Τι ακριβώς συμβαίνει στη Θεία Λειτουργία;

Η Καταλίνα Ρίβας (γεν.1944 στη La Paz  της Βολιβίας), είναι μυστικίστρια και συγγραφέας βιβλίων που της υπαγορεύει ο Ιησούς και η Παναγία. Ακολουθεί το κείμενο που έγραψε, όταν η Παναγία της εξήγησε τι ακριβώς συμβαίνει κατά τη Θεία Λειτουργία. 

Με μια θαυμαστή κατήχηση, ο Κύριος και η Παναγία μου έδωσαν οδηγίες σχετικά με τον τρόπο που πρέπει να προσευχόμαστε με την καρδιά μας, να διαλογιζόμαστε και να απολαμβάνουμε τις στιγμές της συνάντησής μας με το Θεό και την Παναγία Μητέρα μας. Με δίδαξαν επίσης πώς να κάνουμε μια καλή Εξομολόγηση, και σε αυτή τη διδαχή μου έδειξαν τι ακριβώς διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια της λατρείας της Θείας Λειτουργίας και πώς πρέπει να τη ζούμε με την καρδιά μας. Αυτή τη μαρτυρία πρέπει και θέλω να τη δώσω σε ολόκληρο τον κόσμο, για τη μεγαλύτερη Δόξα του Θεού και για τη σωτηρία όλων εκείνων που θέλουν να ανοίξουν την καρδιά τους σε Αυτόν. Η διδασκαλία δίνεται έτσι ώστε και πολλές ψυχές, αφιερωμένες στο Θεό, να αναζωπυρώσουν τη φωτιά της αγάπης τους για το Χριστό. Για εκείνους που έχουν στα χέρια τους τη δύναμη να φέρνουν το Χριστό στη γη ώστε να είναι τροφή μας [οι ιερατικές ψυχές] και τους άλλους [μοναχούς και μοναχές] ώστε να ξεφύγουν από τη συνήθεια της ρουτίνας, όταν Τον λαμβάνουν, και να ξαναζούν με θαυμαστό τρόπο την καθημερινή τους συνάντηση με την Αγάπη. Δίνεται και στους λαϊκούς σε όλο τον κόσμο ώστε να μπορούν να ζουν τη λατρεία της Θείας Ευχαριστίας, το μεγαλύτερο από τα Θαύματα, με την καρδιά τους.

Κατά την αγρυπνία της ημέρας του Ευαγγελισμού, τα μέλη της ομάδας μας προσευχής κι εγώ, είχαμε πάει νωρίτερα στο Μυστήριο της Συμφιλίωσης με το Θεό (Εξομολόγηση). Μερικές όμως από τις γυναίκες της ομάδας δεν μπόρεσαν να κάνουν τότε την Εξομολόγησή τους και την άφησαν για την επόμενη μέρα, πριν τη Θεία Λειτουργία. Όταν την επόμενη μέρα το πρωί έφτασα στην εκκλησία λίγο αργοπορημένη, ο  σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος και οι ιερείς είχαν αρχίσει τη Λειτουργία. Με μια απαλή γυναικεία φωνή που γλυκαίνει την ψυχή, άκουσα τότε την Παναγία να μου λέει:

«Σήμερα είναι μια μέρα μάθησης για σένα και θέλω να δώσεις μεγάλη προσοχή, γιατί όλα όσα βιώσεις σήμερα πρέπει να τα μοιραστείς με όλο τον κόσμο».

Με κατέλαβε μεγάλο δέος και δεν κατάλαβα το νόημα των λόγων Της, αλλά προσπάθησα να είμαι πολύ προσεκτική. Το πρώτο πράγμα που πρόσεξα, ήταν μια χορωδία από πολύ όμορφες φωνές που τραγουδούσαν, σαν από μακριά. Κατά διαστήματα η μουσική πλησίαζε και μετά πάλι απομακρυνόταν όπως ο ήχος του ανέμου.

Ο σεβασμιώτατος άρχισε τη Λειτουργία και όταν έφτασε στο κομμάτι της Ομολογίας των αμαρτιών (Μετάνοια), η Παναγία είπε: «Από τα βάθη της καρδιάς σου ζήτησε από τον Κύριο συγχώρεση για όλα τα λάθη σου, για τις φορές που Τον πρόσβαλες. Με αυτόν τον τρόπο θα μπορείς να συμμετέχεις επάξια στη Θεία Λειτουργία». Πρέπει να σκέφτηκα για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου: «Αλλά, βρίσκομαι σε κατάσταση χάριτος. Μόλις χθες το βράδυ εξομολογήθηκα».

Εκείνη τότε απάντησε: «Νομίζεις ότι δεν έχεις προσβάλει τον Κύριο από χθες το βράδυ; Να σου θυμίσω μερικά πράγματα: Όταν έφευγες το πρωί για να έρθεις εδώ, σε πλησίασε το κορίτσι που σε βοηθάει στο σπίτι και σε ρώτησε κάτι. Αλλά επειδή είχες καθυστερήσει, της απάντησες βιαστικά και όχι με τον καλύτερο τρόπο. Αυτό ήταν έλλειψη αγάπης από τη μεριά σου και λες ότι δεν πρόσβαλες το Θεό...;

Στο δρόμο σου προς εδώ, ένα λεωφορείο πέρασε στη λωρίδα στην οποία βρισκόσουν και παραλίγο να σε χτυπήσει. Εκφράστηκες τότε με έναν ακατάλληλο τρόπο εναντίον εκείνου του φτωχού ανθρώπου, αντί να έρχεσαι κάνοντας την προσευχή σου ώστε να προετοιμαστείς. Έδειξες έλλειψη αγάπης και έχασες την ειρήνη και την υπομονή σου. Και λες ότι δεν έχεις προσβάλει το Θεό…;

Έφτασες την τελευταία στιγμή, όταν η πορεία των ιερέων προς το Βωμό είχε αρχίσει, και συμμετέχεις στη Λειτουργία χωρίς προηγούμενη προετοιμασία...»

«Εντάξει, Μητέρα μου, μη μου λες άλλα», απάντησα. «Δεν χρειάζεται να μου θυμίζεις περισσότερα πράγματα γιατί θα πεθάνω από θλίψη και ντροπή».

«Γιατί πρέπει να φτάνετε όλοι την τελευταία στιγμή; Θα πρέπει να φτάνεις νωρίτερα για να μπορείς να πεις μια προσευχή και να παρακαλέσεις τον Κύριο να σου στείλει το Άγιο Πνεύμα Του, αυτό το Άγιο Πνεύμα που μπορεί να σου δώσει ένα πνεύμα ειρήνης και να σε καθαρίσει από το πνεύμα του κόσμου, τις ανησυχίες σου, τα προβλήματά σου και τους περισπασμούς σου ώστε να μπορέσεις να ζήσεις αυτή την τόσο ιερή στιγμή. Ωστόσο, φτάνεις σχεδόν όταν έχει αρχίσει η Λειτουργία σαν να είναι κάποιο συνηθισμένο γεγονός, χωρίς καμία πνευματική προετοιμασία. Γιατί; Αυτό είναι το μεγαλύτερο από τα Θαύματα. Πρόκειται να ζήσεις τη στιγμή που ο Ύψιστος Θεός δίνει το μεγαλύτερο δώρο Του κι εσύ δεν το εκτιμάς».

Αυτό μου ήταν πολύ. Ένιωσα τόσο άσχημα που είχα περισσότερους από αρκετούς λόγους για να ζητήσω συγχώρεση από το Θεό. Όχι μόνο για τις προσβολές εκείνης της ημέρας, αλλά και για όλες τις άλλες φορές που, όπως πολλά άτομα, περίμενα να τελειώσει ο ιερέας την ομιλία του πριν μπω στην εκκλησία. Ζήτησα συγχώρεση για τις φορές που δεν γνώριζα ή αρνιόμουν να καταλάβω τι σημαίνει να είσαι εδώ, και για τις εποχές που, έχοντας ίσως την ψυχή μου γεμάτη από μια σοβαρότερη αμαρτία, είχα τολμήσει να συμμετάσχω στη Θεία Λειτουργία.

