Περί αυτοκτονίας

Υπάρχει τόσος πόνος συνυφασμένος με την αυτοκτονία που επιθυμώ να φέρω το θέμα στην επιφάνεια. Τον πόνο αυτόν, πρώτα τον αισθάνεται, φυσικά, το πρόσωπο που μέσα από τη θύελλα που περνάει, οδηγείται στην απόφαση να βάλει τέλος στη ζωή του και μετά, η οικογένεια και οι φίλοι του προσώπου εκείνου. Άραγε μπορεί να υπάρξει κάποια μορφή παρηγοριάς;

Η παρηγοριά μπορεί να προέλθει από τη γνώση ότι το πρόσωπο που αυτοκτόνησε είναι καλά. Είναι όλοι καλά. Αγαπιούνται και ποτέ δεν εγκαταλείπονται από το Θεό. Απλά δεν ολοκλήρωσαν αυτό που είχαν δηλώσει ότι θα έκαναν. Αυτό είναι σημαντικό να το καταλάβει εκείνος που στοχάζεται την αυτοκτονία.
Και φυσικά δεν υπάρχει τιμωρία. Τέτοιο πράγμα όπως «τιμωρία» δεν υπάρχει στη Μεταθανάτια Ζωή. Είναι όσοι μένουν πίσω που τιμωρούνται. Βιώνουν ένα απίστευτο σοκ, από το οποίο κάποιοι δεν συνέρχονται ποτέ τελείως. Όλοι τους αισθάνονται μια πελώρια απώλεια. Πολλοί περνούν την υπόλοιπη ζωή τους ψέγοντας τους εαυτούς τους. Αναρωτιούνται τι σφάλμα έκαναν, βασανίζονται να βρουν τι θα μπορούσαν να είχαν πει ώστε να είχαν αλλάξει τα πράγματα.
Το λυπηρό είναι πως εκείνοι που βάζουν τέλος στη ζωή τους φαντάζονται πως θα αλλάξουν τα πράγματα, και δεν είναι έτσι.
Το να βάλεις τέλος στη ζωή σου με σκοπό να αποφύγεις κάτι δεν δημιουργεί καμία κατάσταση με την οποία αποφεύγεις κάτι. Αν σκέφτεσαι να τελειώσεις τη ζωή σου για να ξεφύγεις από κάτι, θα πρέπει να γνωρίζεις, το λέω ξανά, ότι στοχάζεσαι κάτι που δεν μπορείς να κάνεις.
Το να εύχεσαι να αποφύγεις εκείνο που είναι επίπονο είναι φυσικό. Είναι τμήμα του ανθρώπινου χορού. Εντούτοις, σ' εκείνη την ιδιαίτερη στιγμή του χορού, το άτομο προσπαθεί να σπρώξει τον εαυτό του μακριά από κάτι για το οποίο η ψυχή ενσαρκώθηκε να βιώσει, όχι να αποφύγει.
Επειδή το άτομο εκείνο βρήκε το βίωμα επίπονο και δύσκολο, ζητάει να εισέλθει σε ένα κενό, όπου δεν υπάρχει τίποτα να αντιμετωπίσει και τίποτα να φοβηθεί. Αλλά οι άνθρωποι δεν μπορούν να εισέλθουν σε ένα κενό, επειδή δεν υπάρχει κενό για να πάνε. Το κενό δεν υφίσταται. Δεν υπάρχει πουθενά κενό στο σύμπαν. Ούτε πουθενά αλλού. Δεν υπάρχει «μέρος όπου δεν υπάρχει τίποτα». Οπουδήποτε κι αν πας, ο χώρος είναι γεμάτος με κάτι.
Με τι είναι γεμάτος ο χώρος;
Με τις δικές σου δημιουργίες. Θα αντιμετωπίσεις τις δημιουργίες σου όπου κι αν πας, και δεν μπορείς να τις αποφύγεις – ούτε θα το εύχεσαι, επειδή εσύ έπλασες τις δημιουργίες σου με σκοπό να ανα-δημιουργήσεις τον εαυτό σου. Δεν θα σε ωφελήσει, επομένως, να προσπαθήσεις να τις παραμερίσεις, ή να χορέψεις γύρω από αυτές. Να χορέψεις με τον δικό σου τρόπο στο κενό δεν μπορεί να γίνει.
Ας το θέσω διαφορετικά. Χορός στον Κενό Χώρο δεν μπορεί να υπάρξει.
Να θυμάμαι πάντα ότι «Χορός στον Κενό Χώρο δεν μπορεί να υπάρξει».
Επειδή με ό,τι πεθαίνεις, συνεχίζεις να ζεις μαζί του. Αυτό είναι μια πολύ δυνατή δήλωση.
Γιατί κάποιος που η ζωή του είναι φρικτή, να μην επιθυμήσει το θάνατο;
Επειδή αυτό που αποκαλείς «θάνατο» ΕΙΝΑΙ υπέροχος, αλλά όχι πιο πολύ από τη ΖΩΗ. Στην πράξη, «ο θάνατος» ΕΙΝΑΙ ζωή, απλά συνεχίζεται με διαφορετικό τρόπο.
Θέλω να γίνω πολύ ξεκάθαρη εδώ. Θα συναπαντήσεις τον εαυτό σου στην άλλη πλευρά του θανάτου και όλο το υλικό που κουβάλαγες μαζί σου θα είναι ακόμα εκεί. Μετά θα κάνεις το πιο ειρωνικό πράγμα. Θα δώσεις στον εαυτό σου μιαν ακόμα ζωή στο σώμα, στην οποία θα διαπραγματευτείς όσα δεν διαπραγματεύτηκες στην πιο πρόσφατη. Και θα ξαναβιώσεις μια ολόιδια ζωή με αυτή που μόλις "ξεμπέρδεψες", απλά και μόνο για να καταφέρεις να την ολοκληρώσεις και να μην την παρατήσεις. Και το να κάνεις τα ίδια πράγματα καταντάει βαρετό!