ANGEL'S BLOG

  Σ’ έναν ορεινό δρόμο, δύο άνδρες βαδίζουν βιαστικά, με γυρισμένη την πλάτη προς την Ιερουσαλήμ της οποίας τα βουνά χάνονται όλο και πιο πολύ πίσω από άλλα που ακολουθούν, με αδιάκοπες εναλλαγές από κοιλάδες και κορυφές. Μιλούν μεταξύ τους. Ο γηραιότερος λέει στον νεώτερο που πρέπει να είναι τριανταπέντε ετών το πολύ: «Πίστεψέ με, καλύτερα έτσι, εγώ έχω οικογένεια και εσύ έχεις. Ο Ναός δεν αστειεύεται. Αυτοί θέλουν πραγματικά να τελειώνουν με αυτό το θέμα. Έχουν δίκιο; Έχουν άδικο; Δεν το γνωρίζω. Ξέρω σαφώς ότι θέλουν να δώσουν ένα τέλος σ’ αυτό το θέμα, μια για πάντα». «Σ’ αυτό το έγκλημα, Σίμων, μίλα σωστά. Διότι, τουλάχιστον, είναι έγκλημα». «Εξαρτάται. Η αγάπη μάς εξωθεί κατά των Σανχεντρίν. Αλλά... ποιος ξέρει!» «Όχι βέβαια. Η αγάπη φωτίζει. Δεν μας οδηγεί σε λάθη». «Μα και οι ιερείς και οι Σανχεντρίν και οι άρχοντες αγαπούν. Αγαπούν τον Γιαχβέ, Τον οποίο όλος ο Ισραήλ αγάπησε από τότε που έγινε η Διαθήκη μεταξύ του Θεού και των Πατριαρχών. Επομένως και γι’ αυτούς η αγάπη ε

Οι γυναίκες, αφού έφυγαν από το σπίτι, βαδίζουν πολύ κοντά στο τείχος για να περνούν απαρατήρητες. Για κάμποση ώρα δεν μιλούν, καλυμμένες και τρομαγμένες στην σιωπή και την απομόνωση.  Μετά από λίγο, αφού απέκτησαν εμπιστοσύνη, καθώς είδαν ότι η πόλη είναι τελείως ήρεμη, γίνονται μια συντροφιά και τολμούν να κουβεντιάσουν. «Άραγε θα είναι ανοικτές οι Πύλες;» ρωτάει η Σουζάννα. «Και βέβαια. Κοίταξε εκεί πέρα τον πρώτο αγρότη που μεταφέρει τα προϊόντα του. Πηγαίνει στο παζάρι», της απαντάει η Σαλώμη. «Μη μας πουν τίποτα;» ρωτάει η Σουζάννα ξανά. «Ποιος;» ρωτάει η Μαγδαληνή. «Οι στρατιώτες στην Πύλη των Ιουδαίων. Από εκεί πολλοί λίγοι έρχονται μέσα και πολύ λιγότεροι βγαίνουν έξω... Ίσως μας υποψιαστούν...» «Και λοιπόν; Θα μας κοιτάξουν, θα δουν πέντε γυναίκες να βγαίνουν από την πόλη. Θα μπορούσαμε να είμαστε από εκείνους τους κατοίκους που αφού γιορτάσαμε το Πάσχα επιστρέφουμε στα χωριά μας». «Όμως, για να μη μας προσέξει κανένας παλιάνθρωπος, γιατί δεν βγαίνουμε από καμία άλλη Πύλη και

Η νύχτα πριν την Ανάσταση (Να θυμάστε ότι μια ημέρα, κατά την εποχή του Ιησού, ξεκινούσε από απόγευμα και τελείωνε σε απόγευμα. Αυτό σημαίνει ότι η Κυριακή της Ανάστασης έχει ξεκινήσει στις 18:00 της προηγούμενης μέρας δηλαδή το απόγευμα του Σαββάτου).   Οι γυναίκες τελειώνουν με τις αλοιφές, οι οποίες κατά την διάρκεια της νύχτας, με την ψύχρα που υπάρχει έξω στην αυλή έχουν γίνει μια σφιχτή μάζα. Ο Ιωάννης με τον Πέτρο πιστεύουν ότι πρέπει να ταχτοποιήσουν το δωμάτιο του Μυστικού Δείπνου, να φτιάξουν το τραπέζι και να βάλουν τα πράγματα στην θέση τους, όπως πριν από το Δείπνο. «Αυτός μας το είπε», λέει ο Ιωάννης. «Είπε επίσης: “Μην αποκοιμηθείτε”. Είπε: “Μην είσαι υπερήφανος, Πέτρο, δεν ξέρεις ότι η ώρα της δοκιμασίας πλησιάζει;”. Και… και είπε επίσης: “Θα Με αρνηθείς...”» και ο Πέτρος ξεσπάει σε κλάματα πάλι, ενώ με πολύ πόνο λέει: «Και εγώ Τον αρνήθηκα!» «Πέτρο, αρκετά! Τώρα συνήλθες. Φτάνει αυτό το μαρτύριο!» «Όχι. Ποτέ δεν θα είναι αρκετά. Ακόμα και αν φτάσω τα χρόνια

Η Μαρία του Αλφαίου (συννυφάδα της Μαρίας) μπαίνει στο δωμάτιό Της με προσοχή και αφουγκράζεται. Ίσως να νομίζει πως η Μαρία έχει αποκοιμηθεί. Πλησιάζει και Την βλέπει γονατιστή με το πρόσωπο στο πάτωμα μπροστά από το Άγιο Μανδήλιο και ψιθυρίζει: «Ω! Τη δόλια! Έμεινε έτσι!». Θα πρέπει να νομίζει ότι η Μαρία έχει αποκοιμηθεί ή λιποθύμησε. Όμως η Μαρία τελειώνοντας την προσευχή, λέει: «Όχι, προσευχόμουν». «Μα, γονατιστή! Στο σκοτάδι! Με το κρύο! Με το παράθυρο ανοικτό! Κοίτα, έχεις παγώσει!» «Όμως αισθάνομαι πολύ καλύτερα, Μαρία. Όσην ώρα προσευχόμουν - και μόνον ο Ύψιστος ξέρει την εξάντλησή Μου, αφού έδωσα δύναμη σε τόσες θλιμμένες ψυχές και φώτισα τόσες σκέψεις που ούτε ο θάνατός Του δεν φώτισε - ένοιωσα ένα αγγελικό άρωμα, μια ουράνια φρεσκάδα, ένα χάδι φτερού. Μόνο για ένα λεπτό… όχι περισσότερο. Αλλά μου φάνηκε σαν να έπεσε μια σταγόνα ειρηνικής γλυκύτητας στη θάλασσα του μύρου που Με  κατακλύζει μανιωδώς εδώ και τρεις ημέρες. Ο κλειστός θόλος τ’ Ουρανού φαίνεται να άνοιξε για λί