Τώρα ήταν η στιγμή για να πούμε το «Δόξα εν Υψίστοις Θεώ...».
Η Παναγία είπε: «Δόξασε και ευλόγησε την Παναγία Τριάδα με όλη σου την αγάπη, αναγνωρίζοντας ότι είσαι δημιούργημα της Τριάδας».

Πόσο διαφορετικό ήταν αυτό το «Δόξα!» Ξαφνικά είδα τον εαυτό μου σε ένα μακρινό μέρος γεμάτο φως μπροστά στη Μεγαλοπρεπή Παρουσία του Θρόνου του Θεού. Με πόση αγάπη συνέχισα ευχαριστώντας Τον, καθώς επανελάμβανα: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία. Ὑμνοῦμέν σε, εὐλογοῦμέν σε, προσκυνοῦμέν σε, δοξολογοῦμέν σε, εὐχαριστοῦμέν σοι διὰ τὴν μεγάλην σου δόξα. Κύριε Βασιλεῦ, ἐπουράνιε Θεέ, Πάτερ παντοκράτορ...» και επικαλέστηκα την πατρική όψη του Πατέρα, γεμάτου καλοσύνη...
«Κύριε, Υἱὲ Μονογενές, Ἰησοῦ Χριστέ καὶ  Ἅγιον Πνεῦμα. Κύριε ὁ Θεός, ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Υἱός τοῦ Πατρός, ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου, ἐλέησον ἡμᾶς, ὁ αἴρων τὰς ἁμαρτίας τοῦ κόσμου...» Και ο Ιησούς ήταν μπροστά μου με πρόσωπο γεμάτο τρυφερότητα και Έλεος... «Πρόσδεξαι τὴν δέησιν ἡμῶν, ὁ καθήμενος ἐν δεξιᾷ τοῦ Πατρός, καὶ ἐλέησον ἡμᾶς. Ὅτι σὺ εἶ μόνος Ἅγιος, σὺ εἶ μόνος Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός, μετά του Παναγίου Πνεύματος, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός. Ἀμήν».

Και έκανα το αίτημα: «Κύριε, λύτρωσέ με από όλα τα κακά πνεύματα. Η καρδιά μου Σου ανήκει. Κύριε, στείλε μου την ειρήνη Σου ώστε να έχω τα καλύτερα δυνατά οφέλη από αυτή την Ευχαριστία και η ζωή μου να μπορεί να παράγει τους καλύτερους καρπούς. Άγιο Πνεύμα του Θεού, μεταμόρφωσέ με, δράσε μέσα μου, καθοδήγησέ με. Ω Θεέ μου, δώσε μου τα δώρα που χρειάζομαι για να σε υπηρετήσω καλύτερα…!»

 Έφτασε η στιγμή του Λόγου του Θεού και η Παναγία με έβαλε να επαναλάβω: «Κύριε, σήμερα θέλω να ακούσω το Λόγο Σου και να παράξω άφθονο καρπό. Άφησε το Άγιο Πνεύμα Σου να καθαρίσει το χώρο της καρδιάς μου, ώστε ο δικός σου Λόγος να μπορέσει να μεγαλώσει και να αναπτυχθεί σε αυτήν. Κύριε, καθάρισε την καρδιά μου ώστε να είναι καλά διατεθειμένη».

Η Παναγία είπε: «Θέλω να προσέχετε τα Αναγνώσματα και ολόκληρο το κήρυγμα του ιερέα. Θυμηθείτε ότι η Βίβλος λέει πως ο Λόγος του Θεού δεν γυρίζει πίσω χωρίς να έχει γεννήσει καρπούς. Αν είσαι προσεκτική, κάτι από όλα όσα θ’ ακούσεις, θα μείνει μέσα σου. Πρέπει να προσπαθείς να θυμάσαι όλη τη μέρα τις λέξεις που σου έχουν κάνει εντύπωση. Μερικές φορές μπορεί να είναι δύο στίχοι. Άλλες φορές η ανάγνωση ολόκληρου του Ευαγγελίου ή ίσως μόνο μια λέξη. Απόλαυσέ την για την υπόλοιπη μέρα και τότε θα γίνει μέρος σου, γιατί αυτός είναι ο τρόπος για να αλλάξει κανείς τη ζωή του, επιτρέποντας στο Λόγο του Θεού να τον μεταμορφώσει. Και τώρα πες στον Κύριο ότι είσαι εδώ για να προσέξεις αυτό, που θέλεις Εκείνος να πει στην καρδιά σου, σήμερα».

Για άλλη μια φορά ευχαρίστησα τον Θεό που μου έδωσε την ευκαιρία να ακούσω το Λόγο Του. Και Του ζήτησα να με συγχωρέσει που επί τόσα πολλά χρόνια είχα τόσο σκληρή καρδιά, και επειδή έμαθα στα παιδιά μου ότι έπρεπε να πηγαίνουν στη Λειτουργία μόνο τις Κυριακές, επειδή έτσι ήταν η εντολή της Εκκλησίας, και όχι από αγάπη, από την ανάγκη να γεμίσουν με το Θεό… Για μένα, που είχα παρακολουθήσει τόσες πολλές Θείες Ευχαριστίες, κυρίως για να εκπληρώσω μια υποχρέωση και πιστεύοντας πως με τον τρόπο αυτό είχα σωθεί, η σκέψη ‘να ζήσω τη Θεία Λειτουργία’ δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου, πόσο μάλλον να προσέχω στα αναγνώσματα ή στο κήρυγμα του ιερέα!

Πόσο μεγάλη ήταν η λύπη που ένιωσα για τα τόσα χρόνια που έχασα εξαιτίας της άγνοιάς μου!… Πόσο επιφανειακή είναι η παρουσία μας στη Λειτουργία όταν πηγαίνουμε μόνο όταν πρόκειται για ένα γάμο ή μια κηδεία ή επειδή θέλουμε να μας δει ο κόσμος!

Πόσο μεγάλη είναι η άγνοιά μας για την Εκκλησία μας και για τα Μυστήρια! Πόση σπατάλη στην προσπάθειά μας να εκπαιδεύσουμε τους εαυτούς μας για τα πράγματα του κόσμου, πράγματα που μπορούν να εξαφανιστούν σε μια στιγμή αφήνοντάς μας με το τίποτα. Πράγματα, τα οποία στο τέλος της ζωής μας δεν μας χρησιμεύουν ούτε για να παρατείνουμε την ύπαρξή μας στη γη για ένα λεπτό περισσότερο! Κι όμως δεν ξέρουμε τίποτα για το πώς να αποκτήσουμε λίγο από τον Παράδεισο στη γη και τελικά την αιώνια ζωή. Και αποκαλούμε τους εαυτούς μας καλλιεργημένους…!

Μετά από λίγο έφτασε η ώρα της Προσφοράς, και η Παναγία είπε: «Προσευχήσου έτσι: (και επανέλαβα) Κύριε, προσφέρω όλα όσα είμαι, όλα όσα έχω, όλα όσα μπορώ. Θέτω τα πάντα στα χέρια Σου. Κτίσε, Κύριε, πάνω στο λίγο που είμαι. Μεταμόρφωσέ με, Θεέ μου, Παντοδύναμε, μέσω των αξιών του Υιού Σου.
Αιτούμαι για την οικογένειά μου, για όλους τους ανθρώπους που μας διώκουν… Δίδαξέ με να βάζω την καρδιά μου στο έδαφος μπροστά τους, ώστε τα βήματά τους να είναι λιγότερο σκληρά... Έτσι προσεύχονταν οι άγιοι. Έτσι θέλω να προσεύχεστε όλοι σας».

