, τότε βλέπω πως ό,τι αποτελεί Αυτό που Είσαι, κινείται. Κινείται με εκπληκτική ταχύτητα μέσα στο χρόνο και στο χώρο, πάνω σε ένα συγκεκριμένο πρότυπο που δημιουργεί εσένα ως αυτό που ονομάζεται "πέτρα". Έτσι λοιπόν, είσαι κάτι μαγικό! Κινείσαι και ταυτόχρονα δεν κινείσαι".
"Όμως", ρώτησε η πέτρα, "τότε ποια είναι η ψευδαίσθηση; Η ακινησία, η ενότητα της πέτρας ή ο διαχωρισμός και η κίνηση των μερών της;"
Σ' αυτό η φωνή αποκρίθηκε: "Ποια είναι λοιπόν η ψευδαίσθηση; Η ενότητα, η ακινησία του Θεού ή ο διαχωρισμός και η κίνηση των μερών Του;"
Αυτή είναι η Πέτρα των Αιώνων. Είναι η ίδια η Κοσμολογία. Η ζωή είναι μια σειρά απειροελάχιστων, απίστευτα γρήγορων κινήσεων. Αυτές οι κινήσεις δεν επηρεάζουν καθόλου την ακινησία και την Οντότητα του Παντός του Υπάρχοντος. Ωστόσο, όπως ακριβώς συμβαίνει με τα άτομα της πέτρας, η κίνηση είναι αυτή που δημιουργεί την ακινησία, μπροστά στα ίδια μας τα μάτια. Από αυτή την απόσταση δεν υπάρχει διαχωρισμός. Δεν μπορεί να υπάρξει, γιατί το Παν το Υπάρχον είναι το Μόνο Υπάρχον και δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Είναι το Ακίνητο που Κινεί, όπως το ονόμασε ο Αριστοτέλης. Από την περιορισμένη οπτική γωνία με την οποία βλέπουμε το Παν το Υπάρχον, θεωρούμε τους εαυτούς μας σαν χωριστούς και ανεξάρτητους. Όχι σαν ένα ακίνητο ον, αλλά σαν πολλά, πολλά όντα, που βρίσκονται διαρκώς σε κίνηση.
Και οι δυο παρατηρήσεις είναι ακριβείς. Και οι δυο πραγματικότητες είναι "αληθινές".