ANGEL'S BLOG

Η Παναγία από τον Ιούλιο του 1973 έως τον Δεκέμβριο του 1997, έδινε μηνύματα στον π. Stefano Gobbi (1930-2011), έναν Ιταλό ιερέα, μέσω εσωτερικής όρασης ( locution ), τα οποία δημοσιεύθηκαν στο βιβλίο «To the Priests, Our Lady's Beloved Sons», γνωστό και ως Μπλε Βιβλίο από το χρώμα του εξωφύλλου του. Το βιβλίο έχει λάβει το Imprimatur τριών καρδιναλίων και πολλών αρχιεπισκόπων και επισκόπων παγκοσμίως. Τα μηνύματα φέρουν νούμερα. Το περιεχόμενό του μπορεί να βρεθεί εδώ: http://www.heartofmaryarabic.com/wp-content/uploads/2015/04/The-Blue-Book.pdf Το μήνυμα 412 λέει ότι έχουμε ήδη εισέλθει στην περίοδο που αναφέρει η Αποκάλυψη ως: «Οι εφτά φιάλες της οργής του Θεού» και ότι ο πρώτος άγγελος έχει ήδη αναλάβει έργο. Ο άγγελος της πρώτης πληγής Λέει η Παναγία στον π. Γκόμπι: «Θυμάστε σήμερα την τελευταία Μου εμφάνιση στη Φάτιμα στις 13 Οκτωβρίου 1917, που ολοκληρώθηκε με το θαύμα του ήλιου; Δώστε προσοχή όλο και περισσότερο στη γυναίκα που είναι ντυμένη τον ήλιο (η Παναγία, Αποκ.

Μια συγκλονιστική περιγραφή της συνάντησης του Ιησού με το Σατανά στην έρημο, μετά τις 40 μέρες απομόνωσης και νηστείας Του, έτσι όπως ο ίδιος ο Ιησούς έκανε τη Μαρία Βαλτόρτα να δει σε όραμα. Λέει η Μαρία Βαλτόρτα: Βλέπω ένα ερημικό μέρος που είδα και στο όραμα της βάπτισης του Ιησού στον Ιορδάνη. Αλλά τώρα θα πρέπει να βρίσκομαι κάπως πιο βαθιά στην έρημο, διότι δεν βλέπω ούτε τον ήρεμο γαλανό ποταμό, ούτε τις πράσινες όχθες που τρέφονται από το νερό του. Δεν υπάρχει τίποτε εδώ, μόνο ερημιά, πέτρες  και μια τόσο ξερή γη που έχει μετατραπεί σε κίτρινη σκόνη που παρασύρεται εδώ κι εκεί από τον αέρα, και κάνει μικρούς στροβίλους, που είναι τόσο ζεστοί και ξηροί σαν την ανάσα από ένα καυτό στόμα που έχει πυρετό. Και είναι πολύ ενοχλητική γιατί εισχωρεί στα ρουθούνια και στο λαιμό. Υπάρχουν λίγοι αγκαθωτοί θάμνοι που αντέχουν με δυσκολία σε τέτοια ξηρασία. Μοιάζουν με μικρά τσουλουφάκια μαλλιών που επέζησαν σε φαλακρό κεφάλι. Από πάνω, ένας ανελέητος  γαλανός ουρανός, τριγύρω πέτρες και σ

Υπάρχουν παιδιά που παίζουν με τα κινητά τους τηλέφωνα και τρέχουν με χαρά. Και άλλα, πολλά άλλα, που βλέπουν να διακόπτεται η ζωή τους από οδυνηρά και ξαφνικά γεγονότα. Είναι τα «τυχαία» θύματα της άσκοπης και παράλογης βίας των ανθρώπων ή ο στόχος «έξυπνων» βομβών που πέφτουν από αεροπλάνα ενώ πηγαίνουν στο σχολείο ή των βίαιων κυμάτων που τα συνθλίβουν στον βυθό της θάλασσας καθώς αναζητούν μια ελεύθερη γη για να ζήσουν. Μιλούν γι’ αυτά κατά τη διάρκεια ενός προγράμματος ειδήσεων ή ενός άρθρου εφημερίδας, και στη συνέχεια ξεχνιούνται σύντομα από τη συλλογική μνήμη. Υπάρχουν και άλλα που ενώ «ακυρώνονται» από τη ζωή, κάνουν τους ανθρώπους να μιλούν για εκείνα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Επειδή είναι ταυτόχρονα φυσιολογικά και ειδικά. Διότι, χωρίς ειδική γνώση, προεδρεύουν και δίνουν μαθήματα ζωής σε ενήλικες. Ένα από αυτά είναι ο Manuel Foderà από το Calatafimi, μια μικρή πόλη κοντά στο Τράπανι της Σικελίας. Ένα παιδί που «ονειρεύτηκε να ζήσει έως και 150 χρόνια» και, αντίθετα,