Και έτσι μας ζητά ο Ιησούς να προσευχόμαστε... να βάζουμε τις καρδιές μας στο έδαφος ώστε αυτοί [για τους οποίους μεσολαβούμε] να μην αισθάνονται τη σκληρότητά του, αλλά μάλλον εμείς να τους ανακουφίζουμε μέσω του πόνου που μας προκαλούν βαδίζοντας πάνω στις καρδιές μας. Αρκετά χρόνια αργότερα διάβασα ένα μικρό προσευχητάρι γραμμένο από τον Άγιο José María Escrivá de Balaguer, τον οποίο αγαπώ πολύ, και εκεί βρήκα μια ανάλογη προσευχή με αυτή που με δίδαξε η Παναγία. Ίσως αυτός ο Άγιος να ευχαριστούσε την Παναγία με εκείνες τις προσευχές του.

Ξαφνικά, άρχισαν να ξεπροβάλουν κάποια πρόσωπα που δεν είχα ξαναδεί. Ήταν σαν από την πλευρά του κάθε ανθρώπου, που ήταν παρόντες στον Καθεδρικό Ναό, να έβγαινε ένα άλλο πρόσωπο, και σύντομα ο ναός γέμισε νεαρά όμορφα όντα. Ήταν ντυμένα με πολύ λευκούς χιτώνες και άρχισαν να κινούνται στον κεντρικό διάδρομο προς το Βωμό.

Η Μητέρα μας είπε: «Παρατήρησε. Είναι οι Φύλακες Άγγελοι του καθενός από τα άτομα που είναι εδώ. Αυτή είναι η στιγμή που κουβαλάει ο φύλακας άγγελός σας τις προσφορές και τα αιτήματά σας ενώπιον του Βωμού του Κυρίου».

Σ’ εκείνο το σημείο έμεινα εντελώς έκπληκτη, γιατί τα όντα είχαν τόσο ωραία πρόσωπα, τόσο λαμπερά όσο κανείς δεν μπορεί να φανταστεί. Η όψη τους ήταν πολύ όμορφη, είχαν σχεδόν θηλυκά πρόσωπα, ωστόσο η δομή τους, το σώμα, τα χέρια, το ύψος τους ήταν αρσενικά. Τα γυμνά πόδια τους δεν άγγιζαν το πάτωμα, αλλά μάλλον πήγαιναν γλιστρώντας. Εκείνη η πομπή ήταν πολύ όμορφη.

Μερικά από αυτά τα όντα κουβαλούσαν κάτι που έμοιαζε με χρυσαφί μπολ με κάτι μέσα που έλαμπε πολύ, ένα χρυσαφένιο φως. Η Παναγία είπε: «Παρατήρησε. Είναι οι Φύλακες Άγγελοι των ανθρώπων που προσφέρουν αυτή τη Θεία Λειτουργία για τις πολλές προθέσεις τους, αυτών που έχουν συνείδηση ​​της σημασίας αυτής της λατρείας, όσων έχουν κάτι να προσφέρουν στον Κύριο…
Κάνε την προσφορά σου αυτή τη στιγμή… Πρόσφερε τις λύπες σου, τους πόνους σου, τα όνειρά σου, τα βάσανά σου, τις χαρές σου. Πρόσφερε τα αιτήματά σου. Να θυμάσαι ότι η Θεία Λειτουργία έχει άπειρη αξία. Επομένως, να είσαι γενναιόδωρη στην προσφορά και στα αιτήματά σου».

Πίσω από τους πρώτους αγγέλους έρχονταν άλλοι που δεν είχαν τίποτα μέσα στα χέρια τους. Πήγαιναν με άδεια χέρια. Η Παναγία είπε: «Αυτοί είναι οι άγγελοι των ανθρώπων που, παρόλο που βρίσκονται εδώ, δεν έχουν να προσφέρουν ποτέ τίποτα. Αυτοί δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον να ζουν κάθε λεπτό της Θείας Λειτουργίας και οι Άγγελοί τους δεν έχουν προσφορές να κουβαλήσουν μπροστά στο Θυσιαστήριο του Κυρίου».

Στο τέλος της πομπής έρχονταν άλλοι Άγγελοι που ήταν μάλλον λυπημένοι, με τα χέρια ενωμένα στην προσευχή, αλλά με μάτια σκυφτά. «Αυτοί είναι οι Φύλακες Άγγελοι των ανθρώπων που είναι εδώ, αλλά δεν είναι εδώ. Είναι δηλαδή οι άνθρωποι που έχουν αναγκαστεί να έρθουν, που ήρθαν εδώ από υποχρέωση αλλά χωρίς καμία επιθυμία να συμμετέχουν στη Θεία Λειτουργία. Οι Άγγελοί τους βγαίνουν με θλίψη γιατί δεν έχουν τίποτα να μεταφέρουν στο Βωμό, εκτός από τις δικές τους προσευχές.

Μη θλίβετε τους Φύλακες Αγγέλους σας… Ζητήστε πολύ. Ζητήστε τη μεταστροφή των αμαρτωλών, για την ειρήνη στον κόσμο, για τους συγγενείς σας, τους γείτονές σας, για εκείνους που ζητούν τις προσευχές σας. Ζητήστε πολλά, όχι μόνο για τον εαυτό σας, αλλά και για όλους τους άλλους. Να θυμάστε ότι η προσφορά που αρέσει περισσότερο στον Κύριο είναι όταν προσφέρετε τον εαυτό σας ως ολοκαύτωμα, ώστε ο Ιησούς, κατά την κάθοδό Του, να σας μεταμορφώσει με τις δικές Του αξίες. Τι μπορείτε να προσφέρετε στον Πατέρα από μόνοι σας; Το τίποτα και αμαρτίες, αλλά η προσφορά του εαυτού σας ενωμένη με τις αξίες του Ιησού είναι ευάρεστη στον Πατέρα».

Εκείνο το θέαμα, εκείνη η πομπή ήταν τόσο όμορφη που είναι δύσκολο να τη συγκρίνω με κάποια άλλη. Όλα αυτά τα ουράνια πλάσματα υποκλίνονταν μπροστά στο Βωμό, μερικά αφήνοντας την προσφορά τους στο πάτωμα, άλλα προσκυνώντας στα γόνατα με τα μέτωπά τους σχεδόν ακουμπισμένα στο έδαφος. Και όταν έφταναν στο Βωμό εξαφανίζονταν από τα μάτια μου.

Η τελευταία στιγμή της Εισαγωγής είχε φτάσει, και ξαφνικά, όταν η σύναξη άρχισε να ψέλνει: «Άγιος, Άγιος, Άγιος» ό,τι ήταν πίσω από τους ιερείς εξαφανίστηκε από τα μάτια μου. Πίσω από την αριστερή πλευρά του Αρχιεπισκόπου εμφανίστηκαν τότε χιλιάδες Άγγελοι σε διαγώνια γραμμή: μικροί άγγελοι, μεγάλοι άγγελοι, άγγελοι με τεράστια φτερά, άγγελοι με μικρά φτερά, άγγελοι χωρίς φτερά. Σαν τους προηγούμενους αγγέλους, όλοι ήταν ντυμένοι με χιτώνες σαν τo λευκό των ενδυμάτων των ιερέων και των αγοριών του Βωμού.

Όλοι γονάτισαν με τα χέρια ενωμένα σε προσευχή και έσκυψαν τα κεφάλια τους με ευλάβεια. Μπορούσες να ακούσεις την πιο όμορφη μουσική, σαν να ήταν πάρα πολλές χορωδίες που εναρμονίζονταν σε διαφορετικές φωνές, όλες ενωμένες με τις φωνές των ανθρώπων: «Άγιος, Άγιος, Άγιος…»  

Είχε φτάσει η στιγμή της Αφιέρωσης, η στιγμή από τα πιο θαυμαστά Θαύματα… Πίσω από τη δεξιά πλευρά του Αρχιεπισκόπου εμφανίστηκε ένα πλήθος από άτομα, επίσης σε διαγώνια γραμμή. Ήταν ντυμένα με το ίδιο είδος χιτώνων με τους Φύλακες Αγγέλους αλλά σε πολύ απαλά χρώματα: τριανταφυλλί, πράσινο, γαλάζιο, λιλά, κίτρινο. Τα πρόσωπά τους ήταν επίσης λαμπερά, γεμάτα χαρά. Όλοι έμοιαζαν να είναι της ίδιας ηλικίας. Θα μπορούσες να πεις ότι ήταν άνθρωποι διαφόρων ηλικιών αλλά τα πρόσωπά τους έμοιαζαν ίδια, χωρίς ρυτίδες, χαρούμενα. Όλοι γονάτισαν επίσης στο άσμα «Άγιος, Άγιος, Άγιος Κύριος ο Θεός, Σαββαώθ…»

Η Παναγία είπε: «Αυτοί είναι όλοι οι Άγιοι και οι Ευλογημένοι στον Ουρανό, και ανάμεσά τους είναι και οι ψυχές των συγγενών και των μελών της οικογενείας σας που ήδη απολαμβάνουν την Παρουσία του Θεού».    

Μετά Την είδα.
Ήταν εκεί, ακριβώς στα δεξιά της Εξοχότητάς του, του Αρχιεπισκόπου... ένα βήμα πιο πίσω. Αιωρείτο λίγο πάνω από το έδαφος, γονατιστή πάνω σε ένα πολύ φίνο υλικό, διαφανές και λαμπερό συγχρόνως, σαν κρυστάλλινο νερό. Η Παρθένος Μαρία είχε τα χέρια Της ενωμένα και κοίταζε με σεβασμό και προσεκτικά εκείνον που ιερουργούσε. Μου μιλούσε από εκεί, σιωπηλά, κατευθείαν μέσα στην καρδιά μου, χωρίς να με κοιτάζει:
«Σου φαίνεται περίεργο να Με βλέπεις λίγο πιο πίσω από τον Αρχιεπίσκοπο, έτσι δεν είναι; Έτσι πρέπει να γίνεται.
Παρά τη μεγάλη αγάπη που Μου έχει ο Γιος Μου, δεν Μου έδωσε τo αξίωμα που δίνει σε έναν ιερέα, να μπορώ να κρατώ το Γιο Μου στα χέρια Μου καθημερινά, όπως τα ιερατικά χέρια κάνουν. Εξαιτίας τούτου νιώθω τόσο βαθύ σεβασμό για τους ιερείς και για ολόκληρο το θαύμα που ο Θεός εκτελεί μέσω ενός ιερέα, ώστε νιώθω υποχρεωμένη να γονατίσω εδώ».

Θεέ μου, πόση τιμή, πόση χάρη ο Κύριος εκχέει πάνω στις ιερατικές ψυχές. Και ούτε εμείς, ίσως ούτε κάποιοι από αυτούς να το γνωρίζουν.

Εκείνη τη στιγμή άρχισαν να εμφανίζονται μπροστά από το Βωμό κάποιες σκιές με ανθρώπινη μορφή σε γκρι χρώμα, με σηκωμένα τα χέρια τους προς τα επάνω. Η Παναγία είπε: «Αυτές είναι οι ευλογημένες ψυχές του Καθαρτηρίου που περιμένουν την ανανέωση των προσευχών σου. Μη σταματάς να προσεύχεσαι γι' αυτές. Εκείνες προσεύχονται για σένα αλλά δεν μπορούν να προσευχηθούν γι’ αυτές τις ίδιες. Οφείλεις να προσεύχεσαι για τις ευλογημένες ψυχές ώστε να τις βοηθάς να φεύγουν από το Καθαρτήριο, και να μπορέσουν να πάνε προς συνάντηση του Θεού και να χαίρονται μαζί Του αιώνια.

Όπως βλέπεις, είμαι εδώ όλη την ώρα. Οι άνθρωποι πηγαίνουν για προσκύνημα στους τόπους των εμφανίσεών Μου, και αυτό είναι καλό εξαιτίας της χάρης που λαμβάνουν εκεί. Αλλά σε καμία εμφάνιση ούτε σε κανέναν άλλο τόπο είμαι παρούσα περισσότερο χρόνο απ’ ό,τι κατά τη Θεία Λειτουργία. Θα Με βρίσκεις πάντα στα πόδια του Θυσιαστηρίου, εκεί όπου τελείται η Θεία Ευχαριστία. Παραμένω  στα πόδια της Αγίας Τράπεζας με τους αγγέλους, επειδή είμαι πάντοτε μαζί Του».

Το να βλέπω εκείνη την όμορφη όψη της Μητέρας μας τη στιγμή του «Sanctus», μαζί με όλους τους άλλους με τα λαμπερά πρόσωπα, με τα χέρια ενωμένα να περιμένουν το θαύμα που επαναλαμβάνεται συνεχώς, ήταν σαν να βρισκόμουν στον ίδιο τον Παράδεισο. Και να σκεφτείς ότι υπάρχουν άνθρωποι, ότι υπάρχουν κάποιοι από εμάς που μπορούν να έχουν την προσοχή τους αλλού, μιλώντας εκείνη τη στιγμή… λέω με λύπη ότι πολλοί άντρες, περισσότεροι από γυναίκες, στέκονται με τα χέρια σταυρωμένα, σαν να αποτίουν φόρο τιμής στον Κύριο ως ίσος προς ίσον.

Η Παναγία είπε: «Πες σε όλους ότι δεν είναι ποτέ ένας άντρας περισσότερο άντρας παρά όταν λυγίζει τα γόνατά του ενώπιον του Θεού».

Ο ιερέας είπε τα λόγια της Αφιέρωσης. Ήταν άτομο κανονικού ύψους αλλά ξαφνικά άρχισε ψηλώνει και να γεμίζει με φως. Ένα υπερφυσικό φως τον τύλιξε, ανάμεσα στο λευκό και το χρυσό που έγινε πολύ έντονο γύρω από το πρόσωπό του, με τέτοιο τρόπο που δεν μπορούσα να δω τα χαρακτηριστικά του. Όταν ύψωσε την Ιερή Μορφή (Όστια), είδα τα χέρια του. Υπήρχαν κάποια σημάδια στο πίσω μέρος των χεριών του που εξέπεμπαν πολύ φως. Ήταν ο Ιησούς! Ήταν Αυτός που τύλιγε το Σώμα Του γύρω από τον ιερέα, σαν να περιέβαλλε με αγάπη τα χέρια της Εξοχότητάς του. Εκείνη τη στιγμή η Όστια άρχισε να μεγαλώνει και έγινε τεράστια. Πάνω της ήταν το θαυμαστό Πρόσωπο του Ιησού που κοίταζε το λαό Του.

Ενστικτωδώς ήμουν έτοιμη να σκύψω το κεφάλι μου όταν η Παναγία είπε:
«Μην κοιτάς κάτω. Κοίτα ψηλά να δεις και να ατενίσεις Αυτόν. Διασταύρωσε τη ματιά σου με τη δική Του και επανέλαβε την προσευχή της Φάτιμα: ‘Κύριε, πιστεύω, λατρεύω, ελπίζω και Σε αγαπώ. Ζητάω συγγνώμη γι’ αυτούς που δεν πιστεύουν, δεν λατρεύουν, δεν ελπίζουν και δεν Σε αγαπούν’. Συγγνώμη και Έλεος... Τώρα πες Του πόσο πολύ Τον αγαπάς και απόδωσε τιμές στον Βασιλέα των Βασιλέων».

Το έκανα. Φαινόταν να είμαι η μόνη στην οποία είχε στραμμένο το βλέμμα Του από την τεράστια Όστια. Αλλά έμαθα ότι με τον ίδιο τρόπο κοίταζε κάθε πρόσωπο με απόλυτη αγάπη. Μετά έσκυψα το κεφάλι μέχρι που το μέτωπό μου άγγιξε το πάτωμα, όπως έκαναν οι Άγγελοι και οι Ευλογημένοι από τον Παράδεισο. Αναρωτήθηκα για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου τι να ήταν όλο εκείνο, ότι ο Ιησούς έλαβε το σώμα του ιερουργού και παράλληλα ήταν και μέσα στην Όστια, η οποία έγινε και πάλι μικρή όταν ο ιερέας την απίθωσε κάτω. 
Δάκρυα κυλούσαν στα μάγουλά μου. Ήμουν ανίκανη να σταματήσω να εκπλήσσομαι.

Αμέσως μετά, ο Αρχιεπίσκοπος είπε τα λόγια της αφιέρωσης για το κρασί και, μόλις τα λόγια ειπώθηκαν, αστραπές άρχισαν να αναβοσβήνουν στον ουρανό του ναού και στο γύρω χώρο. Δεν υπήρχαν πλέον οροφή και τοίχοι εκκλησίας. Το παν ήταν στο σκοτάδι, εκτός από το λαμπρό φως στο Βωμό. 
Ξαφνικά, είδα τον Ιησού σταυρωμένο να αιωρείται στον αέρα. Τον έβλεπα από το κεφάλι μέχρι κάτω στο στήθος Του. Το εγκάρσιο δοκάρι του Σταυρού το συγκρατούσαν κάποια δυνατά, μεγάλα χέρια. Μέσα από το πολύ λαμπερό φως, ένα μικρότερο λαμπερό φως βγήκε που έμοιαζε με ένα πολύ μικρό, πολύ λαμπερό περιστέρι. Πέταξε γρήγορα μια φορά γύρω από όλη την εκκλησία και πήγε να αναπαυθεί στον αριστερό ώμο του Αρχιεπισκόπου που εξακολουθούσε να είναι ο Ιησούς, γιατί μπορούσα να ξεχωρίσω τα μακριά μαλλιά Του, τις φωτεινές πληγές Του και το μεγάλο σώμα Του, αλλά δεν μπορούσα να δω το πρόσωπό Του.
Ψηλά, στεκόταν ο σταυρωμένος Ιησούς με το κεφάλι Του πεσμένο πάνω στον δεξιό Του ώμο. Μπόρεσα να ατενίσω το πρόσωπό Του, τα μελανιασμένα χέρια Του και τη σχισμένη σάρκα. Είχε μια πληγή στη δεξιά πλευρά του στήθους Του και το αίμα ανάβλυζε προς τα αριστερά. Και κάτι που έμοιαζε με νερό, αλλά πολύ λαμπερό ανάβλυζε προς τα δεξιά. Ήταν περισσότερο σαν πίδακες φωτός που έβγαιναν προς τους πιστούς κινούμενοι δεξιά και αριστερά. Έμεινα έκπληκτη με την ποσότητα του αίματος που έρεε μέσα στο Δισκοπότηρο. Σκέφτηκα ότι θα ξεχείλιζε και θα λέρωνε ολόκληρο το Βωμό, αλλά ούτε μια σταγόνα δεν χύθηκε! (Σημ. Ο Ιησούς εμφανίζεται ως ο Αρχιερέας που τελεί τη Θεία Ευχαριστία αλλά και ως ο Αμνός, που θυσιάζεται πάνω στο σταυρό για εμάς). 

Εκείνη τη στιγμή η Παναγία είπε: «Αυτό είναι το Θαύμα των θαυμάτων. Στο ξαναείπα. Ο χρόνος και ο χώρος δεν υφίστανται για τον Κύριο και την ώρα της Αφιέρωσης όλη η σύναξη οδηγείται στο Γολγοθά την ώρα της σταύρωσης του Ιησού».
Μπορεί κανείς να το φανταστεί; Τα μάτια μας δεν το βλέπουν, αλλά είμαστε όλοι εκεί ακριβώς τη στιγμή που ο Ιησούς σταυρώνεται και ζητάει συγχώρεση από τον Πατέρα, όχι μόνο για εκείνους που Τον σκοτώνουν, αλλά για κάθε μία από τις αμαρτίες μας: ‘Πατέρα, συγχώρεσέ τους, γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν’.
Από εκείνη τη μέρα δεν με ενδιαφέρει αν με περνάνε για τρελή, αλλά ζητάω από όλους να γονατίζουν και να προσπαθούν να βιώνουν με την καρδιά τους και με όλη την ευαισθησία που είναι ικανοί, αυτό το προνόμιο που μας δώρισε ο Κύριος.

Όταν ήρθε η ώρα να προσευχηθούμε το «Πάτερ Ημών», ο Κύριος μίλησε για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια της λατρείας και είπε:
«Περίμενε, θέλω να προσευχηθείς με τη μεγαλύτερη εμβρίθεια που μπορείς. Αυτή την ώρα θέλω να φέρεις στο νου σου το πρόσωπο ή τα πρόσωπα που σου έχουν κάνει το μεγαλύτερο κακό στη ζωή σου, να τους φέρεις στο στήθος σου και να τους αγκαλιάσεις λέγοντάς τους μέσα από την καρδιά σου: ‘Στο Όνομα του Ιησού, σε συγχωρώ και σου εύχομαι ειρήνη. Στο Όνομα του Ιησού, ζητάω τη συγχώρεσή σου και σου εύχομαι την ειρήνη μου’. Αν το πρόσωπο αξίζει την ειρήνη, θα τη λάβει και θα οφεληθεί τα μέγιστα. Αν δεν είναι ικανό να ανοίξει την καρδιά του στην ειρήνη, τότε αυτή η ειρήνη θα επιστρέψει στην καρδιά σου. Αλλά δεν θέλω να λαμβάνεις ή να προσφέρεις ειρήνη στους άλλους όταν δεν είσαι ικανή να συγχωρέσεις και να νιώσεις εκείνη την ειρήνη πρώτα στη δική σου καρδιά.
Πρόσεξε τι κάνεις – συνέχισε ο Κύριος – στο Πάτερ Ημών επαναλαμβάνεις τα λόγια ‘και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών’. Αν είσαι ικανή να συγχωρέσεις αλλά όχι να ξεχάσεις, όπως λένε κάποιοι, βάζεις όρους στη συγχώρεση του Θεού. Λες: συγχώρεσέ με μόνον για όσο είμαι ικανή να συγχωρήσω αλλά όχι παραπάνω».  

Δεν ξέρω πώς να εξηγήσω τον πόνο που ένιωσα από τη συναίσθηση του πόσο πολύ μπορούμε να πληγώσουμε τον Κύριο. Ακόμα, το πόσο πολύ μπορούμε να βλάψουμε τον εαυτό μας κρατώντας μέσα μας τόση μνησικακία, κακά συναισθήματα και άλλα μη κολακευτικά πράγματα που προέρχονται από τα δικά μας ασυνείδητα συναισθήματα και υπερευαισθησίες. Συγχώρεσα. Συγχώρεσα από την καρδιά μου και ζήτησα συγγνώμη από όλους τους ανθρώπους που είχα πληγώσει κάποια στιγμή στο παρελθόν, ώστε να νιώσω την ειρήνη του Κυρίου.

Ο ιερέας είπε: «δώσε εις ημάς ειρήνη και ενότητα...» και κατόπιν, «η ειρήνη του Κυρίου να είναι μαζί σας...»

Ξαφνικά είδα, ανάμεσα στους ανθρώπους (αλλά όχι σε όλους) που αγκάλιαζαν ο ένας τον άλλο, ένα πολύ έντονο φως ανάμεσά τους. Ήξερα ότι ήταν ο Ιησούς και πετάχτηκα να αγκαλιάσω το πρόσωπο δίπλα μου. Μπόρεσα πραγματικά να νιώσω το αγκάλιασμα του Κυρίου σ’ εκείνο το φως. Ήταν Εκείνος που με αγκάλιαζε για να μου δώσει την Ειρήνη Του, επειδή εκείνη τη στιγμή είχα μπορέσει να συγχωρέσω και να βγάλω από την καρδιά μου όλη τη θλίψη που οι άλλοι μου είχαν προξενήσει.
Αυτό είναι που θέλει ο Ιησούς να μοιραστούμε εκείνη τη στιγμή της χαράς, αγκαλιάζοντάς μας ώστε να μας δώσει την Ειρήνη Του.
Έφτασε η στιγμή να κοινωνήσουν οι ιερουργούντες. Εκεί παρατήρησα και πάλι την παρουσία όλων των ιερέων κοντά στον Αρχιεπίσκοπο. Όταν κοινώνησε ο σεβασμιώτατος, μου είπε η Παναγία:

«Αυτή είναι η ώρα να προσευχηθείς για τον ιερέα και τους άλλους ιερείς που τον συνοδεύουν. Επανάλαβε μετά από Μένα: ‘Κύριε, ευλόγησέ τους, αγιοποίησέ τους, βοήθησέ τους, εξάγνισέ τους, αγάπα τους, φρόντισέ τους και στήριξέ τους με την Αγάπη Σου...’ Θυμίσου όλους τους ιερείς του κόσμου. Προσευχήσου για όλες τις αφιερωμένες ψυχές...»

Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, αυτή είναι η ώρα που πρέπει να προσευχόμαστε γι’ αυτούς, γιατί είναι η Εκκλησία όπως κι εμείς, οι λαϊκοί. Πολλές φορές, εμείς οι λαϊκοί, απαιτούμε πολλά από τους ιερείς αλλά είμαστε ανίκανοι να προσευχηθούμε γι’ αυτούς, να καταλάβουμε ότι είναι άνθρωποι και να κατανοήσουμε και να εκτιμήσουμε τη μοναξιά που πολλές φορές μπορεί να περιβάλει έναν ιερέα. 

Πρέπει να καταλάβουμε ότι οι ιερείς είναι άνθρωποι σαν κι εμάς και έχουν ανάγκη τη φροντίδα και την κατανόησή μας. Χρειάζονται στοργή και προσοχή εκ μέρους μας επειδή, έχοντας αφιερώσει τον εαυτό τους στον Ιησού, δίνουν τη ζωή τους για τον καθένα μας, όπως έκανε Εκείνος.

Ο Κύριος θέλει οι άνθρωποι στο κοπάδι, τους οποίους εμπιστεύθηκε σε Αυτόν ο Θεός, να προσεύχονται και να βοηθάνε για την αγιότητα του Ποιμένα τους. Κάποια μέρα, όταν θα είμαστε στην άλλη πλευρά, θα καταλάβουμε το θαύμα που έκανε ο Κύριος δίνοντάς μας ιερείς να μας βοηθάνε να σώσουμε τις ψυχές μας.

Οι άνθρωποι άρχισαν να αφήνουν τα στασίδια τους για να κοινωνήσουν. Η μεγάλη στιγμή της συνάντησης με την Αγία Κοινωνία είχε φτάσει. Μου είπε ο Κύριος:
«Περίμενε λίγο. Θέλω να προσέξεις κάτι...»
Μια εσωτερική ώθηση με έκανε να σηκώσω τα μάτια προς το πρόσωπο που επρόκειτο να λάβει την Κοινωνία στη γλώσσα από τα χέρια του ιερέα. Πρέπει να εξηγήσω ότι ήταν μια από τις γυναίκες της ομάδας μας που δεν είχε μπορέσει να εξομολογηθεί την προηγούμενη νύχτα και το είχε κάνει εκείνο το πρωινό, πριν τη Θεία Λειτουργία.

Όταν ο ιερέας έβαλε την Αγιασμένη Όστια στη γλώσσα της, κάτι σαν λάμψη φωτός, εκείνο το λευκόχρυσο φως που είχα δει πρωτύτερα, πέρασε μέσα από την πλάτη της και στη συνέχεια τύλιξε όλη την πλάτη, τους ώμους και το κεφάλι της γυναίκας. Ο Κύριος είπε:
«Είμαι τόσο ευχαριστημένος να αγκαλιάζω μια ψυχή που έρχεται με καθαρή καρδιά να Με λάβει!»

Ο τόνος της φωνής του Ιησού ήταν ενός ευτυχισμένου ανθρώπου. Ένιωσα δέος, βλέποντας τη φίλη μου να επιστρέφει στο στασίδι της τριγυρισμένη από φως, από το αγκάλιασμα του Κυρίου. Σκέφτηκα πόσες φορές χάνουμε το θαύμα με το να πηγαίνουμε να λάβουμε τον Ιησού με τις μικρές ή μεγάλες μας προσβολές όταν αντίθετα θα έπρεπε να είναι γιορτή.

Πολλές φορές λέμε ότι δεν βρίσκονται πάντα ιερείς να ακούσουν την Εξομολόγησή μας. Όμως το πρόβλημα δεν έχει πάντα να κάνει με την Εξομολόγηση. Το πρόβλημα έχει να κάνει με την ευκολία μας να πέφτουμε ξανά στο κακό. Από την άλλη πλευρά, με τον ίδιο τρόπο που οι γυναίκες καταβάλλουν προσπάθεια να ανακαλύψουν ένα κομμωτήριο, ή οι άνδρες ένα μπαρμπέρικο όταν έχουμε πάρτυ, πρέπει να κάνουμε προσπάθεια να βρούμε έναν ιερέα όταν χρειαζόμαστε να αφαιρέσουμε από πάνω μας όλες εκείνες τις βρωμιές.
Δεν πρέπει να έχουμε το θράσος και να δεχόμαστε τον Ιησού με τις καρδιές μας γεμάτες ακαθαρσία.  

Την ώρα που πήγαινα να λάβω την Κοινωνία, ο Ιησούς είπε:
«Ο Τελευταίος Δείπνος ήταν η στιγμή της μεγαλύτερης οικειότητας με τους δικούς Μου. Εκείνη την ώρα της αγάπης εγκαθίδρυσα αυτό που στα μάτια του κόσμου είναι ίσως η μεγαλύτερη τρέλα, να κάνω τον Εαυτό Μου φυλακισμένο της Αγάπης. Εγκαθίδρυσα την Ευχαριστία. Ήθελα να παραμείνω μαζί σας μέχρι το τέλος των χρόνων, επειδή η Αγάπη Μου δεν μπορούσε να υποφέρει ότι εσείς, που αγάπησα περισσότερο από τη Ζωή Μου, θα μένατε ορφανοί...»

Έλαβα εκείνη την Όστια η οποία είχε διαφορετική γεύση. Ανάμεικτη με αίμα και λιβάνι με πλημμύρισε ολόκληρη. Ένιωσα τόση αγάπη που τα δάκρυα κύλισαν στα μάγουλά μου υπερισχύοντας των προσπαθειών που έκανα να τα συγκρατήσω.
Όταν επέστρεψα στη θέση μου και ήμουν έτοιμη να γονατίσω, ο Κύριος είπε:

«Πρόσεξε...» και ένα λεπτό αργότερα άρχισα να ακούω τις προσευχές της γυναίκας που καθόταν μπροστά μου και η οποία είχε μόλις κοινωνήσει.
Αυτά που έλεγε χωρίς να ανοίγει το στόμα της ήταν λίγο πολύ αυτά: «Κύριε, θυμίσου ότι είναι τέλος του μήνα και δεν έχω χρήματα να πληρώσω το νοίκι, το αυτοκίνητο και το σχολείο των παιδιών. Πρέπει να κάνεις κάτι να με βοηθήσεις... Σε παρακαλώ, κάνε να σταματήσει ο σύζυγός μου να πίνει τόσο. Δεν μπορώ πια να αντέξω τα μεθυσμένα του ξεσπάσματα και ο μικρότερος γιος μου θα μείνει ξανά αυτό το χρόνο αν δεν τον βοηθήσεις. Δίνει εξετάσεις αυτή τη βδομάδα. Και μην ξεχνάς ότι η γειτόνισσά μου πρέπει να πάει σε άλλο μέρος. Κάνε την να φύγει αμέσως γιατί δεν την υποφέρω πια... κλπ... κλπ...»

Εκείνη τη στιγμή είπε ο σεβασμιώτατος: «Ας προσευχηθούμε», και όλη η σύναξη προφανώς σηκώθηκε για την τελευταία προσευχή.
Ο Ιησούς είπε, λυπημένα: «Το παρατήρησες; Ούτε μια φορά δεν είπε πως Με αγαπάει. Ούτε μια φορά δεν Με ευχαρίστησε για το δώρο Μου, που έφερα κάτω στη φτωχική ανθρώπινη ύπαρξή της τη Θεότητά Μου για να την υψώσω προς Εμένα. Ούτε μια φορά δεν είπε: ‘Σ’ ευχαριστώ Κύριε’. Μόνο μια λιτανεία αιτημάτων... και σχεδόν όλοι όσοι έρχονται να Με λάβουν είναι σαν κι αυτή. Πέθανα από αγάπη και αναστήθηκα. Από αγάπη περιμένω τον καθένα σας και από αγάπη παραμένω μαζί σας... Αλλά δεν αντιλαμβάνεστε ότι σας χρειάζομαι. Να θυμάστε πως είμαι ο Ζητιάνος της Αγάπης αυτή τη μεγαλειώδη ώρα για την ψυχή».

Αντιλαμβάνεστε ότι Αυτός, η Αγάπη, ζητιανεύει την αγάπη μας και δεν Του την δίνουμε; Επιπλέον, αποφεύγουμε να πηγαίνουμε σε αυτή τη συνάντηση με την Αγάπη, με τη μόνη Αγάπη που δίνει τον Εαυτό Της σε μόνιμη προσφορά.

Καθώς ο ιερέας επρόκειτο να δώσει την ευλογία, η Παναγία είπε:
«Πρόσεξε... πολλοί από εσάς κάνουν ένα περίεργο σημείο αντί για το Σημείο του Σταυρού. Να θυμάσαι ότι αυτή η ευλογία θα μπορούσε να είναι η τελευταία σου από τα χέρια ενός ιερέα. Δεν ξέρεις αν, φεύγοντας από εδώ, πεθάνεις ή όχι. Δεν ξέρεις αν θα έχεις την ευκαιρία να λάβεις μια ευλογία από έναν άλλο ιερέα. Αυτά τα αφιερωμένα χέρια σου δίνουν την ευλογία στο Όνομα της Αγίας Τριάδας. Επομένως, κάνε το Σημείο του Σταυρού με σεβασμό, σαν να ήταν η τελευταία φορά στη ζωή σου».
Πόσα πράγματα χάνουμε με το να μην καταλαβαίνουμε και να μην μετέχουμε καθημερινά στη Θεία Λειτουργία! Γιατί να μην κάνουμε μια προσπάθεια να ξεκινάμε τη μέρα μας μισή ώρα νωρίτερα ώστε να τρέξουμε στη Θεία Λειτουργία και να λάβουμε όλες τις ευλογίες που θέλει ο Κύριος να χύσει πάνω μας;

Έχω επίγνωση ότι δεν μπορεί ο καθένας να πηγαίνει καθημερινά στη Θεία Λειτουργία εξαιτίας των υποχρεώσεών του, αλλά τουλάχιστον δυο ή τρεις φορές την εβδομάδα είναι δυνατόν. Κι ακόμα, είναι πολλοί που αποφεύγουν τη Λειτουργία της Κυριακής χρησιμοποιώντας μιαν ελάχιστη δικαιολογία: ότι έχουν παιδί, δυο ή δέκα κι έτσι δεν μπορούν. Πώς και τα καταφέρνουν οι άνθρωποι όταν έχουν άλλες σημαντικές υποχρεώσεις; Παίρνουν όλα τα παιδιά μαζί τους, ή κάνουν βάρδιες με τον/την σύζυγο, αλλά εκπληρώνουν τo καθήκον τους στο Θεό.

Έχουμε χρόνο να μελετήσουμε, να εργαστούμε, να διασκεδάσουμε, να ξεκουραστούμε, αλλά ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΧΡΟΝΟ ΝΑ ΠΑΜΕ ΣΤΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΤΙΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ.

Ο Ιησούς μου ζήτησε να παραμείνω λίγα λεπτά μαζί Του μετά το τέλος της Λειτουργίας. Είπε:
«Μη φεύγεις αμέσως μετά το τέλος της Λειτουργίας. Μείνε ένα λεπτό στην παρέα Μου. Απόλαυσέ την και άσε Με να απολαύσω τη δική σου...»
Όταν ήμουν παιδί, είχα ακούσει κάποιον να λέει ότι ο Κύριος παρέμενε μαζί μας για πέντε ή δέκα λεπτά μετά την Κοινωνία. Τον ρώτησα: «Κύριε, πόσο χρόνο μένεις πραγματικά μαζί μας μετά την Κοινωνία;» Υποθέτω ότι ο Κύριος πρέπει να γέλασε με την ανοησία μου επειδή απάντησε:
«Για όσο χρόνο εσύ θέλεις να είσαι μαζί Μου. Αν Μου μιλάς όλη τη μέρα, προσφέροντάς Μου λίγες λεξούλες καθώς κάνεις τις μικροδουλειές σου, θα σε ακούσω. Είμαι πάντοτε μαζί με τον καθένα σας. Εσείς είστε που Με αφήνετε. Φεύγετε από τη Λειτουργία και έχετε τελειώσει με τη μέρα της υποχρέωσης. Τελέσατε τη μέρα του Κυρίου και αυτό ήταν. Δεν σκέπτεστε ότι θα ήθελα να μοιραστώ την οικογενειακή σας ζωή, τουλάχιστον αυτή τη μέρα.

Στα σπίτια σας έχετε ένα χώρο για το κάθε τι και ένα δωμάτιο για κάθε δραστηριότητα: κρεβατοκάμαρα για τον ύπνο, κουζίνα για το μαγείρεμα, τραπεζαρία για φαγητό, κλπ., κλπ. Ποιός είναι ο χώρος που κάνατε για Μένα; Δεν πρέπει να είναι απλά ένας χώρος με μια σκονισμένη εικόνα, αλλά ένας χώρος όπου τουλάχιστον πέντε λεπτά τη μέρα θα συναντιέται η οικογένεια για να ευχαριστήσει για τη μέρα και το δώρο της ζωής, να ζητήσει για τις ανάγκες της μέρας, να ζητήσει ευλογίες, προστασία, υγεία... Για όλα έχετε μια θέση στα σπίτια σας, εκτός από Μένα.

Οι άνθρωποι κάνουν σχέδια για τη μέρα τους, τη βδομάδα τους, το εξάμηνό τους, τις διακοπές τους, κλπ... Ξέρουν ποια μέρα θα αναπαυθούν, ποια μέρα θα πάνε στο σινεμά ή σε ένα πάρτυ, ή θα επισκεφθούν τη γιαγιά ή τα εγγόνια, τους φίλους, ή θα πάνε σε άλλες διασκεδάσεις. Πόσες οικογένειες λένε τουλάχιστον μια φορά το μήνα: ‘Σήμερα είναι η μέρα να πάμε να επισκεφθούμε τον Ιησού στο Θυσιαστήριο’ και όλη η οικογένεια έρχεται τότε να Μου μιλήσει; Πόσοι κάθονται κάτω να συζητήσουν μαζί Μου, να Μου πούνε πώς ήταν από την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε, να Μου πούνε τα προβλήματά τους, τις δυσκολίες τους, να Μου ζητήσουν αυτά που χρειάζονται... επιτρέποντάς Μου να μοιραστώ τις υποθέσεις τους; Πόσες φορές; 

Γνωρίζω τα πάντα. Διαβάζω και τα βαθύτερα μυστικά στις καρδιές και στο νου σας. Αλλά απολαμβάνω να Μου μιλάτε για τις υποθέσεις σας, να Μου επιτρέπετε να τις μοιράζομαι σαν μέλος της οικογένειας, σαν ο πιο οικείος φίλος σας. Πόσες χάρες χάνει ο άνθρωπος με το να μη Μου δίνει ένα χώρο στη ζωή του!»

Όταν έμεινα κοντά Του εκείνη τη μέρα, και πολλές άλλες μέρες, συνέχισε να μας κάνει μαθήματα και σήμερα θέλω να τα μοιραστώ μαζί σας, σ’ αυτή την αποστολή που μου έχει ανατεθεί. Ο Ιησούς λέει:
«Θέλησα  να σώσω τα πλάσματά Μου επειδή η στιγμή που ανοίγω την πόρτα του Παραδείσου είναι εμποτισμένη με πολύ πόνο…»
«Να θυμάσαι ότι καμία μάνα δεν έχει ποτέ ταΐσει το παιδί της με τη δική της σάρκα. Έφτασα σε αυτή την άκρα Αγάπη για να μεταδώσω τις αξίες Μου σε όλους σας».
«Η Θεία Λειτουργία είναι Εγώ ο Ίδιος που παρατείνω τη ζωή Μου και τη θυσία Μου στο Σταυρό ανάμεσά σας. Χωρίς τις αξίες της ζωής Μου και του Αίματός Μου, τι θα είχατε να παρουσιάσετε ενώπιον του Πατέρα; Το απόλυτο τίποτα, δυστυχία και αμαρτία…»
«Εσείς πρέπει να θέλετε να ξεπεράσετε τους Αγγέλους και τους Αρχαγγέλους στην αρετή, γιατί αυτοί δεν έχουν τη χαρά να λαμβάνουν Εμένα ως τροφή όπως εσείς. Πίνουν μια σταγόνα από την πηγή, αλλά εσείς, που έχετε τη χάρη να Με λαμβάνετε, έχετε όλο τον ωκεανό να πιείτε».

Το άλλο για το οποίο μίλησε ο Κύριος με λύπη, αφορούσε τους ανθρώπους που πηγαίνουν να Τον συναντήσουν από συνήθεια, είναι οι ψυχές που έχουν χάσει τον ενθουσιασμό της κάθε συνάντησης μαζί Του. Είπε ότι η ρουτίνα κάνει μερικούς ανθρώπους τόσο χλιαρούς που δεν έχουν να πούνε τίποτε καινούργιο στον Ιησού όταν Τον λαμβάνουν.
Μίλησε για όχι μικρό αριθμό αφιερωμένων ψυχών που χάνουν τον ενθουσιασμό του έρωτά τους με τον Κύριο και μετατρέπουν την κλήση τους σε εμπόριο, σε επάγγελμα, στο οποίο δεν δίνουν τίποτα περισσότερο από αυτό που είναι απαραίτητο, αλλά χωρίς το συναίσθημα…

Μετά, ο Κύριος μου μίλησε για τους καρπούς που κάθε Κοινωνία πρέπει να παράγει μέσα μας. Συμβαίνει να υπάρχουν άνθρωποι που λαμβάνουν τον Κύριο καθημερινά αλλά δεν αλλάζουν τη ζωή τους. Περνάνε πολλές ώρες στην προσευχή και κάνουν πολλά έργα, κλπ., κλπ., αλλά η ζωή τους δεν μεταμορφώνεται, και μια ζωή που δεν συνεχίζει τη μεταμόρφωσή της δεν μπορεί να φέρει αληθινούς καρπούς για τον Κύριο. Οι αξίες που λαμβάνουμε στη Θεία  Ευχαριστία πρέπει να αποφέρουν τους καρπούς της μεταστροφής μέσα μας και καρπούς αγάπης προς τους αδελφούς και τις αδελφές μας.

Εμείς, οι λαϊκοί, έχουμε έναν πολύ σημαντικό ρόλο μέσα στην Εκκλησία. Δεν έχουμε το δικαίωμα να παραμένουμε σιωπηλοί στην εντολή που μας δίνει ο Κύριος ως βαπτισμένοι, να βγαίνουμε προς τα έξω και να αναγγέλουμε τα Καλά Νέα. Δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να απορροφούμε όλη αυτή τη γνώση και να μην τη μοιραζόμαστε με άλλους, αλλά να επιτρέπουμε να λιμοκτονούν οι αδελφοί και οι αδελφές μας ενώ έχουμε τόσο πολύ ψωμί στα χέρια μας.

Δεν γίνεται να βλέπουμε την Εκκλησία μας να καταρρέει κι εμείς να καθόμαστε με άνεση στις ενορίες και στα σπίτια μας, λαμβάνοντας και λαμβάνοντας τόσα πολλά από τον Κύριο: το Λόγο Του, τις ομιλίες των ιερέων, τα προσκυνήματα, το Έλεος του Θεού στο Μυστήριο της Εξομολόγησης, τη θαυμαστή ένωση και την τροφή της Θείας Κοινωνίας και τα τόσα κηρύγματα που δίνουν οι διάφοροι κήρυκες. 
Φοβόμαστε να δεσμευτούμε λίγο παραπάνω. Κι όμως, όταν ο Κύριος λέει: «Ζητήστε πρώτα τη Βασιλεία του Θεού και τα υπόλοιπα θα προστεθούν σε εσάς», πρόκειται για όλα αυτά, αδέρφια μου. Σημαίνει να αναζητάμε τη Βασιλεία του Θεού με όλους τους δυνατούς τρόπους και μέσω όλων των διαθέσιμων μέσων, και… να ανοίξουμε τα χέρια μας για να λάβουμε μετά τα ΠΑΝΤΑ συμπληρωματικά! Αυτό συμβαίνει γιατί Εκείνος είναι το Αφεντικό που πληρώνει καλύτερα. Ο Μόνος που δίνει προσοχή και στις ελάχιστες ανάγκες μας!   

Αδέρφια, σας ευχαριστώ που μου επιτρέψατε να εκτελέσω την αποστολή που μου έχει ανατεθεί - να φτάσουν σ’ εσάς αυτές οι σελίδες.
Την επόμενη φορά που θα πάτε στη Θεία Λειτουργία, ζήστε τη. Γνωρίζω ότι ο Κύριος θα εκπληρώσει την υπόσχεσή Του προς εσάς, ότι «Η Θεία Λειτουργία δεν θα είναι ποτέ η ίδια ξανά» και όταν θα Τον λάβετε, αγαπήστε Τον!

ΠΗΓΗ: Το βιβλίο "La Santa Misa" της Catalina Rivas, www.jesucristovivo.org 

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Αγγελική Σ. Νατσούλη (Η Μετάφραση στα Ελληνικά έγινε από την αγγλική έκδοση).